Saving Private Ryan / D-day

Algemene gegevens:

Film: Saving Private Ryan
Regisseur: Steven Spielberg
Acteurs: Tom Hanks, Edward Burns, Matt Damon, Tom Sizemore, Jeremy Davies, Ted Danson
Oorsprong: USA, DreamWorks, 1998
Duur: 2.50 uur
Genre: Oorlogsdrama
Release datum: 30 september 1998

Literatuurlijst:

Boek/ internetsite: Schrijver: Normandië, het vervolg van D-Day De wereld in oorlog Geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog Mr. G. B. J. Hiltermann, in foto’s en documenten, De oorlog in SESAM-boekenreeks
West-Europa

http://www.motion-pictures-props.com Motion Pictures, Stockholm
http://www.dday.org D-Day organisatie

Inleiding:

Ik heb de film Saving Private Ryan gekozen omdat deze film goede recensies heeft, in de bioscoop gedraaid is en omdat ik van verschillende mensen gehoord heb dat het zo’n mooie film was. Het doel en de hoofdvraag van dit werkstuk is om te controleren of de film overeenkomt met de werkelijke gebeurtenissen in het jaar 1944.

Kleding, wapens, infrastructuur, omgeving e.d. (stap 2):

Het verhaal speelt zich af op Omaha-Beach te Normandië en verder landinwaarts, onder andere in Ramelle. Op Omaha-Beach staan allemaal tankwerende kruizen in het zand, zijn loopgraven gegraven door de Duitsers en het strand ligt vol met dode soldaten. De meeste loopgraven waren afgezet met een paar meter hoge prikkeldraad. Op andere plaatsen, landinwaarts dus, zie je kapotgeschoten gebouwen en bunkers en verlaten dorpen. De omgeving was dus altijd somber. De hoofdrolspelers waren uiteraard gekleed in soldatenuniform. John Miller had een uniform met twee strepen erop om aan te geven dat hij kapitein was. De Duitsers hadden donkerdere uniformen aan en andere helmen op dan de Amerikanen. De helmen waren bedekt met bladeren zodat de soldaten niet opvielen in de velden. Verder hadden ze erg oncomfortabele laarzen aan. De munitie werd voornamelijk om de nek gedragen, maar sommige soldaten hingen het om hun heupen. De veldflessen, geweren en handgranaten hingen aan een speciale riem. Als wapens hadden de soldaten granaten, mitrailleurs, vlammenwerpers (één van de beste wapens), geweren, messen, mijnen, tanks, bazooka’s, proppenschieters en zelfgemaakte kleefbommen. Als vervoermiddel werd een jeep of een tanker gebruikt. Met luchtaanvallen werden natuurlijk vliegtuigen en parachutes gebruikt. Informatie over het voedsel, de haardracht en de infrastructuur is niet duidelijk weergegeven.

Samenvatting van de film (stap 3):

De film Saving Private Ryan begint met de landing van de Amerikanen in Normandië, op 6 juni 1944. We kijken mee met de Amerikaanse soldaten. Je kunt heel goed zien hoe bang ze zijn. Veel soldaten komen om aan de kust omdat de Duitsers hun geen kans geven om achter de duinen te komen. Armen en benen vliegen door de lucht, de zee ziet helemaal rood van het bloed. Toch komen er een aantal soldaten nog op het strand. Iemand die onder meer blijft leven is kapitein John H. Miller.

Tijdens de landing is men op een andere plek bezig met het maken van overlijdensbrieven voor de familie van de overleden soldaten. Hierin staat bijvoorbeeld dat de soldaten erg dapper zijn geweest, maar dat hun familielid helaas gestorven is. Wanneer men er achter komt dat er drie brieven naar ene mevrouw Ryan gaan, controleert men deze en ze zien dat er drie zoons van haar overleden zijn in nog geen 72 uur. Dit zijn Sean Ryan, Peter Ryan en Daniel Ryan. Men controleert de gegevens van de familie Ryan en ziet dat ze nog één zoon heeft. Deze zoon leeft waarschijnlijk nog: James Francis Ryan. Hij is net geland op Normandië, maar wáár weten ze niet; hij kan overal zijn, doordat de landing niet helemaal liep als gepland was. Kapitein John Miller krijgt de opdracht samen met 8 anderen op zoek te gaan naar James. De zoektocht duurt lang en is zwaar, maar na een tijd lang zoeken, en inmiddels ook al één persoon minder doordat die is omgekomen, vindt men eindelijk J.F. Ryan. Ze vertellen hem dat zijn broers overleden zijn aan het front en dat ze willen dat hij naar huis komt, zodat hij bij zijn moeder kan zijn. Als de persoon verteld dat zijn broers nog op school zitten en dus niet aan het front kunnen zijn omgekomen, blijkt dat ze de verkeerde voor zich hebben. Na het gerust stellen van deze J.F. Ryan die na het bericht nogal overstuur was geraakt, kunnen ze hun zoektocht vervolgen.

Ze zoeken verder en komen bij iemand die hen kan vertellen dat James Ryan in Ramelle moet zitten. Hier gaan ze naar toe, maar eerst moeten ze voorbij de Duitsers. Weer overlijd er iemand, dit maal de dokter.

De soldaten willen niet meer verder; er zijn al twee mensen overleden om één iemand te redden. Maar toch weet de kapitein de soldaten over te halen om door te gaan. Als ze een tank met SS-ers aanvallen komen ze Ryan tegen. Ze vertellen dat z’n broers dood zijn. In tegen stelling tot wat ze verwachtten wil James niet naar huis. Zijn enige broers, zo zegt hij, zijn de soldaten en hij wil in Ramelle blijven om een brug te verdedigen. Kapitein Miller besluit hem samen met zijn soldaten te helpen. Als de Duitsers arriveren met verschillende tanks en wapens, verslaan ze die door middel van kleefbommen. Maar helaas gaan er weer twee dappere, Amerikaanse soldaten dood. Het plan was om de Duitsers de brug niet over te laten komen. Zodra de Duitsers op de brug waren, zou iemand een bom laten ontploffen waardoor de brug, met alles erop, ook de lucht inging. Aan het einde van het gevecht is de kapitein gewond. Hij wil de bom gaan ontsteken, maar bij het opstaan wordt hij geraakt door een kogel. De kapitein gaat dood en zijn laatste woorden richt hij aan James: verdien het. Dit was 13 juni 1944. Zo’n 40 tot 50 jaar later staat James, als een bejaarde man met zijn gezin op de achtergrond, voor het graf van de kapitein. Hij vraagt of hij goed geleefd heeft en barst daarna in tranen uit …

Personages (stap 3):

De twee hoofdpersonen uit het verhaal zijn kapitein John H. Miller en James Ryan. James Ryan zou je al snel noemen als hoofdpersoon, aangezien zijn naam in de titel van de film zit en ze de hele tijd op zoek gaan naar hem, maar eigenlijk is John H. Miller net zo belangrijk. Hij komt meer voor in het stuk en je leeft erg met hem mee.

Kapitein John H. Miller
Kapitein Miller is een Amerikaan van ongeveer 35 jaar. Hij is aan de ene kant een gevoelige man, maar aan de andere kant ook weer niet. Dit komt doordat hij in het leger zit. Daar is hem geleerd dat de tegenstander fout is en wanneer je de tegenstander tegen komt je hem moet neerschieten. Geen medelijden voor hem, want als je een paar tellen wacht ben je er zelf geweest. Met deze instelling vermoordt hij mensen wanneer hij ze tegen komt. Toch is hij absoluut niet gevoelloos. Hij vindt het niet goed van zichzelf dat hij mensen moet neerschieten, maar ziet het als een noodzaak. Wanneer er mensen van zijn eigen ploeg gewond raken, vindt hij het dan ook verschrikkelijk. Het is volgens hem goed dat er gezocht wordt naar die ene Ryan, omdat zijn moeder drie zoons heeft verloren en hij bij zijn moeder hoort. Maar hij doet het niet alleen voor Mrs. Ryan, ook voor zich zelf. Hij geeft om zijn vrouw en kinderen en hoopt heelhuids naar huis te kunnen keren waar zij op hem wachten. Dit kan alleen als zijn missie geslaagd is, in dit geval het vinden van Ryan dus. John Miller is iemand die niet snel over zijn gevoelens praat. Er wordt een paar keer in de film naar zijn mening en gevoel gevraagd, maar ze krijgen maar met moeite iets uit zijn mond.

Hij vindt dat het er niet toe doet wat hij voelt of denkt, het gaat er om wat het beste is. Wel laat hij een keer los wat zijn beroep was voor hij het leger in ging: hij was leraar. Hij
vertelt dit om een ruzie tussen twee soldaten te onderbreken in de hoop dat zij de ruzie zouden stoppen en verder zouden gaan met de zoektocht. Dit lukt ook. Helaas sterft kapitein Miller aan het einde van de film.

James Ryan
James Ryan lijkt wanneer je het verhaal hoort, een man zonder respect en gevoel voor zijn moeder. Zijn broers zijn dood en de enige zoon die Mrs. Ryan nog heeft wil niet terug naar huis. Maar wanneer je kijkt naar de reden dat hij niet naar huis wilt, verandert er een hoop. De reden is namelijk het feit dat hij bij de andere soldaten wilt blijven. Hen ziet hij als zijn enige broers die nog leven en met hen wil hij afmaken waar hij aan begonnen is. Hij is dus een doorzetter. Toch geeft hij erg veel om zijn familie. Zo vertelt hij aan kapitein Miller over een keer dat hij heel veel lol had met zijn broers. Hij vertelt het lachend, maar tegelijkertijd huilt hij ook een beetje. Ook voor hem geldt dat hij niet compleet gevoelloos is en mensen vermoordt alsof het normaal is. Hij vindt het wel degelijk erg, maar tijd om er bij na te denken is er niet echt, want telkens komen er nieuwe troepen Duitsers, die ze weer moeten aanvallen.

Hij is erg dapper en vecht hard mee. In de tijd dat kapitein Miller hem heeft gevonden tot het einde, ontstaat er een goede band tussen hen.

Samenvatting van de werkelijke gebeurtenissen (stap 4):

In de nacht van 5 op 6 juni 1944 werden er 60.000 soldaten naar de stranden van Normandie gestuurd. De landing van de soldaten op het Utah-strand verliep vrij soepel. De soldaten hadden nogal moeite met een flinke westenwind. Het Utah-strand was ook meer beschut dan de andere stranden. Alleen op het Omaha-strand kreeg men te maken met ernstige tegenslag. Het schijnt dat daarvoor verschillende oorzaken waren.

Omaha was een moeilijker strand omdat het veel steiler was dan de andere stranden. Het werd zwaarder verdedigd dan de Amerikanen hadden verwacht. En het ergst van alles was, dat de landingen op Omaha niet nauwkeurig waren zodat eenheden op de verkeerde plaats terechtkwamen. Dit was gedeeltelijk te wijten aan het weer, maar vooral aan de beslissing van de Amerikaanse marine om de aanvalsvaartuigen te lanceren vanuit een positie 20 kilometer uit de kust, in plaats van 12. Het bombardement uit zee was minder doeltreffend en verschillende doelen die uitgeschakeld hadden moeten zijn, vuurden nog toen de mannen aan land gingen. Vanuit de zee kwamen 32 schepen, beladen met tanks en troepen soldaten. Van die 32 schepen bleven er maar 6 over. Dat kwam doordat de kleppen van de schepen veel te vroeg opengingen en de soldaten geen bescherming meer hadden. Gedurende de laatste kilometer lagen de manschappen onder hevig vuur. Toen ze eenmaal aan land waren, werden de Amerikanen tegengehouden door ononderbroken beschietingen. Sommige soldaten zochten dekking in zee, anderen verdronken toen hun landingsvaartuig werd getroffen en zonk, of wanneer ze overboord sprongen. Daarna volgde de moeizame landing die onvoldoende gesteund werd door lucht- en zeestrijdkrachten, de afschuwelijke gevechten op het strand, de honderden brandende voertuigen, exploderende munitie, vernielde landingsboten, de verwarring veroorzaakt door ontelbare mijnen en tenslotte – toen het intussen al middag geworden was – het langzame ontstaan van enige orde in al die chaos.0
Van de 6600 parachutisten die in de vroege ochtend waren afgesprongen, hadden zich er slechts 2500 verzameld op de daarvoor bestemde plaatsen. Daarna moesten de soldaten in verschillende troepen landinwaarts gaan om alle franse bruggen, die bezet waren door de Duitsers, in te nemen.

Het antwoord op de hoofdvraag, interpretatie e.d. (stap 5):

De film komt ontzettend overeen met de werkelijke gebeurtenissen. De dorpen, de aanval op Omaha-Beach en de gevoelens van de soldaten werden heel realistisch weergegeven. Toch klopten er een aantal kleine dingen niet. In het boek (Normandië, het vervolg van D-Day) werd geschreven dat alles keurig gepland was op Omaha-Beach, maar in de film was het een grote chaos en was er bijna niks keurig gepland. In het boek (Normandië, het vervolg van D-Day) stond ook dat er een heleboel kabelballonnen in de lucht boven het strand hingen. In de film heb ik er maar een paar gezien. Wat me nog opviel was dat er in geen van de boeken stond dat de zee helemaal rood zag van het bloed. En in de ruimte waar de overlijdensbrieven werden getypt stond een verwarming. Ik weet niet zeker of ze in die tijd al verwarming hadden. Volgens mij hadden ze toen alleen maar kachels. Behalve deze kleine dingen week de film totaal niet af van de werkelijkheid. De filmmaker wilde iedereen laten beseffen hoe erg oorlog wel niet was en hoe het eraan toe ging/ eraan toe gaat in een oorlog. En dat is hem gelukt!!!

Evaluatie en eigen mening (stap 6):

Dit is een van de mooiste films die ik ooit heb gezien. Alles leek heel erg echt. Bij de meeste oorlogsfilms kan ik me niet echt voorstellen hoe het in die tijd geweest moest zijn. Bij deze film is het pas tot me door gedrongen dat de soldaten ook maar gewone, bange mensen waren. Dat bleek vooral uit het beginstuk van de film: de aanval op Omaha-Beach. Dat stuk vond ik ook het meest aangrijpende en spannende stuk uit de film. Je zag soldaten zonder armen en/ of benen rondlopen en bij een soldaat lagen zelfs de darmen eruit. Op een gegeven moment kregen de Amerikanen zoveel haat, dat ze gewoon iedereen die ze tegen kwamen neerschoten of neerstaken. In het begin van de film vond ik dat maar raar en kon ik het me niet voorstellen dat mensen elkaar zo erg kunnen haten. Na de film dacht ik er anders over. Als ik in die positie was geweest, had ik ook gewoon iedere Duitser vermoord die ik tegen kwam omdat zij het ook bij de Amerikanen deden.

Nadat ik deze film gezien heb zou ik nooit meer een oorlog willen meemaken!!!