De geschiedenis van Engeland

De geschiedenis van Europa

Inhoudsopgave
- Inleiding 1
- Hoe verliep de Prehistorie in Engeland? 1
- De eerste landbouw 1
- De Brons- en IJzertijd 1
- Hoe verliep de Romeinse tijd in Engeland? 2
- Hoe verliepen de Middeleeuwen in Engeland? 2
- De Angelsaksische tijd 3
- In Normandische Handen 3
- De Vroege Plantagenets 4
- De Late Middeleeuwen. 4
- De Honderdjarige Oorlog 4
- De Rozenoorlogen 5
- Hoe verliep de Vroegmoderne tijd in Engeland? 5
- Het huis Tudor 5
- Het huis Hannover 6
- Hoe verliep de Moderne tijd in Engeland? 6
- De Twintigste eeuw 7
- Tabel van Koningen en Koninginnen van Engeland 7
- Conclusie 11
- Reflectie 11
- Index 11
- Bronvermelding 13
- Plaatjes: 13
- Tekst 14
- Prehistorie 14
- Romeinse Tijd 14
- De Middeleeuwen 15
- De Vroegmoderne tijd 16
- Moderne tijd 16

Inleiding
Mijn werkstuk gaat over de Geschiedenis van Engeland. Ik heb dit onderwerp gekozen, omdat het met een schoolvak te maken moest hebben: namelijk Engels en Geschiedenis. Ik ga het verloop van de Engelse geschiedenis vertellen.
Hoe verliep de Prehistorie in Engeland?
Het is best wel moeilijk om informatie te krijgen over de Prehistorie door het ontbreken van geschreven bronnen. Uit het vinden van overblijfselen van materialen, zoals: sporen van huisvesting, beenderen van vee en weefgetouwen, kan worden vastgesteld dat de mensen op een bepaalde manier leefde. Maar hoe de mensen dachten en dingen beleefden is niet uit bronnen te halen.
Uit vondsten van beenderen en werktuigen blijkt dat de Homo Erectus Ongeveer 700.000 jaar geleden in het zuiden van Engeland leefde. Engeland was in die tijd verbonden met het vasteland. Van de Homo heidelbergensis zijn in Boxgrove sporen gevonden. Hij zou ongeveer 500.000 jaar geleden in Engeland hebben geleefd. In Engeland zijn ook sporen van de Neanderthaler gevonden. In verhouding met Frankrijk en Duitsland waren er weinig van in Engeland. Uit sporen bleek dat de Homo sapiens rond 35.000 in Engeland kwam.
Rond 12.000 jaar v.Chr. heerste net als in de rest van Noord-Europa de laatste ijstijd. Daarna werd het langzaam warmer. De toendra’s veranderden in dichte bossen. Door de ontstane loofbossen kregen veel planten- en diersoorten een goede woonplaats. Dit was gunstig voor de jagers. De wolf werd in de kampen genomen en werden huisdieren die hielpen met de jacht. Door de klimaatverandering steeg de zeespiegel. Daardoor overstroomde de landbrug tussen het huidige Frankrijk en Engeland rond 6.500 v. Chr.

De eerste landbouw
Ongeveer 5000 jaar v.Chr. kwam de landbouw over vanuit het vasteland, hiermee begon de Nieuwe Steentijd. Deze ontwikkeling was ontstaan in Zuidwest-Azië. Deze vernieuwing was deels ontstaan uit de bevolkingsgroei, waardoor er niet genoeg wild meer over was om aan de voedselbehoefte te voldoen.
De nomaden gingen in vaste huizen wonen. Bij deze verbouwden boeren voedsel en maakte ambachtslieden werktuigen. Niet alle mensen deden mee aan de landbouw, sommige bleven jagen of voedsel verzamelen. Omdat de landbouw meer voedsel op leverde dan nodig was, waardoor het voedsel opgeslagen zou moeten worden, gingen mensen aardewerk maken om het voedsel in te bewaren. Rond 4000 v.Chr. hielden de boeren huisdieren, zoals: schapen, geiten, varkens en runderen. Dit leverde vlees, melk en wol op. Ook werden, vooral runderen, gebruikt als last- of trekdier.

De Brons- en IJzertijd
Tijdens de Bronstijd werd Stonehenge gebouwd, een groot monument (zie figuur 3). Rond het monument in de grond heeft John Aubrey een cirkel van 56 gaten gevonden, met daarin menselijke resten. De heuvel van Sylbury is een 40 meter kunstmatige heuvel die in de buurt van Stonehenge ligt. Er zijn veel theorieën voor de bouw van deze bouwwerken. De meeste hebben een verband met religie. In de Bronstijd kwam de klokbekercultuur vanuit het vasteland naar Engeland. De klokbekercultuur werd zo genoemd, omdat het aardewerk, waarin een soort S-bocht zat aan een kerkklok doen denken. Toen de IJzertijd aanbrak, namen de Kelten Engeland in bezit. Toen de bevolking toenam kregen verschillende stammen oorlog met elkaar. Dat blijkt uit de ruïnes van heuvelforten die zijn gevonden. De oudste stamt uit ongeveer 1500 v.Chr.

Wat opvallend is uit de IJzertijd, is dat er weinig resten zijn gevonden van overledenen. Hier en daar zijn menselijke beenderen in putten gevonden tussen afval. Er werd zelfs gesproken van “het mysterie van de onvindbare doden uit de IJzertijd”. Het zou kunnen dat de lijken zijn verbrand, maar daar zouden dan ook sporen van moeten gevonden zijn.

Hoe verliep de Romeinse tijd in Engeland?
Vanaf de Romeinse tijd is het een heel stuk makkelijker om informatie uit die tijd te vinden, omdat er sinds de Romeinse tijd geschreven bronnen zijn.
Julius Caesar begon in 58 v.Chr. met de verovering van Gallië. Nadat hij grotendeels Gallië in handen had, wilde hij ook Brittannië veroveren. Op dat moment was Engeland in bezit van de Kelten.
Het oosten en het zuiden werd vooral bewoond door de Belgae, die vaak contact hadden met hun stamgenoten aan de andere kant van Het Kanaal. De Romeinen waren militair gezien de sterkere partij, hoewel de Britse stammen toch vaak in opstand kwamen. De Romeinen waren gepantserd en bewapend met korte zwaarden en speren, terwijl de Britten vrijwel geen beschermende kleding droegen.
Caesar viel twee keer Engeland binnen, maar zonder belangrijk gevolg. De eerste inval was in 55 v.Chr. het was een verkenningstocht van de zuidelijke kust. De tweede keer was in 54 v.Chr. Hij viel met een groot leger Kent binnen. De Britse stammen kwamen bijeen en verenigde zich met een leider, Cassivellaunus, de koning van het staatje Catuvellauni in het zuidoosten van Engeland. Cassivellaunus verloor bij Canterbury, daardoor kon Caesar de Theems overstekken en de hoofdstad van Catuvellauni innam. Intussen was er een opstand van de Galliërs tegen de Romeinen. Daardoor moesten troepen naar Gallië, waardoor de Britten konden winnen en Caesar zich terugtrok.
In 43 n. Chr. Viel keizer Claudius Brittannië binnen.

Uiteindelijk, na een paar jaar strijd, werd Engeland en Wales van Romeins bezit. De Romeinen stichtten Londen, wat de hoofdstad van de provincie Brittannia werd. Om de Romeinse cultuur beter te verspreiden stichtten de Romeinen nog meer steden: Camulodunum (Colchester), Durovernum (Canterbury), Dubris (Dover), Eboracum (York) en Verulamuim (St. Albans).

Er kwam een opstand van de Keltische stam: Iceni, onder leiding van hun koningin Baudicca. Ze plunderden de steden Londen, Colchester en St. Albans. Daarna slaagden de Romeinen erin de opstand te stoppen. Dat deden zij zo hard, dat er nooit meer een opstand is geweest. Brittannia werd een vredige en rustige provincie. Keizer Hadrianus bracht in 120 een bezoek aan de provincie. Hij wou overal in zijn rijk de grenzen controleren. Hij zag dat de noordgrens van Brittannia, (ongeveer de huidige grens tussen Schotland en Engeland), slecht werd beveiligd. Daarom liet hij een muur bouwen: de muur van Hadrianus. Die muur beschermde de volgende 300 jaar tegen aanvallen uit Schotland.
In de derde eeuw kwam er een crisis in het Romeinse Rijk, die ook te merken was in Brittannia. Daardoor werd de provincie weer een eigen land, en werd bestuurd door Carausius. Toch werd Brittannia na een paar jaar weer bij het Romeinse Rijk gevoegd. Brittannia kreeg in de vierde eeuw te maken met aanvallen van de Saksen. Daarom bouwden de Romeinen de litus Saxonicum, een verdedigingslinie langs de kust. Maar het hele rijk werd aangevallen door Germaanse volkeren. In 406 staken Germaanse stammen de rivieren over. Rome werd door de Visigoten in 410 geplunderd. Om het rijk te beschermen trokken de Romeinen zich terug uit Brittannia. De macht over Engeland werd gegeven aan de Kelten.

Hoe verliepen de Middeleeuwen in Engeland?
Door een bepaald onderzoek kan onderzocht worden hoe het klimaat ergens in een bepaalde tijd was. Hierdoor blijkt dat de tijd tussen 350 en 450 een vrij koude tijd was. Daarna steeg de temperatuur weer en dus ook de zeespiegel. Maar de temperatuur was toen gemiddeld zelfs hoger dan in de 20e eeuw. Daardoor konden verschillende vruchten en groeien waar dat nu niet meer kan.

De Angelsaksische tijd
De Engelsen konden zich redelijk verdedigen tegen invallen van Ieren en Picten (een stam uit Schotland). De Engelsen leefde nog met de Romeinse cultuur. Ook het christendom bleef invloedrijk. Er was ook veel contact met Gallië.

Maar in de 5e en 6e eeuw vielen de Germanen Engeland binnen. Zij verdreven de oorspronkelijke bewoners naar Zuidwest Engeland en Wales. De Germaanse stammen die Het land binnen kwamen waren de: Angelen, Saksen en Juten. Er was onderling conflict tussen de stammen. De namen van die stammen zijn belangrijke namen, want de naam Engeland is afgeleid van de Angelen. De naam van de Saksen verwijst naar regio’s namelijk: Essex, Sussex, Middlesex (gebied rondom Londen) en de regio Wessex. De stammen stichtten allemaal kleine staatjes. Dit werd de Heptarie-periode genoemd, die duurde van ongeveer 500 tot 850. Zo ontstonden er 7 verschilllende koninkrijken in Engeland.

Het is niet echt duidelijk wie de eerste koning van heel Engeland was. Koning Egbert van Wessex werd beschouwd als de eerste koning van heel Engeland. Hij regeerde van 802 tot 839. Maar koning Alfred de Grote was degene die zich zelf tot koning van Engeland heeft benoemd. Hij was koning van 871 tot 899.

Angelsaksisch Engeland werd vanaf 793 getroffen door Vikingaanvallen vanuit Scandinavië. Bij de eerste aanval werd het rijke klooster Lindisfarne geplunderd en vernietigd. In de 9e eeuw voerden ze nog meer rooftochten uit. Uiteindelijk sloegen die rooftochten in 850 om in echte veroveringstochten. De Denen kregen als snel delen van Noord- en Oost-Engeland in handen. Zij noemden dat Denelaw. Alfred de Grote wist in 878 de Deense leider Guthrum te verslaan. Toch kwam er een verdrag waarin stond dat de Denen zich mochten vestigen in Denelaw, en dat daar hun eigen wetten gelden. De Denen voerden nog enkele jaren aanvallen uit, maar werden uiteindelijk verslagen door Alfreds kleinzoon Athelstan. De opvolgers waren weer koningen van heel Engeland.

Athelstans achterneef Ethelred II liet in 1002 alle Denen in het land vermoorden. Hiermee riep hij de woede op van de Vikingkoning Sven Vorkbaard. Vorkbaard viel Engeland meerdere keren aan, maar werd steeds verslagen. In 1013 heeft Vorkbaard Ethelred II moeten verbannen, om zelf koning van Engeland te worden. Hij was maar een jaar koning voordat hij stierf. Zijn zoon, Knoet de Grote, nam de troon over en werd koning van Engeland. Ethelred II keerde in 1016 terug uit ballingschap. Hij wilde de Denen verdrijven, maar dat lukte hem niet. Ethelreds zoon, Edmund Ironside, en Knoet kwamen tot een gevecht. Het gevecht werd onbeslist en Engeland werd verdeeld onder Knoet en Edmund. Er werd afgesproken dat degenen die het eerst sterft, het land op moet geven, dat dan bij de winnende partij wordt gevoegd. In datzelfde jaar stierf Edmund en werd Knoet weer koning van heel Engeland.

Knoet werd een betere dan koning dan verwacht. Hij bestuurde het land wijs en rechtvaardig en respecteerde de Angelsaksische wetten. Hij was in die tijd de machtigste koning van Europa, omdat hij koning was van: Engeland, Noorwegen en Denemarken. Knoet stierf in 1035, en tussen zijn twee zonen, Harold en Hardeknoet, brak een opvolgingsstrijd uit. Hardeknoet werd koning. Hij was erg impopulair door zijn hoge belastingen. Daarom haalde hij de zoon van Ethelred, Eduard de Belijder, terug naar Engeland om hem troonopvolger te maken.

Eduard werd koning toen Hardeknoet in 1042 stierf. Eduard was een heel religieuze man, daarom ook zijn bijnaam de Belijder. Hij deed niet aan seks, en kreeg daarom geen kinderen. Eduard had zijn jeugd doorgebracht in Normandië. Daarom had zijn regering een Normandische invloed. De Saksische groep earls, onder leiding van Harold Godwinson van Wessex, vonden dit niet kunnen, en hadden daarom vaak conflicten met de koning. Eduard bouwde met behulp van zijn Normandische adviseurs de Westminster Abbey. Toen Eduard in 1042 stierf barstte er, omdat hij geen kinderen had, een opvolgingsstrijd uit.

In Normandische Handen
De opvolgingsstrijd ging tussen 3 mannen: Harold Godwinson van Wessex, Harald III van Noorwegen en Willem van Normandië. Harold Godwinson werd door de Engelse edelen uitgeroepen tot koning Harold II. Op 25 september 1066 wist hij de Noren in de slag van Stamford Bridge te verslaan. Maar in oktober viel Willem van Normandië het land binnen en versloeg koning Harold II in de slag bij Hastings. Deze verovering van de Normandiërs, The Norman conquest, is geborduurd op het tapijt van Bayeux (een borduurwerk van 70 meter lang en 50 centimeter breed).
Deze verovering had veel gevolgen voor Engeland op het gebied van landsbestuur en de taal. De Normandische edelen spraken een eigen variant op het Frans en spraken geen Engels. De Angelsaksische cultuur werd beschouwd als minderwaardig. Willem van Normandië (ook Willem de Veroveraar genoemd) voerde ook het continentale leenstelsel in. Hierbij werd het land van Angelsaksische edelen verleend aan Normandische edelen. Willem liet in 1086 het Domesday Book schrijven. Hierin stonden alle stukken land van Engeland en daar de bezitters van. Hierdoor kon hij makkelijker belasting heffen. Willem stierf op 9 september 1087 toen hij tijdens een belegering van zijn paard viel. Na zijn dood werd zijn bezit verdeeld. Robert Curthose, zijn oudste zoon, werd hertog van Normandië. Willem Rufus, zijn middelste zoon, werd koning van Engeland met de naam koning Willem II Rufus. Hendrik, de jongste zoon, kreeg veel geld. Willem II was erg impopulair bij het Engelse volk. Hij kwam in conflict met zijn broer Robert. Robert ging op kruistocht. Daarom gaf hij zijn gezag over Normandië aan Willem II. Toen Robert terug kwam wist hij dat hij Normandië niet zomaar terug zou krijgen. Willem II kwam op 2 augustus 1100 op verdachte wijze om het leven tijdens een jachtongeval. Hendrik hoorde dit en liet zich tot koning van Engeland kronen. Hendrik voerde nog 6 jaar oorlog tegen zijn broer Robert. In 1106 versloeg Hendrik Robert in de Slag van Tinchebrai. Hendrik probeerde het land te verbeteren en de verschillen tussen de Angelsaksen en de Normandiërs te verminderen.

De opvolger van Hendrik was Stephen die in 1135 koning werd. Hij voerde weer het leenstelsel in. Dit leidde tot een burgeroorlog, waardoor er sprake was van wetteloosheid. De Schotten en de Welshmen vielen aan, waardoor de koning stukken land aan de Schotten en de Welshmen gaf om ze tot rust aan te dringen. Hij had ook een strijd met zijn nicht Mathilde, de dochter van Hendrik I. Mathilde hield het niet lang vel en in 1148 keerde zij terug naar Frankrijk. Hendrik II, haar zoon volgde Stephen op als koning.

De Vroege Plantagenets
Hendrik II was de eerste koning uit van het koninklijk huis Plantagenet. Hij erfde van zijn vader drie Franse gebieden: Maine, Anjou en Touraine. Hij trouwde met Eleonora van Aquitanië in 1152. Zij was de erfgename van veel gebieden in het zuidwesten van Frankrijk. Hierdoor was zijn macht in Frankrijk zelfs nog groter dan die van de koning, maar hij vond dit niet genoeg en wist ook nog Bretagne te veroveren. Daardoor was hij een van de machtigste koningen van Europa. Hendrik was in conflict met de kerk. Vier van zijn ridders hadden in 1170 een bisschop vermoord omdat ze een figuurlijke opmerking te letterlijk hadden genomen. Hendrik veroverde ook grote delen van Ierland. Een grote vijand van Hendrik was Koning Philips II Augustus van Frankrijk. Hij voerde vaak oorlog met hem. De relatie met Eleonora werd verbroken en zijn zoons, die grote gebieden van Frankrijk in bezit hadden, kwamen in opstand tegen hun vader. Hendrik stierf op 7 juli 1189. Zijn opvolger was zijn zoon Richard I Leeuwenhart. Hij verliet Engeland vrijwel direct, omdat hij meedeed aan de Derde Kruistocht. Hij werd vervangen door zijn broer Jan. De kruistocht was een succes en hij werd op de terugweg gevangengenomen door koning Leopold V van Oostenrijk. Jan moest 150.000 marken betalen voordat ze hem loslieten. Jan deed dit. Richard werd weer koning, maar maakte Jan tot zijn erfgenaam. Richard werd op 6 april 1199 getroffen door een pijl, wat later zijn dood werd.

Jan werd toen dus koning. Er was nog steeds een soort ruzie tussen Engeland en Frankrijk. Arthur, een neef van Jan, werd door de Fransen uitgeroepen tot koning van de Franse gebieden die Jan nog in bezit had. Jan wurgde Arthur in 1203 zodat hij stukken van Frankrijk weer terug kreeg. Maar in de Slag bij Bouvines verloor hij al zijn gebieden in Frankrijk. Hij had, net als zijn vader, ook conflicten met de kerk.

Hij moest al zijn land afgeven aan de kerk. Hij bezat dus geen land meer, daarom kreeg hij de bijnaam Jan zonder Land. Jan stierf in 1216. Zijn negenjarige zoon Hendrik werd zijn opvolger.

Op sociaal gebied kwamen er in de dertiende eeuw belangrijke ontwikkelingen. Het parlement en de steden werden belangrijk, de Engelse taal kreeg weer een rol en werd weer standaardtaal. Op het platteland verdween het lijfeigenschap. Dat was een soort slavernij waarbij een landheer in het bezit was van bepaalde mensen. Het verschil met slavernij was dat de mensen een gezin mochten stichtten en slaven mochten dat niet.

Omdat Jans zoon, Hendrik III, pas negen jaar was, werd het land bestuurd door regenten. Toen Hendrik 1227 oud genoeg was om te regeren en de Koninklijke macht te herstellen. Hierdoor maakte hij zich impopulair bij de edelen omdat hij de regenten fout behandelde. De ergernis werd nog erger omdat hij zijn eigen Engelse familie slechter behandelde dan de Franse familie van zijn vrouw. Dit leidde uiteindelijk tot verzet van de edelen. Hij accepteerde na een korte strijd de Oxford Provisions waarin toestemming werd gegeven om een parlement te vormen. Maar Hendrik ging weer alles op eigen houtje doen waardoor er weer een strijd uitbarstte. Het Koninklijke leger werd in 1264 verslagen in de Slag bij Lewes. Daarbij werd Hendrik gevangengenomen. Hij werd gered door zijn zoon Eduard met het koninklijk leger een jaar later bij de Slag bij Evesham. Het leger droeg een uniform met daarop de tegenwoordige vlag van Engeland: het Sint-Joriskruis. In 1272 stierf Hendrik en werd Eduard koning toen hij op kruistocht was.

De Late Middeleeuwen.
Het grootste deel van Eduards regeerperiode hield hij door met oorlogvoeren. Hij wilde heel Brittannië in bezit krijgen. Hij begon met Wales.

Llywelyn ap Gruffydd was prins van Wales. Eduard liet de verloofde van Llywelyn, Eleonora de Montfort, ontvoeren. Dat leidde natuurlijk tot een conflict, en Eduard viel Wales binnen. Eduard kreeg heel Wales in bezit op een graafschap na: Gwynedd.
Dafydd, de broer van Llywelyn, viel in 1282 de Engelsen aan. Llywelyn moest zijn broer helpen. Eduard verloor en Wales werd weer veroverd. Eduard werd ook bekend vanwege het eerste Parlement met het tweekamerstelsel (Zoals de Eerste en de Tweede kamer in Nederland). In Schotland had Eduard ook interesse. Toen koning Alexander III van Schotland stierf, zag hij een kans. De minderjarige Margaret van Noorwegen was erfgename. Daardoor vreesden de Schotse edelen voor een troonstrijd en vroegen om hulp van Eduard. Margaret zou in 1290 naar Schotland reizen, maar stierf onderweg op de Orkney-eilanden. Er waren 13 mensen die streden om de troon (waarbij ook Floris V van Holland). Eduard moest iemand tot koning kronen en wees John Balliol aan als koning van Schotland. Hij gebruikt hem om Schotland zelf te besturen. John Balliol kwam daarom in opstand, maar op 27 april werden de Schotten in de Slag bij Dunbar verslagen. De poging om Schotland zelf te besturen gebeurde niet zoals hij had verwacht, en de Schotten kwamen weer in opstand onder leiding van Andrew Moray en William Wallace. De Schotten wonnen dit keer bij Stirling Bridge. Eduard nam daarom de leiding over de Engelse troepen in Schotland. Hij won met tactische vaardigheden op 22 juli 1298 weer van de Schotten. Eduard stierf in 1307. De opvolger van Eduard was zijn zoon Eduard II. Hij wilde niets te maken hebben met vechten. Hij trouwde met de dochter van de Franse koning Philips IV, Isabella. Hij verwaarloosde haar en er gingen geruchten dat hij homoseksueel was. Toch kreeg hij samen met Isabel 4 kinderen. Isabella zette Eduard af omdat hij haar verwaarloosde. Hierdoor liet zij haar oudste zoon, Eduard III besturen. Eduard II die door haar gevangen werd genomen liet ze vermoorden waardoor Eduard III koning werd.

De Honderdjarige Oorlog
Eduard III ging zich in 1333 bemoeien met Schotland. Hij won in de Slag van Halidon Hill. Hij raakte hij 1337 in conflict met de Franse koning Philips VI van Frankrijk over een leengebied in Guyenne. Koning Philips probeerde de koningstitel over Engeland van Eduard af te pakken. Hierdoor riep Eduard zich uit tot koning van Frankrijk. Dit leidde tot een oorlog. Engeland werd beschouwd als veel zwakker dan Frankrijk. Toch wint hij in de Slag bij Crécy in 1346.

Net als in andere delen van Europa werd Engeland in 1348 getroffen door de Pest. Toch ging de strijd tegen Frankrijk gewoon verder. Tot 1356 brachten de Engelsen de Fransen nederlagen toe. In 1356 kwam zelfs de Franse koning, Philips, om door de sterke Engelse boogschutters in de Slag bij Poitiers. Maar in de jaren daarna kregen de Engelsen steeds meer tegenstand van de Fransen. De overwinningen wisselden steeds. Uiteindelijk leidde dit tot vredesbesprekingen. Daardoor werd de Vrede van Brétigny in 1360 gesloten. De Franse troon ging naar de zoon van Philips, en Eduard kreeg weer Engeland en het Franse gebied Aquitanië. Eduard III wordt nu nog altijd gezien als een van de meest succesvolle koningen van Engeland. Eduard III stierf in 1377, en zijn kleinzoon Richard II, die toen 10 jaar was, volgde hem op. Hij stelde hoge belastingen op waardoor er een boerenopstand kwam onder leiding van Wat Tyler. Zij eisten dat hij zijn adviseurs, zijn oom Jan van Gent en een andere oom Robert Hales, moest laten opstappen en dat hij het lijfeigenschap, (wat intussen weer ingevoerd was), moest afschaffen. Hij luisterde niet naar de opstandelingen. De opstand mislukte uiteindelijk, omdat Wat Tyler overleed tijdens een gevecht met een belangrijke man in Londen, William Walworth.

Er bewoog zich ook een sekte van kerkhervormers in Engeland, de Lollarden. Zij wilde terug naar het oude christendom, toen er nog geen priesters en kerken bestonden. De leider van de groep was John Wyclif. De Rooms-katholieke Kerk benoemde deze sekte tot ketterij, omdat ze de priesters en kerken weg wilden hebben.
Richard ontwikkelde zich tot een soort dictator waardoor hij erg impopulair werd. Toen hij op veldtocht in Ierland was keerde Hendrik Bolingbroke, de zoon van Jan van Gent, terug uit verbanning. Hij heeft Richard laten afzetten en vermoorden. Vervolgens kroonde hij zichzelf als Hendrik IV. Maar zijn hele regeringsperiode was onrustig door veel opstanden. In 1401 brak de belangrijkste opstand uit, toen Owain Glyndwr zichzelf uitriep tot Prins van Wales. De opstand was niet erg succesvol, maar het duurde tot 1414 totdat de opstand onderdrukt was.
Maar Hendrik was echter een jaar van te voren al gestorven. Zijn zoon Hendrik V volgde hem op. Hij besloot om weer in strijd te gaan met Frankrijk, om de aandacht te trekken van de mensen om zo de binnenlandse problemen op te lossen. Hij leverde een slag op 25 oktober 1415 bij het dorp Azincourt. Zijn mannen waren vermoeid en uitgehongerd, maar wonnen toch dankzij de goede boogschutters. Hendrik V werd in 1418 erfgenaam van de Franse koning Karel VI, maar Hendrik stierf een paar maanden eerder dan Karel. Daardoor werd zijn zoon Hendrik VI koning van Engeland, en de zoon van Karel VI, Karel VII, werd koning van Frankrijk. Maar de Karel VII durfde zich niet tot koning te kronen, omdat de Engelsen hen bedreigden in de stad waar de koning worden gekroond. Die stad heet Reims. De eerste jaren van de regering van Hendrik waren de Engelsen nog heel machtig in Frankrijk en wonnen nog enkele keren. Maar alles keerde om toen Frankrijk onder leiding van Jeanne d’Arc in Orleans won. In 1453 verloren de Engelsen weer in de Slag van Castillon, en waren de Engelsen uitgespeeld. De Engelsen mochten alleen Engeland en de dichtstbijzijnde plaats in Frankrijk, Calais behouden.

De Rozenoorlogen
Het verlies van de Engelsen in de Honderdjarige oorlog zorgde voor veel onrust in Engeland. De Edelen, onder leiding van Richard van York, afstammeling van de erfgenaam van Richard II, gaven de koningen van het huis Lancaster de schuld.
Hendrik VI was inmiddels gek geworden, en Richard van York slaagde er in regent te worden. In 1455 werd Richard gedwongen het koninklijk huis te verlaten omdat Hendrik VI hersteld was. Daarom startte hij de Rozenoorlogen. In de Slag bij St. Albans won hij met gemak. Hij won bij Blore Heath en Northampton. Door deze overwinningen riep hij zichzelf uit tot koning.

Het parlement weigerde Richard, maar benoemde hem tot erfgenaam van Hendrik VI. Richard overleed tijdens de Slag bij Wakefield. De vrouw van Hendrik VI, koningin Margaretha, kwam naar Londen. De terugkomst van de koning en de koningin werd verhinderd doordat de inwoners van Londen de poorten dichthielden voor de Lancasters. Alleen de zoon van Richard van York, Eduard, mocht binnen. Door de steun van de bevolking van Londen. Werd Eduard tot koning Eduard IV gekroond. Hij bestuurde het land 10 jaar vrij rustig. Hij trouwde in 1464 met een gewone burger, Elizabeth Woodville. Dit vond de graaf van een gebied, Warwick, niet goed, omdat het niet volgens plan ging. Daarom kwam er in 1469 een opstand. Zij versloegen koning Eduard in de Slag bij Edgecote. Hierna werd Eduard gevangengenomen. Hij werd bevrijd door Richard, zijn broer. Warwick en George, een andere broer van Eduard, moesten naar Frankrijk vluchten omdat ze werden beschuldigd van verraad. Warwick sloot zich in Frankrijk aan bij de verbannen koningin Margaretha. Ze vielen in 1470 Engeland binnen. Hendrik VI werd weer koning.
Eduards hulp van Karel de Stoute van Bourgondië. Zij versloegen in de Slag bij Barnet in 1471 Warwick.

Op 14 mei 1471 werd Hendrik VI vermoord. Daarom werd Eduard IV weer koning. Hij stierf op 9 april 1483. Zijn opvolger was zijn zoon, Eduard V. hij was minderjarig, en zijn oom Richard liet Eduard en zijn broer gevangennemen. Ze werden de ‘prinsjes in de Tower’ genoemd, omdat ze opgesloten werden in de Tower of Londen. Richard riep zichzelf uit tot koning Richard III. De afstammelingen van het huis Lancaster voegden zich bij Hendrik Tudor, een afstammeling van Jan van Gent. Met de hulp van Frankrijk kwamen de mensen van Hendrik Tudor naar Engeland. Dit leidde tot de Slag bij Bosworth Field op 22 augustus 1485. Richard had duidelijk overmacht. Toch verliezen de troepen van Richard door een verraad in het leger. Richard kwam hierbij zelf om het leven. Hendrik Tudor liet zich daarom zelf kronen tot Koning Hendrik VII. De erfgenaam van Richard, John de la Pole, was het hiermee niet eens, en er brak een gevecht uit. In de Slag bij Stoke Field werd John verslagen en was Hendrik officieel koning van Engeland.

Hoe verliep de Vroegmoderne tijd in Engeland?
Na de Middeleeuwen werden de steden, de handel, en de industrie belangrijker in Engeland, en de economie nam toe.

Het huis Tudor
Hendrik VII wilde de economische macht van Engeland uitbreiden. Hij wilde de Engelse marine uitbreiden om dit te behalen. Hij gaf in 1497 de opdracht om een ontdekkingsreis naar Noord-Amerika,dat in 1492 ontdekt was door Cristoffer Columbus, te starten. Die opdracht gaf hij aan John Cabot. Hendrik zelf moest moeite doen om zijn regels te laten gelden in Engeland. Daarom richtte hij de Star Chamber op. Dat was een gerechtshof wat bestond uit zichzelf, de Lord Chancellor (iemand die documenten van de koning bijhoudt) en verschillende mensen die de koning vertrouwde. Toen Hendrik stierf in 1509 werd hij opgevolgd door zijn zoon Hendrik.
Hij werd koning Hendrik VIII. Hij had vele ‘hobby’s’: componeren, jagen en hij was een toernooiridder.
Paus Julius II had in 1511 de Heilige Liga opgericht. Dat was een bondgenootschap tussen Spanje, het Heilige Roomse Rijk en Republiek Venetië. Hendrik vond dit een goede kans om gebieden in Frankrijk te winnen. Daarom sloot hij zich aan bij de Heilige Liga. De troepen van Hendrik vielen in 1513 Frankrijk binnen. De Engelsen versloegen in de Slag bij Guinegate een Frans leger. Koning Jacobus IV van Schotland was een bondgenoot van koning Lodewijk XII van Frankrijk. Daarom viel Jacobus Engeland binnen, om zo de Engelse troepen uit Frankrijk te krijgen. Dit hielp niet, omdat Jacobus in de Slag bij Flodden Field is omgekomen. Hendrik werd in 1519 kandidaat om keizer te worden van het Heilige Roomse Rijk. Dit werd uiteindelijk Habsburger Karel V. de oorlog met Frankrijk werd in 1520 voltooid, en werd door de nieuwe koning van Frankrijk, Frans I, een vriendschapsband gesloten met Engeland.
Hendrik VIII privéleven ging niet goed. Hij had maar een kind, Maria. Hij wilde een mannelijke opvolger. Daarom wilde hij scheiden met zijn vrouw, Catharina. Hendrik leerde Anna Boleyn kennen. Uiteindelijk in 1533 kon hij scheiden met Catharina, en trouwde met Anna Boleyn. In 1536 werd zij onthoofd, omdat zij ook een dochter heeft gekregen. Binnen een maand trouwde hij met Jane Seymour. Zij kreeg wel een zoon, maar stierf in het kraambed. Daarom trouwde hij deze keer met Anna van Kleef. Hier scheidde hij ook weer van, omdat hij haar niet leuk vond. Hij trouwde vervolgens met Catharina Howard. Zij werd in 1542 onthoofd, omdat ze vreemd ging. Zijn laatste en gelukkigste huwelijk was met Catharina Parr.
Hendrik stierf in 1547, en werd opgevolgd door zijn zoon Eduard VI. Hij was negen toen hij koning werd. Daarom werd zijn oom, Edward Seymour, zijn regent. Toen Eduard 15 werd in 1552, mocht hij regeren. Hij stierf een jaar later.
Zijn opvolger was zijn nicht Jane Grey. Zij was nog niet een maand koningin, omdat ze na negen dagen afstand deed van de troon.
Haar opvolger was de halfzus van Eduard, Maria. Maria was vijf jaar koningin, toen ze stierf. Haar opvolger was Elizabeth I. Elizabeth luisterde, wat niet veel koningen deden, naar het parlement. In Engeland ontwikkelde zich het nationaal bewustzijn. Zo waren vele Engelsen ervan overtuigd dat ze een ‘uitverkoren volk’ waren.

Het huis Stuart
Toen Elizabeth I stierf in 1603 werd ze opgevolgd door de koning van Schotland, Jacobus I. Jacobus noemde zich koning van Brittannië. Er kwam een nieuwe vlag, de Union Jack, waarbij de vlaggen van Engeland en Schotland zijn samengevoegd. Jacobus stierf in 1625, en zijn zoon Karel I volgt hem op. In 1641 barst er een burgeroorlog los tussen de aanhangers van Karel I en de aanhangers van een ander parlement. Na de burgeroorlog in 1551 wordt Engeland bestuur door de streng gelovige Oliver Cromwell. Oliver stierf in 1658, en zijn zoon Richard Cromwell volgde hem op. De zoon van Karel I, Karel II, volgde Richard op, omdat Richard zijn troon had opgegeven. Hij had een rustige regeerperiode van 15 jaar. Toen hij in 1685 stierf, werd hij opgevolgd door zijn broer Jacobus II. Jacobus wordt in 1688 afgezet en opgevolgd door zijn dochter Maria II, samen met haar echtgenoot Willem III, bestuurder van Holland, Zeeland, Utrecht, Gelderland en Overijssel. De zus van Maria, Anna wordt in 1702 koningin.

Zij kreeg 6 kinderen, waarvan er 1 maar 11 jaar werd. De andere zijn al eerder gestorven. Daarom bepaalde de Act of Settlement dat de kinderen van Sophia van Hannover, (zij was de vrouw van de keurvorst van koninkrijk Hannover. Dat lag in noordwest Duitsland), de erfgenamen werden.
De opvolger werd George I, die in 1714 koning van Groot-Brittannië werd. Engeland en Schotland werden verenigd tot een koninkrijk: Verenigd Koninkrijk van Engeland en Schotland.
Het huis Hannover
George I was de eerste koning van Groot-Brittannië van het huis Hannover. De aanhangers van het huis Stuart kwamen in opstand. Zij werden verslagen bij Preston. Maar in 1745 kwam er opnieuw een opstand van de aanhangers, maar wat ze ook weer verloren.

In 1776 kwamen de Britse koloniën in Amerika in opstand tegen Brittannië. Zij werden onafhankelijk en riepen zich uit tot de Verenigde Staten van Amerika. Rond 1790 begon de Industriële revolutie, wat het economisch leven veranderde. De productie goederen nam toe, de goederen werden vervoerd over nieuwe wegen en er werden nieuwe technieken ontwikkeld. In 1800 werd heel Ierland bij het Verenigd Koninkrijk gevoegd. Maar op 1 januari 1801 werd een deel van Ierland onafhankelijk, maar Noord-Ierland bleef bij het Verenigd Koninkrijk. De eerste volkstelling van Engeland werd in 1801 gehouden. Volgens de telling zouden er in dat jaar 9 miljoen mensen in Engeland en Wales wonen. Londen had bijna 900.000 mensen, en was de op een na grootste stad van de wereld. De tweede stad van het land was Manchester met ongeveer 80.000 inwoners. Birmingham, Bristol, Leeds en Liverpool hadden ongeveer 50.000 inwoners.

Hoe verliep de Moderne tijd in Engeland?
In 1815 was Groot-Brittannië het machtigste land van de wereld1. Door de economische overheersing van Brittannië, waren er de vriendschappelijke koloniën. In de negentiende eeuw ging de ontwikkeling van industrie en techniek steeds sneller.
Zo was Engeland de leider van technische voorsprong van de westerse wereld, wat de rest van de westerse wereld probeerde te evenaren. Door de groei van de industrie, werd de stoomlocomotief ontwikkeld. In 1822 werd de Hetton Railway aangelegd, de eerste spoorweg van Engeland.

In de regeringsperiode van koningin Victoria groeide de bevolking en werd Groot-Brittannië een democratie.

De Twintigste eeuw
Er zijn in het begin van de twintigste eeuw veel wetenschappelijke en technische ontdekkingen gedaan. Er zijn veel vernieuwingen op het gebied van gebruik van energie, geneeskunde, landbouw, informatie, en transport. De welvaart nam snel toe. Voor bijna iedere inwoner was er een goede gezondheid, deelname aan culturele activiteiten en goed onderwijs bereikbaar.

Groot-Brittannië deed aan de Eerste en in de Tweede Wereldoorlog mee. Bij allebei de oorlogen vocht het Verenigd koninkrijk samen met Frankrijk tegen Duitsland. Het Verenigd koninkrijk behoorde allebei de keren tot de winnende partij. Na 1945 werd het Verenigd Koninkrijk te ‘moe’ om alle koloniën te blijven regeren. Daardoor gingen bijna alle koloniën rond die tijd verloren. De eerste minister president van het Verenigd Koninkrijk was Margaret Thatcher. Zij regeerde van 1979 tot 1989. Haar opvolger was John Major. In mei 1997 werd Tony Blair president. Zijn opvolger was Gordon Brown die sinds 2007 premier is van het Verenigd Koninkrijk.

Tabel van Koningen en Koninginnen van Engeland
899 - 1016 HUIS WESSEX
Alfred de Grote
871 - 899
Eduard de Oudere
899 - 924
Ethelweard
924
Aethelstan
924 - 940
Edmund I
940 - 946
Edred
946 - 955
Edwy
955 - 959
Edgar
959 - 975
Eduard de Martelaar
975 - 978
Ethelred II
978 - 1016
Edmond II
1016
1013 - 1042 HUIS DENEMARKEN
Sven Gaffelbaard
1013 - 1014
Knoet de Grote
1016 - 1035
Harold I Hazenvoet
1035 - 1040
Hardeknoet
1040 - 1042
1042 - 1066 HUIS WESSEX (hersteld)
Eduard de Belijder
1042 - 1066
Harold II
1066
Edgar Ætheling
1066 (ongekroond)
1066 - 1154 HUIS NORMANDIË
Willem I de Veroveraar
1066 - 1087
Willem II Rufus
1087 - 1100
Hendrik I Beauclerc
1100 - 1135
Stefanus
1135 - 1154
1154 - 1399 HUIS PLANTAGENET
Hendrik II
1154 - 1189
Richard I Leeuwenhart
1189 - 1199
Jan zonder Land
1199 - 1216
Hendrik III
1216 - 1272
Eduard I
1272 - 1307
Eduard II
1307 - 1327
Eduard III
1327 – 1377
Richard II
1377 - 1399
1399 - 1461 HUIS LANCASTER (rode roos)
Hendrik IV Bolingbroke
1399 - 1413
Hendrik V
1413 - 1422
Hendrik VI
1422 - 1461
1461 - 1470 HUIS YORK (witte roos)
Eduard IV
1461 - 1470
1470 - 1471 HUIS LANCASTER (hersteld)
Hendrik VI
1470 - 1471 (opnieuw)
1471 – 1485 HUIS YORK (hersteld)
Eduard IV
1471 - 1483 (opnieuw)
Eduard V
1483
Richard III
1483 - 1485
1485 – 1603 HUIS TUDOR
Hendrik VII
1485 - 1509
Hendrik VIII
1509 - 1547
Eduard VI
1547 - 1553
Jane Grey
1553
Maria I
1553 - 1558
Elizabeth I
1558 - 1603
1603 – 1707 HUIS STUART
Jacobus I
1603 – 1625
Karel I
1625 - 1649
1649 - 1659
Engelse burgeroorlog
Karel II
1649/1660 - 1685
Jacobus II
1685 - 1689
Maria II + Willem III
1689 – 1694
Anna
1702 - 1707
1714 – 1901 HUIS HANNOVER
George I
1714 - 1727
George II
1727 - 1760
George III
1760 - 1820
George IV
1820 - 1830
Willem IV
1830 - 1837
Victoria
1837 - 1901
1901 – heden HUIS SAKSEN-COBURG-GOTHA
Eduard VII
1901 - 1910
George V
1910 - 1936
Eduard VIII
1936
George VI
1936 - 1952
Elizabeth II
1952 - heden