Philip en de anderen door Cees Nooteboom

Eerste persoonlijke reactie

Om te beginnen vond ik het verhaal niet spannend. Sterker nog ik vond het oersaai. Er gebeurt helemaal niets, bijna alleen terugblikken op zijn jeugd en wat hij al in zijn leven meegemaakt heeft, die verder niet bij het verhaal horen.
Het verhaal kan voor mensen erg veelzeggend zijn. Mij zegt het eigenlijk helemaal niets, want ik heb elk hoofdstuk minstens drie keer gelezen omdat ik er geen bal van snapte. Ook omdat er steeds Franse zinnen in stonde of fragmenten van beroemde Franse dichters. Ik zeg het nu een beetje stom, maar de schrijver had een bepaalde dwang tot het uiten van de Franse zinnen die hij al heeft gehoord. Ik heb van een aantal Franse woorden de betekenis opgezocht. Nu snap ik het wel een beetje.
Het verhaal is totaal niet interessant. Philip denkt steeds aan zijn avonturen terug, maar daar heb ik helemaal niets aan, want het heeft niets met het verhaal te maken. Ik denk dat op het niveau van de gemiddelde auteur het verhaal de helft van de pagina’s had kunnen schelen.
Het principe van het verhaal is overbekend. Het gaat over iemand die een meisje zoekt over heel europa, waarvan hij denkt dat zij toch niet bestaat. Net als hij de zoektocht wil annuleren vindt hij haar, en na een korte tijd verliest hij haar alsnog.
Het verhaal is dus erg onaangenaam. Het is niet leuk om iets te lezen wat in een aantal zinnen verteld kan worden. Dit is zonde, want dat maakt het verhaal erg saai. Voor mij gold dat ook. Ik moest me als het ware erdoorheen graven.

Een samenvatting van de inhoud.

Het verhaal speelt zich af in heel europa. Het gaat over Philip Emmanuel Vanderly, een jongen van ongeveer 16 jaar oud. Hij gedraagt zich heel volwassen, en hij is heel erg nieuwsgierig. Aan zijn uiterlijk wordt geen aandacht geschonken. Hij heeft een oom, Antonin Alexander, Die hij op zijn tiende voor het eerst ontmoette. Toen had hij een beetje angst voor zijn oom. Antonin Alexander is een man van rond de 70 jaar oud, en zit vol geheimen en mysterieuze wetenschappen. Als Philip komt, vraagt hij of hij iets mee heeft gebracht. Als dit niet het geval blijkt te zijn zegt zijn oom dat hij eigenlijk iets voor hem mee had moeten brengen. Zo kreeg Philip een beetje angst voor hem. Hij ging een bos bloemen plukken in het park.
Zes jaar later, als Philip 16 jaar oud is, ontmoet hij hem voor de tweede keer. En nu goed. Weer vraagt zijn oom of hij iets mee heeft gebracht, maar dat heeft hij helemaal vergeten. Weer gaat hij een bos bloemen halen. Hij blijft deze keer twee jaar bij zijn oom. Hij is niet getrouwd. Philip ziet op zijn kamer een schilderij hangen, die van een heel goede vriend was, die jaren geleden verhuisd was zonder dat Antonin het wist.
Na twee jaar wil Philip een reis door Frankrijk maken, omdat hij er nog nooit is geweest en omdat zijn oom er veel verhalen over vertelde.
Op de morgen dat hij vertrekt wil hij gaan liften. Dat begon voor hem niet goed, want hij stapte in een auto waar een man in zat, die een homofiel bleek te zijn. Hij stelde een heleboel vragen, die steeds persoonlijker werden. Toen begon hij aan Philip’s lichaam te zitten. Toen was voor hem de maat vol en zegde dat hij uit wilde stappen.
De man remde keihard waardoor Philip met zijn neus op het dashboard klapte. De man begon te schreeuwen en Philip stapte uit. De man gooide met afval naar hem. Philip wist niet hoe snel hij weg moest komen.
Philip was net over de Belgische grens, en besloot de trein te nemen voor zijn verdere zwerftocht. Aangekomen in Frankrijk zoekt hij voor de eerste nacht een slaapplaats, in dit geval een hotel. De volgende morgen gaat hij weer verder.
In zijn reis Ontmoet hij Maventer, een oude monnik. Maventer komt voort uit Zijn echte naam, waarvan de eerste twee letters ‘Ma’ luiden, en venter, omdat hij een venter is. Maventer vertelt hem over een Chinees meisje, dat volgens Maventer knap, slim, lief, kortom volmaakt is.
Philip wil het meisje zoeken. Maar, zei Maventer, ze kan zich in heel europa bevinden. Maventer wil hem van gedachten laten veranderen, maar Philip is zo onder de indruk, hij wil haar koste wat kost zoeken.
Nog geen week later wijzigt hij de koers van zijn zwerftocht en gaat door heel europa zoeken, in de grotere steden, in de hoop haar te vinden.
Tijdens zijn tocht ontmoet hij aparte mensen. Een daarvan is Heinz, een Duitse man. Hij is epileptisch. Hij zit in een klooster, al vanaf zijn vroege jeugd. Hij was er niet bij gekomen omdat hij zich geroepen voelde, of omdat hij van God hield, maar puur omdat hij ergens bij wilde horen.
Verder reist Philip nog door een aantal landen door, maar tot zijn grote teleurstelling, vindt hij haar niet. Hij vindt werk bij een paprikakweker waar hij een paar maanden werkt. Hij kan het meisje maar niet vergeten en besluit uiteindelijk om zijn reis voort te zetten. Dit keer gaat hij naar Scandinavië, in de laatste hoop haar alsnog te vinden.
En hoe kan het ook anders: hij vindt haar. Philip zegt dat hij haar overal heeft gezocht. Het meisje is heel knap, en mysterieus. Hij weet niet of hij verliefd op haar is. Hij wil liever een paar dagen bij haar zijn. Na die dagen zegt het meisje dat ze hem heel aardig vindt, en dat ze hem knap en intelligent. Maar dat is voor haar niet genoeg. Philip weet niet wat hij daar van zal vinden, maar uiteindelijk accepteert hij dat toch. Hij zegt dat hij haar nooit zal vergeten en gaat terug naar zijn oom.
Hij vraagt of Philip iets heeft meegebracht, waarop hij zegt: ”Nee oom, ik heb niets meegebracht.”

Beschrijving van je leeservaring

Het onderwerp
Ik vind het onderwerp van het verhaal niet interessant, omdat het zo veelvoorkomend is. Toen ik het boek zag verwachtte ik er veel meer van. Er komt gewoon teveel onzin in voor, waar je niets mee kunt.
Ik heb al een paar keer over het onderwerp nagedacht, omdat ik er een paar films van heb gezien. Het heeft me niet echt nieuwe kanten laten zien.
Ik ben wel een beetje anders door dit verhaal gaan denken, het heeft namelijk een negatieve invloed op me gehad.
Ik had totaal niet verwacht dat dit verhaal zo beschreven zou zijn. Het verrast me nu dat dit boek op deze manier zo vol geschreven kan worden.
Het onderwerp wordt wat mij betreft te grondig uitgewerkt. De fragmenten van de manier waarop hij aan zijn belevenissen terugdenkt hebben echt te veel aandacht gekregen. De momenten die hij in de tegenwoordige tijd beleeft hadden voor mij meer aandacht moeten krijgen.
Ik heb al eens een paar films ver dit onderwerp gezien, maar die films waren veel beter, omdat je tenminste wist wat terugblikken op het verleden zijn.

De gebeurtenissen
Volgens mij is de belangrijkste gebeurtenis in het verhaal dat Philip van Maventer heeft gehoord over een Chinees meisje en dat hij wil zoeken. Hij vindt haar en raakt haar weer kwijt.
Het verhaal bevatte zo veel flashbacks dat ik op een gegeven moment niet meer wist of het ook werkelijk flashbacks waren. Ik moest me erdoorheen worstelen.
Het verband tussen gebeurtenissen en flashbacks is moeilijk te verklaren. Er zit bijna geen verband tussen.
De gebeurtenissen zitten in een sfeer van rond de 1950. Ik vind dat geen goede keuze.
Ik heb wel eens films gezien met vergelijkbare gebeurtenissen. Geen enkele was zo slecht als deze. Er gebeurt gewoon te weinig in.

De personages.
Ik zou niet echt op de hoofdpersoon willen lijken, omdat hij erg serieus is, en het is geen held.
Ik kan me echt niet in de hoofdpersoon verplaatsen, omdat ik nooit zoveel in zou zetten voor wat je misschien niet krijgt.
Philip is meer een typetje. Hij is erg ondernemend.
Ik bewonder Philip ook wel, want hij gaat op zijn 18de alleen op reis door europa.
Van Philip kom je het meest te weten. Het is genoeg om zijn gedrag te begrijpen
Philip verandert in de loop van het verhaal. Hij leert meer zich te beheersen.
Ik ben het niet eens met de beslissing van Philip. Het is heel dapper van hem maar ik zou dat nooit gedaan hebben.

De bouw
Ik vind dat het verhaal niet goed samenhangt, vanwege alle flashbacks.
Het verhaal is niet spannend omdat er bijna niets in gebeurt.
Het verhaal boeit me ook niet
De bouw van het verhaal is erg ingewikkeld, want je weet niet meer wat nu echt gebeurt en wat niet.
Er is één verhaallijn in. Dat hadden er niet meer kunnen zijn.
Er zitten te veel terugblikken in het verhaal. Ik vind het irritant.
Het einde verrast me een beetje, omdat dan alles zo vlug gaat. Er zijn geen terugblikken meer dan, dat valt me erg op, want dat heeft heel het boek gevuld.

Het taalgebruik
Het verhaal is niet echt lastig om te lezen wat taalgebruik betreft. Er zitten slechts een paar moeilijke woorden in.
Er zijn me een paar eigenaardigheden opgevallen, namelijk het woord ‘handle’. Ze bedoelen er ‘hendel’ mee. Ik weet niet hoe dat komt.
Ik vind niet echt dat de taal past bij Philip, omdat het namelijk een jongen van 16 jaar oud is.

Verwerkingsopdracht 3h

Ik heb informatie gevonden over Cees Nooteboom op www.ceesnooteboom.tk.
Je ziet dat onder de kop ‘Zoektocht’ staat dat dit verhaal veel verschilt met zijn andere werken.

Biografie

Op 31 juli 1933 werd Cornelis Johannes Jacobus Maria Nooteboom geboren te Den Haag. Als Cees Nooteboom debuteerde hij in 1955 met de roman Philip en de Anderen
Die al snel gevolgd werd met de dichtbundel 'De Doden zoeken een Huis' (1956). Voor deze dichtbundel ontving hij een reisbeurs van de Nederlandse regering. De drie passies van Nooteboom zaten er dus al vroeg in: dichten, reizen en romanschrijven.

Zoektocht

Toch lijkt zijn debuutroman weinig op de rest van zijn werk. De dromerige Philip reist door Europa op zoek naar een Chinees meisje. Op deze zoektocht ontmoet hij 'de anderen'. De toegankelijke stijl staat in groot contrast met de romans die Nooteboom daarna publiceert. Werkelijkheid en fictie lopen in Een lied van schijn en wezen (1981)en De ridder is gestorven (1963) meer en meer door elkaar, in een taalspel dat zich wel laat lezen maar niet licht laat navertellen. In zijn meest bekende romans Rituelen (1980) en Allerzielen (1998) is de stijl toegankelijker maar ook in die romans is de diepgravende intellectuele manier van schrijven van Nooteboom in elke zin terug te vinden.

Grenzeloos talent

Deze intellectuele toon komt ook naar voren uit zijn reisverhalen. Het is Nooteboom geweest die het genre van het reisverhaal een plaats heeft gegeven. Steeds schrijft hij in zijn eigen onderscheidende stijl. Wie met Nooteboom meereist wordt meegenomen in geschiedenissen en beschouwingen die de lezer laten delen in de ervaring van de auteur. Soms is het bij Nooteboom moeilijk om een grens te trekken tussen de verschillende genres die hij beoefent. Sommige van zijn reisverhalen neigen naar essayistiek terwijl een roman als In de bergen van Nederland ook gelezen kan worden als een literatuurwetenschappelijk betoog.

Poëzie...

Als Nooteboom gevraagd wordt om zélf een typering te geven van zijn schrijverschap dan zal hij zeggen dat hij toch vooral een dichter is. Het meest van alle genres toon Nooteboom zich in zijn gedichten de taalvirtuoos die met hermetische en soms raadselachtige gedichten de lezer aanspreekt op een heel persoonlijk niveau. Niet elke schrijver krijgt het voor elkaar om al tijdens zijn auteurschap twee maal een overzichtswerk uit te mogen geven. Vuurtijd, ijstijd, Gedichten (1984) bevat al zijn gedichten en dichtbundels van 1955 tot 1983 terwijl Bitterzoet honderd gedichten van vroeger en zeventien nieuwe (2000) nog een licht werpt op het poëtische werk van Nooteboom.

Comeback?

Al van zijn debuut af aan is Nooteboom zeer positief ontvangen door de Nederlandse kritiek. Toch heeft hij een beetje een moeilijke relatie met het Nederlandse publiek. Op de een of andere manier heeft de Nederlandse lezer het toch moeilijk met zijn intellectuele stijl. Dit is er dan ook de reden van dat Nooteboom na De ridder is gestorven (1963) bijna twintig jaar lang geen romans meer heeft geschreven. Vanaf dat moment is hij vooral bekend geweest als schrijver van reisverhalen en gedichten. Zijn 'comeback' als romanschrijver met Rituelen (1980) is gelukkig definitief. De naam Cees Nooteboom is vandaag de dag niet meer weg te denken uit de Nederlandse literaire wereld en heeft hij een groot aantal lezers weten te bereiken.

Grenzeloos talent

Tegenwoordig maakt het Nederlandse publiek ook maar een relatief klein deel uit van zijn lezers. Zijn werk wordt nu meestal snel vertaald naar het Duitse taalgebied, waar zijn naam bijna nog bekender is dan in Nederland, naar het Engelse taalgebied waar zijn roem stijgt en zelfs naar het Spaanse of het Turkse taalgebied. In 1957 ontving Nooteboom de Anne Frank Prijs voor zijn debuutroman. Tegenwoordig heeft hij ook een groot aantal buitenlandse onderscheidingen op zijn naam staan. In 1997 werd hij benoemd tot Honorary member of the Modern Language Association of the United States of America. Maar het belangrijkste is nog wel dat Nooteboom door zijn gestaag stijgende verkopen aandacht heeft kunnen vragen voor de boeiende thematieken die hij aansnijdt. Over zijn roman Allerzielen (1998) zegt hij bijvoorbeeld: "Het thema van het boek is dat van de dingen die verdwijnen en ook onherroepelijk verdwijnen […] Die dingen die ook bij het leven horen en waar je het nooit over hebt".

Verwerkingsopdracht 1 e

Dit verhaal is op zich simpel opgebouwd. Het gebeurd in een en dezelfde tijd, namelijk de tegenwoordige tijd. Alleen vind ik het erg jammer dat Philip steeds terug denkt aan zijn jeugd herinneringen, als hij iets meemaakt wat daar op lijkt. Op zich zou dat niet zo erg zijn, maar voor mij is het boek zo saai, dat je echt constant alert moet blijven om het verhaal bij te houden. Dan weet je gewoon niet meer of wat er verteld wordt in de tegenwoordige tijd of dat het terugblikken zijn. Ik ben geen één keer een echte flashback op het verhaal zelf ben tegengekomen. U kunt misschien denken dat dit gewoon open plekken zijn, maar dat is niet waar. Het zijn gewoon beschrijvingen om een beter beeld te krijgen van Philip’s jeugd. Maar echt een helderder beeld krijg je niet. Ik vind dit erg zonde, want ik had er echt meer van verwacht, en ook omdat het boek aanbevolen werd door mijn docent.
Maar dit is slechts míjn mening.