Globalisering van de economie

Figuur 1: De resultaten van GATT onderhandelingen. Hier is duidelijk het verband te zien tussen de daling van de gemiddelde tarieven van invoerrechten en de waarde van de wereldhandel. Vanaf de jaren ’70 is een explosieve stijging van de wereldhandelwaarde te zien .

Pas van de jaren ’50 tot de jaren ’90 was er een duidelijke ontwikkeling te zien van de multinationals in de wereld. De economie leek zich op een gezonde manier groeiende te houden en veel grote ondernemingen zagen weinig toekomstperspectief meer in hun thuismarkt, deze was immers te beperkt en te klein geworden. Deze bedrijven vertrokken dus naar het buitenland, en veelal naar lagelonenlanden. Elektronicaconcerns zoals Philips en Sony vestigden zich in de Verenigde Staten en in andere landen die steeds welvarender werden. De winsten van deze gigantische ondernemingen stegen enorm, er was volop vraag naar nieuwe producten. De producten van deze concerns werden veelal gefabriceerd in Aziatische landen, met name China, Taiwan en Japan. Olieraffinaderijen, zoals Texaco en Shell, vestigden zich in Birma (het huidige Myanmar), Nigeria en Zuid-Afrika. Ook de opbrengst en omzet van deze bedrijven namen hevig toe. Toch kwam er al gauw kritiek vanuit verschillende hoeken. De plaatselijke bevolking van het land waar Shell en Texaco zich gevestigd hadden werd namelijk verschrikkelijk uitgebuit. De lonen waren veel te laag en de arbeidsomstandigheden waren bijna mensonterend, er werd dus optimaal misbruik van de bevolking gemaakt. Bovendien zorgde Shell ervoor dat het apartheidsregime in Zuid-Afrika aan de macht bleef. Er waren (in Nederland) dan ook veel demonstranten tegen de aanwezigheid van Shell in Zuid-Afrika en Birma. Zij vonden dat een multinational als Shell teveel macht heeft in een ontwikkelingsland. Omdat Shell voor een aanzienlijk deel van de werkgelegenheid zorgde, had de regering van Zuid-Afrika er alle baat bij dat aan de wensen van de oliegigant voldaan werd. Over het algemeen kan gezegd worden dat in de periode 1950-2002 de multinationals enorm zijn gegroeid. Daar waar de bedrijven aanvankelijk op de thuismarkt monopolist waren, hebben zij in meer dan 50 jaar tijd de wereldmarkt faliekant veroverd. Toch is er de afgelopen 2 decennia nog iets in de distributiemethode van de multinationals veranderd. Men is namelijk begonnen aan het JIT project, dat uitgaat van het Just-In-Time-principe. Bedrijven hebben steeds minder ruimte voor opslag. Als oplossing hiervoor is dat de producten in kleine hoeveelheden aangevoerd worden, waardoor er minder magazijnruimtes nodig zijn. Een voorbeeld voor een bedrijf die dit JIT-principe handhaaft is Albert Heijn. Per dag komen er bij de distributiecentra van AH honderden vrachtauto’s die constant kleine hoeveelheden naar de filialen brengen. Zo wordt er bijvoorbeeld gemiddeld 3 keer daags melk geleverd per filiaal. Op deze manier blijven de producten vers en is de ruimte die nodig is in de opslagplaats miniem. Minder opslagruimte zorgt voor minder kosten en daardoor wordt meer winst gemaakt. Dit JIT-project is een goed voorbeeld van de effecten die door de globalisering zijn ontstaan met haar moordende concurrentie.

Hoofdstuk 3 Welke invloed had de ontwikkeling van multinationals op de wereldeconomie?

Het is nu echter overdreven om te zeggen dat alle landen hebben mogen profiteren van de globalisering van de economie. In het Wereldbankrapport \"Mondialisering, groei en armoede\" staat kort beschreven hoe de verdeling van de globalisering ten opzichte van de wereldbevolking is. Er zijn volgens dit rapport 3 groeperingen in de samenleving: · De rijke landen, waaronder West-Europa, de Verenigde Staten en een groot deel van Zuid-Oost Azië. Deze groep bestaat uit ongeveer 1 miljard mensen. Ze vertegenwoordigt de meeste multinationals. De rijke landen profiteren volop van de globalisering van de economie. · Een groep van 24 landen die gekenschetst wordt als snelle groeier, zoals China en India, met een bevolkingsaantal van 3 miljard mensen. Uit deze groep zijn ‘nieuwe’ multinationals ontstaan. Deze multinationals zijn relatief nog erg jong en het zijn er ook nog niet zoveel. Deze groep begint steeds meer te profiteren van de vervlechting der economieën. · De arme landen, voornamelijk ten zuiden van de Sahara in Afrika, die samen met 2 miljard mensen een enorm gedeelte van de wereldbevolking in beslag neemt. De mensen uit deze klasse verdienen iedere dag minder dan 1 US $. De groep arme landen wordt steeds groter, omdat er steeds meer buitengesloten worden van de wereldeconomie. Ze hebben het vermogen niet om hun economie te integreren in de wereld.

De laatste groep is vooral de laatste decennia een stuk openhartiger behandeld. Het doel van de economieglobalisering is namelijk altijd geweest dat de hele wereld zou meeprofiteren. Hierbij vond men het noodzakelijk dat de multinationals zich zouden vestigen in arme landen. Extra investeringen zouden de economie namelijk bevorderen. De praktijk bleek heel anders, volgens de linkse politieke partij SP. Sinds Mexico de NAFTA met de Verenigde Staten en Canada tekende, zijn de reële lonen in het land 45 procent gezakt, twee miljoen mensen werkloos geworden en het aantal \"extreem armen\" gestegen van 31 procent in 1993 tot 50 procent nu. De VN-organisatie voor handel en ontwikkeling UNCTAD (United Nations Conference on Trade and Development), opgericht in 1964, concludeerde dat de huidige globalisering verantwoordelijk is voor een groeiende ongelijkheid in de wereld. In 1965 was het gemiddelde inkomen in de zeven rijkste landen 20 keer zo hoog als dat in de zeven armste landen. In 1995 was die kloof maar liefs 39 keer zo groot. UNCTAD wijt deze ontwikkeling aan de liberalisering van de economie en ziet regulering als voorwaarde om de wanverhoudingen aan te pakken. Deze cijfers zijn verontrustend en zeker de moeite van het bestuderen waard. Vermoedelijk is de conclusie van de SP enigszins overdreven, omdat zij sowieso tegen globalisering zijn en op deze propagandistische wijze leden probeert te werven. Desalniettemin moeten deze signalen gehoord worden.

Een ander recent voorbeeld van een globaliseringproces is de mobiele-telefonieoorlog. In een artikel uit het tijdschrift Finance (mei 2002) wordt Vodafone als absolute winnaar uit die strijd uitgeroepen. “Na in de afgelopen jaren via allianties, verkapte fusies en vooral overnames leidende marktposities in 29 landen te hebben verworven, is de laatste weg aangebroken in Vodafones weg naar de absolute top: de toetreding tot het rijtje McDondald’s, Coca-Cola en andere toptien-wereldmerken die meer zijn dan zomaar wereldmarktleider.” De strijd om de beste marktpositie heeft ervoor gezorgd dat veel telecombedrijven met grote schulden opgezadeld zitten met een relatief lage beurswaarde. Het succes van Vodafone wordt vooral toegeschreven aan het brein van de zakenbankier. Veel overnames (zoals bijvoorbeeld die van Mannesmann, een rivaal op de Duitse telecommarkt) hebben ervoor gezorgd dat de concurrentie steeds verder achterop raakt. Zo hebben vooral Deutsche Telecom, Telecom Italia, Telefonica, France Telecom en KPN veel moeite om Vodafone bij te benen, vooral omdat hun schuldenlast enorm groot is en het economische klimaat verslechtert. Die teruggang is extra gevoelig voor de telecomsector. Het bijkomend voordeel dat Vodafone heeft, is dat zij zich in veel landen heeft gevestigd, waardoor een economische tegenslag op regionale of continentale schaal (bijvoorbeeld in Zuid-Oost Azië) niet zo hard aankomt.

Op het moment dat dit verslag geschreven werd waren de cijfers voor Vodafone nog erg positief. Echter, kwartaalcijfers van 27 mei 2002 wezen uit de Vodafone heel veel verlies geleden heeft in een kort tijdsbestek. Toch zijn de vooruitzichten voor het Britse bedrijf erg optimistisch en wordt er vanaf het vierde kwartaal weer winst gemaakt volgens de verwachtingen.

Door verschillende oorzaken zetten steeds meer mensen zich af tegen deze vorm van marktstrategie. Tegenstanders van globalisering worden ook wel anti-globalisten (of nationalisten) genoemd. Zij komen steeds met een tal van slechts kleine voorbeelden, waarmee zij de huidige internationale handel de mond proberen te snoeren. Een voorbeeld daarvan is een resultaat van een onderzoek van de UNCTAD uit 1996: tussen 1993 en 1995 steeg de omzet van de top-100 van multinationale ondernemingen in ontwikkelingslanden met 25 procent, terwijl het aantal werknemers met 4 procent daalde (225.000 mensen). Het werk wordt steeds meer uitbesteed aan plaatselijke onderaannemers, die genadeloos tegen elkaar uitgespeeld worden, resulterend in lagere lonen en slechtere werkomstandigheden. Het zijn juist de activiteiten van de multinationals die de gezondheid van de wereldeconomie bedreigen, zo waarschuwt de UNCTAD. Bij dit onderzoek moeten echter wel wat kanttekeningen worden geplaatst. Tijdens een recessie neemt de werkgelegenheid immers altijd af, terwijl de omzet meetstal hoger ligt. Dus in de periode 1993-1995 is inderdaad de werkgelegenheid in de ontwikkelingslanden gedaald, maar dat gold net zo goed voor de rijke Westerse landen. Het is daarom misleidend om te beweren dat door de multinationals de ontwikkelingslanden erop achteruit zijn gegaan in die periode. Bovendien is het pover dat de anti-globalisten alleen als voorbeeld Afrika gebruiken, het continent dat al enkele decennia in slechte economische staat verkeert. Een beter voorbeeld om de situatie van ontwikkelingslanden te bekijken is het voorbeeld van Zuid-Oost Azië. Een vergelijking tussen Birma (het huidige Myanmar) en Singapore. Singapore heeft in het verleden haar grenzen helemaal opengesteld voor multinationals in tegenstelling tot Birma. Dit is goed aan te duiden met de openheidsgraad van het land. Dit is bedacht door Frankel en Romer (1999) en wijst uit dat elk percent punt extra openheid het inkomen per hoofd van het land in kwestie met 1% doet stijgen. Birma heeft een openheidsgraad van 0 procent, Singapore 100 procent. Vandaar dat het inkomen in Singapore ook zo’n 100 procent hoger ligt dan dat van Birma. Maar dit zijn niet de enige voorbeelden van het voordeel van het openstellen van de grenzen van een land. Ook de verschillen tussen Noord-/Zuid-Korea en Oost-/West-Duitsland zijn kenschetsend voor de voordelen van de internationale handel. Er wordt nu door talloze mensen beweerd dat door de globalisering de rijken rijker worden en de armen armer. Dit is absoluut niet waar: de arme landen die vastberaden hun grenzen voor buitenlandse ondernemingen hebben opengesteld zijn veel sneller gaan groeien dan de rijke landen en hun inkomen is relatief gezien enorm gestegen. China en veel andere Zuid-Oost Aziatische landen behoorden 30 jaar geleden nog tot de armste landen van de wereld en hebben nu een inkomen dat amper ondergeschikt is aan het Nederlandse inkomen.

Desondanks wijst een artikel uit Het Parool van februari 2002 uit dat men steeds minder vertrouwen heeft in de globalisering. Uit onderzoek van accountants- en adviesbureau PricewaterhouseCoopers (PWC) is gebleken dat 1 op de 3 multinationale ondernemers denkt dat de kloof tussen arm en rijk groter wordt door de globalisering. Er staat echter niet beschreven hoe groot dit aantal eerst was, maar uitgaande van een stijging is dit aantal altijd nog lager dan de 67 procent die het tegenovergestelde meent.

Hoofdstuk 4 Welke verwachtingen zijn er voor de toekomst wat betreft de globalisering van de economie?

De toekomst zal het leren, maar uit alles blijkt dat tot nu toe arme landen niet gedupeerd waren geweest, als zij hun grenzen hadden opengesteld. Het zijn juist de Westerse landen geweest die ervoor gezorgd hebben dat de ontwikkelingslanden hun economie konden integreren in de vrije markt, mits zij dit toestonden. De meest relevante toekomstverwachting is dat de huidige trend van de globalisering zich zal voortzetten. De arme landen die hun grenzen opengezet hebben voor de ex- en import van kennisverwerving en voor de multinationale ondernemingen zullen een economische bloei krijgen. De gigantische ondernemingen zorgen immers voor werkgelegenheid in een land, waarbij de bevolking haar baan niet zo snel zal verliezen. De kans is immers klein dat een multinational failliet gaat. Er moet echter wel een strenge wetgeving komen die ervoor zorgt dat de lokale bevolking van een ontwikkelingsland niet uitgebuit wordt op mensonterende manier, zoals het geval was in Zuid-Afrika, Nigeria en Birma. Wanneer dit gerealiseerd wordt, dan zal de Westerse wereld in de toekomst haar doel bereiken om de kloof tussen arm en rijk te verkleinen. Nu al groeit de economie in de meeste ontwikkelingslanden harder dan die van de Westerse landen! Bovendien zullen veel landen die thans hun economie gesloten houden voor het buitenland toch overgaan op een vrije markteconomie omdat iedereen daar beter bij welvaart. Niet voor niets speelt het communisme (de ideologie waarbij men een gesloten economisch model handhaaft) al amper meer een rol in de wereld. Cuba en China zijn nauwelijks meer communistisch te noemen, omdat zij volop mee willen profiteren van de mondiale welvaartstijging en langzaam aan toetreden tot de vrije markt.

Conclusie

Om terug te komen op de hoofdvraag (“Is de vergrotende rol van de multinationals en de toenemende verwevenheid van de economie van vele landen op deze aardbol een positieve ontwikkeling, en zo ja voor wie?”) kan ik duidelijk mijn conclusies trekken. Op een paar kleine, weinig betekenende voorbeelden na, is de wereldwijde economievervlechting tot dusverre voor de meeste partijen succesvol geweest. In de eerste plaats hebben de Westerse landen met hun multinationals economisch succes geboekt. Omdat de multinationals (die hun hoofdvestiging op hun thuismarkt hebben) zich konden vestigen in ontwikkelingslanden, werden de winsten groter en daardoor steeg de welvaart en de zekerheid voor de Westerse bevolking. De ontwikkelingslanden hebben voor het grootste deel van de globalisering van de economie kunnen profiteren. Het probleem is dat niet ieder arm land dit heeft kunnen doen, omdat hun politieke en economische besluitvorming dit niet toestond. De regeringen die wèl hun grenzen opengesteld hebben voor buitenlandse vestigingen en investeringen zijn er duidelijk op vooruit gegaan. De werkgelegenheid is toegenomen en de inkomens zijn gemiddeld gezien gestegen, waarvan China een goed voorbeeld is. Enkele multinationale ondernemingen die misbruik van hun macht gemaakt hebben van de arme landen moeten naar mijn mening gestraft worden. De regering doet er niets aan en het gevolg is dat de bevolking uitgebuit wordt. Wanneer de internationale wetgeving strenger is, kunnen dit soort incidenten voorkomen worden. Vooral internationale instellingen als de GATT en UNCTAD kunnen hierbij een grote rol gaan spelen. De UNCTAD zou zichzelf een regulerende en controlerende functie kunnen geven zodat het niet uit de hand zal lopen. Ik verwacht dat in de toekomst meer landen zullen overgaan tot het openstellen van de grenzen en het stimuleren van de vrije markteconomie. Want zij zullen toch net als de Westerse wereld willen gebruikmaken van de mogelijkheden die er zijn om de welvaart te laten groeien?!

Om terug te komen op de hoofdvraag (“Is de vergrotende rol van de multinationals en de toenemende verwevenheid van de economie van vele landen op deze aardbol een positieve ontwikkeling, en zo ja voor wie?”) kan ik duidelijk mijn conclusies trekken. Op een paar kleine, weinig betekenende voorbeelden na, is de wereldwijde economievervlechting tot dusverre voor de meeste partijen succesvol geweest. In de eerste plaats hebben de Westerse landen met hun multinationals economisch succes geboekt. Omdat de multinationals (die hun hoofdvestiging op hun thuismarkt hebben) zich konden vestigen in ontwikkelingslanden, werden de winsten groter en daardoor steeg de welvaart en de zekerheid voor de Westerse bevolking. De ontwikkelingslanden hebben voor het grootste deel van de globalisering van de economie kunnen profiteren. Het probleem is dat niet ieder arm land dit heeft kunnen doen, omdat hun politieke en economische besluitvorming dit niet toestond. De regeringen die wèl hun grenzen opengesteld hebben voor buitenlandse vestigingen en investeringen zijn er duidelijk op vooruit gegaan. De werkgelegenheid is toegenomen en de inkomens zijn gemiddeld gezien gestegen, waarvan China een goed voorbeeld is. Enkele multinationale ondernemingen die misbruik van hun macht gemaakt hebben van de arme landen moeten naar mijn mening gestraft worden. De regering doet er niets aan en het gevolg is dat de bevolking uitgebuit wordt. Wanneer de internationale wetgeving strenger is, kunnen dit soort incidenten voorkomen worden. Vooral internationale instellingen als de GATT en UNCTAD kunnen hierbij een grote rol gaan spelen. De UNCTAD zou zichzelf een regulerende en controlerende functie kunnen geven zodat het niet uit de hand zal lopen. Ik verwacht dat in de toekomst meer landen zullen overgaan tot het openstellen van de grenzen en het stimuleren van de vrije markteconomie. Want zij zullen toch net als de Westerse wereld willen gebruikmaken van de mogelijkheden die er zijn om de welvaart te laten groeien?!

Voetnoten met bijbehorende bronnen

Bron: Universiteit Wageningen (http://www.owio.wau.nl/IntroOmgeving/begrippen/globalisering.htm) De nationale staten
Internationaal kapitaal kan snel over de wereld geschoven en verplaatst worden door de digitale revolutie
Verbeteren en vernieuwen van producten door middel van groot onderzoek dat hiervoor verricht wordt
Gegevens uit: blz. 31 en 32 van Percent, Tweede Fase VWO, Totaalvak deel 1 door H. Duijm, G.F. Gorter, D.L. Pesch en A.J. Verweij, uitgeverij NijghVersluys, 1ste druk 1998. Bron: blz. 85 van Percent, Tweede Fase VWO, Totaalvak deel 1 “Mondialisering, groei en armoede”, rapport gepubliceerd door de Wereldbank, 2001
Vrijhandelsakkoord
Bron: http://www.sp.nl/nieuws/tribune/9806/mai.stm (“Multinationals bedreigen wereldeconomie”), 2 januari 2002