Argentinie

In 1816 is Argentinië onafhankelijk geworden van Spanje na een korte strijd. Er waren aanhoudende politieke conflicten tot er in 1953 een grondwet kwam. Maar in 1965 begon een oorlog met Paraguay die tot 1870 zou duren, met behulp van andere landen kon Argentinië deze oorlog winnen. In de tweede helft van de 19de eeuw maakte Buenos Aires een enorme bloeiperiode door. Tussen 1880 – 1920 behoorde Argentinië tot een van de rijkste landen ter wereld. Hierna zakte de Argentijnse economie in.

Hierna volgden politieke conflicten tussen de conservatieven & de liberalen en de burgers & de militairen. In de tweede wereldoorlog was er een korte opleving van de Argentijnse economie. Tot en met 1983 waren er ofwel bloediger optredende militaire ‘junta’s’ ofwel autoritaire democratische regeringen.

Na 1983 kwamen er vier vrije verkiezingen en de democratie begon een voet aan de grond te zetten. Eind jaren ’80 kwam er een nieuwe economische politiek wat leidde tot hoge groeicijfers in de jaren ’90. Maar in 2001 stort de economie in, de koppeling van de peso aan de dollar is niet haalbaar. Hierdoor ontstond een enorme sociale en politieke crisis, waardoor vijf presidenten daarna vrij snel het veld ruimden. In 2005 begon de Argentijnse economie zich te herstellen.

Je ziet heel goed dat de Argentijnen problemen hebben met het stabiel houden (of maken) van een regering. Ze kunnen niet goed een regering vormen. Dat komt omdat er bij hen geen traditie van democratie is, het enige wat zij kennen is strijden om de macht. Zo was het al vóórdat de Spanjaarden kwamen.

De Argentijnse president Néstor Kirchner is een aanhanger van het peronisme. Dat houdt in dat men anti – Amerikaans en anti – Brits is, ook is men voor nationalisaties, sterke vakbonden, goed gecontroleerd door de regering en ze wijzen zowel het kapitalisme als het communisme af, maar ze voegen er wel een paar sociale elementen aan toe. Het is geen totalitaire leer, maar men kan er zeker trekjes van terug vinden. Een president mag bijvoorbeeld de ministers benoemen, en in ‘dwingende en noodzakelijke’ situaties mag hij het veto – recht uitspreken.

Gezien het verleden van Argentinië is het niet raar dat ze een enigszins totalitaire leer aanhangen. Dat is een traditie binnen de democratie in dit land.

De verschillen tussen de inwoners van Argentinië zijn groot. Het overgrote deel van hen is arm. Maar een klein deel van de inwoners is rijk geworden en heeft zijn geld niet verloren in de crisis.