Jamaica

Jamaica

Jamaica is het land waar van oorsprong Reggae afkomstig en waar grote namen in de muziekwereld vandaan komen, zoals Bob Marley. Omdat Jamaica zo belangrijk is in verband met Reggae beschrijf ik hier wat er zo\'n beetje gebeurt op de Carabische eiland. Jamaica is een eiland in het Caribisch gebied, vlak onder Cuba en ligt dichtbij de VS. Het is de derde eiland in grote in de eilandengroep West Indië. West Indië scheidt de Caribische zee met de Atlantische oceaan. Jamaica is een niet al te grote eiland en heeft een totale oppervlakte van ongeveer 11.000 km2. In vergelijking met Nederland dat een oppervlakte van ongeveer 41.500 km2 heeft is Jamaica niet al te groot. Jamaica herbergt zo\'n 3 miljoen inwoners. Kingston is de hoofdstad en direct ook de grootste stad in Jamaica, ook is het een grote commerciële zeehaven. Jamaica heeft ook nog een hoge berg, genaamd Blue Mountain Peak, die 2.256m hoog is. In Jamaica is de officiële taal Engels, maar er worden natuurlijk meerdere talen gesproken. Jamaica heeft een zeer aparte variant van Engels, en de \'engels\' gesproken film Jamaicaanse film \'The Harder they Come\' moest zelfs ondertitelt worden. Per persoon worden er gemiddeld de meeste singles uitgebracht in de hele wereld, een vrij muzikaal volkje dus. Anders dan de rest
Jamaica is de bakermat van reggae. Al jaren beïnvloed Jamaica de rest van de wereld. In de zeventiende eeuw bijvoorbeeld was Jamaica de thuisbasis de piraterij. Onder leiding van de beroemde Captain Henry Morgan plunderde de piraten de Spanjaarden die in Amerika zaten. Hij bracht deze rijkdommen naar het eiland en maakte het zo even rijk als een Europees land. Deze rebelse, piraten mentaliteit hebben de Jamaicanen altijd gehad, en dit hoor je ook terug in reggae. Ook zie je dit in de levens van de Jamaicanen Nanny, wie de opstand tegen de slavernij van de Engelsen leidde, Marcus Garvey, wie de eerste zwarte profeet werd die de zwarten opstookte om terug te gaan naar hun moederland Afrika, en Bob Marley, de eerste superster van de derde wereld. Geschiedenis van Jamaica
De oorspronkelijke bewoners van Jamaica zijn de Arawaks, in 1494 werd het ontdekt door Christopher Columbus, tijdens zijn tweede tocht. In 1509 werd Jamaica een Spaanse kolonie. De Arawaks stierven vroeg uit en daarom moesten er veel slaven vanuit Afrika naar Jamaica verscheept worden. In 1655 werd Jamaica ingenomen door de Engelsen onder leiding van Sir William Penn. In 1692 was er een aardbeving, waardoor Port Royal vernietigt werd. Port Royal was in Jamaica de belangrijkste plaats waar slaven werden verhandeld. Kort daarna werd Kingston gebouwd. In 1713 in het verdrag van Utrecht, waar de Nederlands-Spaanse oorlog werd beëindigt, werd ook besloten dat Jamaica de centrum werd van slavenhandel. In 1838 werd de slavernij afgeschaft, maar het ging niet echt beter met Jamaica door die regeling. Door vele misoogsten, opstanden en aardbevingen, maakte het leven op Jamaica er niet echt gemakkelijker op. Suiker dat al tijden de belangrijkste bron van inkomen was, ging niet goed. In 1907 ging het weer wat beter door de ontdekking van de bananenplant in Jamaica. De wereldcrisis van de jaren \'30 liet Jamaica niet ongemoeid. Rude Bwais

In 1962 werd Jamaica onafhankelijk van Engeland en ook hierna ging het niet fantastisch met Jamaica. In Amerika ontstonden in die tijd \"Black Power\" bewegingen, die de superioriteit van het zwarte ras met geweld probeerden te bevestigen, in Jamaica gebeurde dit ook, maar dan heetten ze \"Rude Boys\", of in het Jamaicaanse accent \"Rude Bwais\". De jeugd verenigde zich in \'rude boys\' gangs, die elkaar bloedig te lijf gingen met lange messen. Door de onafhankelijkheid ontstond ook de muziek industrie, hierin werden berichten gedaan die in de krant verboden waren. Ook was dit een manier om alle ellende van je af te schudden en alleen aan muziek denken in plaats van alle ellende die heerste op het eiland. De jaren \'70 waren jaren met veel geweld, dit hoor je dan ook vaak terug in de muziek . De gangs, die met hun gunmans (moordenaars) elkaar en de politie uitmoorden. De arme mensen woonden in de arme buurten van Kingston. Een van de bekendste voorbeelden in Trench Town, waarin ook Bob Marley is opgegroeid. Het is een zeer gewelddadige wijk, waarin moord de gewoonste zaak van de wereld is. De huizen zijn gebouwd door de regering, en dus heten dit government yards, oftewel regerings tuinen. Dit is in veel nummers te horen, waaronder \"No Woman, No Cry\" van Bob Marley. Door de onafhankelijkheid ontstond ook de muziek industrie, hierin werden berichten gedaan die niet in de kranten te lezen stonden. Problemen met geld, verloren liefdes men kon het allemaal in de muziek kwijt. Er ontstonden soundsystems omdat men geen geld had voor een radio. Door deze verrijdbare disco\'s was er ook veel vraag naar \"eigen\" artiesten, en dus bloeide de muziekindustrie erg op, mensen als Scratch Perry en Leslie Kong hadden in die tijd hun handen vol. 1988 was een rampjaar voor Jamaica, want de tornado Gilbert zorgde ervoor dat 500.000 mensen geen dak boven hun hoofd hadden. Invloed
Nu zou je denken wat zo\'n klein landje kan uitgericht hebben in de wereld. Nou het is meer dan je zou verwachten! Zoals in de 17e eeuw, was Jamaica het centrum in de wereld van de piraterij. Henry Morgan plunderde vanuit Port Royal iedereen en alles. Maar de belangrijkste feit was dat hij een keer met piraten de Spanjaarden plunderde in Amerika! Het zorgde ervoor dat Jamaica zoveel rijkdommen had dat het ongeveer even rijk was als een Europees land. Deze rebelse, piraten mentaliteit hebben de Jamaicanen altijd gehad en dat hoor je ook terug in hun muziek. Maar de grootste impact op de rest van de wereld was de muziek die de Jamaicanen maakten. Jamaica is ook de bakermat van reggae dat wereldwijd bekend is. In Jamaica worden in verhouding per persoon de meeste platen gemaakt, want iedereen hoopt door middel van muziek aan geld te komen en hopelijk ook van een armzalige leven. De meest bekende is natuurlijk Bob Marley, de eerste superster die de 3e wereld heeft voortgebracht. Jamaica is ook het thuisland van de rasta\'s. Dit zijn mensen die in Jah geloven. Een ritueel is het roken van ganja, oftewel weed. Vreemd genoeg is weed in Jamaica verboden, en is het zelfs strafbaar om het te hebben. Bob Marley, Peter Tosh en Bunny Wailer hebben allemaal wel eens in de gevangenis gezeten voor illegaal bezit van ganja. Op Kali Mountain, zoals de hoogste berg in Jamaica ook wel heet is een van de grootste weed kwekerijen ter wereld. Jamaica is hemel en hel tegelijkertijd geweest, een mooi land, maar economisch, dan wel met geweld waren er altijd problemen. De laatste jaren gaat het echter de goede kant op en met behulp van de VS lijkt het erop dat Jamaica de 21e eeuw in kan gaan. Verder naar: Het verhaal van Reggae Terug naar Reggae - van Rasta tot Marley <../../FPreggae.htm> Bob Marley
Robert Nesta Marley, beter bekent als Bob Marley werd op 6 februari 1945 geboren in Nine Miles in de parochie St. Ann, Jamaica. Marcus Garvey, een andere belangrijke persoon in de beweging van de rastafari\'s, was ook in Nine Miles geboren. Garvey\'s boodschappen betekende veel in Bob Marley\'s leven. Garvey geloofde in de gelijkheid van de zwarten en de stimulatie van de zwarte trots, wat toen der tijd nog geheel onbekend idee was. Garvey zij dat je als zwarte trots moet zijn op je afkomst en ook uiteindelijk ook terug zou moeten gaan naar Afrika. Garvey zei ook dat er een zwarte koning zou komen, die het zwarte ras zou gaan bevrijden. De rastafari\'s beschouwde Haile Selassie I als de uitverkorene. Een andere persoon, die een grote invloed op Marley\'s leven had, was Bob\'s grootvader, Omeriah Malcolm. Malcolm is de vader van Cedella (ook wel Ciddy, moeder van Bob) en was een zeer gerespecteerde man. In Nine Miles was zelfs de familie Malcolm een van de grootste, belangrijkste families. Kingston
Bob werkte 5 jaar op het land bij zijn familieleden, maar Bob werd door zijn vader (Een Engelse legerofficier) meegenomen naar Kingston. Daar stalde hij hem bij een gastgezin. Pas een jaar later zag Bob zijn moeder Ciddy weer. Paar jaar later verhuisde Bob met Ciddy naar Kingston. In Nine Miles was geen geld meer te verdienen, en ze gingen hun geluk in Kingston beproeven. Ze gingen in de wijk Trench Town wonen, dat was een van de gevaarlijkste sloppenwijken in Kingston. Daar ontmoeten ze Toddy Livingston en zijn zoon Bunny. Bunny en Bob zouden later hele goede vrienden worden. Het leven was hard in Trench Town, Bob en Bunny werden straatvechters om \'in leven te blijven\' en ze waren tevens zeer behendige voetballers. Na een tijdje kreeg Bob de bijnaam \'Tuff Gong\', dat is uit het Jamaicaans vertaald \'Tuff Guy\', en dat betekent \'sterke jongen\'. Het stadsleven sprak Bob eigenlijk wel aan, ook was het leven moeilijk, maar dat was in heel Jamaica zo voor de armere mensen. Eind jaren vijftig luisteren veel Jamaicanen naar Amerikaanse radiostations, die nummers draaiden van onder andere Fats Domino, Ray Charles, Curtis Mayfield enz. New Orleans-jazz en rhythm & blues, waren in die tijd van grote invloed in de muziek. De Jamaicaanse muziekkanten zaten ook niet stil en ontwikkelden in het begin van de jaren \'60 veel eigen muzikale mengvormen en daarvan was Ska de belangrijkste in Jamaica. Bob en Bunny gingen vaak naar \'jump-ups\', dat waren plaatselijke dansavonden, die zeer populair waren. Ze werden georganiseerd door de lokale platenwinkeliers, die zo, door hun uitgezochte dj\'s promootte van hun nieuwste platen en ze maakten nog veel winst mee, door middel van de toegangsprijzen. Vaak reden de dj\'s rond in een busje om hun nieuwste platen aan het publiek voor te stellen. Het was een slimme manier, want velen konden geen radio veroorloven, maar hadden wel een paar shillings over om hun favoriete muziek te luisteren. Bob heeft altijd al bijzondere gaven gehad, al op z\'n tiende kon hij handen lezen, je denkt natuurlijk: onzin. Maar de voorspellingen van Bob kwamen altijd uit, veel mensen die vrijgezel waren, of voor een moeilijke beslissing stonden kwamen naar hem toe. Op een gegeven moment had hij er geen zin meer in en besloot dat hij muziek wilde maken, hij nam twee stokjes en drumde op de maat van een oud Jamaicaans liedje. In Trenchtown had Bob een aantal vrienden, Bunny uiteraard maar Vincent Ford en Georgie waren er ook altijd voor hem. Marley en Muziek
Bob was geobserveerd van de muziek en wilde zelf ook muziek maken, op school dacht hij de hele tijd aan en op zijn vijftiende ging hij van school, want immers wat heb je aan de vakken wiskunde en natuurkunde als je van plan bent om iets te doen waar je geen wiskunde of natuurkunde voor nodig had. Bob werd een leerjongen bij een lasser en zo kon hij ook wat bijdragen aan de kosten van het huishouden. Ska werd steeds populairder en Bob had moeite om zich te concentreren op het laswerk, was hij was de hele tijd bezig om zelf eigen skamuziek te maken. Op een dag kreeg Bob een heet stuk metaal tegen zijn oog, wat betekende dat het, het einde was van zijn lascarrière. Eigenlijk was Bob wel opgelucht, want zo kon hij zich meer concentreren op muziek maken en hopen dat je een ster wordt, wat vele jongeren hoopten te worden. Platencarrière begint
De \'youts\', zoals Bob de mensen noemde met wie hij omging en opgroeide in de sloppenwijken, voelden zich aangetrokken tot Joe Higgs, dat was een charismatische rastafari. Enkele jaren eerder had Joe voor het WIRL-label een paar singles opgenomen met een nieuwe producer, Edward Seaga. Deze werd later politicus en erg belangrijk voor Jamaica. De nummers die hij met Seaga opnam werden grote hits. Om z\'n muzikale kwaliteiten te verbeteren ging Bob naar de muzieklessen die Joe Higgs gratis gaf. Higgs was een rasta-nestor en had al een aantal hits gehad. Bob woonde vlakbij en onder leiding van Joe speelden Bob en zijn vrienden wel eens de hele nacht samen. Toen Bob 16 was, zat hij te popelen om zijn eerste plaat op te nemen, toen had hij nog geen vermoeden wat hem te wachten staat in de wereld van de platenindustrie en ook niet dat hij de eerste internationale superster van de derde wereld zou worden. In 1962 was er onrust in de getto\'s, want er was een \'rude bwai\' genaamd Vincent \'Ivanhoe\' Martin een legende geworden. Hij was de politie altijd te slim af en de armen bewonderde dat, de armen noemde hem \'Rhyging\', dat \'kwaaie\' betekent. Later zou een plaatselijke muziekkant Jimmy Cliff, Rhyging onsterfelijk maken in een film in 1973. Deze rolprent bracht reggae voor het eerst in de VS. De jaren \'60 was het onrustig in Jamaica, de armen probeerde aan hun frustraties te ontsnappen, door bijvoorbeeld muziek te maken. Iedereen wilde een eigen plaat maken en de eigenaren van de vele platenzaken werden muziekproducers. Leslie Kong beschikte over een platenwinkel Beverly en ook een platenlabel onder dezelfde naam. Als leerling-lasser was Bob bevriend geraakt met Desmond Dekker, die zelf net een opname had gemaakt. Desmond Dekker bracht Bob in contact met de 14-jarige Jimmy Cliff, die al enkele hits had gehad. Jimmy vond Bob goed en bracht hem in contact met Leslie Kong. Later zouden ze samen een paar nummers opnemen. Bob\'s eerste plaat met als b-kant \'Do You Still Love Me\' werd niet veel later uitgebracht. Door een zetfout was de naam van Bob veranderd naar Bob Morley. Maar als het aan Leslie Kong had gelegen zou Bob \'Haddam\' geheten hebben. Kong vond Bob Marley een slechte artiestennaam, maar Haddam is natuurlijk 10x. Bob was er dan ook fel op tegen. Hij nam nog wat meer platen op voor Kong, maar vertrok toen Kong Bob niet wilde betalen. Bob keerde maar terug naar de Trench Town-sessies van Higgs. Bob ging na een tijdje zelf een groep samenstellen om Higgs iets te laten horen. De groep bestond uit Bunny Livingston, Peter McIntosh (later Tosh), Junior Braithwaite, twee achtergrondzangeressen: Beverly Kelso en Cherry Smith en natuurlijk Bob Marley. Enig tijd later zaten ze al opnames te maken voor Coxsone Dodd. Dodd was een producer en soundsystem houder. Hij had nieuwe muziek nodig voor z\'n soundsystems en ging meteen met ze aan de slag. Na een tijdje gingen Beverly en Junior weg. De groep had diverse namen, zoals \'The Wailers\', \'The Wailing Wailers\', \'Peter Touch and The Wailers\', \'Bob Marley and The Wailers\', enz. In drie jaar tijd namen ze meer dan 75 nummers op voor Coxsone. De eerste nummer 1 hit was \'Simmer Down\' met erop de beroemde skagitarist Ernest Panglin en zijn groep Skalites. In februari 1964 was het nummer 1 in Jamaica. Bob was is dit liedje verantwoordelijk voor de tekst en de leadzang. Dit liedje werd nog wel als ska beschouwd, maar was toch al wat anders, door het onderwerp waar het over gaat. World Fair
In 1964 werd in New York de World Fair gehouden en hier zou ook een delegatie van Jamaica ernaar toe gaan. Jimmy Cliff was een van de uitverkorene en het was voor het eerst dat ska aan een internationale publiek werd gepresenteerd. The Wailers boeken in Kingston successen en hun optredens worden laaiend enthousiast ontvangen. Maar in dat jaar, de herfst werden ook twee van de meest invloedrijke mensen op Bob begraven. Eerst stierf zijn grootvader Omeriah Malcolm, aan kanker en later Marcus Garvey, wie later Bob zou gaan beïnvloeden in zijn verdere werk. In 1965 behaalden The Wailers uitverkochte zalen, maar vele malen werd dit ontsierd door vechtpartijen. Rita
Rita Anderson was in die tijd ook bevriend geraakt met The Wailers. Ze was lid van The Soulettes, een jonge groep, bestaande uit 3 zangeressen. Bob was ongebruikelijk nerveus wanneer Rita in de buurt was en later bleek dat hij verliefd op haar was en door een briefje liet hij het aan Rita weten en het bleek dat zij ook hetzelfde voelde. Op een avond sliepen Rita en Bob samen in de studio, waar Bob meestal geen slaap kon vatten. Er gebeurde iets vreemds die nacht met Rita, Bob legde haar uit dat de studio door geesten werden \'bezocht\'. Hierover schreef hij het nummer Duppy Conquerer. - Duppy Conquerer, Bob Marley -. Rita nam de volgende avond Bob mee naar het huis van haar tante, aan het begin toen zij het wist, was zij woedend, maar later had zij \'vertrouwen\' in Bob. Op 10 februari 1966 trouwden Rita en Bob en de dag erop bezocht Bob zijn moeder, die in Delaware (VS) woonde met haar tweede echtgenote. Bob ging er eigenlijk met tegenzin heen en zo miste hij Rita en The Wailers, dus verbleef hij \'slechts\' 7 maanden. Tijdens zijn afwezigheid vertrok Beverly uit de groep en Rita met haar nicht Dream nam haar plaats in. Dodd keurde het goed en het publiek zag er geen verschil in, in de veranderingen. In 1966 bracht Coxsone de singles Love and Affection/Teenager in Love, And I Love Her/Do It Right en Zimmerman/Lonesome Track uit op zijn Ska Beat label. Langzaam veranderde het muziek in Jamaica in de richting van Rocksteady. Waarin minder nadruk werd gelegd op de rude bwais, maar meer op de liefde. Rastafarisme werden in Jamaica nog steeds niet begrepen, maar het kreeg wel steeds meer aanhang en op straat zag men steeds meer mensen met dreadlocks (op touw gelijkende vlechten). Velen werden door de politie opgepakt wegens wangedrag en een wet moest ervoor zorgen dat kinderen eerst hun dreadlocks moeten afknippen, voordat ze werden toegelaten in de klas. Bezoek Haile Selassie
In 1966 vroegen rasta-ouderlingen aan Haile Selassie I om Jamaica te bezoeken en zo hopen dat de rastafarisme meer begrip kregen in hun land. Op 21 april in datzelfde werd Selassie ontvangen in Jamaica en begroet door naar schatting 100.000 mensen. Dit zorgde ervoor dat de regering de rasta\'s nog meer wantrouwde. Maar ook door deze gebeurtenis maakte veel los in Jamaica, want nog nooit eerder werd in Jamaica iemand zo overweldigend ontvangen. Rita was net zoals Bob, van christelijke afkomst, maar nadat ze Selassie had ontmoet bekeerde ze tot de rasta. Drie maanden na het bezoek bleek hoe erg de regering de rasta\'s wantrouwden en maakten het kamp Back O\'Wall met de grond gelijk, de meesten waren rasta\'s en leefden nu op straat. Rasta bekering
Later dat jaar wanneer Bob terugkomt van Delaware, hoort hij de verhalen die zijn vrouw Rita heeft meegemaakt. Bob dat diep werd geraakt liet vanaf toen ook zijn haar groeien in de rasta stijl en Peter deed hetzelfde. Bunny was al sinds 1963 bekeert tot het rastafarisme. Coxsone was niet erg blij met de nieuwe \'look\' van zijn bandleden en tijdens Bob\'s afwezigheid hadden Peter en Bunny al ruzie gehad met Coxsone over diens gierigheid. Toen in 1967 het uitgebrachte lied Bend Down Low - Bend Down Low, Bob Marley - een hit werd en Coxsone de bandleden niet wilde betalen, gingen ze uit elkaar. Bob begon steeds meer in de richting van Rocksteady te gaan, het was rustiger muziek, zodat de mensen ook beter op de tekst kan letten. Nadat Bob Joe Higgs had gesproken, nam Bob contact op met Mortimmo Planno, de hoogste rasta van Jamaica. In het begin was de taak van Planno om als vertrouwenspersoon te werken, later werd hij ook informeel manager. Ook maakte Bob in deze tijd voor het eerst kennis met de traditionele slag- en gebedsmanifestaties. The Wailers richtten een eigen platenlabel op, met de naam Wail \'N Soul \'M Records. (ook bekend als Wailing Souls, Wail \'M Soul \'M). De eerste plaat onder de nieuwe label was Bend Down Low/Mellow Mood. Het speciale label op de plaat had de kleurencombinatie van: groen, goud en rood, de rasta kleuren. En ook de schuur achter het huis van Rita\'s tante werd omgebouwd tot een platenzaak. Rita stond daar meestal achter de toonbank en zoals te verwachten stond het daar vol met plaatje van The Wailers en The Soulettes. Halverwege 1967 gingen Rita en Bob terug naar Bob\'s geboorteplaats, waar Bob uit kon rusten en alles kon bekijken. In 1967 werd ook hun eerste kind geboren (Rita\'s tweede), namelijk Cedella. Ze brachten nog wel wat plaatjes uit op hun eigen label, maar door de slechte distributie haalde de platen nooit de radio ook al was het heel populair bij de jumps-ups en aan het einde van het jaar werd het label opgedoekt. Burning Spear was een reggae groep met drie zangers, waaronder een vriend van Bob. Ze hadden een goede \'sound\', maar hadden nog geen producer, ze konden nog geen nummers opnemen. Bob introduceerde ze in de studio waar hij opnam, hij gunde ze zelfs wat van zijn opname tijd. Het klonk hartstikke goed, en de producer Dodd nam ze meteen onder zijn hoede, zonder Bob was één van de grootste reggae bands misschien niet eens bekend geworden. In 1968 belandden alle drie de Wailers in de gevangenis wegens het bezit van Marihuana, wat illegaal is in Jamaica, maar bij de rasta\'s een rituele functie vervult. Bunny bracht het hele jaar door in de gevangenis. Dit incident zorgde ervoor dat The Wailers weer als een \'besmette\' groep gezien en ze zochten daarom nog meer dan eerst steun in het rastafarisme. In datzelfde jaar werd ook Bob\'s eerste zoon geboren, namelijk David Marley. David \'Ziggy\' Marley eigenlijk, Ziggy is ook de naam waarmee hij bekend is geworden. Ziggy is een vrij vreemde naam, vind ik en vond Rita Bob ook toen Bob zei dat z\'n eerste zoon zo moest heten. Rita vond David beter, Bob zei dat doordat David een bocht in z\'n voet had hij beter Ziggy kon heten, na wat doorvragen bleek echter ook dat \'ziggy\' dribbelen betekent, een woord uit Bob\'s grootste hobby voetballen. \"Ziggy, Bob Ziggy!\" werd er nar Bob geroepen als hij ging dribbelen, zo is Ziggy aan z\'n naam gekomen. In 1968 ontmoette Bob Johnny Nash en een tijdje later produceerden zij liedjes voor de JAD Records. Ze gingen vier jaar lang door met het maken van nummers en dergelijke voor JAD Records. In 1969 kregen ze een tijdelijke ontheffing van hun contract om zo enkele singles konden opnemen voor de noodlijdende Leslie Kong. Om zo zijn familie te behoeden dat ze sterven van de honger. Kong bracht enkele nummers uit van The Wailers in Jamaica en Engeland, maar ze deden het niet verschrikkelijk goed, maar een jaar later bracht Kong, tot ergernis van de groep The Best of The Wailers uit en maakte hem tot een miljonair, maar lang kon hij er niet van genieten, want kort daarna stierf Leslie Kong. Rond 1970 bracht The Wailers met samenwerking van The Upsetters een paar singles uit die tot de beste van The Wailers zouden gaan behoren. Later voegde de Upsetters zich bij de groep The Wailers. Lee \'Scratch\' Perry had voor alles gezorgd. - Small Axe, Bob Marley - is een nummer dat echte Perry invloeden kent. In 1970 richtten ze opnieuw een label op en nu onder de naam Tuff Gong. The Wailers kregen in de zomer van 1971 een enorme hit met het lied Trench Town Rock en The Wailers werkten met Perry regelmatig samen tot aan 1978. The Wailers begonnen steeds meer populairder te worden en in hun kleine platenzaak verkocht het ook goed. Island Records
In december 1971 ging het slecht met de groep en voor de zoveelste keer ging Bob naar Island Records. Chris Blackwell die de baas was vestigde zich vooral op rock \'n roll en de enige overgebleven Jamaicaan was Jimmy Cliff. Blackwell bood direct als voorschot 8000 pond aan om voor hem een nieuw album te maken en Bob zag dat als teken van vertrouwen. Blackwell zag al snel in over wat voor talenten Bob bezat. Blackwell wilde iets nieuws, waardoor ze de Amerikaanse markt konden veroveren. Hij liet The Wailers de eerste reggae lp maken. Hierna keerden ze terug naar Jamaica om met de produktie van Catch A Fire te beginnen. Bob gebruikten het geld deels om Rita en zijn kinderen vanuit Delaware te laten overvliegen. Ze gingen zich vestigen in de nederzetting Bull Bay Rasta. De plaat werd opgenomen in drie verschillende studio\'s en af en toe kwamen Rita met twee vriendinnen om voor achtergrond muziek te zorgen. Toen de plaat in 1973 uitkwam was het in Engeland een grote hit, alleen in de VS liep het iets minder, toch werden er zo\'n 14.000 lp\'s van verkocht. The Wailers gingen op voorjaarstour naar Engeland en op zomertour in de VS. Na 90 dagen kwamen ze terug in Jamaica en Bunny liet weten nooit meer buiten Jamaica te zullen touren. Na de Amerikaanse tour gingen The Wailers wonen in het Island House, Hope Road 56 in Kingston. Het huis was van Blackwell en de blanken in de buurt waren er niet echt blij mee. In october bracht het groep hun tweede album uit, Burnin\'. In het jaar 1974 was het beginpunt dat The Wailers en Blackwell uit elkaar zouden gaan, want Bob had ruzie gekregen met Blackwell en die heeft ze uit hun huis gezet. De ruzie werd snel bijgelegd, maar het betekende wel begin van de toenemende druk tussen hun. Begin 1975 gingen de oorspronkelijke Wailers uit elkaar, door meningsverschillen. Dit gebeurde vlak voor de opnamen van de derde elpee \'Natty Dread\'. Deze plaat zou eerst \'Knotty Dread\' heten, maar omdat je dit vrijwel hetzelfde uitspreekt is die vergissing gemaakt. De nieuwe band zou Bob Marley and The Wailers genoemd worden. De nieuwe groep maakte eerst een tour door de VS en later door Europa. Ze speelden voor overvolle zalen. Begin 1976 barstte in de VS de reggae-gekte uit en overal kon men Marley spullen kopen. In juni 1976 kwam voor het eerst Bob\'s zoontje in de schijnwerpers, want aan het einde van de show in het Tower Theatre in Philadelphia kwam Ziggy bij zijn vader op het podium en zong een liedje en een dansje. De eerste plaat na de splitsing was Natty Dread, volgens velen één van de beste platen van Bob. Hierop was het nummer \'No woman, no cry\" te horen. Omdat het een echt Marley nummer is, is het vreemd dat de credits (dus dat de royalties) van Vincent Ford waren. Niemand had ooit van hem gehoord. Toen Bob hoorde dat z\'n oude vriend Vincent in financiële problemen zat, maakte hij een nummer dat over de tijd dat ze samen in Trenchtown leefden. Dit nummer was - No woman, no cry, Bob Marley - één van de beste nummers van Bob ooit. De credits zette hij op de naam van Ford, en dus kreeg hij het geld dat het nummer opbracht. Toen hij naar Trenchtown ging om het te laten horen, moesten Vincent en Georgie spontaan huilen, dat de grote en bekende Bob Marley nog aan z\'n oude vrienden in de sloppenwijken dacht ! Aanslag
In december 1976 gingen The Wailers een benefietconcert geven, maar voordat het werd gegeven kreeg Bob dreigbrieven en er stond dat als hij zal deelnemen met de dood zou worden bestraft. Tijdens de repetities gebeurde het en Rita kreeg een kogel en een andere persoon die met Bob meeliep, Don Taylor (Wailers promotor) ving ongelukkig 5 kogels voor Bob op en Bob zelf kreeg 1 kogel dwars door zijn ribben. Iedereen overleefde dit incident. In het jaar 1977 kreeg Bob van de kleinzoon van Haile Selassie 1 de begeerde ring van de leeuw van Judah overhandigd. In mei 1977 blesseerde Bob zich tijdens een voetbalwedstrijd en bezeerde zijn teen. Enige jaren geleden was hij daar ook aan gewond geraakt en genezing duurde toentertijd lang. Dit keer wilde het helemaal niet genezen en met tegenzin bezocht Bob een Engelse doktor en het bleek dat Bob kanker had en dat een deel van de teen geamputeerd moet worden. Bob weigerde, omdat het in strijd was met het rastageloof en besloot maar te rusten. The Wailers en Bob waren in Jamaica niet zo populair meer en velen voelden dat zij hun land hadden verraden. Bob die terug wilde naar Jamaica moest met wat onderhandelingen met verschillende personen om zijn veiligheid en van zijn familie in Jamaica te garanderen. Bob keert uiteindelijk ook terug in Jamaica en werd warm onthaald. The Wailers gingen een benefietconcert houden voor de mensen in de getto\'s en bijna alle grote Jamaicaanse artiesten traden op, alleen Bunny boycotte de show. Het concert heette het \'One Love Peace Concert\'. Het concert, zoals vele andere dingen in Jamaica werd gebruikt door de politici om hun imago op te krikken en stemmen te winnen voor de volgende verkiezing. - One Love, Bob Marley - Een maand later repeteerde Bob met The Wailers en The I-Trees de uitvoering voor de Kaya-tour. Tyrone Downie en Earl \'Wire\' Lindo speelden de toetsen, Junior Marvin en AL Anderson gitaar, De gebroeders Barrett en Alvin \'Seeco\' Patterson vormden de ritmesectie en The I-Trees de achtergrond vocalen. Bob kreeg in juni in 1978 een onderscheiding van de VN, Hij kreeg de Vredespenning van de Derde Wereld. In september werd Peter Tosh door de politie in elkaar geslagen, er gingen geruchten om dat het wraakacties waren, vanwege de antipolitie uitspraken van Tosh. Bob had intussen de benodigde visa om een reis door Afrika te maken en bezocht het land van bijvoorbeeld Haile Selassie, Etiopië. Ook ging Bob naar Rhodesië (Zimbabwe), waar Bob eindelijk kans zag om de Afrikaanse oorsprong, met eigen ogen te zien. In 1979 werd Massop in Jamaica vermoorden in datzelfde jaar werd Peery opgenomen in een ziekenhuis na een zenuwinzinking. In datzelfde jaar debuteerde de kinderen van Bob en Rita, The Melody Makers, met de compositie \'Children Playing in the Streets\'. De opbrengst was bestemd voor het kinderfonds van de VN. Bob raakte steeds meer uitgeput, maar bleef gewoon nog uitbundig door schrijven en concerten te geven. Bob gaf op 17 april een concert aan de net zelfstandig geworden Zimbabwe, Bob en The Wailers werden hierbij uitgenodigd. Het concert werd gehouden in het Rufaro Stadion in Harare. Bob is altijd voor een geheel Afrika geweest - Africa Unite, Bob Marley - getuigt hier goed van.Net nadat ze zijn teruggekeerd uit Afrika werden de groepsleden geconfronteerd met de dood van Bucky Marshall en de politieke onrust in Jamaica. Het tiende album van de groep kwam uit in 1980 en heette \'Uprising\', ook dit album was gericht om de zwarte publiek achter zich te krijgen, wat hiervoor nog niet echt is gelukt. 1980 was een gewelddadig verkiezingsjaar en na de verkiezingen waren er 700 doden. Ook ditmaal werd gebruikt gemaakt van Bob\'s composities, wat de voorgaande jaren ook werd gebruikt en meestal zonder Bob\'s toestemming en dit jaar was het ook geen uitzondering.