De eenzame koningin

De Eenzame Koningin.

Er waren eens een koning en een koningin, heel ver hier vandaan. Ze wilden erg graag een kindje, maar de koningin was onvruchtbaar. Het hele land wist ervan. Het hele land wist hoe graag ze een kindje wilden. De meesten vonden het erg vervelend dat de koningin niet zwanger kon worden. Niet iedereen, helaas. Er was een heks, die diep in het donkere bos woonde. Het was een naar mens, dat wist iedereen. Soms kwam ze het dorp in, en plunderde alle huizen. Niemand durfde zich te verzetten, want dan toverde ze je zonder pardon om in een krokolifant, en sloot ze je op. Zonder eten. Zonder water.

De koningin deed alles om zich niet eenzaam te voelen, maar ze wilde het zó graag. Zó graag. Ze had er alles voor over. Nou ja, bijna alles. Op een dag kwam die heks, uit het diepe, donkere bos. De huishoudster deed open en schrok zich natuurlijk een hoedje. Zo’n lelijk, onder de wratten zittend iemand had ze nog nooit gezien! Ze riep gelijk de koningin en de koning erbij.

Toen de koning en de koningin kwamen, schrokken ze zich natuurlijk ook rot. Ze stuurden de huishoudster weg, en de heks zei: “Ik heb van jullie probleem gehoord… Ik denk dat ik jullie kan helpen!” De koning en de koningin hadden natuurlijk gelijk belangstelling, maar de vraag was: Kon het wel? De koning was al tweeënveertig en de koningin al veertig! Maar ja, ze wilden het zó graag en al zó lang, al twintig jaar! Dus lieten ze de heks binnen. De koning, die trouwens Herman heette, en de koningin, die
Ingeborg-Rachel heette, boden, eenmaal in de gigantische zitkamer, de heks een kopje Kofdrie aan. Dat was een drank, die naar het tegenwoordige koffie, met een vleugje karamel smaakt. De drank bestond uit de drie kleuren van het land: Rowad, Gigo en Bleckse. Maar nee, dat hoefde de heks niet. Ze had liever een grote pul Bitterploepsap; een echte heksendrank. Ze zaten even met z’n drieën om de grote tafel, maakten een praatje, dronken hun Kofdrie en Bitterploepsap. Daarna begon de heks met uitleggen: “Kijk,” zei ze, “je neemt twee ogen van een vlinmuisdier, drie flossenstaarten en drie glazen Blater. Dat doe je dan in een grote Brante ketel, met nog een snufje kolie en wat Kciroy-sap. Dan goed roeren, zodat het sap Rochek is, en het een dikke, Bloekse schuimlaag heeft. Duidelijk?” Ingeborg-Rachel en Herman knikten. “Kunnen jullie dat zelf?” vroeg de heks. De koning en de koningin keken elkaar twijfelend aan. “Moet ik jullie helpen?” “Graag,” antwoordden ze in koor. “Maar dat gaat wel wat kosten… Drie Mukkels!” “We doen het,” antwoordden de koning en de koningin in koor. Ze hadden immers genoeg geld, dus waarom niet?

Twee dagen later staat de heks weer voor de deur:

Ditmaal doet de koning zelf open, en begroet de heks vriendelijk. Ze sleept een grote koffer met zich mee. “Kijk, hier heb ik alles in zitten wat we nodig hebben.” En ze beginnen. En ze gaan door. En door. En door. Op een gegeven moment zijn er drie hele etmalen voorbij en zijn ze alledrie doodop. Gelukkig is het brouwsel al bijna klaar. het moet alleen nog een paar uur rijzen, en dan… Hebben de koning en de koningin een kindje! Ze hebben er alleen niet veel vertrouwen in. Het ziet eruit als een smerige pap met brokken.

Vier uur later gaan ze kijken… En… Ja hoor! Ingeborg-Rachel en Herman hebben een dochter! Ze waren dolgelukkig. Alleen de heks niet… Ze had er veel teveel Kciroy-sap in gedaan. Daardoor was het een normaal kindje geworden. Dat had ze de koning en de koningin niet gegund! Ze had gehoopt dat het een lelijk, verminkt mormel was geworden… Wat stom van haar! Ze is zo woest op zichzelf, dat ze zichzelf door midden scheurt. een smerige, groene derrie druipt uit haar lijk. Nog één keer hoor je een gesis, en dan… Niets meer. Jammer voor de heks, gelukkig voor Ingeborg-Rachel en Herman