Zuid Afrika en het ANC - apartheid

Inhoudsopgave

Voorwoord Inleiding Wat houdt apartheid in? Waardoor is de afschaffing van de apartheid tot stand gekomen en hoe kwam de democratie hieruit voort? Wat was de rol van het ANC hierin? Wat is tegenwoordig de functie van het ANC na de afschaffing van de apartheid? Conclusie Bronvermelding

Voorwoord:

Ik heb het ANC als onderwerp voor mijn werkstuk gekozen, omdat het alternatief, Nelson Mandela, al door vele andere kinderen gedaan wordt. Aangezien ik geen volger ben, en Nelson Mandela overigens ook niet, heb ik gekozen om het onderwerp Apartheid iets breder te benaderen. Vandaar mijn keuze voor het ANC, ofwel het African National Congress. Ik wist eigenlijk nog niks van die partij en alleen wat van Nelson Mandela, omdat die man natuurlijk al wel erg vaak met zijn immer grijnzende hoofd op de televisie en weet ik al waar niet te zien geweest is. Het leek me dus erg interessant een keer de partij achter de icoon Mandela te onderzoeken, ook al omdat ik er een keer iets over in de krant had gelezen. Dat bleek nog best een karwei, want de meeste informatie die ik kon vinden ging dus over de onontkoombare Mandela en zijn gouden glimlach. Maar uiteindelijk heb ik na lang en vooral doelgericht zoeken toch het een en ander over het ANC kunnen vinden wat hopelijk enigszins hout snijdt. Met als eindresultaat deze scriptie. Veel leesplezier op dit avontuur door de geschiedenis van het ANC en de apartheid!

Hoofdvraag:

Wat is er nog over van de rol die het ANC destijds speelde bij de afschaffing van de apartheid en de vorming van een democratie in Zuid-Afrika?

Deelvragen:

1 Wat houdt apartheid in? 2 Waardoor is de afschaffing van de apartheid tot stand gekomen en hoe kwam de democratie hieruit voort? 3 Wat was de rol van het ANC hierin? 4 Wat is tegenwoordig de functie van het ANC na de afschaffing van de apartheid?

Inleiding:

Zuid-Afrika is een land met een rijke en bewogen geschiedenis. In de afgelopen vijfhonderd jaar trokken bevolkingsgroepen en individuen uit de hele wereld naar Zuid-Afrika. Uit Afrika zelf kwamen allerlei zwarte volkeren. Uit Europa kwamen Portugezen, Nederlanders, Fransen, Engelsen, Duitsers, Vlamingen en Grieken. Uit Azië kwamen of werden ingevoerd: Indonesiërs, Maleisiërs, Indiërs, Pakistanen en Chinezen. De blanke kolonisten deden alsof er vóór hun tijd geen mensen in Zuid-Afrika hadden geleefd. Het familieleven van de zwarten kwam in gevaar toen de blanken het land van de zwarten innamen. Ook begonnen de inmiddels gearriveerde zendelingen de zwarten te bekeren, want de kolonisten hadden geen respect voor de culturen van de zwarten. De regering had een Land Act gemaakt waarin stond dat de zwarten maar heel weinig land kregen. De beste grond ging naar de blanken, wat betekende dat de zwarten weg moesten van de grond waar ze generaties lang geleefd hadden. Toen in 1948 een nationalistische blanke partij de NP (de Nasionale Party) bij de verkiezingen in Zuid-Afrika won werd het alleen maar erger. Er kwam een segregatiepolitiek die Apartheid werd genoemd.

Betoog:

Wat houdt apartheid in?

Apartheid is de term voor een bepaalde vorm van segregatie die in de Republiek van Zuid-Afrika in praktijk werd gebracht. De term segregatie raakte in de vergetelheid nadat de Nasionale Party het begrip apartheid had aangenomen en daarmee in 1948 de verkiezingen won. Sindsdien heeft de Zuid-Afrikaanse regering haar beleid gebaseerd op apartheid. Dit betekende dat er wettelijke ongelijkheid van bepaalde rassen bestond, en de zwarten kregen het het zwaarste te verduren. De zwarten lieten dit natuurlijk niet zonder slag of stoot toe, en beriepen zich op de politieke partij “African National Congress†(ANC), die opgericht was in 1912 en tegen de zwarte onderdrukking streed. De zwarten werden namelijk minimaal opgeleid en ze mochten de stad alleen in met pasjes. In 1949 werd de “Mixed Marriages Act†ingevoerd, wat inhield dat gemengde huwelijken verboden werden. Het gehele classificatieproces was juridisch opgelegd op basis van de Population Registration Act van 1950. Die wetgeving onderscheidde 4 categorieën, namelijk: blank, zwart, kleurling en Aziatisch. De blanken waren de enigen met volledige burgerrechten.

Nog in datzelfde jaar werden honderdduizenden zwarten gedwongen te verhuizen naar een ander gebied door de ingevoerde “Group Areas Actâ€, die hield in dat er een apart woongebied was voor iedere bevolkingsgroep. Officieel is apartheid het streven naar gedwongen blijvende scheiding van de verschillende bevolkingsgroepen. De verschillen zijn gebaseerd op rasverschillen, kleurverschillen en/of het beschavingsniveau. Maar in de praktijk betekende apartheid iets anders. Er was ‘lokale ruimtelijke separatie’ en ‘territoriale segregatie’. Bij ‘Lokale ruimtelijke segregatie’ werd de zwarte bevolking en de blanke bevolking vrijwel geheel van elkaar gescheiden. Er waren bijvoorbeeld speciale bussen en treinen voor zwarten. Zwarten hadden aparte ziekenhuizen en woonden in aparte wijken die townships genoemd werden. Eigenlijk ging alles gescheiden. Deze \"Kleine Apartheid\" was uiterlijk het best herkenbaar aan de bordjes \"Europeans only / Slegs vir blankes\" bij parken, restaurants, hotels, stranden, sportverenigingen en openbaar vervoer. Ook heel veel gebouwen hadden gescheiden ingangen voor blanken en zwarten. De straten van zwarte wijken waren smerig en de huizen vaak krotten, terwijl de blanken daarentegen vaan in grote villa’s woonden. De zwarte bevolking werd wel toegestaan in het blanke milieu, wanneer zij als arbeidskracht dienden, want vaak waren de blanken in bezit van zwart personeel. De niet-blanke bevolking werd altijd benadeeld in dit systeem en werd door de blanken altijd gezien als een bedreiging. Bij ‘territoriale segregatie’ werd met name de Afrikaanse meerderheid beschouwd als burgers van de zogenaamde Afrikaanse thuislanden en hadden op deze manier niet dezelfde rechten als de blanken. De 10 thuislanden lagen in het rijke Zuid Afrika. Maar zelf behoren ze tot de armste gebieden van het hele werelddeel. Kortom de blanken onderdrukten de gekleurde Afrikaanse meerderheid. De Promotion of Bantu Self-government Act van 1959 legde de basis voor het beleid van deze onafhankelijke thuislanden. Dit werd “Grand Apartheid†genoemd. De blanken rechtvaardigden dit stelsel door te zeggen dat een gescheiden ontwikkeling voordelig was voor de verschillende bevolkingsgroepen, want elk ras had zo de mogelijkheden om zijn specifieke kwaliteiten te ontwikkelen in zijn eigen omgeving. Het woord apartheid heeft trouwens geschiedenis gemaakt: het werd overgenomen in vele andere talen en werd wereldwijd bekend.

Waardoor is de afschaffing van de apartheid tot stand gekomen en hoe kwam de democratie hieruit voort? Het apartheidsregime raakte in de jaren zeventig voor het eerst in de problemen. Een gebrek aan geschoolde arbeidskrachten, als gevolg van de onderwijs- en werkgelegenheidsproblemen, remde de economische groei van Zuid-Afrika sterk af. De lage lonen en de sterke toename van inflatie zorgde ook voor grote problemen. Afrikaanse werknemers waren erg ontevreden en dit zorgde voor langdurige stakingen. Deze onrust in de industrie ging samen met grote onrust op scholen. De toenmalige Zuid-Afrikaanse premier Hendrik Verwoerd besloot toen om het middelbaar onderwijs voor zwarten in steden te beperken, met het idee dat het systeem van de thuislanden die taak wel voor zijn rekening zou nemen. Wat er echter gebeurde was dat de Afrikaanse leerplichtige generatie snel groeide, terwijl de scholen in de thuislanden al overvol waren. De jongeren in de steden wilden niet naar het platteland om naar school te gaan, want dat konden ze zich niet veroorloven. De scholen in de steden moesten steeds meer leerlingen aannemen, terwijl ze lang niet genoeg leermiddelen hadden om al die leerlingen normaal les te kunnen geven. Protesten en stakingen waren aan de orde van de dag. Werkgevers leden verlies omdat ook de beroepsbevolking onderontwikkeld bleef. Ook de ontwikkeling van de koopkracht bleef achter, omdat de groei van de economie niet ten goede kwam aan de zwarte bevolking, maar aan de blanke bevolking. De eerste veranderingen begonnen in 1977. Toen nam Pieter Willem Botha de leiding van de regerende Nasionale Party over. Hij zag in dat het blanke Zuid-Afrika niet kon voortbestaan zonder aanpassingen aan het apartheidsbeleid. Dit verklaarde zijn motto: adapt or die, ofwel: pas je aan of sterf. Hij zorgde ervoor dat de Aziaten en kleurlingen vertegenwoordigd werden in het parlement. Ze kregen bijvoorbeeld formeel een eigen kamer. Maar het principe van de geografisch gescheiden ontwikkeling bleef nog wel bestaan. De situatie veranderde alleen nauwelijks, omdat veel Aziaten en kleurlingen een tweederangs vertegenwoordiging niet zagen zitten en daarom hun stem niet wilden uitbrengen. De positie van de zwarten bleef onveranderd, omdat zij alleen vertegenwoordigd werden in de regering van “onafhankelijke thuislanden†en deze regering werd door niemand erkend. Onder de zwarten nam de opstandigheid en de roep om verandering alleen maar toe omdat deze verandering niet voor hen gold. Deze kleine veranderingen leidden wel tot de komst van een nieuwe oppositiepartij/beweging: het United Democratic Front (UDF). Dit was een vereniging van meer dan 600 Zuid-Afrikaanse organisaties die streden tegen de apartheid. Naast deze oppositie, de druk uit eigen land, werd er ook vanuit het buitenland steeds meer kritiek geleverd op de Zuid-Afrikaanse regering. Westerse landen namen verschillende maatregelen tegen het apartheidsregime, onder andere economische sancties. Deze kritiek kwam echter niet alleen van westerse landen maar ook van de zogenoemde frontlijnstaten. Dit waren pas onafhankelijk geworden landen in de Zuid-Afrikaanse regio. Deze leverden niet alleen kritiek op de apartheidspolitiek, maar streefden daarnaast ook naar een economisch minder afhankelijke positie. Dit kon de Zuid-Afrikaanse regering niet erg waarderen. Ze probeerden dan ook met alle mogelijke middelen de positie van de ‘jonge’ onafhankelijke zwarte regeringen aan het wankelen te brengen, door in Angola de Unita en in Mozambique de Renamo, enkele belangrijke oppositiebewegingen te steunen. De buitenlandse kritiek en druk op de Zuid-Afrikaanse regering nam in de loop van de jaren ‘80 alleen maar toe. De blanke regering trof toen enkele maatregelen en voerde enkele hervormingen door, maar dat waren maar kleine dingen, zoals de scheiding in het openbare leven. De positie van de zwarten veranderde hierdoor niet echt. Naast deze kleine hervormingen verscherpte Botha midden jaren ‘80 de veiligheidsmaatregelen, in een poging de rust in het land terug te brengen. Dit werd beantwoord met een oproep van het ANC tot een volksopstand. Dit zorgde voor massale onrusten in de zwarte townships. Weer riep de regering de noodtoestand uit. Het vormen van een politiestaat was het enige wat de regering restte om de orde te bewaren. Hierop volgde zware kritiek uit het buitenland, dat nu voorbereidingen trof om Zuid-Afrika verder te isoleren. Ook in het binnenland kwam er steeds meer kritiek, bijvoorbeeld van de oppositiebeweging Cosatu, die in toenemende mate politieke druk uitoefende op de regering en tevens pleitte voor de vrijlating van Nelson Mandela, die ondertussen het symbool voor onafhankelijkheid was geworden. In 1989 kreeg de Nasionale Party een nieuwe leider, Frederik Willem de Klerk. Onder zijn leiding raakte de hervormingspolitiek in een stroomversnelling. Nelson Mandela werd in 1990 vrijgelaten. Dit kwam omdat De Klerk besefte dat alleen drastische hervormingen een blank Zuid-Afrika bestaansrecht konden geven. De binnenlandse situatie was zeer explosief en omdat de druk van de internationale gemeenschap zo groot was, werd hij wel tot concessies gedwongen. De Klerk schafte in 1991 de Land Act en de Group Areas act af, waarmee de basis van de territoriale apartheid verdween. Het ANC, de PAC en andere verboden partijen werden gelegaliseerd. Uiteindelijk schafte hij ook de laatste apartheidswet af, namelijk de Wet op Persoonsregistratie. Door deze gebeurtenissen kwam Zuid-Afrika weer dichter bij een democratisch gestel. 1991 tekenden De Klerk en Mandela samen met 23 andere organisaties een nationaal vredesakkoord, waarin de partijen zich verplichtten geen geweld meer te gebruiken. De onderhandelingen over een toekomstige regering en een toekomstige grondwet konden beginnen. Deze onderhandelingen worden ook wel Codesa genoemd, Convention for a Democratic South Africa. In 1992 werd via een referendum bepaald dat De Klerk kon doorgaan met zijn hervormingen, maar dit betekende niet dat er in een klap een democratisch Zuid-Afrika ontstond. De drie belangrijkste mensen in dit proces, De Klerk (NP), Mandela (ANC) en Buthelezi (Inkatha Freedom Party, IFP), hadden over enkele punten meningsverschillen, zoals over de toekomstige bestuurlijke structuur. Deze meningsverschillen werden niet alleen aan de onderhandelingstafel uitgevochten, maar ook erbuiten. Zo leidde vooral de onderhandelingen in Natal en in de townships rond Johannesburg tot slechte sociale omstandigheden en politieke tegenstellingen. Dit leidde weer tot zeer gewelddadige confrontaties tussen aanhangers van het ANC en IFP. Hierbij kwamen duizenden om het leven, want niemand was bereid om dit geweld te stoppen. Ondanks al deze problemen en tegenstellingen werd er in 1993 toch een akkoord gesloten over de komst van een voorlopige grondwet en de vorming van een regering van nationale eenheid. Hierbij zouden alle partijen met meer dan vijf procent van de stemmen een ministerpost krijgen en een tweederde meerderheid noodzakelijk zou zijn om de grondwet te schrijven. Hiervoor kregen De Klerk en Mandela de Nobelprijs voor de Vrede.

Deze regering zou dan blijven tot 1999, waarin naast nieuwe verkiezingen voor een normale meerderheidsregering, ook de nieuwe grondwet van kracht zou worden. Dit zorgde weer voor sterke protesten van blanke extremisten die vreesden voor hun toekomst. Maar ondanks deze protesten en de soms gewelddadige pogingen de democratie te ondermijnen, werden er van 26 tot 29 april 1994 voor het eerst democratische verkiezingen gehouden. De uitkomst van deze verkiezingen was dat Nelson Mandela een klinkende overwinning behaalde tijdens de presidentsverkiezingen en het ANC de grootste partij werd met 62,6% van de ongeveer 22 miljoen uitgebrachte stemmen. De Klerks Nasionale Party behaalde ruim 20% van de stemmen en Inkatha iets meer dan 10%. Nelson Mandela werd president, De Klerk (NP) en Thabo Mbeki (ANC) werden vice-presidenten. Internationaal werd het nieuwe landsbestuur en de regering erkend, en maakte formeel een einde aan de sancties tegen Zuid-Afrika. Dit was een grote verbetering voor de Zuid-Afrikaanse economie. Zuid-Afrika trad toe tot het Internationale Monetaire Fonds (IMF), werd lid van de SADC (South African Development Conference, de Organisatie van Afrikaanse Eenheid) en nam zijn vertegenwoordiging in de VN en het Britse Gemenebest weer op zich. Wat was de rol van het ANC hierin? De vertegenwoordigers van de belangrijkste zwarte organisaties van Zuid-Afrika kwam in januari 1912 bijeen om het South African Native National Congress. Kort daarna kreeg het de naam: ANC. De eerste jaren protesteerde het ANC voornamelijk tegen de historische vergissingen die waren gemaakt bij het uitroepen van de Unie. De Unie van Zuid-Afrika was ontstaan uit de puinhopen van een Boerenoorlog. De positie van de zwarte meerderheid werd volledig genegeerd. Er waren toen al bijvoorbeeld wetten in voorbereiding die minder dan 15 procent van het land toebedeelde aan een zwarte meerderheid van 80% van de bevolking, de Native Land Act. De levensomstandigheden van de zwarten waren zeer slecht en in die jaren groeide een nieuwe generatie van zwarte politieke activisten op. Binnen het ANC kwam een groep jonge, goed opgeleidde leden tot de conclusie dat de ideeën en idealen van de oude leden niet overeen kwamen met die van hun. In 1943 werd daarom de Youth League van het ANC opgericht door een groep jongeren. Hierbij behoorden ook Nelson Mandela. Ze waren al snel sterk genoeg om een interne coup te plegen. In 1949 besloot het ANC meer gebruik te gaan maken van burgerlijke ongehoorzaamheidcampagnes, boycots en stakingen. Tot dan toe had het ANC zich beperkt tot gematigde actie. In 1952 startte het ANC haar Defiance Campaign als antwoord op de harde apartheidsmaatregelen van de nieuwe regering van de Nasionale Party. Er volgde een oproep van het ANC voor de deelneming aan een massale ongehoorzaamheidcampagne. Circa 8500 deelnemers werden hierbij gearresteerd. Het jaar 1955 was een belangrijk jaar voor het ANC. Op het ANC-Congres van het Volk in Kliptown werd het Handvest van de Vrijheid aangenomen, dat geldt als blauwdruk voor een non-raciaal, democratisch Zuid-Afrika. Een deel van de ANC-aanhang was ontevreden over de samenwerking met het blanke Congress of Democrats (COD) en besloot in 1959 zich af te splitsen als Panafricanist Congress (PAC). Nadat op 21 maart 1960 in Sharpeville een vreedzame demonstratie door de politie met vuurwapens uiteen was gejaagd, waarbij 69 doden vielen, werden het ANC en het PAC verboden. In deze periode was Chief Albert John Lutuli ANC voorzitter, die wegens zijn geweldloze verzet met de Nobelprijs voor de Vrede (1960) werd onderscheiden. Hij richtte een oproep tot de internationale gemeenschap om via economische dwangmaatregelen de Zuid-Afrikaanse regering tot matiging te brengen. Toen die oproep geen onmiddellijk succes had, besloot het ANC over te gaan tot gewelddadige actie en richtte het een militaire vleugel op: Umkhonto we Sizwe, ofwel: de Speer van het Volk. Haar leider, Nelson Rolihlala Mandela, werd in 1964 tot levenslang veroordeeld wegens sabotage en hoogverraad. Ook negen medestanders kregen levenslang en werden net als Mandela opgesloten in de beruchte gevangenis van het Robbeneiland. Bijna tien jaar lang was elke vorm van politieke activiteiten door zwarten verboden. Activisten werden gearresteerd en zonder proces vastgehouden, de zogeheten ’90 days detention. Het leek erop dat het zwarte verzet was gebroken. Maar in de jaren zeventig kwam daar verandering in. Op 16 juli 1976 hielden 20.000 scholieren uit Soweto een protestmars tegen het gebruik van het Afrikaans als verplichte taal in het voortgezet onderwijs. Binnen enkele uren brak in de straten van de woonoorden een veldslag uit tussen politie en jongeren. Jonge zwarte activisten die achtervolgd werden door veiligheidstroepen sloten zich aan bij organisaties van het ANC in ballingschap. Deze toestroom versterkte en verjongde de beweging aanzienlijk. Het ANC bestreed de regering die vanuit het buitenland geleid werd door Oliver Tambo. Er werden bijvoorbeeld beperkte militaire successen behaald door sabotage-aanvallen op strategische installaties. Op internationaal niveau drong het ANC onafgebroken aan op strafmaatregelen tegen Zuid-Afrika, zoals economische sancties, wapenembargo’s en culturele en sportboycots. Het ANC bleef streven naar een democratisch non-raciaal Zuid-Afrika, waarvoor in september 1988 nieuwe Constitutionele Richtlijnen werden gepubliceerd. Eind 1989 werden enkele belangrijke gevangen genomen ANC-leiders vrijgelaten. Op 11 februari 1990 werd Mandela vrijgelaten. De Klerk schafte vervolgens enkele belangrijke apartheidswetten af en kondigde de legalisering van het ANC aan.

Wat is tegenwoordig de functie van het ANC na de afschaffing van de apartheid? De nieuwe ANC-regering moet hard knokken tegen grote problemen in alle maatschappelijke sectoren, want de apartheid heeft veel sporen achter gelaten. De meningen zijn verdeeld over de daden die het ANC verricht. Uit een interview met Carl Niehaus heb ik veel positieve dingen gehaald, wat op zich niet zo gek is omdat hij jarenlang zelf bij het ANC heeft gezeten. Volgens hem is het grootste gevaar de enorme sociale nood. Democratie moet gefundeerd zijn op een bloeiende economie, die ten goede komt aan iedereen. De kloof tussen arm en rijk is enorm en verandering kost tijd. In de gezondheidszorg en het onderwijs zie je de vooruitgang nu al, vooral op het platteland. Verleden jaar heeft het ANC 300.000 gezinnen aangesloten op het elektriciteitsnet. Ook zijn al heel veel mensen voorzien van stromend water. Huisvesting gaat veel langzamer. Het heeft moeite gekost om de financiering rond te krijgen tussen de overheid en de private sector, maar dat verloopt nu beter. Dit jaar wordt het huisvestingsbudget voor het eerst volledig benut. Het ANC werkt hard aan verbetering van de levensomstandigheden, maar dat gaat traag. Vooral doordat de Zuid-Afrikaanse economie er zwakker voorstaat dan ze dachten. Gelukkig nemen de buitenlandse investeringen toe. De huidige onderhandelingen over een vrijhandelsovereenkomst met de Europese Unie zijn voor het ANC van groot belang. Maar er is de laatste jaren veel veranderd in de wereld. Het ANC wil bereiken wat praktisch haalbaar is, zonder het grote ideaal los te laten. Maar ze hebben geld en dus investeerders nodig om de Zuid-Afrikaanse bevolking te helpen. Daarvoor is een aanpassing aan de markteconomie nodig. Enerzijds proberen ze gunstige omstandigheden voor beleggers te scheppen, anderzijds willen ze dat een behoorlijk deel van die winst terugvloeit naar het volk. Want het gaat tenslotte om betere huisvesting, beter onderwijs, betere gezondheidszorg. Ze proberen op een realistische, haalbare wijze onze idealen te verwezenlijken in de wereld van nu. Andere mensen zijn weer niet zo lovend over de daden van het ANC. Verscheidene kranten schreven negatief over de omgang van het ANC met aids. Mbeki zette namelijk vraagtekens bij de relatie tussen het HIV-virus en Aids. Verder stelde hij een verbod in op aids-remmers die de kans van overdracht van aids van moeder op kind verkleinen. Zijn uitspraken over Aids lokten in binnen- en buitenland woedende reacties uit, aangezien twintig procent van de volwassen in Zuid-Afrikanen seropositief is. Volgens sommige kranten levert het ANC alleen maar slecht werk. Hieronder volgt een samenvatting van alle negatieve dingen die ik heb gelezen over het ANC in tijdschriften, kranten en op internet. De ziekenhuizen zouden in Zuid-Afrika nachtmerries zijn geworden. Twee jaar geleden verkondigde Mandela gratis medische zorg voor kinderen aan. De ziekenhuizen zijn nu gevuld met werkloze vrouwen en hun kinderen. Ze zitten daar uren voor een verkoudheid of een lopende neus. Dr. Zuma, Minister van Gezondheid, lijkt vastberaden om de gezondheidszorg in Zuid-Afrika overal even slecht te maken. Ze heeft voor alle medische studenten sociale dienstplicht ingesteld. Toen het voor Zuma duidelijk werd dat een groot aantal dokters en medische studenten nu gaan emigreren, noemde ze hen \"verraders\", en schreef ze hun vlucht toe aan \"racisme\". Een recent onderzoek onder topdoctoren in Zuid-Afrika onthulde de mening dat Zuma het gezondheidssysteem van Zuid-Afrika aan het vernietigen is. Een woordvoerder van Zuma antwoordde door te zeggen dat als de voorstellen worden \"gezien als socialistisch, dan zullen we dit beleid voortzetten en geen verontschuldigingen maken\". De vernietiging van de gezondheidszorg heeft zelfs de voedselvoorziening aangetast. Vaccins die dringend nodig zijn om het vee te beschermen zijn opgeraakt. De enige legale bron voor het inkopen van vaccins in Zuid-Afrika is de overheid, en de overheidslaboratoria zijn leeg. Boeren die hun cheques opsturen om vaccins te kopen, krijgen het geld teruggestuurd. De top veterinaire wetenschappers zijn ook bezig het land te verlaten. Op het Onderstepoort Onderzoeks Centrum is slechts een van de oorspronkelijk zes specialisten aanwezig. Onderstepoort, eens beschouwd als een van de beste centra voor onderzoek in de wereld, is nu kreupel aan het worden. Wetenschappers zeggen dat er een goede kans is dat gemuteerde virussen de rund, varken en lam industrie zullen decimeren voordat nieuwe vaccins kunnen worden ontwikkeld. Zij waarschuwen dat de bevolking als resultaat hiervan een tekort aan vlees en melk moet verwachten. Onder het oude apartheidsregime waren overheidsscholen in zwarte gebieden rampzalig ontoereikend. Toen het ANC het onderwijssysteem overnam, veranderden dingen. Nu zijn alle scholen rampzalig ontoereikend - gelijkheid is bereikt. Maar het aantal studenten dat hun middelbare school diploma behalen, is afgenomen onder het ANC. Degenen die het op goed doen op school, gedijen alleen als ze de juiste kleur hebben.

Conclusie: De apartheid was een sterke gedwongen scheiding tussen de verschillende rassen in Zuid-Afrika. De zwarten werden in de tijd van de apartheid ernstig benadeeld en hadden vrijwel niets te zeggen. Het ging destijds slecht met de Zuid-Afrikaanse economie. Naast de gediscrimineerde zwarte bevolking waren ook andere mensen zoals werknemers ernstig ontevreden. Ook problemen in het onderwijssysteem zorgden voor veel onrust. Veel mensen waren tegen de regering in de tijd van de apartheid. De ontevredenheid onder het merendeel van de bevolking zorgde ervoor dat stakingen aan de orde van de dag waren. Naast de binnenlandse kritieken begon ook het buitenland steeds meer kritiek te leveren en nam enkele maatregelen. Toen Frederik Willem de Klerk aan de macht kwam schafte hij de belangrijkste apartheidswetten af, liet Nelson Mandela vrij en legaliseerde enkele verboden partijen. In 1994 werden weer voor het eerst verkiezingen gehouden in Zuid-Afrika. Het ANC heeft altijd gestreden tegen de wetten van de apartheid en was een grote voorstander van gelijkheid. Zowel als op gewelddadige als geweldloze manieren verzette het ANC zich, door middel van grote acties, boycots, stakingen en andere vormen van protest. Nelson Mandela, destijds leider van het ANC, werd verkozen tot president in het nieuwe democratisch Zuid-Afrika. De ANC-regering, dat tegenwoordig onder leiding staat van president Thabo Mbeki, heeft natuurlijk als functie het regeren van Zuid-Afrika op een zo goed mogelijke manier en het genezen van de wonden die de apartheid heeft gemaakt. Ik heb niet genoeg betrouwbare bronnen gevonden waaruit ik kon opmaken wat het ANC tegenwoordig doet, want ieder artikel dat ik las was wel weer besmet met een andere mening/opvatting. Wat ik persoonlijk denk is dat het ANC zijn best doet om Zuid-Afrika tot een welvarend land te maken, met goed onderwijs, goede medische zorg, weinig werkloosheid en betere huisvesting. Natuurlijk zal het niet in 1 keer goed gaan in Zuid-Afrika, daar moeten ze ook niet te optimistisch over zijn. Waarschijnlijk maakt het ANC ook fouten, zoals meer regeringen, maar we moeten ook de positieve dingen bekijken die het ANC heeft gedaan. Niet iedereen is namelijk even blij met het ANC heb ik kunnen opmaken uit verschillende artikelen. De rol de het ANC nu speelt is waarschijnlijk belangrijker en groter dan de rol die het voor en tijdens de afschaffing van de apartheid speelde. Het ANC was niet de enige die streed tegen de apartheid, maar is nu wel de partij die Zuid-Afrika moet regeren. Het ANC moet aan vele wensen en verwachtingen van de ontevreden bevolking voldoen. Het is een zeer grote taak om een periode van 48 jaar apartheid te herstellen.

Bronvermelding:

Boeken: Grote Winkler Prins, zevende druk, Elsevier “Zuid-Afrika” door Marleen Dekker 1998, Dominicus
Het einde van de apartheid \\ C.Bradley; (vert.uit het engels) 1995
Zuid-Afika: ontstaan en ontwikkeling van de apartheid \\ Stan Verschuuren; 1990

Internet sites: http://www.anc.org.za/ http://www.landenweb.com
http://www.scoutnet.nl/~sanjamb2001/zuid-afrika.htm#weetjes
http://cas1.elis.rug.ac.be/avrug/pdf01/zuidaf04.pdf
http://www.nrc.nl
http://www.volkskrant.nl

Andere bronnen: Cdrom Encarta Encyclopedie 1999 Elsevier