Homoseksualiteit en de kerk

Homoseksualiteit en de kerk
Na jaren vol verwarring en angst komt een jongere tot de conclusie: het kan niet anders, ik ben homo! En stel nou dat deze jongere ook nog eens behoort tot een orthodox-christelijke gemeente in Nederland. Hoe zou die jongen of dat meisje dan in zijn of haar gemeente opgevangen worden?

Waarschijnlijk helemaal niet. Het is namelijk niet naar Gods bedoelingen. Om in relatie met Hem en in relatie met elkaar te leven schiep God in den beginne de mens als man en vrouw, en niet als twee mannen of vrouwen. Binnen de relatie tussen man en vrouw beleven zij hun seksualiteit. Ze zijn fysiek en psychisch, innerlijk en uitwendig,wezenlijk anders. God maakt hun verschillen vruchtbaar, heel concreet in de kinderen die geboren worden. De Bijbel is de norm, en homoseksueel gedrag is op grond van Gods woord niet te verdedigen. In de Bijbel lees je niets over homoseksuele relaties. Het is homoseksueel gedrag, ofwel praxis, dat wordt veroordeeld. Er wordt vaak verwezen naar zogenoemde gruwelteksten, waarin de homoseksuele gemeenschap wordt verboden en tegennatuurlijk wordt genoemd.

De homoseksuele mens aanvaarden en de homoseksuele praxis afwijzen, dat is de officiële visie van de orthodoxe kerken en de evangelische kringen. Ook al heerst er daar grote verlegenheid rond dit standpunt, men worstelt ermee. Hoe komt het anders dat men homoseksuele gevoelens wegstopt, en niet kan uiten in de kerk?

Homo’s en hetero’s die homoseksualiteit accepteren, moeten meer van zich laten horen in orthodox gereformeerde kerken. Anders dreigen homo’s voorgoed vervreemd te raken van kerk en geloof.
De Utrechtse lesbienne Mariecke van den Berg weet nog hoe vanaf de preekstoel werd medegedeeld dat de Nederlandse gereformeerde dominee Ruard Ganzevoort uit Doorn was ontslagen, omdat hij een homoseksuele relatie onderhield. Voor veel homoseksuele en lesbische jongeren leidt dit tot een vertrek uit de kerk.

Maar is er voor mensen zoals zij nu geen oplossing mogelijk binnen de orthodoxe kerken? Want de meeste behoudende gereformeerde kerken hanteren het motto ‘je mag het wel zijn, maar niet doen’. Er bestaan PKN (Protestantse Kerk Nederland) gemeenten waar homo’s wél worden geaccepteerd, al voelen veel orthodoxe jongeren zich er nog steeds niet helemaal thuis. Maar met de tijd verbetert de situatie voor gelovige homoseksuelen. Homo’s worden predikant of diaken, en er ontstaan aparte homokerken genaamd ; The Cathedral of Hope. Deze ontstond voor het eerst in het Amerikaanse Dallas, maar is nu ook in Den Helder te vinden.

Het succes zit vooral in het bieden van een ‘veilige haven waarin de homoseksuele identiteit er gewoon mag zijn’. Homo’s, lesbische vrouwen, bi- en transseksuelen voelen zich hier getolereerd en gevierd. De PKN kan nog veel leren over het geloofsgesprek van The Cathedral of Hope. Binnen de PKN gaat het bij homoseksualiteit vrijwel meteen over ethiek, moraal en seksualiteit. Een goed gesprek en het doordenken over Bijbelse begrippen ontbreekt. Zo ook in het onderwijs.

Nu beperkt het onderwijs over homoseksualiteit zich vooral tot heterodominees die ‘zich geroepen voelden om een boekje over homoseksualiteit te schrijven met daarin raadgevingen voor homo’s, hun ouders en de kerk. Zij benaderen homoseksualiteit als ‘pastoraal probleem’ waardoor het een gevoelig onderwerp blijft. Daarbij claimen ze een bepaald Schriftgezag, namelijk dat hun boodschap ‘echt’ Bijbels is. Afwijkende meningen worden afgedaan als on-Bijbels. Een recent voorbeeld hiervan is de christelijk gereformeerde predikant Bert Loonstra uit Emmeloord die de uitgave van zijn boek ‘Hij heeft een vriend’ terug moest trekken. Zijn visie zou namelijk ook on-Bijbels zijn.

Maar wat is nu precies het probleem? Immers, God houdt van werkelijk iedereen en heeft elk mens individueel geschapen, ook de homo’s!