Hij krijgt altijd gelijk: het kleine broertje
Door Renske
Ontzettend schattig is het, wanneer hij voor het eerst begint te praten. Het is geweldig wanneer hij met zijn eten gaat gooien. En mijn ouders staan bijna te juichen als hij krijsend om zich heenslaat, omdat hij 'voor zichzelf leert op te komen'. Alles wat hij doet, wordt aangemoedigd. Over wie heb ik het? Mijn allerliefste, kleine broertje. Grrr, soms kan ik hem echt niet uitstaan!
Mijn broertje van nu 12 jaar is de jongste thuis. Iedereen kent het feit dat de jongste thuis wordt voorgetrokken. De oudste heeft het het zwaarst te verduren, want die moet alles het eerst uitproberen. En wie daarna volgt heeft het vanzelfsprekend veel makkelijker. Een iPhone in groep 7? Natuurlijk, waarom niet!
Zijn tanden kan hij zelf nog niet poetsen, dat wordt voor hem gedaan. En vroeg naar bed gaan? Nee, want zijn oudere zussen mogen ook tot elf uur opblijven. Als mijn ouders hem dan eindelijk zover krijgen, moeten ze hem nog instoppen ook. Het valt nog mee dat ze geen liedje bij het slapengaan zingen.
De volgende ochtend wordt hij niet gewekt door een wekker, maar door mama. Dan legt ze even kleren klaar, terwijl hij gerust nog een tiental minuten door doezelt. Vervolgens wordt zijn brood voor school gesmeerd, zijn ontbijt klaargemaakt en zijn haar gekamd. De arme jongen zou toch eens iets zelf moeten doen.
En dat is nog niet alles: de jongste krijgt altijd gelijk. Als hij je een keiharde schop geeft, komt dat doordat jij het 'als meest volwassene' hebt uitgelokt. De oudste moet namelijk altijd wijs en verstandig zijn. En wanneer je hem iets aandoet, begint hij gelijk keihard te huilen.
Mijn ouders vinden het prima als hij de hele snoeppot leegeet, want hij is 'toch veel te mager.' En inderdaad, er is geen grammetje vet te bekennen. Zijn bord eet hij nooit leeg, omdat hij niets behalve patat lust. Geen wonder dat je zijn ribben kunt tellen.
Zusje en ik kunnen het probleem zo vaak aankaarten als we willen, we zullen toch nooit gelijk krijgen. Want al is het voor iedere jongere best wel bekend, de ouders willen het zelf blijkbaar niet inzien. 'Vroeger zorgden we ook zo goed voor jullie,' is het slappe excuus. Eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren dat al die dingen ook voor mij gedaan werden toen ik een brugger was.
Mijn zusje en ik kunnen ontzettend jaloers zijn, wanneer we weer eens ongelijk krijgen. Of wanneer wij wel ons bord moeten leegeten. Het leven is op sommige momenten zo oneerlijk! Als oudere dien je echter wijzer en verstandiger te zijn, dus het antwoord van mij en mijn zusje luidt altijd hetzelfde: 'Natuurlijk mam, je hebt helemaal gelijk!' Geen discussie mogelijk.
Gepubliceerd op 28 mei 2010