Vrouw in de islam niet onderdrukt

Vrouwen zijn niet minderwaardig aan mannen

Het is bewezen de vrouwen vele taken aankunnen die mannen doen, en soms zelfs nog beter. Dus waarom zouden we in in deze situaties de vrouw minderwaardig aan de man beschouwen?

Volgens de Islam, zijn vrouwen niet minderwaardig aan mannen. Allah heeft hen beiden geschapen, en zij zijn gelijk in de ogen van Allah. Wanneer zij gelijk zijn in de ogen van Allah, hoe kunnen zij dan minderwaardig zijn in de maatschappij of in de ogen van mannen?

Allah zegt in de Koran: “O mensen, Wij hebben jullie uit een man en een vrouw geschapen en Wij hebben jullie tot volkeren en stammen gemaakt opdat jullie elkaar zouden kennen. De voortreffelijkste van jullie is bij God de godvrezendste. God is wetend en welingelicht”.

(Al-Hoedjoeraat 49:13). Volgens de islam vullen mannen en vrouwen elkaar aan. Zij zijn gelijkwaardige leden van de maatschappij en zij hebben beide hun plichten en verantwoordelijkheden. Er zijn wat verschillen tussen de rol die de man en de vrouw hebben in de maatschappij, maar deze verschillen maken het ene geslacht niet superieur en het ander minderwaardig. De gedachte van superieurheid en minderwaardigheid komt vanuit sommige van onze niet-islamitische culturen, maar het maakt zeer zeker geen deel uit van de islam. Sommige mensen misinterpreteren het vers uit de Koran, Soerat An-Nisaa 4:34 “De mannen zijn zaakwaarnemers voor de vrouwen, omdat God de een boven de ander heeft bevoorrecht…” Deze Aya gaat niet over de absolute meerwaardigheid van alle mannen boven alle vrouwen. Het spreekt alleen over de gezinssituatie, waar de echtgenoot de verantwoordelijkheid heeft om voor zijn vrouw en kinderen te zorgen. Het zegt niet dat alle mannen zaakwaarnemer zijn voor alle vrouwen. Ten tweede gaat deze Aya gaat niet over de spirituele, morele of intellectuele meerwaardigheid van de echtgenoot over zijn vrouw. Het spreekt over zijn lichamelijke kracht en bekwaamheid, vanuit welke hij zijn gezin moet beschermen en de kostwinner moet zijn voor zijn vrouw en kinderen. De angst voor de Hijab

De angst voor de Hijab (hoofddoek): Er is niets dat de westerse gedachte meer beangstigd dan een stuk stof op een vrouw haar hoofd. In September 1994, werd de dertienjarige Emilie Ouimet in Montreal (Quebec, Canada) naar huis gestuurd door de Louis Riel High School, omdat haar Hijab niet voldeed aan de kledingvoorschriften van de school. Twee maanden later werd een tweede meisje uit Quebec, de vijftienjarige Dania Baali, door haar school, College Regina Assumpta, medegedeeld dat ze naar een andere school moest overplaatsen als ze haar Hijab wilde blijven dragen. Het is onvoorstelbaar dat er niets is dat meer angst in de harten jaagt van de westerse mens dan een stukje stof op het hoofd van een vrouw.

De Hijab wordt gezien als een extremistische uitdrukking. Voor sommige mensen, laat zij zo een extremistische uitdrukking zien van haar gewelddadige politieke ideeën. Voor anderen, is zij het symbool van absolute onderwerping en is zij in vreselijke nood en moet bevrijdt worden. Voor hen is het hebben van zulke vrouwen als deel van het Noord Amerikaanse landschap angstaanjagend.

Zij is “de gesluierde vrouw”, die thuishoort in een ver vreemd land, een acteur op een exotisch toneel. Wij worden gezien als het vergif van deze “vrije en democratische” cultuur, met onze “zwakke en onderdanige manieren”.

Dus, verscheidende schoolbesturen in Quebec hebben besloten dat het uitroeien van de ongewenste invloed in een zo vroeg mogelijk stadium, de beste manier is om besmetting te voorkomen van hun hoogstaande cultuur.

De angst voor de Hijab is terecht. Ik heb mijzelf dikwijls afgevraagd, waarom een vrouw met een Hijab, die vrijuit deelneemt aan deze maatschappij, als zo bedreigend wordt gezien. Ik heb altijd gedacht dat de angst voor zulke vrouwen ongegrond was. Tenslotte heeft haar dragen van een Hijab, niets te maken met iemand anders. Het heeft alleen te maken met haar verplichting aan Allah. Maar nu realiseer ik me dat de angst terecht is. Moslim vrouwen vormen een bedreiging. De Hijab stuurt een boodschap van acceptatie en afwijzing. Een vrouw die zichzelf bedekt vanuit haar liefde voor Allah, legt hiermee niet alleen een verklaring af voor wat ze accepteert, maar ze verklaart er ook mee wat ze afwijst. Iedere vrouw die weigert mee te spelen met de spelletjes tussen de twee sekse die zo fundamenteel zijn in alle maatschappijen, zal uit de maatschappij verdreven worden.Er wordt altijd al van vrouwen verwacht dat zij een bepaalde rol spelen in de maatschappij.

In Noord Amerika, draait een groot deel van deze toegeschreven rol om seks en het aura rondom seksualiteit. Iedere relatie tussen mannen en vrouwen heeft wel één of andere seksuele ondertoon. Wanneer een vrouw zichzelf bedekt, dan wijst ze die rol af. Ze zegt op die manier dat seks niets te maken heeft met haar openbare leven. Het is het feit dat zij haar eigen lichaam buiten de discussie houdt, wat de mensen zo van streek maakt.

Een vrouw met een Hijab: meer dan “gewoon zomaar een vrouw”. Een vrouwelijke dokter, schrijfster, elektricien, of loodgieter, mag in haar werkomgeving dan gewaardeerd worden voor haar vakkundigheid, maar zij wordt in eerste instantie nog steeds bekeken als “zomaar een vrouw”. Maar stop haar in een Hijab, zodat wat haar een vrouw maakt niet meer kan worden gezien, en plotseling heb je te maken met een persoon. Het is een radicaal idee dat niet door vele wordt gewaardeerd. Zij wijst de politieke standpunten van geslacht van de hand. Deze persoon wijst niet alleen de door de maatschappij ingebakken rollenverdeling van het geslacht af, maar ook de daaraan geassocieerde politieke standpunten van geslacht. Daardoor wijst zij de sociale basisstructuur af, wat tevens betekend dat zij beschouwd wordt als iemand die het gehele politieke systeem en de daaraan verbonden economische organisatie afwijst. Dus leraren in Quebec moeten zich bedreigd voelen. Emilie en Diana zijn meer dan gewoon twee meisjes van wie de hoofdbekleding niet overeenstemt met de kledingvoorschriften van de school. Zij zijn de vertegenwoordigers van iets veel groter: van een andere manier van denken en leven. Het heeft me enige tijd gekost tot ik tot deze conclusie ben gekomen.

Hijab: Een daad van Geloof
Ik heb de Hijab altijd gezien als een privé aangelegenheid tussen mijzelf en Allah. Ik heb er voor gekozen om de Hijab te dragen omdat ik voelde dat mijn Iman (geloof) omgezet moest worden naar actie, en als Allah me vraagt om mij te bedekken, dan moet ik dat doen. Als ik niet mijn geloof niet kon uitoefenen, wat voor nut had het dan om te zeggen dat ik een geloof had? Maar helaas zagen de mensen om mij heen, het dragen van mijn Hijab niet als persoonlijke daad van aanbidding. Zij zagen het eerder als persoonlijke aanval op henzelf. Ik droeg een Hijab en dat betekende automatisch dat ik alles wat zij deden afkeurde. Ik vond het moeilijk om de vijandigheid te begrijpen.

Alleen omdat mijn hoofd bedekt was, was het voor de mensen onmogelijk om binding met mij te krijgen.

Ik had een nieuw ontdekte vrijheid en een groter gevoel van vertrouwen in mijzelf als moslim, maar andere zagen mij als iemand waar ze niets mee te maken wilde hebben.

Vrouwen vooruitgang nog steeds verbonden aan voorkomen. Vooruitgang voor vrouwen wordt helaas nog steeds bepaald door hoeveel ze willen onthullen. Des te meer macht vrouwen lijken te krijgen, des te meer gedwongen ze zijn om hun kleren uit te trekken. Deze tegenstrijdigheid is bij het ontstaan van de verwarring waar Noord Amerikaanse vrouwen mee geconfronteerd worden. Er wordt van hen verwacht dat ze sterk, onafhankelijk en assertief zijn, echter tegelijkertijd worden zij slaaf gemaakt van een ideaal lichaam beeld dat niet bereikt kan worden door de grote meerderheid van vrouwen. Deze tweevoudigheid is een verkoopbaar product. Neem bijvoorbeeld de mode industrie: het laatste nieuws uit Parijs zegt ons dat ‘Glamour’ de heetste look is voor het seizoen, met zijn glimmende lipstick, strakke jurkjes en hoge naaldhakken. Vrouwen maken bezwaar en zeggen dat de modeontwerpers van hun verwachten dat zij zich op kantoor kleden als prostituees. Zij verafschuwen het feit dat het vrouwenlichaam wordt gebruikt om van alles te verkopen, van cosmetica tot kleren en zelfs auto’s. Daarentegen, wanneer Moslim vrouwen zichzelf bedekken en daarmee protesteren tegen hetzelfde, worden zij beschouwd als zijnde onderdrukt.

Hopeloze verwarring over de vrijheid van vrouwen
De verwarring is hopeloos. Terwijl sommige vechten tegen datgene dat wordt gezien als vrouwen in een ongewenste rol ‘drukken’, hebben anderen het gevoel dat de ultieme weg naar vrijheid, het recht is om topless op straat te lopen. Het rationele lijkt te zijn dat wanneer onze lichamen ontdaan zijn van seksualiteit , het veiliger voor ons is om op straat te gaan. We hoeven alleen onze waardigheid, onze bescheidenheid en onze intimiteit op te geven. En het is temidden van al deze verwarring dat de vrouwen in Hijab zijn gearriveerd. Hun onwilligheid om toe te geven aan de een of de ander heeft hun niets opgeleverd dan minachting. De Hijab is tot een politiek statement geworden. De Hijab is een fundamenteel deel van aanbidding, maar slecht of goed, het is ook een politiek statement geworden. We zijn dan wel alleen bezig met onze verplichting tegenover onze Deen (religie) te uitten, maar de Hijab wordt gezien als een symbool voor afwijzing van het Westen.

De vergissing van het secularisme
Deze aangenomen afwijzing heeft liberale securalisten zo diepgaand beïnvloedt dat zij bereidt zijn om hun eigen basis principe van vrijheid voor individuele geloofsovertuiging aan de kant te zetten, om de “onderdrukkende invloeden” van de Islam te bevestigen. Het zou werkelijk een wijs persoon zijn die zich zou realiseren dat het juist deze cultuur is die deze securalisten proberen te behouden, die de mensen heeft geleid tot hun zoektocht naar iets anders. En degene die eerlijk zijn tegenover zichzelf, zij zullen zien dat Emilie en Diana het al hebben ontdekt.

Discriminatie Oproep: Discriminatie van moslima\'s
De laatste tijd is er weer veel ophef geweest over de hoofddoek. Een rechtbank weigerde een griffier aan te stellen die in de rechtszaal een hoofddoek wilde dragen. De hoofdredacteur van het feministisch maandblad Opzij verklaarde publiekelijk nooit een vrouw met een hoofddoek op de redactie te willen aannemen en ga zo maar door. In de zaak van de griffier heeft de Commissie gelijke behandeling die toeziet op de naleving van de Algemene wet gelijke behandeling geoordeeld, dat de rechtbank met haar weigering in strijd met de wet heeft gehandeld. De hiervoor aangehaalde voorbeelden hebben de publiciteit gehaald, maar de meeste voorbeelden doen dat niet. Moslima\'s worden regelmatig geconfronteerd met discriminatie: scholen die een hoofddoek verbieden, werkgevers die geen moslima\'s aanstellen, vervelende opmerkingen etc. Het LBR is bezig met een onderzoek naar discriminatie van moslima\'s en wil in dat kader graag de ervaringen van moslima\'s vernemen. Het LBR verzoekt een ieder die ervaringen (ook positieve) heeft op het gebied van discriminatie op grond van haar islamitische levensovertuiging (ook die gevallen waarin het niet ging om een hoofddoek) deze te melden bij het LBR. Alle informatie wordt vertrouwelijk behandeld. Men kan de ervaringen doorgeven aan Gé Grubben. Dat kan (anoniem) via het emailadres grubben@lbr.nl.

De ontoegankelijkheid van diverse maatschappelijke terreinen voor moslima\'s
Aanleiding
Alhoewel niet (waarneembaar) aan de orde van de dag zijn er toch regelmatig in de media en bij de ADB\'s signalen, dat moslima\'s problemen ondervinden bij het verwerven van stageplaatsen en werk, dat scholen een hoofddoek hanteren of daarover discussiëren, dat voor bepaalde opleidingen e.d. extra drempels worden opgeworpen etc. Iedere moslima weet doorgaans ook wel een of meerdere voorbeelden te geven van problemen waar zij tegenaan is gelopen. Binnen moslimanetwerken is ook duidelijk op welke school men met hoofddoek wel welkom is en op welke niet, bij welke werkgever men terecht kan voor een bijbaantje etc. Daarentegen is het aantal meldingen beperkt in tegenstelling tot mannelijke moslims ondervinden meisjes en vrouwen sneller discriminatie, omdat zij als moslim door hun hoofddoek sneller herkenbaar zijn. In het maatschappelijk debat over \'de hoofddoek\' staan verschillende partijen lijnrecht tegenover elkaar en wordt inzicht gegeven in de motieven die mensen hebben. De Commissie gelijke behandeling spreekt doorgaans uit, dat een \'hoofddoekverbod\' in strijd is met de Algemene wet gelijke behandeling. Opvallend is, dat de motieven die de \'gedaagden\' normaliter inbrengen sterk afwijken van hetgeen men in het maatschappelijk debat en elders hoort.Ondanks gerechtelijke uitspraken en uitspraken van de Cgb wordt her en der regelmatig de wetgeving genegeerd. Denk daarbij aan onderwijsinstellingen die een hoofddoek verbod instellen of overwegen dit te doen of aan werkgevers die weigeren vrouwen met een hoofddoek aan te nemen. Doel
Het LBR wil de samenleving meer inzicht geven in de problematiek en middels dit inzicht de rechtsnorm herstellen en handhaven. Opzet van het onderzoek
Het gaat niet om een kwantitatief maar een kwalitatief onderzoek, alhoewel het LBR wel een indicatie wil geven voor de mate waarin het probleem zich voordoet. Voor dit laatste wil het LBR verschillende bronnen gebruiken: · Meldingen vanuit de verschillende netwerken. · Mediaberichten. · Publicaties. · Jurisprudentie (uitspraken Cgb en gerechtelijke uitspraken) Onderzocht zal met name worden welke motieven ten grondslag liggen aan het weigeren van moslima\'s. Resultaat
Een rapport waarin de problematiek uiteengezet zal worden en wordt afgezet tegen de juridische kaders. Aan de hand hiervan zal het LBR waar mogelijk een aantal suggesties doen. Landelijk Bureau Ter Bestrijding Van Rassendiscriminatie
Opmerking van Redouan: Deze oproep is geplaatst op het verzoek van het LBR. redouan.nl heeft verder niets te maken met het onderzoek en de verdere verwerking hiervan. redouan.nl maakt géén deel uit van het LBR.