Blow (2001)

Ckv1: culturele activiteit, film: blow
Kijkwijzer: Vraag 1: speelfilm. Vraag 2: camerastandpunten/ gebruik
Vraag 3: plot maakt story spannend
Vraag 4: klassieke bioscoopsituatie
Vraag 5: muziek versterkt inhoud film
Vraag 6: Thriller
Vraag 7: op de boodschap
Vraag 8: acteurs/ filmsterren
Vraag 9: morele boodschap

Korte samenvatting van de film: Het gaat over het ledige leven van een drugsbaron. De opkomst van drugsdealer George Jung (Johnny Depp) begin jaren zeventig wordt in beeld gebracht, maar aan het eind moet hij de prijs betalen voor zijn kilo\'s cocaïne. Je krijgt te zien hoe een beginnend drugsbaron zijn zaakje opzet. De jonge Jung verhuist van het beklemmende Massachusetts naar zonnig Californië, waar alle halfnaakte vrouwen stewardess zijn en het strand het epicentrum van de wereld is. Hier begint hij zakjes marihuana te verkopen om uit te groeien tot de \'koning van het strand\'. Met hulp van zijn vriendin, een stewardess, breidt hij zijn territorium uit naar de hunkerende oostkust. In de gevangenis wordt hij door zijn celgenoot opgeleid tot cocaïnedealer, een beroep met toekomst: begin jaren zeventig groeide coke uit tot hét feesthapje op elk partijtje. \"It was perfect\", zegt Jung in de voice-over, en je hoeft niet veel films te hebben gezien om te weten dat dat niet lang standhoudt.

Eigen ervaring en beleving: Het was een film zoals vele anderen. Niet echt een originele film. Maar de moraal in het verhaal komt wel goed naar boven. Zoals bijvoorbeeld dat het er in de drugshandel altijd slecht afgaat. Maar net als de film traffic (die ik ook heb gezien) is dit een soort zelfde verhaal. Ook over het drugswereldje. Verder vond ik het wel een boeiende film en de spanning werd ook goed opgebouwd.

Recensie: Feije Riemersma Cocaïne is weer helemaal hip, als we de diverse opiniebladen kunnen geloven. Waar `t de laatste jaren toch vooral pilletjes waren die zorgdroegen voor het geestelijk welzijn van het gilde der partygangers, schijnt momenteel niemand meer zonder een grammetje wit in de neus de deur uit te gaan.

De man die verantwoordelijk was voor de eerste grootscheepse kennismaking van het westen met cocaïne is George Jung, een Amerikaan die in de vroege jaren zeventig zo`n beetje het monopolie had op de cokehandel in de VS. Regisseur Ted Demme, niet te verwarren met z`n succesvolle oom Jonathan Demme (Silence of the lambs, Philadelphia) kreeg een boek over het leven van George Jung in handen, en leurde daar net zolang mee in Hollywood tot hij eindelijk de verfilming mocht maken. Het bizarre levensverhaal van Jung, die werd geboren in een trots maar arm Amerikaans doorsneegezin, geeft daar ook alle aanleiding toe. Johnny Depp speelt George Jung. Hij is een wat naïeve, dromerige jongen, die zich stellig heeft voorgenomen nooit arm te worden in z`n leven. Er lijkt niks kwaads of crimineels te zitten in deze guy next door, maar doordat hij op het juiste moment op de juiste plaats is, of liever, als je z`n tragische levensloop overziet, op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, wordt hij, haast tot z`n eigen verbazing, de grootste cocaïnehandelaar van de VS. Depp huppelt als Jung vrolijk in z`n soulbroek en coltrui door de vroege jaren zeventig, van het ene drank & drugsbacchanaal naar de volgende orgie, om tussendoor zo nu en dan even op en neer te vliegen naar Columbia, waar het Pablo Escobar persoonlijk is die `m voorziet van nieuwe handelswaar. Jung is de man. In z`n eentje bevoorraadt hij zo`n beetje heel snuivend Amerika van het witte goud, en z`n grootste probleem bestaat uit de fysieke opslag van de enorme hoeveelheden dollars die hij met z`n handeltje verdient. Z`n huis is van kelder tot zolder volgepakt met groene briefjes. Heerlijk probleem, dat wel. Dat gaat lang goed, tot hij leert dat de drugswereld niet bestaat uit solide handelspartners en banken met een triple-A rating, en dat de belofte van nog meer geld zelfs je naaste vrienden en familieleden kan doen veranderen in de meest verachtelijke verraders. Zelfs z`n moeder (Rachel Griffiths) en vrouw (Penelope Cruz) blijken niet te vertrouwen. Alleen z`n wat sullige pa (leuke rol van Ray Liotta) blijft steeds onvoorwaardelijk achter `m staan. `Het blijft toch je kind`, zie je `m steeds denken. Blow handelt over drugs en de drugswereld, maar is in feite niet een typische drugsfilm. Veel meer is het een combinatie van een tijdsdocument en een biopic. Blow lijkt dan ook veel meer op een film als The People vs Larry Flint, over de opkomst en ondergang van de gelijknamige pornokoning, dan op bijvoorbeeld Scarface. Regisseur Demme (die eerder vooral comedies maakte, zoals Life met Eddy Murphy) geeft een heel aardig beeld van het leven van George Jung, en ook is het amusant om terug te kijken naar de ogenschijnlijk vrolijke jaren zeventig, waarin men zich nauwelijks bewust leek van de gevaren van een lijntje coke meer of minder. Maar toch is Blow niet een werkelijk bevredigende film. Dat heeft alles te maken met de ambivalente manier waarop regisseur Demme de hoofdpersoon portretteert. Hij lijkt te twijfelen tussen bewondering voor `s mans lef en ondernemingslust, medelijden met de hoogst tragische wendingen in z`n leven, en afkeer, want Jung blijft uiteindelijk een ordinaire drugsdealer. Blow heeft voldoende genietbaars, maar de vraag lijkt gerechtvaardigd of het veelbelovende script en de talentvolle cast wel in de juiste handen terecht zijn gekomen: Oom Jonathan had er zonder twijfel meer van gemaakt.