Midden-Oosten conflict - gematige joden

Inleiding

Wij hebben gekozen voor de gematigde joden, omdat dat een groep was die ons wel aansprak. De gematigde joden staan wel voor dezelfde standpunten als de radicale joden, maar zijn wel bereid om in te schikken. Want het enige wat deze groep wil is vrede, maar dan wel hun belangrijke gebouwen behouden. En wij zijn het ook het meeste eens met deze groep, dus leek het ons leuk om ons dan nog meer in deze groep te verdiepen.

Onze hoofdvraag: Wat zijn de standpunten van de gematigde joden in het conflict en welk vredesvoorstel is op basis van standpunten haalbaar?

Hoofdstuk 1 De historie van het conflict

Het begint allemaal in 1917 met de Balfourverklaring. Deze verklaring betekent dat Groot-Brittannië zal gaan zorgen voor de oprichting van een Joods Nationaal Tehuis in Palestina. Sinds het einde van de negentiende eeuw komen er steeds meer eigen staten in Europa. De joden zijn in de geschiedenis altijd achter- en vervolgd en dus willen zij ook een eigen staat. In 1919 is er een vredesconferentie in Parijs waar Emir Feisal, die over de hele wereld bekend is als de enige Arabische leider, de Balfourverklaring volledig aanvaardt. Hij verheugt zich op de samenwerking tussen joden en Arabieren.

In 1920 vormt de Feisal-Weizmann overeenkomst de basis voor de bevestiging van de Balfour declaratie door de Volkerenbond. Twee jaar later verleent de Volkenbond aan Groot-Brittannië een mandaat(=bevestiging) voor een ‘interim-bestuur’ in Palestina. Dit is tijdelijk tot de joodse staat werkelijk bestaat en een eigen regering heeft.

In 1939 probeert de Britse regering de joodse immigratie te beperken. In het ‘White Paper\' wordt het jaarlijks maximumaantal immigranten in Palestina op 10.000 gesteld. Maar dit is niet wat er in de Feisal-Weimann overeenkomst is vastgelegd.

In 1948 krijgen de joden eindelijk een eigen staat. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn miljoenen joden vermoord in de Duitse concentratiekampen. Om deze verschrikkelijke periode uit de geschiedenis zo snel mogelijk te vergeten, schenkt de Verenigde Naties de joden een land. Het wordt Palestina en de grond wordt eerlijk verdeeld tussen de joden en de Arabieren. Maar daar begint al de ellende. Israël legt zich niet neer bij de verdeling en krijgt een groter gebied. De Arabische bevolking wordt verjaagd met de boodschap nooit meer terug te keren. De vluchtelingen komen terecht in Gaza, Libanon, Syrië, Jordanië, vaak in kampen. In 1967 verovert Israël de Gazastrook op Egypte, de Golan-hoogte op Syrië en de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem op Jordanië. Dit is ook wel bekend als de 6-daagse oorlog. Palestijns vluchtelingenkamp in Damascus tijdens de 6-daagse oorlog
De Syriërs wilden wraak nemen voor deze nederlaag. In 1973 op Yom Kippoer (een joodse feestdag) vallen ze Israël aan. Deze dag is niet toevallig. Syrië had verwacht dat de joden volop bezig zouden zijn met de feestdag, maar dat bleek niet zo te zijn: in een mum van tijd had Israël de macht in handen. Syrië wordt verslagen en Israël kan nog meer gebied annexeren(=gebied toevoegen).

Sinds 1977 groeit het gewapende verzet van de PLO, de vertegenwoordiging van het Palestijnse volk, tegen de gedwongen verbanning van de Palestijnen uit Israël. Israël valt Libanon binnen in 1982 om de PLO te verjagen, aanvankelijk met steun van de Sji\'itische bevolking van Libanon, die genoeg heeft van de overheersing van de PLO.

In 1987 komen de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in opstand tegen de Israëlische overheersing. Deze opstand, de Intifada, zal over de hele periode het leven kosten aan meer dan 1.000 burgers.

In Oslo begint in januari 1993 een geheim vredesoverleg tussen Israël en de PLO. Op basis van dit akkoord komen in september Yasser Arafat en de toenmalige Israëlische premier Rabin samen. Israël erkent de PLO als enige vertegenwoordiger van het Palestijnse volk en kent de Palestijnen beperkt zelfbestuur toe in ruil voor erkenning van de staat Israël. Israël trekt zich gedeeltelijk terug uit de bezette gebieden. Er komt een regeling voor Jeruzalem, de joodse nederzettingen, de vluchtelingenkampen en een terugkeerregeling voor de verdreven Arabieren. In 1994 wordt het akkoord van Oslo met veel moeilijkheden in de praktijk gebracht. Israël zal zich voor een groot deel terugtrekken uit de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Bovendien moet na een periode van vijf jaar een overeenkomst worden gesloten over de belangrijkste punten van conflict: Jeruzalem, de grenzen en de Palestijnse vluchtelingen. De PLO-leider Yasser Arafat gaat terug naar de Gazastrook. In oktober 1994 ondertekenen Israël en Jordanië ook een vredesakkoord.

De vredesonderhandelingen tussen Israël en Syrië verlopen alleen moeizaam. De Israëlische premier Rabin was al een heel eind met onderhandelen met de Syriërs, maar wordt op 4 november 1995 vermoord door een radicale jood. Zijn opvolger Peres staakt de onderhandelingen als in het voorjaar van 1996 57 Israëliërs worden gedood bij een aantal zelfmoordaanslagen door de Palestijnse Hamas-beweging en Syrië weigert de aanslagen te veroordelen.

De bezette gebieden zijn de plaatsen waar de belangrijkste waterbronnen liggen . De grootste waterreservoirs bevinden zich namelijk onder de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Daarom houden de Israëli die gebieden bezet. De Israëli zijn bang om de controle los te laten, dan worden zij afhankelijk van de Palestijnen voor hun landbouw en industrie. Israël heeft de controle over water en houdt zo de Palestijnen in haar macht. De zes zelfstandige Palestijnse steden op de Westelijke Jordaanoever zijn met elkaar verbonden met wegen die onder Israëlische controle staan. Zet Israël de wegen af, dan kunnen de Palestijnen niet meer van de ene naar de andere stad. De landbouwgebieden buiten de stad zijn onbereikbaar, net als de ziekenhuizen.

Er zijn verschillende (terroristische) Palestijnse organisaties die voor hetzelfde doel gaan, zoals de Hamas en de Jihad. Ze willen allemaal dat Palestina een erkend land wordt. Maar er zijn ook grote onderlinge verschillen. De PLO, de Palestijnse bevrijdingsorganisatie is een democratisch gekozen organisatie met een democratisch gekozen leider, de twee andere niet. Arafat, de leider van de PLO, is bovendien de leider van de Palestijnse Nationale Autoriteit, het hoogste Palestijnse gezag door internationaal erkende verkiezingen verkozen. De PLO erkent Israël als staat, Hamas en Jihad doen dat niet. Hamas en Jihad zijn religieuze organisaties en de PLO niet. Ook wil de PLO onderhandelen, de twee andere niet. Zij kiezen voor geweld, omdat ze niet in de vredesonderhandelingen van Oslo geloven.

Hoofdstuk 2 Wat zijn de standpunten van de gematigde Joden in het conflict? De joden zien Israël als hun eigen land, het beloofde land.Waarom vinden zij dat?

De religieuze reden
In de Joodse bijbel, de Thora, waarin het verhaal wordt beschreven over Abraham. Zijn oorspronkelijke naam was Abram. Hij kwam op de naam Abraham door God, die hem de vader van vele volkeren maakte. God had beloofd hem vruchtbaar te maken zodat er vele volkeren en koningen uit zouden ontstaan. Abraham zou heel Kanaän krijgen en God zou DE god worden van het volk. Omdat zijn vrouw Sara, geen kinderen kon krijgen, ondanks dat God haar dat had beloofd, mocht Abraham een kind verwekken bij de Egyptische slavin Hagar. Op een gegeven moment werd Sara enorm jaloers op Hagar en stuurde haar met haar geboren zoon Ismaël de woestijn in. God sprak tot Hagar en liet haar terugkeren naar Sara. Hagar noemde die God, El-Roi. Toen Sara al op leeftijd was raakte ze toch zwanger van Abraham en bracht het kind Isaak ter wereld. Maar toen ze Ismaël zag lachen op een feest, gaf ze Abraham weer de opdracht Hagar en Ismaël de woestijn in te sturen. Abraham deed dit na een geruststelling van God. Hij zei dat hij van Isaak een volk zou maken, omdat dit een echte zoon van Abraham was, maar dit zei hij ook over Ismaël, die was namelijk ook een zoon van Abraham. Ismaël en Hagar liepen moedeloos verdwaald door de woestijn. Maar werden er gered door God, die ze water gaf. Zowel de beloften die aan Sara waren gedaan zijn nagekomen als de beloften aan Ismaël en Hagar.Daarom geloven de joden ook dat alles wel goed zal komen, omdat God altijd zijn beloften nakomt. Maar het belangrijkste is dat Israël, het beloofde land, dus alleen toebehoort aan de joden.

De economisch reden
De economische reden is dat de Joden de grond hebben opgekocht van de Arabische grootgrondbezitters. De Joden kochten de stukjes woestijn en de Arabieren verkochten het. De Joden hebben de grond beschikbaar gemaakt voor landbouw en ze hebben het bewoonbaar gemaakt. Nu het land geen woestijn meer is willen de Arabieren het ineens weer terug, maar het is nu het land van de Joden.

De morele reden
De morele reden van de Joden is dat na WO I de Balfourdeclaratie is getekend. Hierin staat dat de Joden Israël mogen hebben en dat het internationaal erkend is. Deze declaratie is eigenlijk een goedmakertje voor de Joden na WO I, maar is ondertekent door de Volkenbond en dus aan de Joden beloofd. Door deze declaratie is het Zionisme opgekomen wat het moeilijker maakt voor de Joden om weg te gaan wat ze dus niet zullen doen.

De historische reden
De Joden vinden dat zij ook op historische grond recht hebben op Israël. Het waren immers de Joden die er als volk het eerst woonden. De Joden waren er eerder dan de volken die ook Israël opeisen, dus de Joden vinden dat zij er horen te wonen.

De gematigde joden en de radicale joden delen elkaars mening, maar hebben allebei een andere aanpak. Zo zijn de radicale joden van mening dat er veel geweld gebruikt moet worden als de Palestijnen niet willen luisteren, maar de gematigde joden hebben liever dat er over dingen gesproken wordt. En als er dan toch doden of gewonden moeten vallen dan willen zij al helemaal niet dat er onschuldige burgers het slachtoffer worden. Een aanslag op Israëlisch grondgebied

Hoofdstuk 3 Het vredesproces en de gemaakte voorstellen

In de lange periode dat de Palestijnen in oorlog leven met de Joden zijn er al meerder malen verschillende vredesvoorstellen gedaan, maar tot nu toe hebben die allemaal niks uitgehaald.

1978 - 1991 Camp David akkoord

Vanaf 1978 werd er aan een ‘vredesproces’ gewerkt. De Egyptische president Anwar Sadat bracht een bezoek aan Israël. Hij en de toenmalige Israëlische president Begin tekenden in Camp David een akkoord, wat een idee was van de Amerikaanse president Carter. Egypte en Israël ruilden de Sinaï in voor vrede. Maar dit betekende niet voor iedereen dat er vrede zou zijn. In 1982 viel Israël Libanon binnen, tijdens de burgeroorlog, en nam de hoofdstad Beiroet in om de PLO uit haar uitvalsbasis te verdrijven. Het alternatieve hoofdkwartier werd gevestigd in Tunis. Ondertussen richtten de christelijke groeperingen massaslachtingen aan in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. Israël trok zich langzaam terug uit Libanon, maar het zuiden bleef bezet. Eind 1987 startten Palestijnse jongeren de Intifada, op de Westoever en Gaza. Ze waren hun saaie en toekomstloze leven in de kampen zat. Deze opstand kostte in 1 jaar zeker 250 doden.

1991 – 1996 de Oslo-akkoorden

In 1991 begonnen de onderhandelingen in Madrid tussen Israël, de Palestijnen, Syrië, Libanon en Jordanië onder leiding van de VN. Deze onderhandelingen haalden niets uit en in begin 1993 begonnen er in Oslo geheime besprekingen tussen Israël en de PLO. Het Oslo-akkoord werd in september van dat zelfde jaar ondertekend door Yasser Arafat en Yitzhak Rabin, de toenmalige Israëlische premier. Voor de PLO betekende dit erkenning, zowel van de organisatie als van het motto ‘vrede voor land’. Israël zou zich uit de bezette gebieden terugtrekken en de Palestijnse autoriteit zou het gezag daar overnemen. Maar dit was tegen de zin van de joodse kolonisten in die bezette gebieden. In februari 1994 doodde een van hen 29 Palestijnen in een moskee in Hebron. Toen kwamen er ook steeds meer Palestijnse extremisten die aanslagen pleegden. In Caïro werd in mei 1994 een nieuw vredesproces afgesproken: een groot deel van Gaza en de stad Jericho zou aan de Palestijnse Autoriteit overgedragen worden. En binnen 5 jaar zouden nog meer gebieden volgen. Voor het eerst leek het er op dat vrede toch mogelijk werd. Arafat maakte een triomfantelijke terugkeer uit Tunis in Gaza. Israël sloot een vredesverdrag met Jordanië. In september 1995 werd het Oslo II-akkoord gesloten, over de uitbreiding van het Palestijnse zelfbestuur. De Palestijnen besloten om verkiezingen te houden in januari 1996.

1996-1997 Hebron akkoord

Toen in 1996 premier Rabin werd vermoord door een radicale jood werd hij opgevolgd door Shimon Peres. Die niet in het geheim verder wilde onderhandelen, zoals Rabin. De niet-geheime onderhandelingen met Syrië beviel de Palestijnse Hamas-beweging niet en door de vele aanslagen werden de gesprekken uiteindelijk stopgezet. Ook de Hezbollah, uit Libanon, pleegden ook enkele keren aanslagen. Om daar een eind aan te maken ondernam Israël in april 1996 een grote aanslag, waarbij ook burgers omkwamen. In de parlementsverkiezingen in mei verloor Peres van Netanyahu, die meteen al de zorgden dat de bouw van de joodse nederzettingen in bezette gebieden weer verder ging. Er volgden nog veel meer aanslagen en incidenten: 57 Israëli’s werden gedood door zelfmoordacties en straatgevechten in Jeruzalem zorgden voor 76 doden.

Netanyahu

Deze crisis leidde tot een nieuw akkoord waarbij in Washington het Hebron-akkoord werd getekend. Waarin stond dat Hebron, een stad op de Westoever, zou worden overgedragen aan Palestijnen. Hebron was voor de joden van historisch belang, maar werd dan in januari 1997 toch toegevoegd aan het Palestijns gebied (voor 80%). De bouw van nieuwe nederzettingen voor de joden gingen gewoon verder. En de Palestijnse zelfmoordaanslagen ook.

1998-2000 Wye akkoorden

Netanyahu tekende onder Amerikaanse druk het Wye Memorandum in oktober 1998, waardoor Israël zich moest terugtrekken en het vredesproces weer iets verder kwam. In dat jaar was ook de afspraak dat Israël de bezette gebieden terug zou helemaal terug zou geven. Dit was 5 jaar geleden besproken in de Oslo-akkoorden van 1993. In januari 1999 viel de regering van Netanyahu, omdat er teveel protest was van de radicale rechtse joodse partijen tegen het Wye-akkoord. Er werden vervroegde verkiezingen georganiseerd. In mei werden die gewonnen door de Arbeiderspartij, met Ehud Barak als leider. Het is geen verrassing dat deze man zoveel aanhang had, Israël was de aanpak van Netanyahu zat, het vredesproces raakte weer achterop en de Palestijnen gingen nog steeds door met hun aanslagen. Hij was dus gewoon de juiste man op de juiste plaats en op het juiste moment. De nieuwe premier zorgde voor een hernieuwing van het Wye-akkoord, en zo zou de laatste fase van de terugtrekking uit de bezette gebieden moeten ingaan. Maar eind 1999 liepen die laatste faseonderhandelingen vast toen de Palestijnen in protest kwam tegen de bouw van nieuwe nederzettingen. Barak liet de bouw stopzetten en startte de gesprekken met Syrië. Die werden een maand later weer gestaakt en de heropstarting in mei 2000 mislukte ook. In 1999 moest de tweede fase van het Oslo-akkoord afgerond zijn. Er was nog steeds geen oplossing voor de joodse nederzettingen, de Palestijnse onafhankelijkheid en de Palestijnse vluchtelingen in het buitenland. In Libanon alleen al waren er 3,5 miljoen vluchtelingen. Omdat de onderhandelingen weer ten einde kwamen gekomen, werd in maart 2000 opnieuw samengekomen in Washington, en er werd overeengekomen dat Israël wat meer terrein zou moeten afgeven op de Westoever. Nu had de Palestijnse Autoriteit zeggenschap over ongeveer 6% van het gebied. Barak trok het leger terug uit Zuid-Libanon. In september 2000 kondigt Arafat de Palestijnse onafhankelijkheid aan, precies 6 jaar nadat in Oslo het akkoord tussen joden en Palestijnen was ondertekend. Maar dit is al de zoveelste poging, en veel effect heeft het niet meer. Zijn volksgenoten zijn niet echt enthousiast, en de Israëli trekken zich ook nog niet terug. Toch breekt er een tweede Intifada uit, een tweede volksopstand. Palestijnse jongeren gooien met stenen, de joodse kolonisten op de Westbank worden aangevallen, en het Israëlische leger wordt terug ingezet. Deze opstand wordt ook de Al-Aqsa-intifada genoemd, naar de moskee op de tempelberg in Jeruzalem, waar de gevechten uitbraken. Ondertussen is ook het geweld in andere delen van Israël toegenomen, dit waren vooral aanslagen tegen joodse burgers. Bijna dagelijks vallen er doden. In december 2000 neemt Barak ontslag als premier.

Begin 2001

Er kwamen weer nieuwe premierverkiezingen in februari 2001 en Ariel Sharon kreeg deze keer de meerderheid van de stemmen. Hij vormde een alliantie(verbond) met andere partijen. Maar sindsdien is het overleg met de Palestijnen niet verder gekomen. Het geweld nam alleen maar toe. Het waren deze keer niet alleen de demonstranten en het leger die elkaar aanvielen, maar ook de scherpschutters raakten onschuldige burgers. De Israëlische geheime diensten raakten met aanslagen zowel militante als pacifistische Palestijnen. Vooral de bomaanslagen van Palestijnse zelfmoordcommando’s kwamen in de media. Enkele voorbeelden hiervan zijn de aanslagen op een disco in Tel Aviv en in een pizzeria in Jeruzalem in de zomer van 2001. Eind 2001 zit de situatie in Israël helemaal vast. Premier Sharon wil niet meer onderhandelen met de Palestijnse Autoriteit. Ook Arafat heeft genoeg van de tegenwerking van Sharon. Het Israëlische leger heeft de gebouwen van de Palestijnse Autoriteit gebombardeerd.

11 september 2001 – april 2002

De terreuraanslagen in New York en Washington zorgen ervoor dat de publieke opinie zich tegen de Palestijnen keert. Na het drama waren er heel veel Palestijnen op straat aan het juichen. De VS kiest de kan van Israël van af dat moment. Arafat probeert de situatie nog in de hand te houden door zijn medeleven te betuigen, maar de wereld heeft zijn mening al gevormd. Een week na de aanslagen doen beide partijen toegevingen, maar wel onder Amerikaanse druk. Arafat belooft een staakt-het-vuren van zijn politie, en Israël trekt haar troepen terug uit de Palestijnse zelfstandige gebieden. Je zou dus kunnen zeggen dat de aanslagen van 11 september een nieuwe kans voor de vredesbesprekingen gaven. Maar de Palestijnen zijn ervan overtuigd dat de wereld zich tegen de Arabische volkeren heeft gekeerd sinds 11 september en de situatie wordt hierdoor alleen maar erger. Er wordt een joodse minister vermoord en radicale Palestijnen plegen weer zelfmoordaanslagen in de Bezette gebieden. Het ergste gebeurt in december 2001, wanneer er een aanslag in de uitgaansstraat van Jeruzalem wordt gepleegd en ook harde wraakacties van de Israëliërs. Er zijn bombardementen op Gaza en er is een aanval op de Palestijnse autoriteit. Premier Sharon verwijt Arafat dat hij het probleem van de Palestijnse extremisten niet aanpakt en hij keert zich helemaal af van de Palestijnse leider. Hierdoor verzwakt nog meer de invloed die Arafat uitoefent op het Palestijnse volk. Ondertussen gaan de aanslagen gewoon verder. Bijna dagelijks zijn er vuurgevechten en bomaanslagen. Een ander bloederig hoogtepunt volgt in maart 2002 worden er uit wraak voor de dood van 5 bijbelstudenten 40 Palestijnen gedood. Ook het hoofdkwartier van Arafat in Gazastad wordt vernield. Er vallen ook veel joodse slachtoffers: een vergelding voor de dood van 23 Palestijnen in vluchtelingenkampen kost het leven aan 21 joden. Als Sharon niks onderneemt en de Palestijnse extremisten niet worden tegengehouden en de VS zich niet meer inzet voor echte vrede, dan is er op de korte termijn weinig goeds te voorspellen

Hoofdstuk 4 Ons vredesvoorstel

Waarom is Jeruzalem zo belangrijk? Voor bijna alle godsdiensten is Jeruzalem een heilige stad. Joden, islamieten en christenen hebben er heilige plaatsen, moskees of kerken. Het grote belang voor joden en islamieten ligt in Oost-Jeruzalem, de oude religieuze stad. Daar bevind zich de Tempelberg. Dit is voor de joden de historische plaats van de oude tempel van Salomon. Het enige wat daar nog van over is gebleven is de klaagmuur. Dit zal de plaats van de verlossing zijn als de Messias komt. Als de joden de tempelberg zouden in handen geven van de Palestijnen, dan zou dit voor hen betekenen dat zij hun mogelijkheid op verlossing opgeven. De Tempelberg is ook de plaats waar Mohammed zijn hemelvaart deed. De al-Aqsa moskee op de berg is de derde heilige plaats voor de Islam, na Mekka en Jedina.

De aangedragen oplossingen

Religieuze oplossing
De VN staat al sinds 1948 achter de oplossing dat Jeruzalem onder VN-bestuur zou komen. Ook de paus is het eens met dit idee. Dan zou niet Israël of de Palestijnse Autoriteit de stad in handen hebben, maar dan zou er een soort van goddelijke overheersing zijn. De heilige plaatsen zijn te belangrijk om onder controle van een wereldlijk bestuur te plaatsen. Het leiderschap over de heilige plaatsen zou dan uitgeoefend worden door de religieuze leiders.

De ‘Brusselse’ oplossing
Begin 2000 kwam er een voorstel, maar geen van beide partijen was hiermee akkoord. De Palestijnen zouden volgens dit plan zeggenschap krijgen over enkele districten ten noorden van Jeruzalem, en over bepaalde gebouwen in de oude stad. De Palestijnen kunnen dan zelf hun burgemeester van Jeruzalem kiezen, die leiding geeft aan de Palestijnse bewoners. Wat hiermee bereikt zou worden, is dat de Palestijnse Autoriteit zeggenschap zou hebben over de Palestijnen in Jeruzalem, maar niet over het grondgebied. Dit lijkt wel een Belgisch idee: een joodse en een Palestijnse Gemeenschap en een Hoofdstedelijk Gewest Jeruzalem. Het voordeel van dit plan is dat niemand echt toegevingen hoeft te doen, ze kunnen het zelfs als een overwinning zien: de joden blijven de baas over de stad en de Palestijnen worden hun eigen baas.

Oost-Jeruzalem blijft joods
Voor de joden is Jeruzalem ‘eeuwig en ondeelbaar’ en zonder enige twijfel de hoofdstad van Israël. Voor hen is het dus de ideale oplossing, maar de moslims vinden het waarschijnlijk onaanvaardbaar dat Israël controle zou hebben over de islamitische heilige plaatsen.

De dubbele hoofdstad
Een situatie met twee hoofdsteden naast elkaar. Er zijn in het verleden nog meer gedeelde hoofdsteden geweest, die gescheiden werden door een muur of een rivier. Maar hierbij blijft de tempelberg wel joods, want geen enkel joods politicus zal het toestaan dat de Palestijnen zeggenschap krijgen over de joodse heilige plaatsen. En de Palestijnen krijgen dan de andere helft waar hun belangrijke religieuze gebouwen staan.

Onze oplossing

Jeruzalem
Wij vinden dat beide bevolkingsgroepen overal in Jeruzalem mogen komen, maar we willen wel dat er een gedeeld bestuur komt, zo wordt Oost-Jeruzalem joods en West-Jeruzalem palestijns. De Tempelberg is het midden van de scheiding en komt ook onder gedeeld bestuur. De gebouwen die van Joods belang zijn komen onder joods bestuur en andersom geld hetzelfde voor de palestijnen. Maar we willen wel heel duidelijk hebben dat iedereen vrij is om te gaan en staan waar hij/zij wil.

Gazastrook
De Gazastrook is voor een groot deel onder Palestijns bestuur, maar omdat de Palestijnen elke keer weer de joden aanvallen, wordt er dan heel snel weer iets van het bestuur ingenomen door de joden. Daarom vinden we dat er door de Palestijnen meer nagedacht moet worden wat ze nou liever willen: aanslagen plegen of een eigen stuk land (Gazastrook). Als de joden hun bezettingen daar wegtrekken, moeten de Palestijnen wel de vrede bewaren en niet weer aanslagen plegen.

De Westelijke Jordaanoever
De Westelijke Jordaanoever(ook wel de Westbank) moet ook anders. Er wonen daar veel Palestijnen, maar ook joden. Dus daar mogen de Palestijnen best de macht hebben, maar dan moeten de joden daar wel gewoon mogen leven zonder vernedering.

Wij willen dit alles bereiken door samenwerking, dat is waarschijnlijk wel het belangrijkste van alles. Want zonder dat kom je nergens. Natuurlijk zullen er altijd mensen blijven die hier niet tevreden mee zijn, maar er zijn gewoon te veel onenigheden tussen beide groepen om het beide partijen voor 100% naar de zin te maken. Ook zijn er overal in Israël al verschillende dorpen en gebieden waar de joden en de Palestijnen al in vrede met elkaar leven en naar dezelfde school gaan. Dus het is wel mogelijk. Alleen moet iedereen inkoppen. En de kinderen moeten niet meer leren op scholen dat ze de andere partij moeten haten. Ook denken wij dat het beter is als er een andere leider komt voor de Palestijnen, alhoewel dat misschien wat radicaal klinkt en het misschien ook wel nooit zal gebeuren. Toch zou het wat ons betreft heel goed zijn. Arafat heeft in het verleden heel wat corrupte dingen gedaan. Zo heeft hij bijvoorbeeld toen de Palestijnen de Gazastrook toegewezen kregen een schip vol met illegale wapens getransporteerd met het geld dat was bedoeld voor het opbouwen van de staat. Ook heeft hij geld uit Europa gebruikt voor de geschiedenis in de schoolboeken te verdraaien naar zijn hand, terwijl dat geld ook bedoeld was voor de wederopbouw. Israël is al heel vaak dichtbij vrede geweest, ze hebben meerdere voorstellen gedaan en als Arafat die toen destijds had geaccepteerd was er nu allang vrede geweest en hadden de Palestijnen nu een eigen plek. (De Palestijnen hadden ook allang al in Libanon of een ander Arabisch land kunnen wonen, maar Arafat was eenmaal aan de strijd om Israël in zijn macht te hebben begonnen, dus die wilde hij afmaken ook. Zo moest de hele wereld ook zien hoe zielig de Palestijnen waren dat ze in een vluchtelingenkamp zaten. Iedereen zag deze beelden op hu TV.) Het moet ook afgelopen zijn met de zelfmoordaanvallen en de bemoediging daarvan door Arafat. Zo zijn er namelijk briefjes gevonden waarop zijn handtekening op staat en waarin hij meld dat hij het heel moedig vind dat diegene zo’n actie heeft gedaan en dat de familie trots mag zijn. Dat is gewoon ronduit belachelijk. Ook hadden de Palestijnen allang ergens een eigen plek kunnen hebben
Het komt er dus op neer dat iedereen zijn steentje bij moet dragen, zijn verantwoordelijkheid moet nemen en het verleden moet laten rusten en denken aan de toekomst en vrede. Iedereen heeft zijn fouten gemaakt, zowel aan Palestijnse kant als aan de Israëlische kant, het wordt tijd dat er vrede komt in het Midden-Oosten. Het is toch ook goed gekomen met de Duitsers en de Nederlanders. En zelfs met de Israëli’s en de Duitsers, dus waarom niet met de joden en de Palestijnen?

Conclusie

Onze hoofdvraag: Wat zijn de standpunten van de gematigde joden in het conflict en welk vredesvoorstel is op basis van de standpunten haalbaar?

De Gematigde joden hebben verschillende standpunten op 3 verschillende gebieden. Op religieus gebied geloven zij dat God hun Israël belooft heeft en hun ook nooit in de steek zal laten met de strijd tegen de Palestijnen. Op historisch vlak zeggen zij dat ze er als eerste waren en er altijd al gewoond hebben, dus waarom zouden ze ineens weggaan. De economisch reden is dat de joden hun grond eerlijk hebben gekocht van Arabische grondbezitters. En zij waren het ook die de grond vruchtbaar maakten en het geschikt maakten voor landbouw. Ook hebben ze gezorgd dat het gebied bewoonbaar werd. En nu het land leefbaar is geworden willen de Arabieren het weer terug en dat is iets wat de joden niet zomaar laten gebeuren. De morele reden bij de joden is dat zij na WO I de Balfourdeclaratie hebben getekend. Hierin staat dat de joden Israël mogen hebben en dat het internationaal erkend is. Daarom hebben de Arabieren en de Palestijnen geen recht om hun land in te pikken. De gematigde joden willen eigenlijk maar één ding en dat is vrede met de Palestijnen, maar zij willen wel hun historische en religieuze gebouwen houden. Ze verschillen met de radicale joden, omdat zij niet willen dat alles met geweld opgelost moet worden.

Haalbare vredesvoorstel
Jeruzalem moet onder gedeeld bestuur komen, maar iedereen is vrij om te gaan en staan waar zij willen. Oost-Jeruzalem wordt Joods en West-Jeruzalem wordt palestijns, zo is het eigenlijk nu ook al, maar het moet alleen nog vastgelegd worden. De Tempelberg ligt precies op de grens en de joden krijgen bestuur over hun religieuze gebouwen en andersom. De Gazastrook en de Westbank zijn bezet door de joden, omdat er teveel wraakacties werden gehouden tegen de joden. De joden willen de troepen best terugtrekken als het afgelopen is met de vele aanvallen en als de manier van denken veranderd tegenover de joden. Er moet geen haat meer zijn en vernedering.

Iedereen moet een stap terugzetten en toegeven dat beide partijen fout zijn geweest. Door samenwerking is er nog een kans op vrede, anders is het een verloren zaak.

Mening

Esther: Ik vond het onderwerp van dit werkstuk heel en origineel, maar het was wel een enorme klus om in zo’n korte periode een goed beeld te krijgen van wat er allemaal is gebeurd en om te bedenken wat er moet veranderen om vrede te krijgen in het gebied. En helemaal omdat we ook nog zoveel andere werkstukken moesten maken, maar ondanks alles vind ik dat het een heel mooi werkstuk is geworden. Mijn mening over het conflict komt ook heel erg overeen met de mening van de gematigde joden

Lana: Ik vond dit onderwerp lastig. Het was wel een enorme klus om het te maken. Het was wel heel interessant om te zien hoe een conflict tussen twee partijen ontstaat en hoe dat zich vordert. Maar het was wel druk, omdat we ook nog zoveel andere werkstukken moesten maken. Ik ben het wel eens met de gematigde joden, want anders zal er nooit vrede komen.

Literatuurlijst

websites
www.google.nl
www.trouw.nl
www.nrc.nl/dossiers/Midden-Oosten
www.israël.nl
www.nieuws.nl
come.to/isrnews
www.gsnonweb.com
www.middleeastnews.com
scholieren.nrc.nl
www.rtl.nl/actueel/rtlnieuws/dossiers
home.student.uva.nl/johannes.vandongen/geschiedenis.html
www.likud.nl/actie01.html
www.nrc.nl/W2/Lab/MiddenOosten/links.html
www.politics.be/Israel1.htm
www.NisimTravel.com

boeken/tijdschriften/folders/kranten - Trouw - De Volkskrant - NRC Handelsblad - Metro - Algemeen Dagblad - knipselkrant uit de klas - blad bij de praktische opdracht - Grote Bosatlas 51e druk, Wolters-Noordhoff atlasproducties - Bloed, zweet en vrede; Hans Bronkhoest , pag. 117, Kok Voorhoeve Kampen, 1993 - Om je tranen te lachen; Wiesje de Lange, pag. 63, Kok Voorhoeve Kampen, 1990 - De Dhimma. De wortels van het Arabisch-Israëlisch conflict; P. Giniewski, pag. 153, CID Brussel, 1984 - Indringers in eigen land, Janine Di Giovanni, pag. 199, HJW Brecht Haarlem, 1993 - Vrij Nederland, 21 december 2002

mensen - Lenny van der Linden – voorzitter Kerk in Israël - Anja Meulenbelt – schrijfster en verdediger Palestijnse kant

Bijlagen

Vragen aan mevrouw Meulenbelt

1. Vind u dat de Palestijnen worden onderdrukt door de Israëlische regering? Ja, ik vind dat de Palestijnen worden onderdrukt door de Israëlische regering. Om een paar punten te noemen: · De Palestijnen hebben nog maar 22% over van wat eens van hun land was, dat is dus Gaza en de Westoever, en ook op dat stuk mogen ze niet vrij wonen. · Israël houdt zich niet aan de mensenrechten verdragen en aan de Conventies van Geneve, waarin staat dat je de burgerbevolking onder een bezetting goed moet behandelen en onderwijs en voedsel moet geven. Er worden zonder proces Palestijnen gedood, er worden zonder proces mensen opgesloten en er worden huizen opgeblazen van de families van de zelfmoordactivisten. Dat zou in Nederland zijn alsof je het huis van de moordenaar van Fortuyn op zou blazen om zijn familie te bestraffen voor wat hij heeft gedaan. Er wordt ook regelmatig gebombardeerd op huizen omdat daar militairen zouden zitten, terwijl je weet dat er dan ook onschuldige burgers kunne zitten. Een kwart van de Palestijnse doden zijn dus ook kinderen. En dit zijn nog maar een paar punten. Over de schendingen van mensenrechten kun je ook lezen in mijn laatste boek, ‘Een spiegel liegt’, met artikelen van joodse Israëli’s die voor mensenrechten opkomen. Lees Jessica en Jeff Halper. · Laatste punt: de Palestijnen die in Israël wonen hebben geen gelijke burgerrechten. Ze krijgen slechter onderwijs, slechtere woningen, mogen in veel joodse wijken niet wonen enz. Joden mogen overal in Israël wonen en niet-joden niet. Voorbeeld: alle joden die dat willen mogen in Jeruzalem wonen, maar een Palestijnse vrouw die in Jeruzalem woont en trouwt met een man van de Westoever, een kwartiertje verderop, mogen niet samen in Jeruzalem gaan wonen. Zij verliest dan haar verblijfsvergunning, terwijl zij daar misschien al jaren woont.

2. Denkt u dat de Palestijnen bereid zijn om een verdrag te tekenen waarbij Jeruzalem word verdeeld zodat iedereen een deel van de stad krijgt? De meerderheid van de Palestijnen zal bereid zijn om een verdrag te tekenen waarin is vastgelegd dat de kern van Jeruzalem, de Oude Stad, met de heilige plaatsen voor alle drie de grote godsdiensten, open moet blijven voor iedereen. De woonwijken daarom heen kunnen dan verdeeld worden in een stuk dat bij Israël blijft en een stuk dat bij Palestina gaat horen.

3. Vind u dat de Palestijnse aanpak tegenover de Israël een correcte aanpak is? Wanneer de Palestijnen aanslagen plegen in Israël zelf, tegen de burgerbevolking daar, overtreden ze ook de Conventies van Geneve. Wat ze wel mogen volgens het Internationale recht, is verzet tegen de bezetting, dus tegen het Israëlische leger en tegen de nederzettingen.

Onze mening over mevr. Meulenbelt en haar opvattingen

Wij vinden het goed dat ze zich inzet voor de Palestijnse zaak, maar zijn het totaal niet met haar eens. We vonden haar college heel eenzijdig, ze beantwoorde de vragen ook niet altijd even goed. Zo vroegen wij: Waarom zij niet positief tegenover de gematigde joden staat, want die worden ook vernederd net als de Palestijnen? Daarop kregen wij een vrij vaag antwoord, waarin niet duidelijk naar voren kwam wat ze nou precies bedoelde en waarom ze dat vond. De manier waarop zij het verteld lijkt net alsof ze de schuld alleen geeft aan de joden, en de meeste mensen zijn dat niet met haar eens. Op die vraag kregen we dan ook een heel vaag antwoord. Ook sprak ze zich zelf een beetje tegen, ze zij namelijk dat de joden weer goed omgaan met de Duitsers, dus de joden geven daarmee wel aan dat ze vrede willen, dus dan ligt de bal toch misschien aan de Palestijnse kant. Het viel ons ook op dat elke keer dat als iemand anders iets zei en ze geen antwoord wist, zei ze: “Zie je wij hebben allebei een andere mening. Wij vinden dit allemaal wel wat makkelijk gezegd”. Ze liet vooral het leed zien van de Palestijnen en niet van de joden. Natuurlijk lijden de Palestijnen, maar de joden net zo goed. Als laatste wilde ik nog zeggen dat ik het erg raar vind dat ze zei dat het land altijd van de Palestijnen is geweest, want dat is niet zo. De Palestijnen hebben altijd rondgetrokken en nooit ergens voor vast gewoon, laat staan dat er een staat erkend was.

Knipselkrant

- Wat vinden de gematigde joden van de volgende krantenberichten?

1. Twee Palestijnse activisten gedood metro
Israëlische geheime agenten hebben in de stad Jenin op de Westelijke Jordaanoever twee Palestijnse activisten gedood. Ook dit zullen ze niet leuk vinden, maar zeer waarschijnlijk zullen ze dit minder erg vinden dan als er gewone burgers waren geraakt. Nu zijn het activisten die zelf ook een hoop slechte dingen hebben gedaan.

2. Meer woningen in bezette gebieden metro
Het Israëlische ministerie van huisvesting heeft toegezegd op het bouwen van nieuwe woningen in bezette gebieden voor joodse kolonisten. Dit zullen ze aan de ene kant wel goed vinden, dat er geïnvesteerd word in de toekomst, maar aan de andere kant hebben ze liever dat het geld word gebruikt voor de dingen die echt nodig zijn, zoals de mensen die in armoede leven in Israël.

3. Geweld tegen Israël heeft niets opgeleverd de volkskrant
De naaste medewerker van de Palestijnse leider Yasser Arafat, Mahmoud Abbas, heeft verkondigd dat hij vindt dat alle aanslagen tot nu toe niks hebben opgeleverd en dat ze eigenlijk alleen maar verlies hebben geleden. En hij vindt dat er nu gezegd moet worden ‘tot hier en niet verder’. Hier zullen de gematigde joden over denken dat Abbas gelijk heeft. Want er is al zoveel geleden en het word tijd dat beide partijen dat in gaan zien.

4. VS bieden Israël nieuwe serie Patriot-raketten aan trouw
De VS heeft Israël nieuwe raketten aangeboden om de zogenaamde Scuds uit Irak te onderscheppen, maar regering-Sharon heeft het aanbod niet geaccepteerd. De gematigde joden zullen hierover misschien denken dat er weer een stap richting vrede is gezet, omdat zij vooral vinden dat je niks oplost met geweld.

5. VN verwerpen rapport Israël over Jenin metro
Israëlische militairen hebben een VN medewerker neergeschoten in een Palestijns vluchtelingenkamp, maar volgende de VN is het rapport wat daar over is gemaakt niet correct en deelt dus niet dezelfde mening. De gematigde joden zullen het wel eens zijn met de rapportage van deze schietpartij, maar zullen zich misschien wel afvragen wat er nou echt gebeurd zou kunnen zijn.

6. Bethlehem uitgeroepen tot militaire zone de volkskrant
7. Israëlische legermacht bezet Bethlehem trouw
8. Leger Israël trekt Gazastrook binnen metro
Bethlehem is uitgeroepen tot militaire zone nadat er 11 Israëli’s door een Palestijnse zelfmoordaanslag om het leven kwamen. De dader ervan kwam uit Bethlehem en dat zorgde ervoor dat het Israëlische leger de Gazastrook binnentrok. Er zijn ook enkele onschuldige burgers het slachtoffer geworden, o.a. een ambulance. De gematigde joden zullen het er wel mee eens zijn dat Bethlehem is uitgeroepen tot militaire zone, maar ze zullen het niet eens zijn met de manier waarop het is gegaan. Namelijk weer met veel geweld.

9. Terreur Kenia schokt Israël: Joden overal doelwit trouw
10. ‘Eindelijk genieten, weg van de spanning’ trouw
11. ‘Ze hebben helaas hun huiswerk gedaan’ trouw
In Kenia is een aanslag gepleegd op het Paradise Hotel in Mombasa. In het hotel was net een groep Israëlische toeristen aangekomen en 3 van hun kwamen om het leven ook de daders zelf zijn omgekomen. Ze zijn met een bomauto het hotel binnengereden. Ook het vliegtuig waarmee de toeristen gekomen waren, dat ondertussen alweer op de terugweg was naar Israël is onder vuur genomen met 2 raketten. Het toestel met 261 inzittenden kon de vlucht gelukkig gewoon voortzetten en veilig landen in Tel Aviv. Dit zal absoluut niet leuk gevonden worden bij de gematigde joden, nu blijkt dat ze zelfs op vakantie niet veilig zijn. Ze zijn overal doelwit van geworden. Dit zal ze alleen nog maar banger maken dan dat ze al zijn.

12. Plots was stemmen te gevaarlijk trouw
Sharon is herkozen als leider van de rechtse-Likud partij en versloeg hierbij Netanyahu. Er kwamen maar weinig mensen stemmen vanwege de aanslagen in Kenia en later ook in de rij bij het hoofdkwartier van de Likud. Onder de gewonden waren ook 3 zonen van oud-minister David Levi. Ook hieruit blijkt weer dat de Israëli’s zich nergens meer veilig kunnen voelen. De aanslagen worden bijna als alledaags beschouwd. Zelfs stemmen is gevaarlijk.

13. ´Gematigde´ Sharon weet Likud voor zich te winnen de volkskrant
Sharon heeft het voor elkaar gekregen dat zijn partij de Likud zeer waarschijnlijk voor hem zal stemmen met de nieuwe verkiezingen in plaats van op Netanyahu. Ook heeft hij gezegd dat de Palestijnen een eigen staat moeten krijgen en hij wil het leger terugtrekken uit de Gazastrook. De gematigde joden zullen blij zijn met zulke ontwikkelingen. Ze zien misschien weer een lichtpuntje op de weg naar vrede. Als er maar onderhandeld word, dan komt er misschien toch wat uit.

14. ´Palestijnse verkiezingen uitstellen´ trouw
De Palestijnse verkiezingscommissie vind dat de verkiezingen moeten worden uitgesteld totdat de Israëli´s zich hebben teruggetrokken uit de Palestijnse gebieden. En ze hebben dat dan ook voorgesteld aan Yasser Arafat. Ze zullen dit waarschijnlijk nogal raar vinden, want de Palestijnse gebieden zijn niet zo 1,2,3 weer in hun bezit. En daarom kunnen ze beter gewoon nu hun verkiezingen houden, misschien dat er dan een andere (betere) leider komt.

15. Bidden dat Jezus-Expo heel blijft trouw
De kerst komt eraan, maar in Bethlehem is het niet bepaald kerst. De stad wordt nog steeds als militaire zone gehouden door de Israëliërs. Er zou eigenlijk al op 1 december een tentoonstelling geopend moeten worden over het leven van Jezus. Ondanks alles proberen de bewoners de voorbereidingen zo goed mogelijk te treffen en ze hopen maar dat de Expo heel blijft en dat hun kinderen toch een mooi kerstfeest mogen hebben. De gematigde joden zijn het zonder twijfel eens met de inwoners van Bethlehem en zullen ook hopen dat hun kinderen ondanks alles een mooi kerstfeest zullen hebben.

16. Al-Kaida ontdekt Palestijnen, Palestijnen ontdekken Al-Kaida trouw
Het is gebleken dat Al-Kaida achter de aanslag zat in Kenia en het blijkt ook dat ze dat al die tijd al hebben aangekondigd. Ze willen net als de Palestijnen een oorlog tegen de Israëli’s. Dus de Palestijnen hebben er een groep bij die hun bij zal staan. Wij denken dat onze groep dat totaal niet zo leuk zou vinden, want zij willen juist geen oorlog en een vijand erbij hebben is natuurlijk helemaal niet handig.

17. Een kerstkaarsje voor wereldvrede metro (dit is niet echt een goed krantenartikel, maar wel een mooie gedachte) Een Palestijnse vrouw steekt een kaarsje aan bij het Mariabeeld in een kerk op de Westoever. In het Midden-Oosten is er niet echt sprake van kerst of vrede. De gematigde joden zijn natuurlijk niet veel anders als deze Palestijnse vrouw, zij rouwen ook om hun familie en vrienden die slachtoffer zijn geworden van alle aanslagen en ook zij hopen op vrede. 18. Bethlehem 2002
Dit is een spotprent, je ziet het kindje Jezus onder een enorme tanker en je ziet allemaal prikkeldraad. De tanker en het prikkeldraad staan voor de oorlog en de militaire zone die in Bethlehem is. Het kindje Jezus staat daar, omdat hij het kerstkindje is en in Bethlehem is geboren. Waarschijnlijk kunnen de gematigde joden hier niet bepaald om lachen, het is eigenlijk vrij triest dat er oorlog is met kerst en dan ook in DE kerststad van de religieuze wereld.

19. Het tij voor vrede zit tegen trouw
20. Sjaron heeft straks handen vrij trouw (vervolg van ‘Het tij voor vrede zit tegen’) Het is een interview met een rector van een Israëlische universiteit, waarin het afgelopen word bekeken en de mogelijkheden die er nog zijn. Er wordt dus teruggekeken op een jaar vol ellende en vele slachtoffers. De gematigde joden zullen dit beamen, want zij hebben waarschijnlijk ook teruggedacht aan alles wat er is gebeurd en hebben ook gezien dat het niet bepaald een goed jaar is geweest.

21. Doden door acties van leger Israël Algemeen Dagblad
Tijdens de kerstdagen zijn er op verschillende plaatsen mensen verloren gegaan door acties van het Israëlische leger. De gematigde joden zullen dit niet goedkeuren, maar zijn waarschijnlijk wel blij dat het niet hun eigen mensen zijn.

22. Israël bereidt zich voor op nieuwe Golfoorlog Algemeen Dagblad
De Israëliërs zijn bang voor een nieuwe golfoorlog en bereiden zich daar dan ook op voor. Er worden massaal hotels geboekt in veilige gebieden. Onze groep zal zelf ook wel bij deze groep behoren en dat dan zeker niet fijn vinden en zich nog rotter voelen.