Finding Cassie crazy door Jaclyn Moriarty

Boekbeschrijving

1. Waarom heb je dit boek gekozen? Ik wilde eerst een ander boek gaan lezen, 10 000 zoenen, omdat een vriendin dat gelezen had en hem heel leuk vond. Helaas was het boek overal uitgeleend of uitverkocht. Ik was naar de boekwinkel geweest voor 10 000 zoenen, maar daar hadden ze het boek ook niet. De verkoper in die boekwinkel zei dat hij wel een ander leuk boek had, van hetzelfde genre. Zijn dochter had het gelezen en die vond het heel erg leuk. Ik heb dat boek toen maar gekocht. En de dochter van de verkoper in boekwinkel had gelijk. Het is een super leuk boek!

2. Wat staat er op de voorkant van het boek? Het is een felroze kaft met een grote glimmende aardbei erop, de aardbei is van glad fotopapier, de rest van de kaft niet. Met kleurrijke krulletters staan de titel en de auteur op het boek vermeld.

3. Wat heeft de tekening/foto op de voorkant met de inhoud van het boek te maken? De kleur roze is erg meisjesachtig. De aardbei heeft eigenlijk niets met verhaal te maken, misschien is het ook iets meisjesachtigs. Het geeft aan dat het een echt meidenboek is. Een ander boek van Jaclyn Moriarty is lichtblauw met een grote glimmende citroen erop. Misschien doet ze dat wel vaker, fruit op de voorkant van een boek.

4. Bij welke genre hoort het boek? Het is een realistische, eigentijdse liefdesroman. Het zijn steeds brieven of dagboeken, ik weet niet hoe dat genre heet.

5. Wat zijn onderwerpen van het boek? Liefde, briefwisseling en bedrog.

6. Was het een interessant onderwerp? Ja, het was leuk dat er niets gewoon door de schrijfster was verteld, alles was vermeld in brieven, dagboeken, kladblokken of op het prikbord. Liefde vind ik sowieso een leuk onderwerp, en dan komt er om het spannend te houden natuurlijk bedrog bij. Ik was zelf ook steeds benieuwd wat er in de volgende brief zou komen.

7. Was het verhaal herkenbaar voor jou? Of beschreef het boek een wereld die onbekend is voor jou? Het was allemaal realistisch, dus zou het allemaal kunnen gebeuren, maar ik heb het niet meegemaakt. Verliefdheid natuurlijk wel, maar niet door briefwisseling.

8. Heeft het boek je aan het denken gezet? Het lijkt mij heel leuk om brieven te gaan schrijven met een onbekende jongen, en hem zo te leren kennen en dan ook te ontmoeten. Net als in het boek. Maar het heeft me niet echt aan het denken gezet over dingen, zodat ik er anders over ben gaan denken.

Theorie
1. Was het boek een realistisch verhaal? Ja, het zou echt kunnen gebeuren. Er werd in de brieven vaak wel allemaal onzin verteld. Maar het verhaal, zonder alle onzin in de brieven, zou echt kunnen gebeuren.

2. Wat is de verklaring van de titel? Het boek heet ‘3 meiden & de liefde’. De titel zegt eigenlijk al genoeg. Het gaat over drie meisjes die alledrie verliefd worden op hun penvriend. In de titel wordt alleen niets verteld over dat het eigenlijk over een penvriendenproject van school is. Het boek is origineel geschreven door een Australische schijfster, in het Australisch. In het Australisch is er dus ook een andere titel. In het Australisch heet het ‘Finding Cassie Crazy’. Dat is best gek want het is een heel andere titel, maar het past wel bij het boek. Die titel past erbij omdat Cassie steeds problemen heeft en ze denkt dat ze gek wordt. Ik heb nog meer andere titels gevonden, zoals ‘Letters to Brookfield’ en ‘The Year of Secret Assignments’, maar volgens mij zijn dat niet originele titels. Die titels passen er ook wel bij.

3. Wie waren de hoofdpersonen in het boek? · Cassie Aganovitsj: Samen met haar beste vriendinnen Lydia Jaackson-Oberman en Emily Thompson zit ze in de vierde klas van de nette middelbare school Ashbury. De drie meiden zijn al vriendinnen zolang ze zich herinneren. Cassie’s vader is vorig jaar overleden aan leukemie. Sindsdien is ze stiller en afstandelijker geworden. Ze deelt minder dingen met haar vriendinnen. Het gaat steeds slechter met haar. Ze gaat denken dat ze gek wordt. Vandaar dat de titel van het boek in het engels ‘Finding Cassie Crazy’ is. Gelukkig is ze het niet. Verder is ze een superlieve, gekke meid. · Lydia Jaackson-Oberman: Een knettergekke meid met altijd leuke ideeën. Als de drie meiden problemen hebben lost ze dat op door geheime opdrachten te verzinnen. Ook met haar penvriend Sebastian voert ze geheime missies uit. Zo leren ze elkaar kennen. Lydia is erg creatief. Ze wil later schrijfster worden en daarom schrijft ze in een stom kladblok. Dat kladblok is een boekje waarin je op weg wordt geholpen met schrijver worden. · Emily Thompson: Emily is erg behulpzaam en vrolijk. Ze staat altijd voor haar vriendinnen klaar. Omdat haar ouders maar weinig thuis zijn komen Lydia en Cassie vaak bij haar logeren. Emily is heel spontaan. Ze maakt zich soms zorgen over Cassie. Soms vindt ze het moeilijk om iets eerlijk te vertellen. · Paul Wilson/Daniel Rees: Een van de drie jongens van de middelbare school Brookfield. Hij schrijft met Cassie. Hij doet zich in de brieven voor als Daniel Rees. Eerst doet hij heel vervelend. Als hij in de gaten krijgt dat dat niet werkt gaat hij zich voordoen als een aardige jongen. Cassie wordt verliefd op hem. Als hij een afspraakje met haar heeft, vertelt hij hoe belachelijk hij Cassie vind. Hij kwetst Cassie heel erg. Lydia en Emily willen wraak nemen, maar ze moeten eerst weten wie hij is. Hij blijkt Paul Wilson te zijn, de blonde, lange, populaire jongen van Brookfield. Paul is een vreselijk gemene klootzak. · Sebastian Mantegna: De penvriend van Lydia. Hij is net als Lydia knettergek. Hij vindt Lydia helemaal geweldig omdat ze niet zo als andere meisjes is, ze doet allemaal gekke dingen en ze voert alle opdrachten van Seb perfect uit. Hij wordt vaak Seb genoemd. Sebastian wordt als enige in het boek qua uiterlijk beschreven. Hij wordt dan door Lydia in haar kladblok beschreven, nadat ze hem voor het eerst gezien had. Ze schrijft: “Het viel me op dat hij donker haar had en een bleke, prachtige, romige, transparante, doorschijnende, mokkakleurige, lichtbruine een iets lichtere huid”(Dat doorgestreepte hoort erbij, zo staat het in het boek, zodat het lijkt alsof ze het geschreven had en daarna weer doorgestreept had.). Lydia was meteen verliefd op hem. · Charlie Taylor: De penvriend van Emily. Hij is Emily in een mannelijke versie. Hij en Sebastian zijn bevriend. Hij wil een meisje op school krijgen, Emily helpt hem daarbij door oefen-dates met hem te doen. Ze wordt verliefd op hem. Gelukkig hij uiteindelijk ook.

Er bijna niets over het uiterlijk van de hoofdpersonen gezegd. Alleen over Sebastian een klein beetje. Misschien af en toe nog wat maar dat ben ik dan vergeten en dat kan ik niet vinden.

4. Wie waren een aantal bijpersonen uit het boek? · Ouders Cassie: De vader van Cassie is vorig jaar aan leukemie overleden, hij was een super aardige man, daar zijn de drie vriendinnen duidelijk over eens. Cassie is sindsdien best veranderd, ze heeft de dood van haar vader eigenlijk nog niet verwerkt. De moeder van Cassie heet Patricia, ze is advocaat. Ze is grappig maar kan heel fel zijn. · Ouders Lydia: De vader van Lydia is rechter aan het hooggerechtshof van New South Wales, een staat in Australië. Hij is een beetje vreemd, maar wel heel aardig en vooral spontaan. De moeder van Lydia was ooit een soapster, maar nu is ze mede-eigenaar van een make-up studio. Ze is een beetje dom, maar soms zegt ze wijze dingen, waar de meiden over gaan denken. · Ouders Emily: De ouders van Emily zijn allebei advocaat. Ze zijn vaak weg en komen altijd laat thuis. De vader van Emily schrijft daarom vaak briefjes naar Emily om te vertellen waar ze zijn en wat Emily moet doen. Uit die briefjes maak ik op dat de vader van Emily aardig maar gek is en de moeder van Emily een ongelofelijke streskip is. De ouders van de drie vriendinnen kennen elkaar goed omdat ze bijna allemaal hetzelfde soort werk hebben. · Carla: Carla is de psychotherapeut van Cassie en haar moeder. Patricia moest van haar werk Carla gaan bezoeken om na de dood van haar man, weer verder te kunnen gaan. Cassie ging ook mee om de dood van haar vader te verwerken. Carla geeft hen steeds vreemde opdrachten. Zelf denken Cassie en Patricia dat Carla niet goed in haar hoofd is. Uiteindelijk zijn Cassie en Patricia niet meer naar Carla gegaan omdat ze genoeg hadden van haar knettergekke gedrag. · Mr. Botherit: Mr. Botherit is de leraar engels van Cassie, Lydia en Emily. Hij heeft het hele penvriendenproject opgezet.

Over hoe deze personen eruit zien wordt niets verteld. Er zijn dan nog een aantal personen, maar die rollen zijn te klein om te beschrijven.

5. Van welk perspectief is sprake in het boek? Vanuit het ik-perspectief. Dat denk ik, want het zijn steeds geschreven dingen, zoals brieven. Die brieven zijn elke keer door iemand geschreven en die gebuikt ook ik. De ik is wel elke keer een ander. Dat komt doordat er meerdere mensen brieven schrijven, die je allemaal krijgt te lezen.

6. Op welke plaats speelt het verhaal zich af? Ik weet niet of ik nu moet antwoorden waar de personen in het boek de brieven schrijven of waar de verhalen die ze vertellen in de brieven schrijven afspelen. Ik doe het tweede. Het speelt op verschillende plaatsen af, maar een plaats die duidelijk beschreven wordt is ‘het Plantsoen’. Het plantsoen is een soort parkje achter de school van Cassie, Lydia en Emily (Ashbury). Als je via de achterkant van de school weggaat kom je in een groot parkje. Als je daar verder gaat kom je bij het station. De meiden gaan elke week stiekem onder de wiskundeles naar die bioscoop. Dan gaan ze via het plantsoen naar het station. Het is overdag een mooi en vrolijk park met alleen maar eucalyptusbomen. Er zijn veel blije kindertjes aan het spelen en vrolijke familie’s aan het picknicken. Er sporten vaak mensen. Om het park staat een groot hek met poorten. ’s Avonds is het er donker, koud en geheimzinnig. Veel mensen gaan er dan liever niet heen omdat het er dan niet zo veilig is. Er zitten ’s avonds veel verslaafden en daklozen. Het park doet me denken aan het Goffertpark. Overdag leuk en gezellig, maar ’s avonds niet zo veilig.

7. In welke tijd speelt het verhaal zich af? In het heden, want er zijn geen oude dingen, maar ook geen onbestaande dingen. Ik weet dat omdat de hoofdpersonen elkaar mailen, en bellen met hun eigen mobiele telefoons. Dat had je in het verleden niet. En er is niets in het boek verteld waarvan ik opmaakte dat het in de toekomst is.

8. Is het verhaal chronologisch verteld of niet? Niet. Ten eerste omdat er flashbacks in het boek voorkomen. Ten tweede, het herfsttrimester wordt bijvoorbeeld drie keer opnieuw herhaald. Eerst met de brieven van Emily en Charlie, dan de brieven van Lydia en Sebastian en ten slotte de brieven van Cassie en Paul/Daniel. Dus dezelfde periode speelt drie keer af, gezien vanuit andere ik-personen.

9. Wat is de vertelde tijd van het boek? Ongeveer een half jaar. Ik weet dat omdat het begint in het ‘Herfsttrimester’. Het hoofdstuk waar het verhaal echt begint heet ‘Herfsttrimester’ met de namen erachter van degenen die naar elkaar schijven dat hoofdstuk. Aan het einde van het boek doet Cassie mee aan ‘het Lenteconcert’ dus is het dan lente. Het is wel allemaal in één jaar want dat maak ik op uit het feit dat ze het hele boek in de vierde klas zitten.

10. Welke bedoeling denk je dat de schrijfster met het boek heeft? Gewoon een leuk verhaal neerzetten, voor jonge lezeressen. Ze wil denk ik tieners vermaken door hen een leuk verhaal te vertellen. Misschien probeert ze tieners aan het lezen te krijgen. Of ze probeert ze aan het schrijven te krijgen, het boek gaat over een penvriendenproject, dat uitbloeit tot een goede vriendschap of zelfs liefde. Misschien wil ze tieners laten zien hoe leuk brieven schrijven is, zodat je het ook kunnen gaan doen.

Eigen mening

Ik vind het een super leuk boek. Dat kwam vooral omdat ik het spannend en grappig vond. Ik vond het spannend toen de meiden ruzie kregen met de jongens. Ik vond het heel grappig wat de meiden met Paul Wilson hadden gedaan. De meiden deden alsof ze mensen bij een castingbureau waren en Paul dacht dat zijn droom uitkwam. Ze hebben hem eerst in de salon van de moeder van Lydia laten zitten om uren lang belachelijke tekst uit zijn hoofd te leren. Daarna hebben ze hem zomaar ergens naartoe gestuurd, zijn verdiende loon! Ik zat net als de rollen in het boek echt te wachten op de volgende brief. Hoewel ik het een best dik boek vindt (371 pagina’s!), had ik het toch in twee dagen uit! Ik wilde steeds verder lezen omdat ik wilde weten hoe het nou verder ging. Ik vond de wijze waarop het boek geschreven is erg leuk en origineel. Aan het begin was het wel moeilijk, want ik wist nog niet dat het boek zo in elkaar zat. Maar daarna begon ik het te begrijpen. Af en toe moest ik even terugbladeren om het weer te snappen. Ik vond het jammer dat het soms een beetje vreemd en ingewikkeld was, als er bijvoorbeeld moeilijke woorden in voor kwamen. Verder was ik blij dat ik dit boek gekozen had. Ik ga 10 000 zoenen nog wel een andere keer lezen.

Verdiepingsopdracht C: Gevoelens van de hoofdpersoon

Omdat het boek in het engels ‘Finding Cassie Crazy’ heet, denk ik dat Cassie het meest de hoofdpersoon is. Ik doe deze opdracht dus over Cassie.

Opdracht: C. Schrijf een kort verhaal (ongeveer 100 woorden) waarin je verteld wat de gevoelens van de hoofdpersoon zouden kunnen zijn na afloop van het boek.

Dit zou ze in haar dagboek kunnen schrijven:

‘Ik ben blij dat ik mij uiteindelijk toch heb kunnen inschrijven voor het Lenteconcert, en dat ik het durfde! Ik ben erg trots op mijzelf dat ik het zo goed heb gedaan. Iedereen was enthousiast over mij zangtalent, ik ben zelfs gevraagd voor de schoolband! Misschien kan mij droom om zangeres te worden toch nog uitkomen. Na dit ben ik zekerder van mijzelf geworden, mij plankenkoorts is bijna helemaal weg! Ik heb met al mijn moed op het podium gestaan en een geweldig concert weggegeven. Ik hoop dat Paul Wilson in de zaal was, om het te horen. Het was ten slotte ZIJN tekst. Hoewel ik weet dat mij vader toch wel trots op mij is ben ik blij dat ik mijn angst overwonnen heb. Ik deed het stiekem ook voor papa. Ik hoop dat ik nog lang bevriend blijf met Lydia en Emily, zodat ik nog veel meer avonturen met hen mee kan maken. Ik stop nu met in mijn Dagboek schrijven want nu gaat alles weer goed. Ik begin weer met schijven als het minder goed met mij gaat. Dus er blijft genoeg plaats over voor een heel nieuw avontuur. Dag, dagboek. Van Cassie.’