Plutonium

Plutonium (Pt)

Atoomnummer 94
Atoommassa (244) g.mol -1
Dichtheid 19,84g.cm-3 bij 20°C
Smeltpunt 641 °C
Kookpunt 3232 °C
Vanderwaalstraal nm
Elektronen Schil [ Rn ] 5f6 7s2
Energie eerste ionisatie 558,6 kJ.mol -1
Energie tweede ionisatie kJ.mol -1
Standaard potentiaal V
Ontdekt door: Geproduceerd in 1940 door Seaborg, McMillan, Kennedy en Wahl in Berkeley. Gezondheidseffecten van plutonium Plutonium is een gevaarlijke stof, die lange tijd voor explosieven werd gebruikt. Het komt voornamelijk in de atmosfeer terecht als gevolg van het atmosferisch testen van kernwapens en ongelukken in de wapenproducerende industrie. Wanneer plutonium in de atmosfeer wordt uitgestoten, valt het uiteindelijk terug naar de aarde en eindigt in de grond. De kans dat mensen blootgesteld worden aan plutonium is niet zeer waarschijnlijk, maar soms komt het voor als gevolg van toevallige uitstoot gedurende gebruik, transport of verwijdering. Omdat plutonium geen gammastraling heeft, is het niet waarschijnlijk dat er gezondheidsproblemen optreden wanneer men met plutonium werkt, behalve wanneer het op de een of andere manier wordt ingeademd of ingeslikt. Wanneer mensen het inademen, kan plutonium in de longen blijven of zich verplaatsen naar de botten of organen. In het algemeen blijft het een lange tijd in het lichaam en stelt continu lichaamsweefsels bloot aan straling. Na een aantal jaren kan dit resulteren in de ontwikkeling van kanker. Bovendien kan plutonium het vermogen om ziektes te weerstaan en kan de radioactiviteit een falende reproductie veroorzaken. Milieueffecten van plutonium
Spore elementen van plutonium worden van nature in uraniumrijke ertsen gevonden. Mensen produceren het meeste van het bestaande plutonium in speciale kernreactoren. Afgezien van het feit dat plutonium in de natuur in zeer kleine hoeveelheden aanwezig is, kan het ook in het milieu terechtkomen door de uitstoot van kernreactoren, wapenproducerende fabrieken en onderzoeksfaciliteiten. Een belangrijke bron voor de uitstoot van plutonium is het testen van kernwapens.

Plutonium kan in het oppervlaktewater terechtkomen via toevallige uistoten en de verwijdering van radioactief afval. Plutonium verplaatst zich langzaam naar beneden in de bodem, naar het grondwater. Planten absorberen lage concentraties plutonium, maar deze concentraties zijn niet hoog genoeg om biomagnificatie van plutonium in de voedselketen te veroorzaken, noch de accumulatie in de lichamen van dieren.