Aangezien ik vóór de bekendmaking van de examenuitslagen al wist dat ik flink gezakt zou zijn, ben ik naar Japan gereisd voor een fotoshoot en twee modeshows. Mijn moeder noemde het wegvluchten, maar ik noem het liever carrière maken. Het is pure onzin om te wachten op herkansingen, want de kans is miniem dat ik die heb. Nee, dan ga ik liever megagrote opdrachten in het modellenwereldje uitvoeren. Bovendien vertik ik het om thuis te gaan zitten wachten op mijn afgang.

Vandaar dat ik nu in een Japans internetcafé zit. Ik heb de uitslag van mijn examens inmiddels binnen gekregen - via mijn moeder. Een regelrechte ramp. Ik stond net klaar om de catwalk op te gaan om daar te schitteren in het ondergoed van Björn Borg, toen ze belde. Tot mijn grote teleurstelling. Het arme mens was compleet over de zeik en ik had ontzettend veel medelijden. Zowel met mijn moeder als met mezelf: twee vijfen en twee vieren. Door haar gesnik en gesnotter moest ik de grootste moeite doen om haar te verstaan. 'Ik wil niet- sniksnik- dat je in de goot belandt.' Ze nam pauze en snoot haar neus. 'Er komt -snotter- straks niets van je terecht'. Ze nam een diepe zucht en vervolgde: 'En straks moet je bedelen!' Een dramatische kreet ontsnapte uit haar mond. Op de achtergrond stond mijn pa de longen uit zijn lijf te schreeuwen. Ik heb een halfuur naar kreten als: ‘LAMBAL’, ‘JE MOET JE SCHAMEN’ en ‘IK MAAK JE AF’ moeten luisteren. Ik heb maar besloten om nog een tijdje in Japan te blijven. Dat lijkt me een stuk veiliger.

Gepubliceerd op 17 juni 2007

---