Beoordeling

Ik vond het op zich wel een leuk boek, alleen het langdradige gezwets werd soms een beetje vervelend. Ik zou het wel willen aanraden zodat anderen ook een mening kunnen vormen over dit boek.

Over de schrijfsters:

Betje Wolff: Elizabeth (Betje) Wolff-Bekker wordt geboren op 24 juli 1738 in Vlissingen en overlijdt op 5 november 1804 te ’s Gravenhage. Betje wordt geboren in een welvarend koopmansgezin. Na een kort liefdesavontuur met Mattheus Gargon in 1755, trouwt ze in 1759 met de dan 52-jarige predikant Adriaan Wolff uit Beemster, die ze kent door intensieve briefwisselingen. In 1763 debuteert ze met haar eerste verzenbundel Bespiegelingen over het genoegen, waarin ook Brieven over den weg tot het waar genoegen is opgenomen. Naast haar verzen schrijft ze ook bijdragen voor het spectatoriale tijdschrift De Gryzaard (1767 – 1769). Ze raakt bevriend met ds. Cornelis Loosjes, oprichter van het tijdschrift Vaderlandsche letteroefeningen. Aagje Deken: Agatha (Aagje) Deken wordt geboren op 10 december 1741 in Amstelveen en overlijdt op 14 november 1804 in ’s Gravenhage. Al op jonge leeftijd raakt Aagje haar ouders kwijt. Ze wordt opgevoed in het weeshuis van de Collegianten in Amsterdam en gaat werken voor de familie Bosch. Ze raakt bevriend met het ziekelijke dochtertje, Maria Bosch. Met haar schrijft ze in 1775 de dichtbundel Stichtelijke gedichten.

Samen voorstanders van de Franse Revolutie.

Het begin van de briefwisseling tussen Betje en Aagje dateert van 1776. Aagje en Betje worden hartsvriendinnen. Als ds. Wolff in 1777 overlijdt, verbreekt Betje haar lidmaatschap van de Nederlands Hervormde Kerk en trekt Aagje bij haar in. In 1778 verhuizen ze naar De Rijp. Samen publiceren ze Brieven over verscheidene onderwerpen (2 delen, 1780-1781) en Economische liedjes (3 delen, 1780-1790). In 1782, als Betje en Aagje zich vestigen op ‘Lommerlust’ in Beverwijk, verschijnt het werk dat beiden blijvende roem bezorgt: Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart (niet vertaald)

Ander werk: Brieven van Abraham Blankaart (1787-1789, 3 delen), Wandelingen door Bourgogne (1789), Mejuffrouw Cornelia Wildschut, of De gevolgen van de opvoeding (1793-1789, 6 delen), Geschrift eener bejaarde vrouw (1802, onvoltooid).

BETJE WOLFF EN AGATHA VAN FOREEST. HET VERHAAL In het jaar 1774 werd heel Holland opgeschrikt door een ongekend schandaal. De rijke en knappe weduwe Agatha van Foreest trouwde met haar veel jongere huisknecht Jan Schenk. De jongeman was bovendien rooms-katholiek wat ondenkbaar was binnen de regentenfamilies waar de officieel erkende religie de gereformeerde was of zoals wij nu zeggen Nederlands-Hervormd. Agatha was toen 38 jaar, maar zoals we op haar portret in het Westfries Museum kunnen zien, in de bloei van haar leven. Agatha bezat onder meer een enorm huis aan het Grote Oost in Hoorn, een soort stadspaleis, maar bovendien een prachtig buiten in de Beemster. \'s Zomers ging zij zoals de meeste regenten uit Hoorn, naar het buiten in de Beemster. In die tijd stonden in de Beemster vele buitens met prachtige tuinen waar rijke families uit Amsterdam en Hoorn graag verbleven. Zij genoten daar van de rust en de schoonheid van het platte land, wandelden in de tuinen, organiseerden feestjes en maaltijden en ontvingen hun gasten. Het leven in de stad \'s zomers was niet erg aangenaam door het vele lawaai van de scheepswerven bijvoorbeeld, de stank van bedrijven zoals leerlooierijen en brouwerijen. Overal lagen smerige afvalhopen en het water was erg verontreinigd. Op het platteland was het veel gezonder. Midden in de Beemster woonde Betje Wolff met haar 32 jaar oudere dominee. Aan het huwelijk van het jonge meisje uit Vlissingen met dominee Wolff zit een heel verhaal vast. Toen Betje 16 jaar was en in een keurig koopmansgezin woonde in Vlissingen met haar vader en broers, haar moeder was gestorven, werd ze hopeloos verliefd op een vaandrig van even in de twintig. Haar vader en broers vonden dat helemaal geen geschikte partij. De minnaar was zonder werk en had geen goede vooruitzichten. De vrolijke Betje liet zich schaken door haar vriend en was enkele dagen van de aardbodem verdwenen. Haar familie was woedend. Toen ze enkele dagen later weer boven water kwam werd ze vrijwel opgesloten. De vaandrig werd met een schip naar Indie gestuurd, zover mogelijk bij Betje vandaan. Heel Vlissingen roddelde over de arme Betje. En er was niemand meer die met haar wilde trouwen, want een meisje dat van huis was weggelopen met een vriendje was voor geen enkele nette jongen van die tijd meer een goede partij. Betje die een leuke meid was en bovendien heel intelligent, schreef brieven met mensen in het hele land. Een dominee van 52 op zoek naar een vrouw hoorde van Betje en schreef haar een brief. Na wat heen-en-weer geschrijf stuurde Betje een getekend portret om te laten zien hoe ze eruit zag. Het leek de dominee wel wat. Hij reisde van Middenbeemster naar Vlissingen. Een enorme onderneming in die tijd met trekschuiten, koetsen en veerboten. Hij zag Betje, sprak met haar en vroeg haar
onmiddellijk ten huwelijk. Betjes vader en broers waren bijzonder opgelucht dat het ondeugende meisje toch nog een nette man vond. Het huwelijk werd snel geregeld en Betje trok met haar echtgenoot naar de Beemster. Zij woonde er vele jaren met de oude dominee Wolff, die erg goed voor haar was en haar zoveel mogelijk vrij liet. De twee hadden een soort vriendschappelijk verhouding met elkaar. Betje vond haar man een goede sul. Maar nooit vergat ze het vriendje uit haar jeugd. Ze schreef later eens aan een goede vriend dat ze geen pen op papier had gezet als ze met de jongen zou zijn getrouwd, maar haar leven zou hebben doorgebracht met hem te vertroetelen. De winters in de Beemster waren lang en saai. Als de wegen te modderig waren en er ijs in de vaarten lag kwam er niemand op bezoek en er werden geen brieven of boeken bezorgd. Iedere avond na het eten zaten Betje en haar dominee in de kamer van de pastorie. De hond Pretty lag te slapen, Betje en haar man lazen of schreven brieven. Als de dominee naar bed ging zat Betje vaak nog uren te schrijven voordat ze in haar eigen kamertje alleen in de bedstee kroop.De zomers waren heel wat gezelliger. Betje die vol grapjes zat en over alles mee kon praten, werd overal uitgenodigd. Ze zat aan tafel bij de rijke mensen, ontbrak op geen enkele feestje. De oude dominee klaagde erover dat hij zijn jonge vrouw zo weinig zag. Toen iedereen schande sprak van de verhouding tussen Agatha van Foreest en haar huisknecht, was Betje een van de weinigen die de verliefde weduwe verdedigde en fel voor haar opkwam. Ze vond weinig begrip. De regenten konden het niet erg waarderen dat een van hen onder haar stand trouwde. Agatha stoorde zich nergens aan en besloot het huwelijk door te zetten. Ze vertaalde het als eerste aan haar kinderen. De twee oudste zoons, inmiddels 19 en 17 jaar oud trokken woedend hun degen en joegen hun aanstaande stiefvader letterlijk de laan uit. Het huwelijk ging toch door. Agatha wachtte tot het najaar, toen alle regenten weer naar de stad waren. Ze trouwde in de Beemster tot grote waardering van Betje die wenste dat zij destijds een huwelijk had doorgezet. Agatha leefde gelukkig met haar jonge man. Betjes leven ging voorbij met het schrijven van boek. Nadat haar man gestorven was ging ze samenwonen met haar vriendin Aagje Deken.Samen schreven de dames boeken zoals Sara Burgerhart, het werden bestsellers waarmee Aagje en Betje beroemd werden. Agatha van Foreest koos voor haar hart en is nu vergeten. Betje Wolff leed een leven lang aan liefdesverdriet maar behoort tot op de dag van vandaag tot de bekende Nederlanders uit het verleden.

BETJE WOLFF EN AGATHA VAN FOREEST. HET VERHAAL In het jaar 1774 werd heel Holland opgeschrikt door een ongekend schandaal. De rijke en knappe weduwe Agatha van Foreest trouwde met haar veel jongere huisknecht Jan Schenk. De jongeman was bovendien rooms-katholiek wat ondenkbaar was binnen de regentenfamilies waar de officieel erkende religie de gereformeerde was of zoals wij nu zeggen Nederlands-Hervormd. Agatha was toen 38 jaar, maar zoals we op haar portret in het Westfries Museum kunnen zien, in de bloei van haar leven. Agatha bezat onder meer een enorm huis aan het Grote Oost in Hoorn, een soort stadspaleis, maar bovendien een prachtig buiten in de Beemster. \'s Zomers ging zij zoals de meeste regenten uit Hoorn, naar het buiten in de Beemster. In die tijd stonden in de Beemster vele buitens met prachtige tuinen waar rijke families uit Amsterdam en Hoorn graag verbleven. Zij genoten daar van de rust en de schoonheid van het platte land, wandelden in de tuinen, organiseerden feestjes en maaltijden en ontvingen hun gasten. Het leven in de stad \'s zomers was niet erg aangenaam door het vele lawaai van de scheepswerven bijvoorbeeld, de stank van bedrijven zoals leerlooierijen en brouwerijen. Overal lagen smerige afvalhopen en het water was erg verontreinigd. Op het platteland was het veel gezonder. Midden in de Beemster woonde Betje Wolff met haar 32 jaar oudere dominee. Aan het huwelijk van het jonge meisje uit Vlissingen met dominee Wolff zit een heel verhaal vast. Toen Betje 16 jaar was en in een keurig koopmansgezin woonde in Vlissingen met haar vader en broers, haar moeder was gestorven, werd ze hopeloos verliefd op een vaandrig van even in de twintig. Haar vader en broers vonden dat helemaal geen geschikte partij. De minnaar was zonder werk en had geen goede vooruitzichten. De vrolijke Betje liet zich schaken door haar vriend en was enkele dagen van de aardbodem verdwenen. Haar familie was woedend. Toen ze enkele dagen later weer boven water kwam werd ze vrijwel opgesloten. De vaandrig werd met een schip naar Indie gestuurd, zover mogelijk bij Betje vandaan. Heel Vlissingen roddelde over de arme Betje. En er was niemand meer die met haar wilde trouwen, want een meisje dat van huis was weggelopen met een vriendje was voor geen enkele nette jongen van die tijd meer een goede partij. Betje die een leuke meid was en bovendien heel intelligent, schreef brieven met mensen in het hele land. Een dominee van 52 op zoek naar een vrouw hoorde van Betje en schreef haar een brief. Na wat heen-en-weer geschrijf stuurde Betje een getekend portret om te laten zien hoe ze eruit zag. Het leek de dominee wel wat. Hij reisde van Middenbeemster naar Vlissingen. Een enorme onderneming in die tijd met trekschuiten, koetsen en veerboten. Hij zag Betje, sprak met haar en vroeg haar
onmiddellijk ten huwelijk. Betjes vader en broers waren bijzonder opgelucht dat het ondeugende meisje toch nog een nette man vond. Het huwelijk werd snel geregeld en Betje trok met haar echtgenoot naar de Beemster. Zij woonde er vele jaren met de oude dominee Wolff, die erg goed voor haar was en haar zoveel mogelijk vrij liet. De twee hadden een soort vriendschappelijk verhouding met elkaar. Betje vond haar man een goede sul. Maar nooit vergat ze het vriendje uit haar jeugd. Ze schreef later eens aan een goede vriend dat ze geen pen op papier had gezet als ze met de jongen zou zijn getrouwd, maar haar leven zou hebben doorgebracht met hem te vertroetelen. De winters in de Beemster waren lang en saai. Als de wegen te modderig waren en er ijs in de vaarten lag kwam er niemand op bezoek en er werden geen brieven of boeken bezorgd. Iedere avond na het eten zaten Betje en haar dominee in de kamer van de pastorie. De hond Pretty lag te slapen, Betje en haar man lazen of schreven brieven. Als de dominee naar bed ging zat Betje vaak nog uren te schrijven voordat ze in haar eigen kamertje alleen in de bedstee kroop.De zomers waren heel wat gezelliger. Betje die vol grapjes zat en over alles mee kon praten, werd overal uitgenodigd. Ze zat aan tafel bij de rijke mensen, ontbrak op geen enkele feestje. De oude dominee klaagde erover dat hij zijn jonge vrouw zo weinig zag. Toen iedereen schande sprak van de verhouding tussen Agatha van Foreest en haar huisknecht, was Betje een van de weinigen die de verliefde weduwe verdedigde en fel voor haar opkwam. Ze vond weinig begrip. De regenten konden het niet erg waarderen dat een van hen onder haar stand trouwde. Agatha stoorde zich nergens aan en besloot het huwelijk door te zetten. Ze vertaalde het als eerste aan haar kinderen. De twee oudste zoons, inmiddels 19 en 17 jaar oud trokken woedend hun degen en joegen hun aanstaande stiefvader letterlijk de laan uit. Het huwelijk ging toch door. Agatha wachtte tot het najaar, toen alle regenten weer naar de stad waren. Ze trouwde in de Beemster tot grote waardering van Betje die wenste dat zij destijds een huwelijk had doorgezet. Agatha leefde gelukkig met haar jonge man. Betjes leven ging voorbij met het schrijven van boek. Nadat haar man gestorven was ging ze samenwonen met haar vriendin Aagje Deken.Samen schreven de dames boeken zoals Sara Burgerhart, het werden bestsellers waarmee Aagje en Betje beroemd werden. Agatha van Foreest koos voor haar hart en is nu vergeten. Betje Wolff leed een leven lang aan liefdesverdriet maar behoort tot op de dag van vandaag tot de bekende Nederlanders uit het verleden.