AnteChrista door Amélie Nothomb

1. Zakelijke gegevens

Auteur: Amelie Northomb
Titel: Antichrista
Genre: Roman
Overig: uitgever: Manteau | de bezige bij, antwerpen | amsterdam, 2003, 129 bladzijden.

2. Samenvatting.

Blanche is een verlegen en stil meisje dat net een studie politicologie is begonnen, ze heeft nooit een vriendin gehad en drromt er altijd al van om bij een groep te horen. Op de eerste dag van school ziet ze een meisje waar ze graag vriendinnen mee wilt worden, maar ze denkt niet dat zij dat ooit zou willen. Op een dag kijkt het meisje ineens naar Blanche en even later praten ze, het meisje stelt zich voor als christa, ze komt uit de oostkantons en reis elke dag op en neer, wat een enorm eind is. Later worden ze een soort van vriendinnen. Omdat ze elke dinsdag op hun vroegst colleges hadden, moet christa elke dinsdagmorgen om 4 uur opstaan, waarop Blanche bedenkt dat christa net zo goed elke maandag op dinsdag bij haar kan logeren, zodat christa niet zo vroeg hoeft op te staan, haar ouders vinden het een goed idee en zodoende logeert christa elke maandag bij Blanche. De eerste keer dat Christa blijft logeren, trekt ze al haar kleren uit omdat ze een jurk wilt passen van blanche, ze dwingt blanche ook al haar kleren uit te trekken, als ze dat heeft gedaan staan ze allebei naakt voor de spiegel, Christa boort blanche de grond in en vernedert haar, blanche ziet dat christa’s lichaam veel mooier is als dat van haar, en ze bedenkt zich dat christa sowieso veel knapper is dan haar. Na deze vernedering blijft Blanche tegen Christa opkijken. Christa heeft ook heel Blanche’s ouders ingepalmd, ze vertelt verhalen over haar thuis en het blijkt dat ze uit een arm gezin komt en daarom haar eigen studie betaalt dat ze een vriend heeft die detlev heeft en tegen blanche zegt ze daarover dat het net david bowie is, een enorm lekker ding, ze stelt zich dus erg zelfstandig en onafhankelijk op, Blanche’s ouders zijn weg van haar en zeggen openlijk in blanche haar bijzijn, dat ze het jammer vinden dat blanche niet meer op haar lijkt, ook vernederend, ze blijven partij trekken voor chista in allerlei situaties, ook als Christa een keer maandag er niet is, blijven ze zeggen dat ze haar missen, en slaan geen acht op hun dochter. Christa blijft blanche vernederen en gebruiken, en blanche blijft tegen haar opkijken, hoewel een klein stemetje in haar hofd zegt dat het niet goed is wat christa allemaal doet en zegt. Op een dag stellen blanche’s ouders aan christa voor dat ze blanche eens mee zou moeten nemen naar een feestje, “haar het echte leven laten zien”, dat doen ze en op 1 van die feestjes zoent blanche voor de eerste kere met een jogen volgens haar was het een normale jongen die ermee door kon, maar christa boorde het weer in de grond dat ze natuurlijk weer de eerste de beste pakte…wat christa ook zegt Blanche vind het een geweldige ervaring. Ze blijven van die feestjes bezoeken en elke keer doent blanche met een andere jongen, voor christa natuurlijk weer de eerste de beste. Eindelijk begint het een beetje door te dringen bij blanche dat Christa niet deugt, intussen blijft christa niet alleen op maandag maar een hele week, behalve de weekenden, die weekenden zijn een elke keer weer een opluchting voor Blanche, ze kan Christa niet meer luchten of zien, maar voelt zich tegelijkertijd schuldig omdat Christa wel “zoveel voor haar had gedaan”. Als het vakantie is en Christa bij haar ouders in de oostkantons blijft, gaat Blanche op onderzoek uit, ze besluit naar Christa toe te gaan, maar ze weet niet wat haar te wachten staat. Ze besluit in het stadje malmedy waar christa woont op zoek te gaan naar het cafe van detlev, Christa’s vriend, na een uitputtende zoektocht vind ze het eindelijk en weliswaar doet detlev in eigen persoon de deur open, blanche schrikt, hij lijkt in de verste verte niet op david bowie, hij is dik en lelijk, maar erg vriendelijk en aardig, blanche omschrijft hem als een goeie dikkerd, ze krijgt van hem Christa’s adres en gaat dan op pad naar Crista’s huis, het blijkt gewoon in malmedy te staan, niet eens in een dorp waar christa over had verteld, als blanche het huis ziet gelooft ze haar ogen niet, het is een groot herenhuis, dat kapitalen moest kosten, ze belt aan en er wordt opengedaan door de werkster die haar vertelt dat christa’s vader directeur is van de bildungfabrieken. Er was dus niets waar van de zielige houding die Christa heeft aangenomen en Blanche neemt foto’s van de dingen die ze ziet, het huis, detlev. Ze vertelt het haar ouders en die zijn stomverbaasd. Ze proberen het nog recht te zetten of minder erg te laten lijken dan het is, en blijven het natuurlijk maar opnemen voor Christa, maar ook zij moeten uiteindelijk concluderen dat Christa een echte leugenaar is. Als Christa thuis komt, vragen ze haar waarom ze heeft gelogen. In plaats van te antwoorden, wordt Christa boos, pakt haar spullen in en vertrekt. De daarop volgende dagen wordt Blanche door al haar vrienden raar aan gekeken en gepest. Blanche’s ouders ontvangen brieven van Christa’s ouders, waaruit duidelijk blijkt dat Christa hen ook voorliegt. Ze doet alsof blanche har ouders enorme bedragen voor de huur hebben gevraagd, en dat blanche, christa heeft gedwongen haar kleren uit te trekken. Op een dag hebben ze college en blanche is laat maar de leraar is er nog niet en op de leraars plaats staat christa een verhaal over blanche te vertellen, als ze binnenkomt merkt blanche pas dat iedereen naar haar kijkt als ze zit, ze ziet christa staan en loopt naar haar toe, pakt haar hoofd tussen haar handen en zoent haar, waarmee ze christa en de rest van de leerlingen overdondert, als ze christa heeft gezoend draait ze zich om en zegt: nog meer kanidaten? Sinds dat incident heeft niemand meer blanche gepest, ze had respect afgedwongen, en christa? Die zagen ze niet meer terug

De schrijfstijl: De schrijfstijl is in mijn ogen wel modern, hoewel het zich in het verleden afspeelt.

De ruimte: Het is niet goed af te leiden wanneer het verhaal zich afspeelt, maar het is in ieder geval tussen 1950 en 1990, het speelt zich af in brussel, en ook een paar keer in malmedy, van flashbacks is geen sprake het wordt chronologisch verteld. De vertelde tijd is jaar, een schooljaar.

Verhaalfiguren:

Blanche: Blanche is 16 jaar, en net begonnen op dr universiteit(!) met een studie politicologie. Ze is erg verlegen en teruggetrokken, gek op lieteratuur, en heeft nog nooit een vriendin gehad, aan de ene kant probeert ze zich wijs te maken dat ze het zo wel goed vind maar ze zou ook dolgraag bij een groep willen horen.

Christa: zit op dezelfde universiteit als Blanche, word “bevriend” met haar, maar liegt de boel aan mekaar, ze is erg egocentrisch en doet voortdurend aan zelfpromotie, ze vindt het heerlijk om Blanche te vernederen. Vader en moeder van blanche: blanche haar ouders zijn heel aardige mensen allebei leraren, hoewel je als je het boek leest waarschijnlijk niet veel sympathie voor ze krijgt, op de manier waarop ze haar behandelen als Christa in huis komt, Blanche snapt niet waarom haar ouders zo doen, en verliest haar vertrouwen in hun, maar later komt dat wel weer terug, tenslotte zijn haar ouders slachtoffer van Christa’s leugens.

Detlev: de vriend van Christa, woont in malmedy, en Christa beschrijft hem als David bowie, als Blanche hem ziet, moet ze lachen hij lijkt in de verste verte niet op david bowie, hij wordt beschreven als een oeie dikkerd.

Vertelwijze: het wordt vertelt vanuit het ik-perspectief.

Thema: vriendschap tussen 2 jongvolwassenen.

Verband tussen thema en titel: op den duur is Blanche Christa’s gedrag zo zat, dat ze inziet dat ze eigenlijk geen Christa heet maar antichrista.

Eigen mening over het boek: het was een apart boek, ik kreeg een vaag beeld van de meisjes, ook omdat ik niet goed kon ontdekken in welke tijd het zich afspeelde, dat is achteraf gezien nog best vervelend, in het begin vond ik Blanche maar een bang kipje, maar aan het eind van het boek laat ze zien dat ze toch echt wel goed voor zichzelf kan opkomen. Christa vond ik echt een vervelend meisje dat waarschijnlijk niet weet wat ze met zichzelf aan moet, ze komt zelfverzekerd over, maar het pure arrogantie. Het mooiste stukje vond ik wel de ontdekking van het huis waar Christa woonde.