Mensenrechten

I Voorwoord Eerst wordt er uitgelegd hoe de rechten van de mens zijn ontstaan en waaruit ze zijn ontstaan. Vervolgens wordt er nog een woordje uitleg gegeven over de Verenigde Naties. Daarna gaat het over altenatieve maatregelen en straffen, waaronder de subthema?s ?de doodstraf? en ?voorbeelden van Amnesty International inzake straffen? vallen. Het derde hoodstuk gaat over mensen die de rechten van de mens hebben geschonden en voorbeelden van mensen en organisaties die opkomen voor de rechten van de mens. Het vierde en laatste hoofdstuk gaat over Amnesty International, één van de belangrijkste, zoniet de belangrijkste, organisaties die opkomen voor de rechten van de mens. Dit wordt dan weer uitgelegd in zeven opeenvolgende stappen, waaronder de werkwijze en de betrouwbaarheid. Met als afsluiter van ons eindwerk de bibliografie met onze bronnen waaronder Amnesty International die ons zeer hard heeft geholpen met het opsturen van informatie en die op deze manier aan een slimme manier van ledenwerving doet, wat wij persoonlijk heel goed vinden. Dit omdat wij vinden dat heel de wereld het recht en zelfs de plicht heeft te weten wat er allemaal gebeurt en wordt gedaan in onze wereld. II Inhoudstafel

II Inhoudstafel Blz 3

Hoofdstuk 1 Het ontstaan van de rechten van de mens Blz. 4 · 1.1 De verenigde Naties Blz. 6

Hoofdstuk 2 Alternatieve maatregelen en straffen Blz. 7 · 2.1 De doodstraf Blz. 7 · 2.2 Voorbeelden van Amnesty International inzake straffen Blz. 8
o 2.2.1 Inleiding Blz 8

Hoofdstuk 3 Mensen die de mensenrechten hebben geschonden Blz. 9 · 3.1 Voorbeelden van mensen en organisaties die opkomen voor de Blz. 10
mensenrechten

Hoofdstuk 4 Amnesty International Blz. 13 · 4.1 Inleiding Blz. 13 · 4.2 Werkwijze Blz. 14 · 4.3 Betrouwbaarheid Blz. 16 · 4.4 Wat doet Amnesty International precies Blz. 16 · 4.5 Wat wil Amnesty International Blz. 16 · 4.6 Regio?s en groepen Blz. 17 · 4.7 Amnesty heeft andere interesse Blz. 17

Hoofdstuk 5 Bibliografie Blz. 18

1 Het ontstaan van de rechten van de mens

Onder de rechten van de mens verstaan we: de fundamentele en onvervreemdbare rechten die beschouwd worden aan ieder toe te komen. Dit vormt ons vertrekpunt.

Al vanaf de 17de eeuw bestaan er documenten die de vrijheden van de gewone man beschermen tegen de overheid. Enkele voorbeelden hiervan zijn: de ?Habeas Corpus Act? (1679), deze diende er vooral voor dat geen enkel vrij man zonder een rechtspraak gevangen genomen mag worden en de ?Bill of Rights? (1776) van Virginia. Deze kwam tot stand bij de troonbestijging van koning-stadshouder Willem III en zijn gemalin Maria Stuart, nadat koning Jacobus verdreven was. Deze diende er dus in de eerste plaats voor de praktijken, toegepast door Jacobus en die het parlement beschouwde als aantasting van zijn bevoegdheden, uit te sluiten. De belangrijkste punten in dit document zijn:? 1. dat de kroon geen bevoegdheid heeft wetten op te schorten of van deze dispensatie te verlenen; 2. dat de kroon geen bevoegdheid heeft gelden te innen behalve voor zover door het parlement gestemd; 3. dat het mobiliseren of in stand houden van een staand leger in vredestijd binnen het koninkrijk onwettig is; 4. dat de vrijheid van meningsuiting en debat in het parlement niet gehinderd mag worden of ter discussie gesteld buiten het parlement; 5. dat overmatige garantiesommen bij invrijheidstelling van zich in voorlopige hechtenis bevindende personen niet mogen worden gevorderd, noch overmatige boeten of wrede en ongebruikelijke straffen opgelegd; 6. dat voor het uit de weg ruimen van grieven en voor de amendering, versterking en instandhouding van de wetten frequente zittingen van het parlement gehouden moeten worden?. Tenslotte vormt de ?Declaration of Independence? van 1776 in Amerika het derde document. Sterk beïnvloed door de ontwikkelingen in Noord-Amerika, ontstond even later in 1789 in Frankrijk de ?Déclaration des droits de l?homme et du citoyen? ( verklaring van de rechten van de mens en van de burger). Dit is een document dat door La Fayette en Sieyès werd opgesteld en na discussie en amendering op 26 augustus 1789 door de Franse Assemblée National aangenomen. Zij werd aan de grondwet van 1791 toegevoegd. Enkele van de voornaamste punten waren: ?het volk is soeverein, sociale voorrechten ontstaan niet door geboorte, wel door persoonlijke bekwaamheden, andere godsdiensten moeten worden geduld, de belastingen moeten billijk over de standen worden verdeeld, eigendom is onaantastbaar, tenzij het met het openbaar belang in strijd is.? De mensenrechten van de 18de en 19de eeuw zijn vooral politieke vrijheidsrechten die enkel golden binnen de verschillende landen. Na een tijd werd het iedereen wel duidelijk dat een politieke vrijheid niet zoveel betekent als het niet gegarandeerd is dat er in je land de nodige economische middelen zijn om een menswaardig bestaan te leiden. Daardoor zijn de grondwetten en de rechten van de mens nu zo opgesteld dat een degelijk bestaan gegarandeerd wordt. Deze rechten werden verder uitgewerkt door de algemene vergadering van de Verenigde Naties op 10 december 1948 in Parijs. De rechten van de mens zijn wel niet aangenomen door de voormalige Sovjet-Unie, wit-Rusland, Oekraïne, Polen, Tsjechoslowakije, joegoslavië, Saoedie-Arabië en de Unie van Zuid-Afrika. Op 10 november 1959 is men binnen de Verenigde Naties gekomen tot een verklaring van de rechten van het kind. Deze is gebaseerd op de oude volkbondsverklaring, maar uitvoeriger. De verklaring is een opsomming van de beginselen van de rechten van het kind. ?Op 20 nov. 1989 is de Convention on the Rights of the Child aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. In deze derde Internationale Verklaring met betrekking tot de rechten van minderjarigen zijn in 54 artikelen aanzienlijk meer bevoegdheden van minderjarigen vastgelegd dan voorheen.?

1.1 De Verenigde Naties
Dit is een in New york zetelende wereldorganisatie tot handhaving van de internationale vrede en veiligheid. Dit om de internationale samenwerking op economisch, sociaal, cultureel en humanitair gebied te verbeteren. De Verenigde Naties werden opgericht in 1945 juist na de 2de wereldoorlog. De uitwerking van de rechten van de mens in 1948 was dus een van hun eerste belangrijke daden. Het lidmaatschap staat open voor alle vredelievende staten, die naar het oordeel van de organisatie in staat en bereid zijn de verplichtingen, opgesteld door de Verenigde Naties, na te komen. Over toelatingen van nieuwe staten beslist de algemene vergadering op aanbeveling van de veiligheidsraad. In 1996 waren 185 landen lid van de Verenide Naties. De grootste lidstaat is China met 103 miljard inwoners; de kleinste Palau met 17 000 inwoners. Niet leden zijn o.a. Zwitserland, vanwege haar neutraliteit en Taiwan, omdat zij hun zetel aan China moesten afstaan. Servië werd geschorst vanwege de oorlog op de Balkan (1994). De doelstellingen van de Verenigde Naties zijn: ?a. de internationale vrede en veiligheid handhaven en met het oog daarop gezamenlijke doeltreffende maatregelen nemen ter voorkoming en opheffing van vrede en veiligheid, en het beslechten van geschillen met vreedzame middelen; b. vriendschappelijke betrekkingen tussen staten tot stand brengen; c. met het oog op het scheppen van een sfeer van stabiliteit en welzijn, nodig voor het onderhouden van vreedzame en vriendschappelijke betrekkingen tussen staten, internationale samenwerking tot stand brengen bij het oplossen van internationale vraagstukken van economische, sociale, culturele of humanitaire aard, alsmede bij het bevorderen en stimuleren van eerbied voor de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden.?

2 Alternatieve maatregelen en straffen 2.1 Doodstraf ?Een ieder heeft recht op leven, vrijheid en onschendbaarheid van zijn persoon.? ?Niemand zal onderworpen worden aan folteringen, noch aan een wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing.? Artikel 3 en 5 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens
Zo?n 100 landen passen de doodstraf nog steeds toe. Amnesty oordeelt niet over de misdaad die iemand heeft begaan, maar is in alle gevallen tegen de dood als straf, omdat: Ten eerste de doodstraf de meest wrede en onmenselijke straf is en een schending van het recht op leven. Ten tweede de doodstraf onherroepelijk is, vergissingen kun je nooit goedmaken. In Amerika is van 28 mensen bewezen dat ze onterecht de doodstraf hebben gekregen. In de Voormalige Sovjetunie zijn 14 mensen ter dood veroordeeld voor moorden die door één man waren gepleegd. Politie, advocaten, rechters en jury?s maken fouten. Zolang de doodstraf bestaat, zullen er dus onschuldigen worden geëxecuteerd. Ten derde de doodstraf sommige extra treft, bijvoorbeeld armen, zwarten en politieke tegenstanders. In sommige landen is de kans op de doodstraf veel groter als je zwart bent of arm, of wanneer je tot een bepaalde minderheidsgroep behoort. Bijvoorbeeld in de V.S. van Amerika. Een zwarte die een blanke vermoordt, heeft veel meer kans op de doodstraf dan een blanke die een zwarte vermoordt. Ben je rijk en heb je een goede advocaat, dan heb je daar een veel groter kans dat je de doodstraf niet krijgt. De doodstraf wordt ook gebruikt voor politieke onderdrukking. Machtshebbers dreigen met de doodstraf om hun tegenstanders angst aan te jagen. Ze doen alsof de verdachte eerlijk behandeld wordt. Na een ?echte? rechtszaak met een ?onafhankelijke? rechter wordt het doodvonnis uitgesproken. Het lijkt een legale straf, maar het is gewoon een moord. Ten vierde is het niet bewezen dat de doodstraf afschrikwekkend werkt. Als de zware criminaliteit toeneemt, lijkt de doodstraf al gauw een oplossing. Nooit is echter bewezen dat deze straf ook echt helpt om misdaden tegen te gaan. In Amerika nam in enkele staten het aantal moorden zelfs toe nadat de doodstraf weer was ingevoerd. Ten vierde er ook andere manieren zijn om mensen te straffen.

2.2 Voorbeelden van Amnesty International inzake straffen

2.2.1 Inleiding
Het ter dood veroordelen van minderjarigen is door allerlei internationale verdragen verboden. Slechts in een paar landen gebeurt het toch. In Iran worden kinderen geëxecuteerd omdat ze ervan verdacht worden voor oppositiegroepen te werken. In Nigeria worden leden van jeugdbendes met de dood bestraft voor gewapende overvallen. In Irak worden Koerdische kinderen vanaf 14 jaar opgehangen?

Salamat masih
Vervolgd wegens geloof
De Pakistaan Salamat Masih was 13 jaar toen hij in 1993 werd opgepakt. Hij zou godslasterlijke leuzen op een moskee geschreven hebben. De aanklacht was verzonnen. Salamat is namelijk analfabeet en kon leuzen dus helemaal niet geschreven hebben. Salamat grootste misdaad? Hij is Christen. Veel Christenen worden in het islamitische Pakistan vervolgd, alleen omdat zij een ander godsdienst hebben dan die van de leiders. Ook al kon Salamat de leuzen niet geschreven hebben, toch luidde het vonnis: doodstraf. Amnesty International beschouwde Salamat als gewetensgevangene en voerde wereldwijd actie voor zijn vrijlating. De rechters die zijn zaak behandelden, wisten daardoor dat overal ter wereld de rechtszaak tegen Salamat in de gaten werd gehouden. Dat hielp. Voor het oog van de wereld moesten de rechters in Pakistan toegeven dat Salamat niets had gedaan. Zijn doodstraf werd niet uitgevoerd en werd vrijgelaten.

Paula Cooper
Ter dood veroordeeld
In de lente van 1985 drong 15-jarige Paula Cooper uit de Verenigde Staten met enkele andere leden van een jeugdbende het huis van een bejaarde vrouw. De vrouw werd beroofd en met messteken om het leven gebracht. Paula werd als hoofdschuldige door de rechtbank in Indiana veroordeeld tot de doodstraf. Haar zaak trok wereldwijde aandacht. Paula had een misdaad begaan waarvoor zij, terecht, gestraft moest worden. Echter, de doodstraf was voor Amnesty om verschillende redenen onaanvaardbaar. Op 13 juli 1989 vernietigde het Opperste Gerechtshof van Indiana het doodvonnis van Paula Cooper. Zij vond het vonnis ?buitengewoon en buiten proporties?, omdat volgens de wet in Indiana de minimumleeftijd voor doodstraf zestien jaar was. De doodstraf werd omgezet in gevangenisstraf.

3 Mensen die de mensenrechten hebben geschonden? Misdrijven tegen de mensen, ook wel misdrijven tegen de menselijkheid, volkenrechtelijke misdrijven zowel in tijden van oorlog als in vredestijd, bestaande in het vervolgen, mishandelen of uitmoorden van bevolkingsgroepen op grond van raciale, politieke of godsdienstige motieven. Na de Tweede Wereldoorlog werd deze categorie handelingen speciaal opgenomen in art. 6 van het Statuut tot Oprichting van het Tribunaal van Neurenberg om ook de bestraffing mogelijk te maken van wandaden die door de Duitsers tegen de joden in Duitsland waren begaan zelfs voor het uitbreken van de oorlog.? Drie voorbeelden van grote politieke leiders die de mensenrechten ooit hebben geschonden zijn: ten eerste Pinochet. Pinochet is in Chili het symbool van 17 jaar bloedige onderdrukkingen, martelingen? Tijdens de eerste tien jaar van de dictatuur van de ex-dictator van Chili werden er 50 000 arbeiders vermoord, 100 000 mensen ?verdwenen? en velen moesten het land uitvluchten. De strijd van de arbeiders ter verdediging van president Allende werd gesmoord in bloed. Stokken halen het niet van

tanks, hoe massaal het verzet ook was. Ten tweede Adolf Hitler. Hij was een Duits politicus. Hitler zorgde voor o.a. de toenemende rechteloosheid in de bezette gebieden in Duitsland en voor de massamoord op de joden, gehandicapten, homo?s, lesbiennes? Hij offerde ook veel Duitse soldaten op voor een doel dat hij nooit zou bereiken, immers, het lag niet in Hitlers aard om te capituleren. Hitlers helper, Himmler, droeg zorg voor veel onmenselijke concentratiekampen en miljoenen jodenmoorden. Ten derde Pieter Willem Botha. Hij was Zuid-Afrikaans premier en later president van de Nasionale Party. Hij was een voorstander van blanke overheersing in Zuid-Afrika en probeerde de landen die door zwarten bestuurd werden economisch en politiek te ontwrichten. Hij minderde het kiesrecht en stelde verschillende andere wetten op voor kleurlingen en Indiërs in Zuid-Afrika. In plaats van apartheid te minderen, benadrukte hij de apartheid.

3.1 Voorbeelden van mensen en organisaties die opkomen voor de mensenrechten
Mensen die opkomen voor de mensenrechten zijn noodzakelijk in de wereld. Zonder die mensen zouden wij, zelfs de vrede of de vrijheid die we nu bezitten, niet hebben. Daarvoor zijn er een paar organisaties, en zelfs personen, die de mensenrechten beschermen. Een paar voorbeelden zijn : 1) Nelson Mandela. Hij kwam op voor de rechten van de zwarten en streed tegen de apartheid in Zuid-Afrika. Zuid-Afrika was de laatste Afrikaanse staat die geregeerd werd door de blanken (19 % van de bevolking). In 1978 kwam P.W. Botha aan de macht als premier, zogezegd om de zwarten meer rechten te geven, maar in werkelijkheid benadrukte hij de apartheid, die van de zwarten buitenstaanders in hun eigen land maakte. Mandela is het symbool van het zwarte verzet in Zuid-Afrika en de belangrijkste gevangene van zijn tijd. Hij ontving tal van onderscheidingen, o.a. de Mensenrechtenprijs van de Verenigde Naties en de Nobelprijs voor de Vrede (met president de Klerk). 2) Martin Luther King. hij is een Amerikaanse leider die in 1955 de leiding op zich nam van een boycot van zwarten tegen de slechte behandeling in de stadsbussen. Later begon hij een algemene actie in het zuiden en richtte met anderen de organisatie, de Southern Christian Leadership Conference, op. King zette steeds betere programmes op: niet alleen de discriminatie van de zwarte bevolking, ook de wereldwijde armoede en de oorlog in Vietnam bestreed hij. Op 4 april 1968 werd hij te Memphis vermoord, een dag nadat hij gezegd had dat hij het Beloofde Land had gezien. Hij werd geëerd met verschillende eredoctoraten en in 1964 met de Nobelprijs voor de vrede. 3) Jane Addams. Jane stichtte in 1915 de Internationale Vrouwenbeweging voor Vrede en Vrijheid. Vrouwen werden toen vaak gezien als een object om kinderen te krijgen en moesten onderdanig aan de man zijn. Hier is verandering in gekomen en vrouwen worden nu beschouwd als individuen met eigen rechten. Sommige landen passen hun wetgeving daarom aan, vaak gedwongen door internationale overeenkomsten. In 1931 ontving zij de Nobelprijs voor de vrede. 4) Fridtjof Nansen. In 1920 was hij de centrale persoon voor humanitair werk en hielp de Duitse en Oostenrijkse krijgsgevangen in de Sovjet-Unie en voor de uit Turkije verdreven Grieken en Armeniërs. In 1922 ontving hij de Nobelprijs voor de vrede. 5) Waris Dirie. De Somalische Waris is een wereldberoemd topmodel. Als VN-ambassadrice vecht zij tegen vrouwen-besnijdenis. Ook zij heeft het leed ondergaan dat vele andere meisjes van 7 moe(s)ten ondergaan. ?s Nachts worden ze wakker gemaakt, want dan horen zo min mogelijk mensen het gegil als ze besneden worden. Vaak bloeden de meisjes dood of sterven ze aan infecties omdat de verminking onder zeer primitieve omstandigheden gebeurt: geen verdoving, met vieze, al gebruikte scheermesjes, scharen, glas, scherpe stenen of schelpen. Vrouwen-besnijdenis staat nergens voorgeschreven in de Koran of de bijbel. Het is een traditie waaraan vrouwen in sommige landen niet kunnen ontkomen. Mannen denken dat als je als vrouw niet besneden bent, met iedereen naar bed zult gaan. Een onbesneden vrouw is vies, oversekst en niet geschikt om mee te trouwen.? 6) Albert Einstein. Hij was de man die president Roosevelt op de mogelijkheden wees van kernsplijting, waaruit een militair wapen ontworpen kon worden en wat aanleiding gaf tot de fabricage van de kernbom. Maar na de verwoesting van Hirosjima in 1945 werd hij een voorvechter voor internationale vrede. Hij was de leidende figuur van de liga für Menschenrechte. 7) Moeder Teresa. Zij hielp de armsten der armsten omdat ze getroffen was door het lot van vele (dakloze) zieken en stervenden, zwervende kinderen, hongerigen en leprozen. Ze stichtte een nieuwe orde en in 1995 telde ze meer dan 3500 leden met 300 tehuizen in 25 landen. 8) Desmond Tutu. Zuid-Afrikaans anglicaanse geestelijke. Hij was woordvoerder voor de strijd tegen de apartheid en ondervond daardoor veel weerstand van het blanke regime (arrestaties, intrekking van zijn pas). Maar in het buitenland, waar hij pleitte voor een economische boycot tegen Zuid-Afrika, kon hij op veel steun rekenen. Tutu wilde geweldloos verzet tegen de apartheid en daarvoor werd hem in 1984 de Nobelprijs voor de vrede toegekend. In december 1995 benoemde president Mandela Tutu als voorzitter van de Waarheidscommissie, deze deed onderzoek naar schendingen van de mensenrechten tijdens de apartheid. 9) Amnesty International. Amnesty International is een humanitaire organisatie in 182 landen. Zij zet zich in voor de vrijlating van politieke gevangenen, die geen geweld gebruikt of gepropageerd hebben, en ook voor het recht op een eerlijk procesverloop in alle politieke processen. Ook streeft zij naar de uitbanning van martelingen, politieke moorden en verdwijningen en naar de afschaffing van de doodstraf. Ze helpt vluchtelingen, die slachtoffer zijn van schendingen van mensenrechten, bij het verkrijgen van asiel. Amnesty heeft door haar werk gezorgd voor het bewust worden van de situatie van de mensenrechten in de wereld. Amnesty is onderscheiden met o.a. de Nobelprijs voor de vrede en de Human Rights Prize van de Verenigde Naties. 4 Amnesty International 4.1 Inleiding

Dagelijks treffen we berichten aan over de activiteiten van Amnesty International, ergens in de wereld. Deze in mei 1961 door de Londense advocaat Peter Benenson opgerichte internationale organisatie telt thans 170000 leden in meer dan honderd landen. De grote kracht van Amnesty in de strijd tegen gevangenschap, het martelen en het vermoorden van mensen vanwege hun politieke of religieuze overtuigingen is haar boven-de-partijen staan. Amnesty heeft campagnes gevoerd en voert die nog tegen landen, die door heerszuchtige gezaghebbers bestuurd worden, in oost en west, in de derde wereld en tegen staten. Het hoogste bestuursorgaan van Amnesty is de Internationale Algemene Vergadering ( ICM). Deze vergadering wordt elke 2 jaar gehouden en wordt bijgewoond door vertegenwoordigers van alle afdelingen . De ICM bepaalt het beleid van Amnesty en is het enige orgaan dat de internationale reglementen kan wijzigen. Het bestuur is eindverantwoordelijk voor de uitvoering van de besluiten van de Algemene Vergadering. De verantwoordelijkheid voor de dagelijkse gang van zaken is geheel in handen van de directie. Bestuursleden worden door de Algemene Vergadering gekozen voor een termijn van drie jaar met de mogelijkheid tot herverkiezing voor een tweede termijn van drie jaar. Het International Secretariaat (IS) in Londen zorgt voor de voorbereiding en uitvoering van de besluiten van de ICM. De belangrijkste taken van het IS zijn: het verzamelen, controleren en analyseren van alle informatie over schendingen van de mensenrechten; het behandelen van allerlei juridische aspecten ten aanzien van de mensenrechten en de internationale gemeenschap; het onderhouden van de contacten met internationale organisaties zoals de Verenigde Naties; het onderhouden van contacten met de (nationale) afdelingen en met leden en groepen en landen waar nog geen afdelingen bestaan.

Amnesty werd opgericht in 1961 en is uitgegroeid tot een grote internationale organisatie. Amnesty bezit meer dan een miljoen fans, die de vereniging met een jaarlijks bedrag steunen, en vaste begunstigers in meer dan 150 landen. Landen waarin de leden van Amnesty zich hebben georganiseerd vormen afdelingen of secties. Voor het moment zijn er afdelingen in 55 landen. Deze afdelingen vormen een centraal coordinatiepunt voor acties, fondswerving en publiciteit. De bekendheid van de organisatie is enorm toegenomen en Amnesty kan rekenen op een brede internationale erkenning.

4.2 Werkwijze
Amnesty is onpartijdig, ongebonden en onafhankelijk. Amnesty voert geen acties voor of tegen regeringen of politieke systemen. De organisatie vindt dat onder ieder systeem de rechten van de mens dienen te worden nageleefd. Amnesty is onafhankelijk: ze werkt niet samen met een regering, politieke partij of economische belangengroep. Van zeer groot belang voor Amnesty is ook haar financiele onafhankelijkheid. Amnesty neemt geen giften of geldelijke bijdragen aan van de landelijke, provinciale of locale overheden. Voor het werven van financici zijn richtlijnen opgesteld, om te voorkomen dat Amnesty gedeeltelijk of helemaal afhankelijk wordt van welke groepering dan ook. Voor haar werk is Amnesty geheel aangewezen op giften en geldelijke bijdragen van haar leden. Amnesty accepteert geen giften van andere verenigingen. Om de onafhankelijkheid te garanderen werd er een regel opgesteld. Die regel is dus dat geen enkele afdeling, groep of lid van Amnesty actie mag voeren tegen mensenrechtenovertredingen in eigen land ( ?werk op eigen land - regel ?). Zo wordt voorkomen dat nationaal - politieke verenigingen zich bemoeien met het werk van Amnesty. Bovendien wil Amnesty haar eigen mensen zo beschermen tegen mogelijk gevaarlijke situaties. Wat de afdelingen van Amnesty in eigen land wel kunnen doen, is aan de regering vragen om de doodstraf af te schaffen en om de asielwetgeving te verbeteren. Amnesty is niet alleen goed op de hoogte van de algemene situatie in een land, maar heeft ook duizenden individuele dossiers. Zulke gedetailleerde kennis van zaken maakt vaak grote indruk op machthebbers . Omdat Amnesty - informatie over de hele wereld wordt verspreid, weten die machthebbers ook dat ze door de hele wereld gekend zullen worden . En die aanpak heeft succes! In een op de drie zaken waarvoor Amnesty zich inzet volgt verbetering: gevangenen worden voortijdig vrijgelaten, de omstandigheden in een gevangenis verbeteren, vluchtelingen worden niet teruggestuurd naar een land waar hun leven bedreigd worden. Amnesty International is dus een organisatie die concrete successen boekt . Als Amnesty weet dat er, waar ook ter wereld, iemand gevaar loopt, wordt er direct actie ondernomen Zoals bijvoorbeeld voor de Keniaanse mensenrechtenactivist Njuguna Mutahi. Hij werd gearresteerd omdat hij een vertrouwelijk rapport zou hebben gestolen. In Kenia worden mensen die zich inzetten voor de mensenrechten vaker door valse beschuldigingen gearresteerd. De machthebbers hopen zo hun werk onmogelijk te maken . Amnesty voerde een bliksemactie voor Mutahi. Eem maand later kwam hij op waarborgsom vrij. Soms vraagt het werk van Amnesty meer geduld en doorzettindsvermogen. Vaak is een actie pas na lange tijd succesvol. Maar de praktijk leert keer op keer dat de aanhouder wint. In de werkwijze van Amnesty International wordt onderscheid gemaakt tussen twee manieren om voor mensenrechten te werken: Het vooruithelpen van alle mensenrechten en anderzijds het bestrijden van een beperkt aantal specifieke schendingen van mensenrechten. In het hoofdkantoor van Amnesty in Londen verzamelt men informatie over wat er met de gevangenen, doden of verdwenen personen is gebeurd. Deze informatie moet absoluut betrouwbaar zijn. Een brief van ongeruste ouders is dan ook niet altijd genoeg om in actie te komen. Via andere getuigen, kranten en andere organisaties wordt nagegaan of alles klopt. Soms gaan er mensen van Amnesty zelf naar het land toe om met gevangenen, maar ook met regeringen te praten. Als deze Amnesty tenminste wil ontvangen, want dat is lang niet altijd zo. En wanneer Amnesty de nodige informatie bezit, begint zij druk uit te oefenen op de regeringen door o.a. brieven te schrijven. Er zijn mensen die denken dat het schrijven van brieven niet helpt. Dat ze ongeopend het prullenbak inkomen. Maar toch is dat niet waar. Amnesty heeft berekend dat een op drie gevangenen voortijdig vrijgelaten wordt. Het is moeilijk te bewijzen dat dit door Amnesty acties komt; regeringen geven niet graag toe dat zij gevoelig zijn voor druk van buitenaf. Maar dat druk uitoefenen helpt is duidelijk.

4.3 Betrouwbaarheid

De kracht van Amnesty is betrouwbaarheid. Als Amnesty actie voert is daar altijd eerst grondig onderzoek aan vooraf gegaan. Zowel op Amnesty?s hoofdkantoor in Londen als in landen waar mensenrechtenovertredingen gebeuren gaan onderzoekers van de organisatie uiterst zorgvuldig te werk. Pas als ten minste drie onafhankelijke bronnen een mensenrechtenovertredingen kunnen bekrachtigen, gaat Amnesty over tot actie. Met deze werkwijze is de organisatie altijd in staat overtredingen te bestraffen.

4.4 Wat doet Amnesty precies

Amnesty International werkt aan een wereld waarin vrijheid voorop staat en waarin rechtvaardigheid geen nietszeggend begrip is. Het is simpel: een wereld waarin iedereen vrij is om te zeggen en te denken wat hij wil, een wereld waarin niemand zomaar wordt gearresteerd, waarin niemand wordt gemarteld en waarin niemand wordt gedwongen om te vluchten. Kortom: een wereld waarin de mensenrechten worden nageleefd. Zoals iedereen weet is dit lang niet vanzelfsprekend. Je hoeft maar een willekeurige krant open te slaan om te zien dat op veel plaatsen onrecht en onderdrukking is. Daarom is het belangrijk dat Amnesty bestaat. Zij legt zich niet neer bij sommige schendingen van mensenrechten. Amnesty komt op voor de slachtoffers van mensenrechtenovertredingen. Amnesty strijdt voor een wereld waarin de rechten uit de Universele Verklaring van de Rechten van de mens gerespecteerd worden.

4.5 Wat wil Amnesty

Een wereld zonder gevangenissen vol met mensen die niets anders hebben gedaan dan anders zijn of anders denken. Een wereld waarin mensen niet worden vermoordt of ?verdwijnen?, alleen maar omdat zij anders zijn of anders denken. Een wereld waarin politieke gevangenen een eerlijk proces krijgen. Een wereld waarin niemand gemarteld wordt. Een wereld zonder doodstraf. Een wereld waarin mensen niet gedwongen worden te vluchten. Een wereld waarin iedereen veilig en vrij is.

4.6 Regio\'s en groepen

De leden van Amnesty International kunnen zich op tal van manieren actief inzetten. Er zijn mensen die lokaal actief zijn. Dat kan in een lokale Amnesty-groep, een jongerengroep, een studentengroep of in een taakgroep. Daarnaast zijn er specialisten en adviseurs zoals de landenspecialisten, de leden van de beroepsgroepen en de taakadviseurs. Een derde groep vormen de mensen die op individuele basis actief zijn in een van de schrijfactienetwerken.

4.7 Amnesty heeft andere interesse

De andere heeft het over ?normaal worden? of revolutie. Kranten en tv - journaals laten de mensen de portretten van de machthebbers zien, het geweld van de staatsgreep of de feestelijkheden van een troonbestijging. De belangstelling van Amnesty is anders dan die van de media. Amnesty registreert elke dag. Ze verzamelt de berichten van kranten, van radiostations, van vluchtelingen. Ze brengt op de kaart waar de gevangenissen zijn, de kampen en ze probeert te achterhalen wat daar gebeurt. Amnesty volgt lotgevallen van vaak ?gewone? mensen, een apotheker uit Joegoslavie, een onderwijzer uit Marokko, een studente uit Chili. En ze werkt voor die mensen door brieven te schrijven, door actie te voeren en door getuigenis af te leggen in organisaties als de Verenigde Naties.

5 Bibliografie

Amnesty International, Kerkstraat 156, 2060 Antwerpen 6

De Militant (Internet), nr. 191; februari 2001

Dirie W., Mijn woestijn, Amsterdam 1998, 238

Larsen E., De geketende vlam, Amsterdam 1978, 183

Mandela N., De lange weg naar de vrijheid, Antwerpen 1995, 581

Microsoft Corporation, Encarta®99 Encyclopedie Winkler Prins Editie, 1993-1998