De Cubaanse Revolutie

De Cubaanse Revolutie

Onderzoeksvraag: Wat was de Cubaanse Revolutie van 1956

Inhoud

1. inleiding
2. Waarom brak er revolutie uit in Cuba?
3. Hoe verliep de revolutie?
4. Wie is Fidel Castro?
5. Wie is Ernesto ‘Che’ Guevara?
6. Hoe zijn de politieke, sociale en economische omstandigheden in Cuba nu?
7. Conclusie en afsluiting
8. Evaluatie
9. Bronnen

1. Inleiding

De reden waarom ik dit profielwerkstuk houdt over de socialistische revolutie in Cuba is omdat het een onderwerp is waar ik mij enorm in interesseer. Zowel mijn politiek ideologische en historische overtuiging spelen daarbij een grote rol.

In eerste instantie wilde ik mijn profielwerkstuk houden over de arbeidersklasse vroeger en vandaag, naar aanleiding van een boek dat ik had gelezen van een marxistische geleerde, die tevens lid is van de PvdA België. Het boek heette: “De arbeidersklasse in het tijdperk van de Transnationale Ondernemingen”. Maar een onderzoek naar dit onderwerp is te ingewikkeld en omvangrijk.

Nu ik dus zal uitweiden over het onderwerp van het socialisme en zijn geschiedenis op Cuba, voel ik mij niet ongemakkelijk gedwongen. Het blijft een onderwerp waar ik grote interesse in heb en een redelijk brede kennis, hoewel het mij ook wel de kans geeft om mijn kennis bij te spijkeren op punten waarin ik minder sterk ben. Daarbij denk ik aan de details van de revolutie die begon omstreeks 1956.

Verder zal ik in dit werkstuk een korte biografie geven van Fidel Castro en Ernesto Guevara, evenals een stuk over de verhoudingen en situatie op Cuba nu.

2. Waarom brak er revolutie uit in Cuba?

Cuba had tot 1959 altijd onder de heerschappij geleden van een buitenlandse macht. Eerst bij de kolonisatie door Spanje werd het gezien als een deel van het Spaanse koninkrijk. Maar na mate de volkeren op Cuba (Spaanse afstammelingen, inboorlingen en negroïde slaven afstammelingen) steeds zichzelf zagen als een eigen land, wilde zij onafhankelijkheid van hun koloniale heersers. De lust naar vrijheid en zelfstandigheid werd gebruikt door de VS rond de jaren 90 van de 19de eeuw, die al sinds de ontdekking van het Amerikaanse continent de gekolonialiseerde delen van Spanje en Engeland probeerde over te nemen. Bijvoorbeeld in 1812 deden zij ook een poging om het Britse grondgebied in Canada aan te vallen, maar dat leidde tot een grote nederlaag voor de Amerikanen.

De VS bood de opgerichte Cubaanse vrijheidsstrijderbeweging aan om te helpen bij de strijd tegen de Spaanse kolonisator. Deze beweging was in de jaren 90 van de 19de eeuw een guerrillastrijd waren begonnen. Een van de meest bekende Cubaanse vrijheidsstrijders en nog steeds een symbool voor de klassenstrijd is José Martí. Maar Spanje wilde natuurlijk op geen manier zo’n rijke kolonie als Cuba laten gaan, dus werden alle opstanden van het Cubaanse volk hard en bloedig neergeslagen. Uiteindelijk kwam het tot een grote oorlog tussen de VS en Spanje in 1898, waarbij de VS samen met de opstandelingen Spanje van Cuba verdreef, ook van Guam, de Filipijnen en Puerto Rico. Die oorlog maakte definitief een einde aan het Spaanse imperium in 1902.

Maar de overwinnaar wilde helemaal geen zelfstandige landen Om zich heen. Alle overwonnen landen werden gezien een soort provincie van de VS. Overal werden marionettenregeringen opgezet met rijke personen uit de burgerij. Democratie was er enkel op papier, de verborgen dictatuur hield stand tot 1959.

De regering van Cuba was er voornamelijk om het Amerikaanse bedrijfsleven ten dienste te zijn. Armoede werd zo goed als genegeerd, onderwijs was er enkel voor een klein percentage van de bevolking. Gezondheidszorg was er voor een nog kleiner gedeelte van de bevolking, voornamelijk de rijke burgerij. Grote landeigenaren, bijna allemaal Amerikaanse bazen, lieten de Cubaanse arbeiders hard en lang werken voor net genoeg geld om voedsel te kopen. Vaak kwam het ook voor dat daar niet eens genoeg geld voor was.

In 1952 werd de onvrede en de aanhang voor de revolutie onder het volk zo groot, dat de Amerikaanse regering Fulgencio Batista aan de macht hielp als dictator. Verkiezingen werden afgelast, evenals elke andere democratische uiting. Duizenden mensen, vooral communisten, werden gearresteerd en velen werden gemarteld en vermoord. In reactie hierop organiseerde een jonge advocaat, Fidel Castro, samen met gelijk denkende in 1953 een revolutionaire verzetsgroep die een aanslag zou plegen op een legerbasis. Gelooft werd dat deze aanval, mits succesvol was, zou leiden tot een domino-effect dat een revolutie zou voortbrengen. Maar de aanslag mislukte en de revolutionairen werden gevangen genomen, gemarteld en ruim 80 kameraden werden ter plekke vermoord door de soldaten van Batista.

Fidel Castro en zijn kameraden die nog in leven waren kregen een schijnproces geregisseerd door de CIA. Het onderdrukkende regime van Batista en de CIA zagen in dat Fidel Castro al meteen een groot voorbeeld was geworden voor het Cubaanse volk en de vrijheidsstrijd. Daarom werd hij met zijn kameraden na bijna twee jaar gevangenschap verbannen, i.p.v. geëxecuteerd om zo geen martelaars te creëren. Castro en zijn kameraden kondigden de beweging ’26 de Julio’ aan, vernoemd naar de dag van de aanslag (26 Juli 1953).

Deel conclusie:

De revolutie brak uit in Cuba door de slechte levensomstandigheden waarin het volk zich bevond. Het wilde eens voor de verandering zelf hun geschiedenis bepalen, zonder inmenging van een ander land.

3. Hoe verliep de revolutie?

Als banneling in Mexico organiseerde Fidel Castro met zijn kameraden weer een groep revolutionairen, vergezeld van één van de bekendste communisten aller tijden, Ernesto Che Guevara. Zij hadden maar één doel, de bevrijding van het Cubaanse volk van het kapitalistisch imperialisme. Op 2 december 1956 landden Castro en zijn kameraden aan de kust van de Cubaanse provincie Oriënte. Maar doordat de CIA de groep in de gaten hield in Mexico, was het regime van Batista gewaarschuwd en wachtten de soldaten van Batista met groot militair vertoon. Na een hevig gevecht tussen de revolutionairen en de regeringssoldaten ontsnapten 12 van de 80 revolutionairen naar de bergen van de Sierra Maestra. Van daar uit voerden Fidel Castro, Che Guevara en hun kameraden een guerrillaoorlog die snel enorme aanhang kreeg onder de bevolking. Hoewel de groep toch enorm in de minderheid was, volgde overwinning na overwinning, tot in 1959 de dictator Batista vluchtte uit Cuba en Fidel Castro met zijn troepen de hoofdstad Havanna binnen trok. Cuba was vrij, maar de strijd begon nu pas.

Castro begon nu aan zijn allergrootste offensief, een offensief tegen armoede, voor gezondheidzorg en voor onderwijs. De nieuwe Cubaanse regering bestaand uit de revolutionairen en andere links progressieve groeperingen, vormden één organisatie
strijdend voor de verdediging van het Cubaanse volk: La Partido Comunista Cubano – De Communistische Partij van Cuba. Fidel Castro werd gekozen tot president van het Socialistische Republiek Cuba en generaal-secretaris van de Communistische Partij.

Duizenden artsen werden opgeleid, evenals duizenden docenten. Landerijen werden gecollectiviseerd om de opbrengd van het land te vergroten. Het volk werd opgeroepen om raden te vormen binnen bedrijven en buurten, om zo het volk mee te laten beslissen in de gang van zaken in hun eigen maatschappij. Binnen
één decennia ging ieder kind met een volle buik naar bed, in een goed huis, genoot van goed onderwijs en geweldige gezondheidszorg .

Na de Cubaanse revolutie kwam een golf van socialistische revoluties in Latijns-Amerika op gang. Overal begon de macht van de VS af te brokkelen. Daarom financierde de VS een invasie als poging om weer een regering aan de macht te helpen die de VS zou steunen, en de jonge socialistische republiek te vernietigen. In 1961 kwam een macht van 1500 bannelingen (voornamelijk oude opzichters, oorlogsmisdadigers, huurlingen door de voormalige machthebbers) met luchtsteun van de Amerikanen aan in de Varkensbaai voor de kust van Cuba. Maar de invasiemacht ontmoette het Cubaanse volksleger dat binnen enkele ogenblikken de invasiemacht overmeesterde. De Amerikaanse jagers waren niet in staat om superioriteit in de lucht te verkrijgen, en de meeste jagers werden neergehaald. De regering van de VS ontkent trouwens tot op de dag van vandaag dat Amerikaanse piloten betrokken waren bij de mislukte invasie. Een paar lijken van Amerikaanse piloten liggen nog op ijs in Havanna om in de toekomst de resten over te dragen aan hun familie. De gevangen genomen huurlingen werden enkele dagen na de slag bezocht door Fidel Castro en die ging met hen in discussie. Het eindigde met een staande ovatie voor Fidel Castro door meeste van de huurlingen. Een groot deel van de huurlingen kreeg amnestie en koos ervoor om deel te nemen aan de socialistische koers van Cuba. Een ander deel van de oorlogsmisdadigers die zich schuldig had gemaakt aan moord en roof, werd gevangen gezet en/of geëxecuteerd na een volksberechting. Een ander deel werd verbannen naar de VS.

In 1962 werd als reactie op die aanval van de VS een raketbasis geplaatst op Cuba door de Sovjet Unie. Cuba had na de mislukte invasie betere relaties gekregen met de Sovjet Unie. Na een paar dagen spanning en de dreiging van een nucleaire oorlog, werden de raketten verwijderd en een economisch embargo door de VS opgelegd aan Cuba. Er werden diverse sabotageoperaties gefinancierd door de VS, o.a. de moord op Che Guevara, verschillende mislukte aanslagen op Fidel Castro, kapingen van vliegtuigen. Berekend is dat in 50 jaar terrorisme gefinancierd door de VS 10 duizenden Cubaanse slachtoffers zijn gevallen .

Deelconclusie:
De revolutie verliep niet zonder slag of stoot. Zelfs na de overwinning op Batista was er nog de dreiging van de VS. Maar ondanks vele aanvallen heeft Cuba toch zich kunnen ontwikkelen tot een echte socialistische maatschappij.

4. Wie is Fidel Castro?

Fidel Alejandro Castro Ruz werd geboren in Birán, de provincie Orienté, op 13 augustus 1926.

Zijn familie werkte op een suikerplantage. Het gezin bestond uit 6 kinderen. De familie had genoeg middelen om ervoor te zorgen dat Castro een degelijke opleiding kon volgen in het katholieke onderwijs en een rechtenstudie aan de universiteit van Havana, waar hij in 1950 afstudeerde. Enkele jaren werkte hij op een klein advocatenkantoor, maar de roep om verandering werd steeds sterker.
Fidel had altijd al maatschappelijk verlicht ideeën, vooral toen hij geregeld de onrechtvaardigheden zag die het kapitalisme voor het Cubaanse volk betekenden.

In 1952 wilde Fidel meedoen met de parlementsverkiezingen met de Ortodoxy Partido, onder leiding van Carlos Prío Socarrás. Prío was in die periode de meeste vooraanstaande figuur in de burgerlijke politiek die fel tegenstand bood tegen de Amerikaanse invloeden in Cuba en de corruptie van de burgelijke regering.

Maar de verkiezingen werden afgelast door de militaire regering van Batista, die aan de macht was geholpen door de CIA. Prío ging op de radio om commentaar te leveren op de nieuwe dictatuur. Prío ging veel verder dan aanvankelijk werd gedacht, zijn toon werd bij elke nieuwe zin feller. En hij riep op tot naar het Cubaanse volk op om in opstand te komen in een grootscha-
lige volksrevolutie. Maar de radio-uitzending werd al na 5 minuten door de veiligheidsdiensten van Batista afgebroken. Prío schoot zichzelf in de radiocabine door het hoofd.
Fidel Castro, die bij de uitzending aanwezig was, nam meteen het initiatief in de chaos. Hij sprak de pers toe en zei dat de dood van Prío geen zelfmoord was, maar moord. Castro werd mede hierdoor nog beroemder. Ook probeerde hij Batista voor het recht te slepen, voor het breken van de grondwet. Maar dit liep op niets uit.

Fidel kwam steeds meer in contact met andere mensen die droomden van revolutie. De meeste van de militanten kwamen samen in huiskamergesprekken. Veel werd er bij deze gesprekken gediscussieerd over de ideologische richting van een revolutie, en hoe deze voortgebracht kon worden. Deze resulteerden uiteindelijk in de organisatie van een aanval op een militairbarak van Batasta’s leger. De aanval mislukte en velen van zijn kameraden vonden daar de dood. In een dag werden de overlevenden van de revolutionairen vermoord en gemarteld door de beulen van Batista.

Fidel Castro zelf werd ook mishandeld, maar de beulen durfden hem niet al te veel te schaden. Vooral tijdens zijn showproces werd hij een held voor het volk en durfden zij hem helemaal niet meer aan te raken. De CIA adviseerde de rechters van Batista om hem te verbannen, zodat ze zijn activiteiten in de gaten konden houden.

In de na dagen van de Cubaanse revolutie richtte Fidel Castro de Communistische Partij van Cuba op en werd hij gekozen tot president van het parlement en generaal-secretaris van de PCC. Zijn populariteit was enorm toegenomen tijdens de revolutie, maar nog meer na de revolutie. Het volk nam samen met hem de taak op, om van Cuba een socialistische staat te maken, wat Cuba nu nog steeds is.

Fidel Castro heeft sinds kort de macht als president overgedragen aan zijn broer, Raul Castro, omdat hij zware operaties heeft ondergaan i.v.m. kanker. Maar Fidel Castro’s gezondheid verbeterd en sinds kort is bekent geworden dat hij binnen enkele maanden weer wat taken zal opnemen. Toch verwacht men niet dat hij weer al zijn taken zal opnemen.

Fidel Castro staat ook al sinds de revolutie begon onder hevige kritiek. Meestal niet gebaseerd op waarheid. Onder andere was er kritiek op hem dat hij van Cuba een dictatuur zou hebben gemaakt. Dat is natuurlijk een leeg argument, want als men kijkt naar de constructie van de Cubaanse democratie, is te zien dat Cuba meer democratisch is dan de meeste westerse kapitalistische landen.

Een punt van kritiek dat vorig jaar in het nieuws was, was dat Fidel Castro miljoenen had staan op een rekening op zijn eigen naam. De bronnen waar deze informatie vandaan komt, staan ook onder hevig kritiek. En de juistheid wordt niet werkelijk serieus genomen. Fidel Castro zelf had ook gezegd dat als zelfs maar één dollar bewezen zou kunnen worden dat hij zou aftreden.

Fidel Castro heeft de laatste jaren ook veel gedaan om internationaal het socialisme weer te versterken. O.a. heeft hij de socialistische ontwikkelingen in Venezuela en Bolivia geïnspireerd. Chavez en Morales zien Fidel Castro ook als een persoonlijke vriend en Cuba een voorbeeld voor alle volkeren die vrijheid willen.

5. Wie is Ernesto ‘Che’ Guevara?
Ernesto Rafael ‘Che’ Guevara de la Serna werd geboren in Rosario, Argentinië, op 14 juni 1928.

Che kwam uit een gezin dat het redelijk goed had voor een land dat enorm gebukt zat onder armoede. Hij groeide op als oudste van vijf kinderen.

Naarmate hij opgroeide, ontwikkelde hij een zware en zeldzame vorm van astma, waar hij heel zijn leven last van zou blijven houden. Het gezin deed ook alles voor Che om het voor hem gemakkelijk te maken. Toch wilde Che gewoon zijn als ieder ander kind. Hij rommelde buiten met andere kinderen, probeerde aan sport te doen.

In 1947 begint Che Guevara een studie medicijnen aan de universiteit van Buenos Aires.

Een van de meest bekende verhalen over Che Guevara is wel zijn tocht door Latijns-Amerika met zijn beste vriend Alberto Granado. Zij maakten een rondreis op de moter en zagen zo met eigen ogen wat het kapitalisme allemaal aanrichtte. Het idee dat er een antwoord is op onrecht, trok Che Guevara’s aandacht. Beide jongens, maar vooral Che Guevara, begonnen te radicaliseren. En doordat ze in contact kwamen met communisten tijdens de reizen, kwam Che Guevara ook in contact met de marxistisch-leninistische lectuur. Che Guevara las Mao, Marx, Engels en Lenin. Daarop baseerde hij zijn ideologie; Che Guevara was een echte marxist-leninist. Maar dit werd pas werkelijk een feit op zijn tweede reis door Latijns-Amerika, waar Che Guevara de andere ook belangrijke persoon van de revolutie ontmoette, Fidel Castro.

Fidel Castro en Che Guevara werden hechte vrienden en politiek gezien ook kameraden. Che Guevara sloot zich aan bij de groep revolutionairen in Mexico en ging mee naar Cuba om het kapitalisme daar te verdrijven.

Hoewel Che Guevara na de revolutie verschillende posten bekleedde in de Cubaanse overheid, kon hij geen rust vinden in een kantoorbaan. Hij wilde weer de spanning van de strijd voelen, strijd voor de volkeren op aarde. Die lust voor strijd leidde hem o.a. naar Afrika en Latijns-Amerika om daar revoluties te ondersteunen.

Het was in Bolivia waar Che Guevara de dood vond. In 1967 op 7 oktober, werd Che Guevara gevangen genomen door het Boliviaanse leger onderleiding van de CIA. Hij werd langzaam geëxecuteerd, beginnend bij zijn voeten, doorboorden kogels zijn lichaam. Zijn lijk werd tentoongesteld aan verschillende personen van de pers, die met de CIA mee waren gekomen. Die foto’s werden wereldberoemd. Maar zij hadden niet het effect dat de vijanden van het socialisme wilde. De foto’s van Che leken enorm veel op de afbeeldingen van Christus toen hij van het kruis werd gehaald. Che werd nu een symbool voor de klassenstrijd en voor verzet. Zijn portret hing vaak naast het portret van Jezus in woningen over heel Latijns-Amerika.

In 1997 werden na jaren zoeken de resten van Che Guevara gevonden. Zij werden getransporteerd naar Cuba en overgedragen aan zijn dochter, die ze weer overdroeg aan het Cubaanse volk, zodat hij geplaatst kon worden in het graf van Helden van de Revolutie.

6. Hoe zijn de politieke, sociale en economische omstandigheden in Cuba nu?

Hoewel de steun van de Sovjet Unie al ruim 15 jaar geleden is weggevallen en Cuba nog steeds het doelwit is van sabotage, embargo en campagnes vanuit de VS, die bedoeld zijn om de socialistische regering te ondermijnen op Cuba, heeft Cuba het al 50 jaar gered met behoud van zijn principes. De voornoemde redenen maken het zeer moeilijk voor het land om zich economisch te ontwikkelen, en toch is Cuba het meest welvarende land van het Caribisch gebied. Met een goede verzorgingsstaat, uitgebreide en kwalitatief gezondheidszorg en goed onderwijs. De VN heeft Cuba zelfs geprezen als het enige land in heel Latijns-Amerika dat kinderondervoeding totaal heeft uitgebannen. De gemiddelde levensverwachting is gelijk aan die van Nederland en hoger dan in de VS .

Vaak wordt er gezegd dat het Cubaanse volk enorm arm is en niks heeft om uit te geven. Dit is vooral een punt waarop de anti-Cuba-groeperingen op hameren. Dit blijkt totaal onterecht te zijn. Verschillende raden van de VN hebben onderzocht wat de relatieve inkomsten en koopkracht is van een gemiddeld Cubaans gezin. Als men ziet dat het gemiddelde loon per maand 250 Peso’s is, blijkt dat in vergelijking met Nederland, waar het gemiddelde gezinsinkomen ongeveer € 2 500 per maand is, het Cubaanse gezin te komen op een inkomen van bijna € 2 000 per maand . Daarbij moet men zich realiseren dat in Cuba het volk zelf geen uitgaven heeft aan onderwijs, gezondheidszorg plus nog wat andere voorzieningen, omdat die simpelweg gratis zijn. Cuba is geen rijk land met veel luxé voor zijn bevolking. Maar dus qua welvaart is het vergelijkbaar met Nederland.

Ook wordt er vaak gezegd dat Cuba een dictatuur is. Maar wellicht kunnen wij wel de stelling verdedigen dat Cuba juist meer democratisch is dan het westen. Maar het heeft toch maar één partij? Dat klopt, maar het is ook een geheel ander systeem waar geen partijpolitiek speelt. Hier in het parlementarisme jagen partijen hun eigen belangen na. Maar in een socialistische staat neemt het volk de beslissingen, door middel van de Communistische Partij. De Communistische Partij is juist een massapartij waardoor de socialistische democratie op Cuba verzekerd is. Het verzekert de directe inspraak van het volk op het beleid van haar overheid vanuit de basis. Op gemeenteraadsniveau kiest de bevolking haar vertegenwoordigers (die hoeven ook niet per se lid te zijn van de Communistische Partij), die zich per half jaar moeten
verantwoorden aan het volk en op die tijden worden beoordeeld.
Op provinciaal niveau gebeurt iets dergelijks. En op nationaal niveau is het parlement samengesteld uit vertegenwoordigers uit de regio’s. En dat controleert het uitvoerende orgaan van het parlement, de regering. Via deze weg is het dus een ware volksdemocratie.

De CIA deed in 2000 nog een peiling gedaan op Cuba… zelfs uit hun cijfers blijkt dat de Cubaanse revolutie gedragen wordt door ruim 90% van de bevolking. De steun voor el Comandante e Jefe Fidel Castro Ruz blijkt zelfs boven de 99% te liggen. Daarbij is er een actieve participatie aan de socialistische democratie van bijna 90%. Dat is 50% meer bij de parlementair burgerlijke democratie van de VS en gemiddeld 10 tot 15% meer dan in NL. En besef wel dat democratie in Cuba meer is dan ééns in de 5 jaar stemmen op een partij. Er wordt verwacht van het volk dat het zich actief in zet voor de maatschappij .

Over schending van de mensenrechten waren in het verleden wel wat vragen. In de jaren 70 werden in een poging om Aids op het eiland uit te roeien, homoseksuelen gedetineerd in gesloten woongemeentes. Vooral door de toch nog overwegend religieuze achtergrond van de gemiddelde Cubaan waren er vooroordelen tegenover Holebi’s . Maar in de jaren 80 en 90 begon de socialistische regering campagnes om toleranter te zijn tegenover holebi’s. Fidel Castro zei in een toespraak op de nationale televisie dat homoseksualiteit de normaalste zaak is van de wereld. Zijn nichtje, Mariela en zelf lesbisch, staat aan het hoofd van een organisatie die de emancipatie en rechten van holebi’s najaagt. De populairste soap op de Cubaanse staatstelevisie is een soap over openlijke homoseksuelen. (foto: Mariela Castro)
Verder zijn er beschuldigingen naar Cuba toe over mensenrechten gedragen door vooral de VS. En wordt vaak gewezen op politieke gevangen, de VN, Amnestie International en Cuba erkennen dat er ongeveer 7 politieke gevangenen zitten op Cuba. Dat staat in schril contrast met de claim van de anti-Cuba groepen die zeggen dat er duizenden politieke gevangenen zijn. Verder zijn de genoemde gevangenen vooral misdadigers en terroristen die gefinancierd werden door de VS om de socialistische staat te ondermijnen. Maar zelfs dat aantal beloopt maar in een honderd. De VN kan zelf ook geen enkel bewijs voor die beweringen vinden. Voor beschuldigingen over martelingen op Cuba kan de VN maar over één plaats bewijs vinden: Guantanamo Bay.

Deelconclusie:

Hoewel Cuba het moeilijk heeft gehad met het embargo en terroristische aanvallen van de VS. Maar het heeft zich toch in stand kunnen houden en zelfs mogelijkheid gezien voor groei. Cuba is een land waar de belangen van het volk voorop staan.

7. Conclusie en afsluiting

De Cubaanse revolutie is meer dan de feitelijke verandering van de machtsverhoudingen in de jaren 50 van de vorige eeuw. Het was een symbool voor verandering voor alle onderdrukte volkeren op deze aarde. Die een andere wereld en een ander systeem wel degelijk mogelijk zijn. Ruim 40 jaar heeft Cuba het gered tegenover de grootste dreigingen die er zijn. De VSm een grote reus die zijn wil aan alles en iedereen wil opdringen. Wie tegenwerkt, zal hij proberen te vernietigen en als dat niet zou lukken, proberen die te verstoten. Dat het langzaam zou afsterven. Dat is wat de VS wilde. De tactiek van uithongeren is niet gelukt. Cuba’s volk is vol vertrouwen in een betere toekomst voor henzelf en de mensheid de 21ste eeuw ingaat. Ruim 40 jaar heeft het de dreiging kunnen weerstaan, en zich zonder hulp van buiten kunnen redden. Ondanks alles heeft Cuba prachtige ontwikkelingen op medisch gebied voortgebracht, naast het vestigen van een goede en degelijke gezondheidszorg en goed onderwijs voor het gehele volk.

De tegenwerkingen die Cuba heeft doorstaan zullen niet ophouden. Omdat Cuba nu sterker wordt en zich een nieuw socialistisch blok begint te vormen in Latijns-Amerika, zullen naar verwachting de aanvallen juist heviger worden op het land en zijn volk door de VS.

Fidel Castro en de nalatenschap van Ché Guevara hebben bewezen zich niet enkel stand te kunnen houden in de 21ste eeuw, maar zelfs te bloeien. De Cubaanse jeugd neemt de fakkel over van de oude revolutionairen en de revolutionaire zaak verjongt en gaat door.

De revolutie in Cuba die begon in 1956, is nog steeds aan de gang. Het is een revolutie tegen onrecht en voor verandering. Niet enkel in Cuba zelf, maar in de gehele wereld. Een andere wereld is mogelijk.

8. Evaluatie

Het was een leuke opdracht dit werkstuk te maken. Ik heb op verschillende punten mijn kennis kunnen bijspijkeren.

Op 18 maart ging ik met een aantal kameraden naar Utrecht. Daar werd een bijeenkomst gehouden door de anti-Cuba-groep hier in Nederland. Centraal stond een debat waar verschillende top mensen uit de anti-Cuba-groep aan meededen. Zoals iemand van de CNV, Glasnost in Cuba, het CDA en de SP. Vreemd was te merken dat er dus niemand was die werkelijk een debat aan wilde gaan van de topmensen. Uiteindelijk waren de enige mensen die daar aanwezig waren, de communisten, die een kritisch geluid lieten horen.

Zelf ging ik ook in discussie met een aantal mensen van Amnestie International. Zij deelde met mij dat Amnestie zelf geregistreerd heeft dat er 7 politieke gevangenen zitten op Cuba. Ik had dit gegeven nog niet verwerkt in mijn werkstuk, dus deed dat gelijk bij thuis komst.

In het begin maakte een ik aantal hoofdstukken op door deelvragen. Tijdens het maken van de deelvragen, merkte ik dat ik mijzelf begon te herhalen. Vooral op het punt van de positie van Cuba nu en de omstandigheden in Cuba.

Over het algemeen vind ik dat het werkstuk zeer goed is afgerond.

9. Bronnen

• Internet
- www.cubanismo.net
- www.granma.cu
- www.wikipedia.nl
- www.pcc.cu
- www.ncpn.nl
- www.cubasol.nl
-

• Boeken
-Cuba, Brochure
Initiatief Cuba Socialista
België, Vlaanderen 2003
Productie van SFDW vz

- Balans van de Cubaanse Revolutie
Fidel Castro
Havanna, Cuba 1976
Sjaloom Opdijk

- De CIA contra Che
Adys Cupull en Froilán Gonzalez,
Cuba, 1993
EPO

- In de voetsporen van Che
Katrien Demuynck
initiatief Cuba Socialista

- De baard van Fidel
Jo van Damme