Ruimte: Het verhaal speelt zich af in Zuid-Frankrijk (Languedoc). De start- en finishplaats Meyrueis ligt tussen de Causse Mejean en de Causse Noir. Voor een wielrenner spelen de bergen een belangrijke rol: daar vallen de beslissingen. Zodoende zijn de bergen dus overeenkomstig met het verhaal gebruikt , het gaat tenslotte over een wielrenner. De ‘ik’ ziet een berg als een muur waar hij tegenop moet. Heel zijn lichaam protesteert hiertegen, maar hij gaat door. Waarom beklimt hij die berg? ‘Omdat hij er staat, zegt de alpinist’. De afdaling is een roekeloos avontuur. Een op zichzelf staande ruimte is ook wel de fiets van de renner te noemen, tenslotte maakt de renner zijn race met zijn fiets en met zijn uithoudingsvermogen. Dus de fiets is ook overeenkomstig met het verhaal. Een nog andere ruimte betreft de auto waarin hij na afloop van de race mee naar huis rijdt. Hij wordt ingehaald door de auto met daarin Reilhan, eigenlijk leidt hij dus op een dag twee nederlagen. Aan de ene kant is de auto overeenkomstig want het is een soort van verlenging van de wedstrijd maar aan de andere kant is het helemaal niet overeenkomstig omdat het hier een totaal ander voertuig betreft dan de fiets. De auto dient voor Krabbe ook als rustpunt, hier komt hij aan het einde van de race tot rust en ziet Reilhan de prijs uitgereikt krijgen.

Personages: De hoofdpersoon is Tim Krabbe, de schrijver van het boek. Zijn sportcarrière begon in feite in 1948, op vijfjarige leeftijd, toen hij het wereldrecord ‘getallen typen’ scherp stelde. Zijn leven was een doorlopende recordverbetering: hij organiseerde verspringkampioenschappen waarbij hij zelf alle medailles won, reed met zijn fiets wedstrijdjes tegen auto’s en tegen zichzelf. In 1972 kocht hij een racefiets en op 20 juli 1972, op 29-jarige leeftijd, reed hij zijn eerste wedstrijd, nadat hij zich had aangemeld bij de wielerclub van Anduze. De ‘ik’ wil zich voortdurend bewijzen: hij wil presteren, en als hij niet kan winnen wil hij op een andere manier uniek zijn, door bijvoorbeeld records te breken of door in elke wedstrijd heel even op kop te rijden, zodat hij altijd even de beste was. Wat hij kan, kan geen dier, hij is een ‘bijzonder iemand’. Hij is gaan wielrennen alleen en uitsluitend omdat het wielrennen is, maar ook omdat opscheppen hierover zo’n gretig gehoor vindt en omdat hij wil winnen. Zijn wielerbelevenissen noteert hij in een dagboek. Bijfiguren zijn de overige deelnemers aan de wedstrijd, waarvan er enkele geportretteerd worden. Lebusque is 42 jaar en grof gebouwd. Hij heeft weinig koersinzicht, hij blijft veel te lang op kop rijden. Reilhan is 19 jaar. Hij kan goed sprinten, maar hij is een ‘wieltjeszuiger’. ‘Stani’ Kleber is Krabbes vaste trainingspartner. Hij valt bijna nooit aan, hij heeft ‘geen panache, geen brio, geen courage’. Titeluitleg: De titel slaat terug op Tim Krabbe zelf, de wielrenner die in het boek mee rijd met een koers. Vandaar de titel De Renner.

Thematiek: Een renner verhaalt over een wielerwedstrijd waarin hij, door enorme inspanningen te leveren, uiteindelijk tweede wordt. In het boek komen verschillende facetten van het wielrennen aan de orde, o.a.: -Techniek -Tactiek -Waarom wielrennen? -De mythe van het wielrennen -De gedachten van de wielrenner tijdens een wedstrijd

Stijl: Het boek leest erg gemakkelijk. De zinnen zijn vaak kort. Stijl en woordkeus doen denken aan de sportjournalistiek. In dit verhaal over een wielrenner is wielerjargon uiteraard onvermijdelijk. Op blz. 33 vertelt de ‘ik’ dat hij een keer zelf een woord bedacht tijdens een wedstrijd: Batuwu Griekgriek.

Informatie auteur: Zoals ook al uit het boek af te leiden is is Tim Krabbe grootmeester schaken, wieleramateur en schrijver. Als wieleramateur was hij zeer verdienstelijk en reed verschillende wedstrijden vooraan, waardoor hij het boek ‘De Renner ook zo goed kan beschrijven, hij geeft namelijk informatie van binnenuit en niet van buitenaf. Enkele boeken die Tim Krabbe geschreven heeft zijn: De stad in het midden en natuurlijk de Renner. Voor meer informatie zie ook het personage gedeelte.

Eigen mening: Het boek vond ik goed te lezen, dit kwam door de duidelijke manier van schrijven van Krabbe en het onderwerp dat hij gekozen heeft, namelijk zijn eigen race die hij ooit verreden heeft. Ook door de afwisseling van feiten met hetgeen dat gebeurt in de race vind ik leuk, zo kom je toch te weten wat er gebeurt met Krabbe in de race en kom je ook heel veel te weten over gebeurtenissen in de wielergeschiedenis die Krabbe vind passen bij zijn race. Vooral de manier van de sportjournalistiek komt heel goed naar voren in het boek, zie volgend citaat. (blz. 32: ) “Grote ontwikkelingen: nu lost voor me Guillaumet, Reilhan gaat alleen verder.” Door het boek kom je ook verschillende wielerjargonnen te weten die van pas komen bij bijvoorbeeld een verslag van de Tour de France waar verschillende jargonnen de revue passeren. Doordat de zinnen kort zijn lees je ook makkelijker en sneller door het boek heen, waardoor je het met veel plezier leest en daardoor blijft lezen om te weten of Krabbe de race zal winnen of verliezen. Nadat ik het boek gelezen had kwam ik erbij mezelf achter dat het boek verschillende spanningsvelden heeft maar ook weer bepaalde stukken waarin geen enkele gebeurtenis spannend is. Deze verdeling van spanning is goed gekozen, want als er even een “saai” moment in het boek is wordt dit meteen vervolgd door een zeer spannend gedeelte waarin een renner een demarage plaatst of waarin Krabbe zelf demarreert. Doordat Krabbe zelf zijn eigen verhaal verteld is de geloofwaardigheid heel hoog, je hebt namelijk de informatie over de race uit de eerste hand en niet van een of andere journalist die het precies zo verteld alsof Krabbe de beste renner uit de race was. Het realiteitsgehalte ligt ook weer hoog door het feit dat Krabbe zijn eigen verhaal zelf verteld. Het actualiteitsgehalte is op dit moment dat ik dit schrijf niet zo hoog omdat er geen belangrijke wielerraces zijn, maar dadelijk als de Tour de France weer begint dan is dit boek zeker zeer actueel. Maar omdat het al in het jaar 1978 uitkwam zullen verschillende elementen al wel verouderd zijn zoals de techniek van de fiets en de verschillende wielerjargonnen. Doordat ikzelf eigenlijk nooit een wielerwedstrijd heb gereden herken ik niet de emoties van het moe zijn van dichtbij, maar doordat ik wel eens een race op de tv heb gezien en ze zelfs zelf heb zien rijden, ken ik wel verschillende emoties van veraf zoals de teleurstelling om net tweede te worden. Doordat de meeste emoties van Krabbe bekend zijn ga je je zelf inleven in hem. Je kan op sommige momenten zelfs al verspellen wat hij gaat doen en hoe hij zal reageren als er iemand van hem wegrijd. Ik denk nog altijd dat wielrennen een heel mooie sport is, maar niks voor mij is, mede door de grote risico’s die je loopt. Door dit boek is die gedachte alleen maar versterkt want je weet nu ongeveer hoe zo’n Indurain zich gevoelt zal hebben toen hij opeens geen Tour had gewonnen na 5 opeenvolgende jaren de tour gewonnen te hebben. Je komt ook de emoties te weten die er ontstaan als je volledig kapot gaat en werkelijk door een hel gaat, omdat je je volledig kapot hebt gereden om te demarreren of om bij de kopgroep aan te haken. Voor mij persoonlijk is het vooral een belangrijke bron van informatie wat betreft de wielerwereld en de emoties die door een renner gaan. Het boek heeft mij ook laten zien dat iemand heel goed pas op zijn 30e kan beginnen met wielrennen en dan nog zeer goed kan koersen en zelfs wedstrijden kan winnen.

Eigen mening: Het boek vond ik goed te lezen, dit kwam door de duidelijke manier van schrijven van Krabbe en het onderwerp dat hij gekozen heeft, namelijk zijn eigen race die hij ooit verreden heeft. Ook door de afwisseling van feiten met hetgeen dat gebeurt in de race vind ik leuk, zo kom je toch te weten wat er gebeurt met Krabbe in de race en kom je ook heel veel te weten over gebeurtenissen in de wielergeschiedenis die Krabbe vind passen bij zijn race. Vooral de manier van de sportjournalistiek komt heel goed naar voren in het boek, zie volgend citaat. (blz. 32: ) “Grote ontwikkelingen: nu lost voor me Guillaumet, Reilhan gaat alleen verder.” Door het boek kom je ook verschillende wielerjargonnen te weten die van pas komen bij bijvoorbeeld een verslag van de Tour de France waar verschillende jargonnen de revue passeren. Doordat de zinnen kort zijn lees je ook makkelijker en sneller door het boek heen, waardoor je het met veel plezier leest en daardoor blijft lezen om te weten of Krabbe de race zal winnen of verliezen. Nadat ik het boek gelezen had kwam ik erbij mezelf achter dat het boek verschillende spanningsvelden heeft maar ook weer bepaalde stukken waarin geen enkele gebeurtenis spannend is. Deze verdeling van spanning is goed gekozen, want als er even een “saai” moment in het boek is wordt dit meteen vervolgd door een zeer spannend gedeelte waarin een renner een demarage plaatst of waarin Krabbe zelf demarreert. Doordat Krabbe zelf zijn eigen verhaal verteld is de geloofwaardigheid heel hoog, je hebt namelijk de informatie over de race uit de eerste hand en niet van een of andere journalist die het precies zo verteld alsof Krabbe de beste renner uit de race was. Het realiteitsgehalte ligt ook weer hoog door het feit dat Krabbe zijn eigen verhaal zelf verteld. Het actualiteitsgehalte is op dit moment dat ik dit schrijf niet zo hoog omdat er geen belangrijke wielerraces zijn, maar dadelijk als de Tour de France weer begint dan is dit boek zeker zeer actueel. Maar omdat het al in het jaar 1978 uitkwam zullen verschillende elementen al wel verouderd zijn zoals de techniek van de fiets en de verschillende wielerjargonnen. Doordat ikzelf eigenlijk nooit een wielerwedstrijd heb gereden herken ik niet de emoties van het moe zijn van dichtbij, maar doordat ik wel eens een race op de tv heb gezien en ze zelfs zelf heb zien rijden, ken ik wel verschillende emoties van veraf zoals de teleurstelling om net tweede te worden. Doordat de meeste emoties van Krabbe bekend zijn ga je je zelf inleven in hem. Je kan op sommige momenten zelfs al verspellen wat hij gaat doen en hoe hij zal reageren als er iemand van hem wegrijd. Ik denk nog altijd dat wielrennen een heel mooie sport is, maar niks voor mij is, mede door de grote risico’s die je loopt. Door dit boek is die gedachte alleen maar versterkt want je weet nu ongeveer hoe zo’n Indurain zich gevoelt zal hebben toen hij opeens geen Tour had gewonnen na 5 opeenvolgende jaren de tour gewonnen te hebben. Je komt ook de emoties te weten die er ontstaan als je volledig kapot gaat en werkelijk door een hel gaat, omdat je je volledig kapot hebt gereden om te demarreren of om bij de kopgroep aan te haken. Voor mij persoonlijk is het vooral een belangrijke bron van informatie wat betreft de wielerwereld en de emoties die door een renner gaan. Het boek heeft mij ook laten zien dat iemand heel goed pas op zijn 30e kan beginnen met wielrennen en dan nog zeer goed kan koersen en zelfs wedstrijden kan winnen.

Commentaar bij recensie van Dhr. Nico Scheepmaker: De recensent schrijft dat het boek een literair meesterwerkje is, daar ben ik het persoonlijk wel mee eens maar er zijn veel betere boeken maar zeker niet op het gebied waar dit boek over gaat. Doordat ik geen andere boeken heb gelezen die over de sportwereld gaan kan ik niet oordelen of dit boek het beste sportboek in de Nederlandse taal is. Maar ik kan me wel voorstellen dat de meeste boeken niet door de sportmensen zelf zijn geschreven maar door mensen langs de kant en dat is bij dit boek niet het geval waardoor de groep waar tegen dit boek het op moet nemen al weer kleiner wordt. De recensent zegt ook dat je het boek in een teug uitleest. Met deze stelling ben ik het helemaal eens, want ik heb het namelijk ook in een keer uitgelezen. En dit alleen om te weten komen of Krabbe de koers wint of iemand anders.

Bron: Prisma uittrekselboek.