Een Parabel

Maanoog en Zwartoog Ergens tussen de bomen in een druk bos, woonden een oude Indiaanse stam. De hoofd van de stam was Zon. Als hij iets niet wist, vroeg hij het aan Bumar, de oudste boom van het bos. Die stond bekend om zijn takken die net glanzende grijze haren waren, maar vooral omdat hij heel erg wijs was. Maanoog en Zwartoog, de twee oudste jongens van het volk, kwamen vaak bij Bumar. Bumar wist dat hij vroeg of laat een keuze moest maken over wie het volgende hoofd van de stam werd. Zon bleef ook niet altijd leven en iemand moest hem opvolgen. Zodra de dag aanbrak dat de dood Zon kwam halen, vroeg Zon Bumar om de keuze te maken. Bumar zette alles even op een rijtje en hij wist dat alle jongens op Maanoog opkeken en alle meisjes later de vrouw van heb wilde worden. Hij kon goed jagen en liet dat ook aan iedereen zien. Zwartoog had al die kwaliteiten niet. Hij blok uit in wijsheid, maar was lelijk. Bumar liet de jongens bij hem komen en vertelde dat hij het een té moeilijke keuze vond. Maanoog dacht dat hij zeker wel leider zou worden, en vertelde dat aan Bumar. Zwartoog zei dat hij het leuk zou vinden, maar hij wist dat hij eigenlijk geen kans maaktte tegenover Maanoog. Hij zei dat hij het Maanoog erg gunde en liep verdrietig terug. Bumar riep hem terug en zei dat Zwartoog hoofd werd. Maanoog schrok en vroeg waarom. De reden van Bumar was dat niet alleen leiderschap en goed kunnen jagen een eigenschap is, die je moet bezitten als hoofd, maar vooral bescheidenheid en wijsheid. En die eigenschappen bezat Zwartoog het best.