Pro Milone: Narratio

Narratio van de Pro Milone

27. Aangezien Claudius ondertussen wist (want het was immers niet moeilijk om het te weten) dat er voor Milo een jaarlijkse, wettige en noodzakelijke reis was naar Lanuvium op 18 januari om daar een offerpriester te benoemen (want Milo was daar in Lanuvium dictator), is hij de dag ervoor plots uit Rome verdwenen om voor zijn landgoed, wat uit de realiteit is gebleken, een hinderlaag te leggen voor Milo. En hij is zo vertrokken, dat hij een woelige vergadering (waarin zijn woede gemist werd) die op die dag zelf gehouden werd, oversloeg, een vergadering die hij nooit zou overgeslagen hebben als hij niet op de plaats en op het moment van de misdaad had willen klaarstaan.
28. Milo nu, toen hij in de senaatsvergadering geweest was die dag totdat die ontbonden werd, ging naar huis, veranderde van schoenen en kledij en dan bleef hij nog een beetje, zoals dat gaat, terwijl zijn vrouw zich klaarmaakte en dan is hij vertrokken op dat moment toen Clodius reeds terug had kunnen keren (naar Rome) indien hij werkelijk van plan was geweest om die dag naar Rome terug te keren.
Clodius komt hem tegemoet, te paard, zonder bagage, zonder wagen, zonder zijn Griekse vriendjes (zoals hij gewoon was), zonder vrouw (wat bijna nooit gebeurt), terwijl daarentegen deze zogenaamde aanvaller (Milo), die de reis zou hebben gepland om een moord te plegen met zijn vrouw in een wagen reed , in een reismantel, met een grote, zwaar bepakte sliert met veel vrouwelijk en verfijnd gezelschap van vrouwen en slaven.
29. En Milo komt Clodius tegen voor z’n landgoed, bijna op het 11e uur of niet veel daar rond en dadelijk lanceren velen met speren een frontale aanval van op een hoogte en ze doden de koetsier. Toen deze (Milo) van de kar gesprongen was nadat z’n mantel achteruitgeworpen was verdedigde hij zich vurig. Zij die samen waren met Clodius delen zich met getrokken zwaarden in 2 en het ene deel rent naar de kar om Milo in de rug aan te vallen en het andere deel (omdat ze dachten dat Milo dood was), begonnen de slaven te vermoorden die achterop waren. Een deel van hen (slaven) zijn gedood (zij die trouw waren aan hun meester en alert) en het ander deel, toen ze zagen dat er gevochten werd bij de koets, toen ze verhinderd werden om hun meester te hulp te snellen, toen ze van Clodius zelf hoorden dat Milo dood was (en ze dachten dat deze zaak waar was), hebben de slaven van Milo dat gedaan ( ik zeg dit immers openlijk en niet om deze aanklacht af te schuiven, maar omdat het zo gebeurd is) wat elke meester zijn slaven had willen zien doen in zo’n situatie, zonder het bevel van hun meester, zonder zijn kennis ervan en zelfs niet in z’n aanwezigheid.