Langs lijnen van geleidelijkheid door Louis Couperus

Langs lijnen van geleidelijkheid

1) Primaire gegevens van het boek Titel: Langs lijnen van geleidelijkheid
Auteur: Louis Couperus
Gelezen druk: 5e
Aantal bladzijden: 343
Genre: psychologisch -realistisch

2) Verantwoording van mijn keuze Louis Couperus is een der grote schrijvers.

3) Korte samenvatting van het boek Begin: Cornélie komt, vlak na een scheiding, aan in het pension van de marchesa Belloni in Italië. Daar leert ze de gasten van het pension kennen. Onder andere Mr Ruyard (een katholiek die mensen tot zijn geloof wil bekeren), twee Duitse dames, de Engelse miss Taylor, Miss Urania Hope (een Amerikaanse, jong en mooi), de Van der Staals (een Nederlandse moeder met haar twee dochters). Ook leert ze de zoon van mevrouw Van der Staal kennen. Duco. Einde: Na dat Cornélie Duco heeft verlaten om in Parijs bij mevrouw Uxeley te gaan werken, zodat ze geld kan verdienen, komt ze op een van mrs Uxeley’s feesten oog in oog te staan met haar ex man. Ze had haar ex man tijdens een van haar tochtjes met Urania al gezien, dat had haar al erg bang gemaakt. Haar ex man Rudolf wil haar wil terug. Hij praat haar toe dat zij tóch van hem is, getrouwd of niet. Cornélie vlucht terug naar Duco. Maar daar is ze niet veilig. Rudolf weet haar te vinden en schrijft haar dat ze naar hem terug moet keren, anders zal hij Duco wat aan doen. Cornelie besluit terug te gaan naar Rudolf, ook al wil ze dat niet.

Personages
Cornélie de Retz van Loo: De hoofdpersonage uit het boek. Ze is 23 jaar en een knappe vrouw Ze is geboren in Den haag. Ze komt uit een goed milieu, haar ouders willen dat ze een man trouwt die ook uit een goed milieu komt. Ze trouwt met een verschrikkelijke man en scheid van hem. In de tijd dat dit verhaal speelt (eind 19e eeuw) komt scheiden nog maar weinig voor en wordt scheiden ook als erg verkeerd gezien. Cornélie’s ouders vinden het dan ook verschrikkelijk dat ze van haar man scheid. Daarom vertrekt Cornélie naar Italië met het geld dat ze van haar tante heeft geërfd. Ze gaat naar Rome, naar het hotel van Mevrouw Belloni. Ze is sociaal en komt in contact met veel mensen. Ook ontmoet ze Duco van der staal. Hij is een van de mannen waarin ze zich anders ziet, ze leert bij hem veel van de kunst, cultuur en het oude verleden te houden. Ook ontmoet Cornélie, Urania. Ze vindt Urania een tikkeltje dom en naïef. Cornélie geloofd niet meer in het huwelijk zegt ze. Ze trekt bij Duco in zonder te trouwen, dit vind iedereen erg raar. Om wat geld te verdienen schrijft ze voor feministische bladen. Terwijl ze een relatie heeft flirt ze met de man van Urania, Gilio, een Prins. Ze doet dit niet omdat ze verliefd op hem is, alleen maar omdat ze nou een maal flirterig is. Maar zo maakt ze Gilio wel verliefd op haar. Cornélie wil graag sterk en onafhankelijk zijn, het lijkt ook of ze dat is. Maar als ze haar ex man tegen komt merk je hoe zwak ze is. De man heeft een bepaalde macht over haar. Hij maakt haar bang en trekt haar naar zich toe. Hij wil haar terug en zij kan niets anders dan toegeven. Duco van der Staal: Een artistieke jongen van 26 jaar. Hij leeft in het verleden en houd niet van de toekomst. Hij is Nederlands en woont in een atelier in Rome. Daar leeft hij van de schilderijen die hij verkoopt en van het geld dat hij van zijn moeder krijgt. Zijn moeder vindt dat hij maar wat aanrommelt. Dankzij Cornélie gaat hij echt ergens voor werken en anders tegen het leven aankijken. Hij gaat banieren maken, het schilderij voor de feministische tentoonstelling. Hij gaat naar de toekomst kijken en zou graag met Cornélie willen trouwen. Hij is erg verliefd op haar en kan er ook niet tegen als zij flirt met de prins. Als hij en Cornélie erg weinig geld hebben wil hij dit (uit trots?) niet aan nemen van Urania. Aan het einde van het boek blijkt de slapte van deze jongen, hij laat Cornélie zomaar terug gaan naar haar ex man die haar in het verleden heeft mishandeld. Urania: Een mooi, naief, jong meisje uit Amerika. Haar vader is een rijke man en woont in Chigago. Urania is helemaal fan van adellijke mensen, ze spaart wapens van allerlei geslachten. Dit vindt Cornélie nogal stom. Ze is dan ook dolblij als ze met Prins Gilio kan trouwen. Maar door haar huwelijk gaat ze zich erg alleen voelen, Gilio’s familie waardeert haar niet, alleen haar geld. Ze willen haar de kroonjuwelen niet afstaan. Urania laat met haar geld, scholen en andere dingen bouwen voor dorpelingen. Ze wordt de beste vriendin van Cornélie. Verder in het boek blijkt ook dat Urania toch anders is (of wordt) dan in het begin. Cornélie en de familie van Gilio gaan haar allemaal waarderen. Rudolf Brox: Cornélie ’s ex-man. Hij is een wreed persoon. Een man die zijn vrouw slaat en haar als zijn eigendom ziet. Hij is militair en heeft een mooi hoofd. Hij heeft Cornélie in zijn macht. Gilio: Een Italiaanse Prins, eigenlijk Virgilio. Hij wordt verliefd op Cornélie en vindt haar een engel maar ook een duivel. Zij flirt met hem, hij vat dat op als een soort van wederzijdse liefde. Maar wanneer hij haar begint te zoenen, slaat zij hem in zijn gezicht. Op dat moment wordt hij boos en is hij zwaar beledigd. Hij voelt een hoge positie en heeft ook een hoge positie omdat hij Prins is. Marchesa Belloni: De eigenares van een pension. Haar pension staat bekend omdat het goedkoop is. Haar personeel is dan ook heel goedkoop, of oud of jong zodat de lonen laag zijn. Zij koppelt Urania aan de Prins. Ze is erg op geld gesteld en probeerde Cornélie aan het begin van het boek af te zetten. Als Cornélie niet meer genoeg geld heeft gooit mevrouw Belloni haar meteen het pension uit.

Belangrijke gebeurtenissen: In het boek ontmoet Cornélie een aantal belangrijke personen. >Duco is erg belangrijk voor haar omdat ze erg veel van hem houd. Met hem kan ze goed praten en bij hem voelt ze zich prettig. Het is heel erg als Cornélie hem moet verlaten om te gaan werken in Nice omdat ze zo’n geld nood hebben. >Urania is belangrijk voor Cornélie, als zij en Duco geld problemen hebben leent Urania geld. Urania zorgt voor de baan bij Mrs Uxeley. Daarnaast is ze ook een lieve vriendin voor haar. >Gilio is ook belangrijk omdat Cornélie eerst veel met hem flirt en hem wel interessant vindt. Dit zorgt voor twee belangrijke gebeurtenissen. Ten eerste het moment dat Gilio Cornélie zoent waarop zij hem in zijn gezicht slaat. Ten tweede wanneer hij Cornélie en Duco bespied om Duco vervolgens met een mes aan te vallen. Natuurlijk is ook de scheiding van Cornélie een belangrijke gebeurtenis in het boek. Deze scheiding zorgt voor een geheel ander leven. Cornélie ’s familie wil niets meer van haar weten zodat ze naar Italië vertrekt. Later, als de familie in geld nood komt hebben ze Cornélie wél nodig! De scheiding heeft als gevolg dat Rudolf Brox zijn vrouw terug wil. Hij gaat opzoek naar haar, en spreekt haar aan tijdens een van Miss Uxeley’s feesten. Het moment waarop de titel wordt verklaard beschouw ik ook als belangrijk (zie verklaring van de titel). Dit gebeurt ergens aan het einde van het boek.

Plaats: Italië, Rome. Frankrijk, Nice. Tijd: De vertelde tijd van dit boek is een jaar en een paar maanden. Het verhaal begint rond oktober en eindigt een jaar later in januari. De historische tijd van dit boek is het einde van de 19e eeuw. Het verhaal wordt in chronologische volgorde verteld, met hier en daar een korte flashback.

4)Verdieping Verklaring van de titel: (zie thema) Zij had Duco ontmoet en zij had hem haar liefde gegeven, geheel en al, als een onverdeelbaar gouden geschenk, en zij zou na hem nooit meer liefhebben. Maar voor Duco had zij Rudolf Brox ontmoet. Misschien als zij hem na Duco ontmoet had, had zijn meesterschap haar niet overheerst… Zij wist het niet. En wat gaf het, dat te bedenken. Nu was het als het was. Zij was in haar bloed geen vrouw voor velen: zij was in haar bloed geheel echtvrouw, echtgenote, gemalin. Van de man, die haar man geweest was, was zij in haar vlees, in haar bloed de vrouw, en was zij zijn vrouw, ook zonder liefde. Want zij kon dit geen liefde noemen; zij noemde liefde alleen dat andere, dat hoge en tedere, dat innig volmaakte van levens harmonie, dat gaan van twee langs een goede lijn, samengesmolten uit twee glinsterende lijnen… Maar als een wolk waren om hen heen de handen als opgespookt, hadden de handen geheimzinnig, hun gouden lijn uit een doen springen, en de hare, kronkelende arabesk, was terug gesprongen, trillende spiraal, en had gekruist een donkere lijn van vroeger, een sombere weg van het verleden, een duistere laan vol onbewustbaarheid en noodlottige slavernij. O, van die levenslijnen het vreemde, het allergeheimzinnigst vreemde toch; terug te krullen, terug te dwingen naar haar eerste uitgangspunt! Waarom was het alles nodig geweest? Zij had maar een gedachte: te vluchten. Zij zag niet die geleidelijkheid der lijnen, en het noodlot van die wegen, en zij wilde niet voelen de drang der sprekende handen. Te vluchten, om te keren op de duistere weg, terug naar het punt van scheiding, terug naar Duco, en met hem samen vlechten, wringen de twee verloren richtingen tot weer een zuivere beweging, tot weer één lijn van geluk. Thema: Het vast gelegde leven van de mens, het leven als lijnen. Onvrijheid. Het leven wordt bepaald door omgeving, milieu en erfelijkheid. Mening: Nu ik, twee weken na het lezen van het boek, dit boekverslag maak denk ik weer terug aan het geweldige boek. Ik vond het een bijzonder mooi boek omdat het verhaal erg goed is. Het verhaal zit goed in elkaar, het is boeiend, niet voorspelbaar en interessant. Daarnaast is het boek ook nog eens heel goed geschreven. De schrijver gebruikt gepaste woorden en prachtige zinnen. Het zijn vaak lange zinnen maar niet langdradig. Door de woorden kan je de sfeer uit het verhaal goed proeven. Zo worden er bijvoorbeeld Italiaanse worden gebruikt in Italië, en als een engelse dame praat worden er Engelse worden door de zin gegooid. Het personage, Cornélie, is erg goed neergezet. Ik vond het mooi hoe ze naar vrijheid zocht, vrij wilde zijn maar hoe dat toch niet in de conventies van de tijd past. Wat ik het mooiste vind, is deze gedachte die de hoofdpersoon van het boek heeft: Een mens kent zich zelf en een ander nooit. Ik ken je niet, ik ken mijzelf niet. Echt super, dat zeg ik zelf namelijk ook altijd.