Generaal Patton: De invasie op Sicilie

Hoofdstuk 1: Inleiding Na aanleiding van de film ‘General Patton’ uit 1970 , vroegen wij ons af waarom wij nog nooit van Generaal Patton hadden gehoord bij Geschiedenis. Nadat we hadden gevraagd waarom Patton niet besproken werd, kregen we als antwoord dat de leraren keuzes moeten maken over de onderwerpen die ze tijdens de les bespreken. Nieuwsgierig geworden door de film besloten we om deze man als onderwerp voor onze PO te nemen. Wij vonden de invasie op Sicilië het meest interessante van de film en daarom hebben we ervoor gekozen om dat gedeelte van Pattons carrière te bespreken in de PO. Voordat we beginnen met een beschrijving van de invasie is het handig om te weten wie Patton nou eigenlijk was, we beginnen daarom met een korte beschrijving van Pattons leven. Daarna gaan we over tot de invasie, hoe die tot stand is gekomen, wat het originele plan was en wat er precies gebeurd is tijdens de invasie. Als laatst zullen we de gevolgen van de invasie bespreken.

Hoofdstuk 2: Biografie Patton George S. Patton is geboren in 1885
Al op zeer jeugdige leeftijd had George Patton besloten zelf held te willen worden. Hij was zeer onder de indruk van de belevenissen van Odysseus en wilde graag voorgelezen worden uit de meesterwerken van Homerus. Deze inspireerden hem om ook een actief en heldhaftig leven te gaan leiden. Op zijn 18e jaar ging hij geheel in de traditie van zijn familie naar de Militaire Academie in Virginia, waar hij in theorie en praktijk onderwezen werd. Hoewel hij pas laat leerde lezen en schrijven maakte hij goede vooruitgang en klom hij snel op in de rangen van de militairen. Hij deed mee aan de Olympische Spelen van 1912 in Stockholm op het onderdeel Pentathlon. Ook toen werd duidelijk dat hij zijn eigen mening er op nahield. Als enige schoot hij met een militair wapen hoewel dat minder succesvol was dan die van de tegenstanders. Hij eindigde overigens op een mooie vijfde plaats. Hij wilde graag oorlog gaan voeren en bood aan mee te doen aan de eerste wereldoorlog maar het ministerie van defensie keurde dat niet goed. Toen besloot hij zelf naar Mexico te gaan en te gaan strijden tegen bandieten, aangevoerd door Pancho Villa. Hier boekte hij veel succes en maakte grote indruk op generaal Pershing die later op hem steunde toen de US de oorlog aan Duitsland had verklaard. Patton streed niet alleen met strategie en kogels maar streed ook met woorden. In het parlement voerde hij dikwijls debatten om tot betere communicatie-methoden te komen en om de beschikking te krijgen over meer en betere wapens. Patton ging met Pershing in de tweede wereldoorlog zowel in Londen als in Frankrijk door vele hachelijke situaties maar zijn doorzettingsvermogen en zijn uitstraling op anderen zorgden voor vele overwinningen. Ook bij het zogenaamde Ardennen offensief was Patton nadrukkelijk aanwezig en wees hij de geallieerden de weg naar succes. Ook in noord Afrika hield hij mee en door hem bedachte oplossingen droegen zeer bij aan het beëindigen van de gevechten. Het was voor een man als Patton des te tegenstrijdiger dat hij niet door een kogel maar door een verkeersongeluk om het leven kwam slechts een half jaar na het einde van de tweede wereldoorlog. 57 jaar na zijn dood wordt Patton nog steeds gezien als een militair genie en als een legende. Toch heeft hij ook zijn imago van keiharde vechter, bijna boef, niet verloren. Hij was een man vol tegenstrijdigheden: hij was strijder maar had ook sentimentele trekken. Zo was hij een redelijk dichter en zocht hij ook de ontspanning van de zeilsport. Vooral zijn stijl van leiderschap onderscheidt Patton van vele anderen. Hij streed tegen luiheid en gaf daarbij altijd het voorbeeld. Hij stimuleerde de soldaten om de vijand te vernietigen door zijn eigen wil om te veroveren. Op 60 jarige leeftijd is hij om het leven gekomen bij een auto-ongeluk in Duitsland.

Hoofdstuk 3: Het Plan voor de Invasie op Sicilië Het plan voor de invasie splitsen we op in 3 onderdelen, omdat Patton met het originele plan kwam, waarna Montgomery dat plan veranderde en Eisenhower tenslotte besliste welke plan uitgevoerd zou worden.

Pattons Plan: Patton wilde graag weer wat actie van dichtbij meemaken, omdat er nu geen oorlog in Marokko meer was, en hij langzamerhand genoeg had van de vele militaire parades. Hij was in Marokko aanwezig omdat hij als officier betrokken was bij de landingen in Noordwest-Afrika (=Marokko). De Duitsers voerden een tegenaanval uit, die eerst succes had, maar daarna door Patton succesvol werd teruggeslagen. Patton was bijzonder trots, want hij zou Rommel (een uitstekende Duitse generaal, die al 1 ½ jaar met Montgomery om Afrika vocht.) verslagen hebben. Hieruit blijkt al de haat en nijd tussen deze Amerikaanse generaal en de Engelse generaal. Ze gunden beiden de ander helemaal niets. Het bleek toen dat Rommel doodziek naar Duitsland in teruggevlogen. Patton baalde ervan dat hij Rommel dus niet verslagen had en daar kwam nog eens bij dat de Brit Montgomery ondertussen alle eer behaalde omdat hij het Duitse leger heel Afrika doorjoeg. Patton vond het hoog tijd dat hij met de eer zou gaan strijken, en daarom bedacht hij uiteindelijk een plan om die eer op te kunnen gaan strijken. Hij zou met zijn 7e divisie Sicilië innemen, door in de buurt van Palermo aan land te gaan om vervolgens naar het oosten door te reizen waar hij Messina zou veroveren. Messina zou namelijk de sleutel tot Italië zijn, want via Messina zou het vaste land van Italie te bereiken zijn. Zijn plan voor Montgomery was dat Montgomery in Syracuse, in het zuiden van Sicilië, aan wal zou gaan om daarna richting het Noorden naar Messina te reizen waar hij Patton rugdekking zou kunnen geven. Bij Patton’s plan zou Patton dus in de schijnwerpers staan en zou Montgomery hem alleen maar rugdekking mogen geven en daardoor er niet met de eer kunnen strijken. Op het kaartje ‘Sicilië 1’, hebben we met een rode lijn de route voor Patton aangegeven en met een groene lijn de route voor Montgomery. Beide routes zijn gebaseerd op Pattons plan. Op het kaartje ‘Sicilië 1’, hebben we met een rode lijn de route voor Patton aangegeven en met een groene lijn de route voor Montgomery. Beide routes zijn gebaseerd op Pattons plan.

Montgomery’s Plan: Montgomery was het niet eens met het plan van Patton. Hij vond dat Pattons plan te gevaarlijk was, omdat het Britse leger en het Amerikaanse leger elkaar niet zouden kunnen steunen. Daarom maakt Montgomery een paar wijzigingen in het plan van Patton. Montgomery zou net als in het originele plan gewoon aan wal gaan in Syracuse, maar nu wilde hij via Catania doorreizen naar Messina, om Messina vervolgens in te nemen. Patton zou aan land moeten gaan in Gela en vervolgens de linkerflank van Montgomery rugdekking moeten geven. Volgens Montgomery zou het veel veiliger zijn wanneer de troepen niet gesplitst zouden zijn, want dan konden ze elkaar rugdekking geven. Op het kaartje ‘Sicilie 2’, hebben we met een rode lijn de route voor Patton aangegeven en met een groene lijn de route voor Montgomery. Beide routes zijn gebaseerd op Montgomery’s plan.

Uiteindelijk Plan: Eisenhower heeft uiteindelijk beslist welk plan het beste zou zijn. En hij had gekozen voor het plan van Montgomery. Patton baalde hiervan, omdat hij dacht dat Montgomery er weer met alle eer vandoor zou gaan. Wat Patton helemaal niet leuk vond was dat hij in Gela aan land moest gaan,omdat de stranden daar zeer gemakkelijk te verdedigen waren en dat zijn troepen dan zware verliezen zouden kunnen leiden. De route die zij moesten nemen volgens het plan van Montgomery zou door vele kleine bergpaadjes leiden. Een klein groepje Duitsers zou op zo’n bergpas het Amerikaanse leger voor weken kunnen tegenhouden. Met dien ten gevolge dat er nogmaals enorme verliezen zouden worden geleden, aangezien de Amerikanen op zo’n smal paadje niet van hun materiele overwicht gebruik konden maken. Tanks die zouden aanvallen zouden 1 voor 1 vernietigd worden, omdat ze op zo’n smal weggetje niet konden uitwijken als 1 van de colonne geraakt zou worden. De Duitsers hadden al laten zien dat ze zeer behendig waren in het voeren van guerilla-tactieken in deze terreinsomstandigheden. Patton was het niet eens met het plan, maar zoals hij tegen Eisenhower zei: “Het voor de hand liggende feit dat direct succes in het Zuidoosten voor het hele plan van groot gewicht is.” (In feite was de reden dat hij meedeed zijn eeuwige honger naar succes en zijn volledige overgave aan de militaire plicht. Hij zou nooit iets weigeren. Dat blijkt wel uit dit gesprek dat door zijn rechterhand is genoteerd: Toen admiraal Cunningham wilde dat Patton protest ging aantekenen tegen het plan zei Patton: “No, goddammit I’ve been in this Army thirty years and when my superior gives me an order I say, ‘Yes, sir!’ and do my Goddamndest to carry it out.” 1

Hoofdstuk 4: De Uitvoering van de Invasie op Sicilië Door uitstekende oorlogvoering en tactiek van de geallieerde kant, werden Normandie, Sardinië en Griekenland door de Centralen versterkt, maar Sicilië niet.

De Landing: De Landingen van de Amerikanen en de Britten op de kusten van Sicilië zijn goed verlopen. De beide landingen zullen we apart bespreken. Doordat er zowel bij de Amerikanen als bij de Britten sommige troepen achter de kustverdedigingslinie waren geland, konden de kleine verdedigingslinies beetje bij beetje worden weggehaald en konden de grote door aanvallen van achter en van voren worden ingenomen.

Montgomery: Montgomery zou aan land moeten gaan bij Syracuse, omdat Syracuse op de weg lag naar Messina. Maar om Syracuse veilig te stellen werden allereerst zweefvliegtuigen gestuurd die een beetje landinwaarts landen. De bemanning van de zweefvliegtuigen moesten ook, indien mogelijk, omringende kustbatterijen en een basis voor watervliegtuigen bezetten. De Britten zouden ook de havens van Augusta en Catania innemen.

Patton: Voor de aanval van Patton zouden er parachutisten in de buurt van Gela landen, iets landinwaarts. Vanuit hun positie konden ze alle vijandige naderingswegen naar de kust kunnen blokeren. Tegelijkertijd met de blokkade kwamen er 3 aanvallen vanuit zee, waardoor Gela en 2 in de buurt liggende plaatsjes ingenomen konden worden. Nadat Patton dit had volbracht zat eigenlijk zijn missie erop, omdat hij had ingenomen wat ingenomen moest worden. Bradley zou via het gebergte verder reizen.

De Italianen: Ondertussen hadden de Italianen een vreemd gevoel, ze dachten dat er elk moment er iets kon gebeuren, en inderdaad gebeurde er iets. Door rapporten van verkenningspatrouilles slaat generaal Guzzoni een klein alarm, zodat een paar troepen paraat staan. Maar als vlak daarna Cultunissetta, Syracuse en Catania gebombardeerd worden door de Britten, slaat Guzzoni een groot alarm. Guzzoni had de hele tijd al verwacht dat er iets zou gaan gebeuren, maar nu hij dat zeker wist, wist hij niet waar het zou gaan gebeuren, daarom stuurde hij beschikbare reserves naar Syracuse, Gela en Liscata. Syracuse was het belangrijkst, want dat was op de weg naar Messina. Ook stuurde hij een Duitse Troep en de Napoli-Devisie naar Catania om daar de Britten tegen te houden.

De Veldtocht:

- Montgomery: Montgomery had op 12 juli enige moeite om voorbij Syracuse te komen en moest toen ook tijdelijk in verdediging gaan. Door de plotselinge terugtrek van de Duitsers kwam Augusta onbeschermd te liggen. Dezelfde avond veroverden de Britten Augusta. Aangezien de Centralen sterkte stellingen had, besloot Montgomery om via de Etna te gaan, maar die weg daarheen was gereserveerd voor de Amerikanen. Ondanks de reservering ging Montgomery toch zijn gang. Alexander heeft hem uiteindelijk die weg gegeven. Montgomery kreeg hierdoor alle wegen naar Messina. Maar in de buurt van Catania kwam Montgomery vast te zitten. Hij had te kampen met moeras landschap, ziektes en natuurlijk met de vijanden, die zich hevig verzetten tegen de Britten. Het heeft Montgomery heel lang geduurd om langs de Hermann Göringivisie te komen, maar uiteindelijk is hij erlangs gekomen.

- Patton: Na de landing had Patton geen specifieke bevelen meer. Toen Alexander Patton bezocht wilde Patton Agrigento veroveren, omdat hij dan minder logistieke problemen zou hebben. Patton trok richting Agrigento. Toen Patton iets later van Alexander te horen kreeg dat hij een passieve rol moest gaan spelen omdat Montgomery alle wegen naar Messina had, slikte hij dat dapper. Toen Montgomery vast zat in de buurt van Messina, vroeg Patton aan Alexander of hij Palermo mocht veroveren, want uiteindelijk mocht. Nadat Palermo met een beetje gemak was ingenomen, besloot Patton door te reizen naar Messina. Door de snelheid van de successen van Patton waren velen ervan overtuigd dat de invasie snel afgelopen zou zijn, dus het plannen voor de invasie van het vaste land was alvast begonnen. Nadat Patton Palermo had veroverd, veranderde Alexander zijn bevelen. Op dat moment was Montgomery al langs de vijandelijke linie en werd het een strijd tussen Patton en Montgomery over wie het eerste bij Messina was. Patton heeft deze race gewonnen.

Hoofdstuk 5: De gevolgen van de Invasie op Sicilië De invasie en de verovering van Sicilië hadden een paar gevolgen, waarvan we er 3 gaan bespreken. Hitlers militaire adviseurs waren teleurgesteld in het zwakke leger van Italië, die de invasie niet konden tegenhouden en ze waren teleurgesteld in Mussolini. De adviseurs hadden als plan dat als Mussolini en zijn regering zouden instorten of als Mussolini zelf een eind aan de oorlog zou proberen te maken, de Duitsers het Noorden van Italië zouden bezetten. De invasie op Sicilië veroorzaakte dus een breuk in de As Berlijn-Rome. Een probleem voor de Duitsers was dat de Italianen Sicilië niet alleen konden verdedigen, dus om het moreel van de Italianen niet te ver te laten zakken, moesten ze voorkomen dat Sicilië veroverd zou worden. Omdat er te weinig troepen in Italië waren moesten ze troepen uit andere gebieden halen. Dus uit West-Europa en Rusland. Het gevolg hiervan was dat de verdediging van de kust van West-Europa dermate verzwakt werd dat ze een jaar later niet in staat bleken op D-day de geallieerden tegen te houden. De Duitsers die in Italië zaten konden ook niet terug naar hun originele plek. Dus door het sturen van Duitse Troepen naar Sicilië, tekende Duitsland eigenlijk zijn eigen ondergang. Ondanks de hulp van de Duitsers konden de geallieerden niet tegen gehouden worden in het veroveren van Sicilië. Het Italiaanse eergevoel werd aangetast, omdat Mussolini de Italianen altijd had voor gehouden dat ze onoverwinnelijk waren, maar weer bleek het tegendeel. Sommige Italianen begonnen te twijfelen aan Mussolini en uiteindelijk werd hij opgepakt door de Italiaanse regering, die hem in een “kuuroord” stopten. Uiteindelijk werd Mussolini bevrijd en was daarna de marionet van Hitler, totdat Mussolini werd neergeschoten voor een vuurpeloton. Het tweede gevolg van de verovering van Sicilië is dus dat Mussolini werd afgezet en dat er een nieuw bestuur kwam in Italië.

Hoofdstuk 6: Conclusie De Geallieerde aanval op Sicilië heeft zoveel teweeggebracht dat vanuit ons standpunt je zou kunnen zeggen dat deze invasie het begin van het einde van de alliantie tussen Duitsland en Italië was, en ook dat deze invasie de invasie in Frankrijk (Normandie) sterk heeft geholpen door er troepen weg te werken die eerst op Sicilië hebben moeten vechten en daarna in Italië moesten blijven omdat de geallieerden nu daar aan land waren gegaan. Tijdens/na de invasie bleek ook hoe zwak Italië eigenlijk was en kijken we ook een beetje naar het feit wat er gebeurt was als Duitsland een sterkere bondgenoot zou hebben gehad.