Lucky Jim door Kingsley Amis

Deel 1: Verhaalanalyse:

Algemene informatie over het boek en de schrijver: Titel: Lucky Jim. Schrijver: Kingsley Amis. 1e druk: 1954 door Gollancz. Gelezen druk: de druk uit 1986 uitgegeven door Penguin books.

Kingsley Amis is geboren in 1922 in Londen. Hij is naar de City of Londen School geweest en daarna ging hij naar het St John\'s College in Oxford gegaan. Hij is professor Engels geweest. Hij hield erg van science fiction en jazz. Kingsley Amis heeft heel veel boeken geschreven. Enkele boeken zijn: Take a girl like you, One fat Englishman, Russian Hide-and-Seek. Ook heeft hij een poëziebundel en een bundel met korte verhalen uitgebracht. Kingsley Amis heeft vele prijzen voor zijn boeken ontvangen en in 1990 is hij tot ridder geslagen.

Titel, ondertitel en motto: Het boek heet Lucky Jim. Dit is een heel toepasselijke titel de hoofdpersoon heet namelijk James, zijn roepnaam is Jim en deze Jim wordt heel gelukkig. Het boek heeft geen ondertitel Het motto van het boek is de tekst van een oud liedje: Oh, lucky Jim, How I envy him. Oh, lucky Jim, How I envy him. In het begin van het boek is Jim zeer unlucky. Wanneer Jim echter Christine ontmoet wordt hij heel gelukkig en door een aantal mensen zeer sterk benijd.

Samenvatting. James Dixon werkt op een universiteit en geeft geschiedenis. Hij heeft een contract voor twee jaar. Hij vreest echter dat hij zal worden ontslagen, omdat hij zijn werk niet goed doet. Hij voelt zich totaal niet thuis op de universiteit. Op een feestje bij de professor, bij wie hij meeloopt ontmoet hij diens zoon, een schilder, en zijn vriendin. Dixon heeft direct een hekel aan de opschepperige Bertrand. De vriendin van Bertrand, Christine Callaghan vindt hij echter direct zeer aantrekkelijk. Bertrand wil graag een baan bij de beroemde artiest Gore-Urquhart. Dixon misgunt Bertrand alles en na veel gebeurtenissen krijgt Dixon, zonder dat hij er iets voor hoeft te doen alles wat Bertrand had: Christine, de baan bij Gore-Urquhart. Hij raakt dus totaal uit de problemen en Bertrand komt in de problemen .

Naast deze hoofdlijn is er ook nog Margaret. Dixon vindt Margaret, een meisje waar hij veel mee omgaat niet echt aardig, maar heeft wel het gevoel dat hij voor haar moet zorgen. Zij heeft zelfmoord proberen te plegen en is daardoor nog, vooral geestelijk, gammel. In het boek kom je er achter hoe Margaret iedereen een schuldgevoel ten opzichte van haar wil bezorgen. Toen ze \"zelfmoord\" pleegde, nam ze bijvoorbeeld precies genoeg pillen om zeker te weten dat ze het zou overleven en de avond dat ze dus \"zelfmoord\" pleegde had ze haar vriend en Dixon uitgenodigd, zodat die haar zouden vinden. Wanneer Dixon achter deze opzet komt, gaat hij er met een gerust hart met Christine van door. Hij hoeft zich niet schuldig te voelen ten opzichte van Margaret.

Genre: Het is een psychologische roman.

Thema: Het thema van het boek is het vinden van je plaats in de wereld.

Motieven: Enkele motieven zijn: - het je ergens niet thuis voelen (Jim voelt zich totaal niet thuis op de universiteit) - verliefd worden (Jim en Christine worden verliefd op elkaar) - problemen hebben (Jim heeft in het begin constant problemen) - afgunst (Dixon is afgunstig ten opzichte van Bertrand, zijn ouders en de professor) - geluk (Op het eind van het verhaal is Jim gelukkig)

Personages: James Dixon is een nogal tobberig en chaotisch persoon. Hij is in de dertig. Steeds wanneer hij niet tobt, gaat alles goed en vindt hij het leven heerlijk. Als hij dan echter begint te beseffen wat hij gedaan heeft, of wat juist niet, lijkt het leven even uit niets anders te bestaan dan problemen. Dixon geeft geschiedenis en heeft als speciaal thema de Middeleeuwen. Dit lijkt leuk, maar Dixon heeft een hekel aan zijn thema. Margaret is een collega van Dixon. Ook zij doet ervaring op voor het geven van geschiedenis op de universiteit. Margaret is een persoon, die wanneer ze iemand aardig zich constant bij die persoon blijft opdringen. Dat doet ze ook bij Dixon, wat hij nou niet bepaald leuk vindt. Dixon heeft een zwak voor Margaret, maar wanneer hij ontdekt hoe de zelfmoordpoging (zie samenvatting) echt in elkaar zat, laat hij haar direct vallen. Bertrand Welch is een schilder. Hij vindt zichzelf ongelofelijk goed. Tussen Bertrand en Dixon klikt het direct al niet. En wanneer Dixon steeds meer met Christine omgaat, wordt Bertrand steeds kwader op Dixon. Het loopt zelfs een keer op een vechtpartij uit. Christine Callaghan is een zeer mooie en charmante dame. Ze is in de twintig. Ze komt in een moeilijke positie terecht, want Bertrand besteed weinig tijd aan haar en ze vindt dat niet leuk. Ze lucht haar hart bij Dixon, die troost haar. Hoewel hij weet hoe het komt dat Bertrand zo weinig tijd aan haar besteed, vertelt hij het Christine niet. Christine ontdekt dat in de loop van het verhaal zelf, Bertrand gaat namelijk vreemd. Christine maakt het aan het eind van het boek uit met Bertrand en gaat er met Dixon vandoor.

Welch, de vader van Bertrand, is een eigenzinnig man. Hij houdt erg van klassieke muziek. Margaret en Dixon lopen bij Welch mee. Dixon heeft een beetje een hekel aan Welch, maar die hekel blijkt vaak ongegrond.

Perspectief: Het boek is in de hij-vorm geschreven met Dixon als hoofdpersoon. De hij-vorm in dit verhaal is een verhulde ik-vorm. Je krijgt dus een vrij subjectief beeld van de andere personen in het boek. Je weet alleen wat Dixon van ze vindt. Aangezien Dixon een nogal chaotisch figuur is, lijken de problemen die hij heeft daardoor veel erger. Meestal als hij weer met iemand gepraat heeft gaat het weer wat beter en blijkt alles toch niet zo dramatisch te zijn als het leek.

Structuur, samenhang en spanning: Het boek is chronologisch van volgorde en heeft een standaard opbouw in hoofdstukken. Per hoofdstuk begint er een totaal nieuw gedeelte in het verhaal. In het boek zit veel samenhang: van vader, moeder en zoon Welch tot Christine en Margaret. Hoewel alles dus samenhangt zijn er toch twee verhaallijnen te onderscheiden: De verhaallijn rond Christine en de Welchen en de verhaallijn rond Margaret. In het verhaal zit vrij weinig spanning. Op het eind komt er nog een beetje spanning naar voren, wanneer Dixon de trein, waarmee Christine zou vertrekken, bijna mist. Christine had echter de treintijd verkeerd begrepen en er was geen trein die vertrok om de tijd dat zij aankwam. En zo kreeg Dixon de kans om Christine bij zich te houden. Het verhaal begint ergens in een schooljaar bij een Dixon die al in de problemen zit. Het verhaal begint dus niet bij het begin. Het verhaal heeft een gesloten einde namelijk: een soort van “Ze leefden nog lang en gelukkig.”

Tijd: Het verhaal speelt zich af net voor het einde van een universitair lesjaar. In het verhaal verstrijkt er niet erg veel tijd. Hoogstens een paar weken à maanden. Het is een vrij continu en chronologisch verhaal. Er zijn dus niet veel tijdsprongen. De verteltijd is in het boek korter dan de verteltijd. Behalve natuurlijk in de dialogen.

Plaats: Het verhaal speelt zich af op en rond een universiteit. Ook speelt een belangrijk deel van het verhaal zich af in het huis van Welch.

Taalgebruik en stijl: Het taalgebruik is niet erg moeilijk met redelijk veel dialogen.

Bronvermelding: Lucky Jim, de druk uit 1986, door Kingsley Amis.

Deel 2: Persoonlijke tekstbeleving:

Achterop de kaft van Lucky Jim stonden commentaren van allerlei kranten en personen. In al die commentaren werd het boek bijzonder grappig gevonden. Het was ook wel een beetje grappig. Dit kwam doordat Dixon alles krijgt wat hij wil, juist op het moment dat het lijkt of alles hem tegenzit. De humor was typisch Engels, bijvoorbeeld in hoofdstuk 13, wanneer Dixon de taxi van professor Barcley kaapt. Tegenover de grappige passages waren er vooral in het begin van het boek ook veel saaie. Dan is Dixon namelijk een bijzonder tobberig figuur, maar naarmate ik hem beter leerde kennen, wat heel geleidelijk gebeurt, begon ik het boek leuker te vinden. Maar supergrappig zoals iedereen die op de kaft stond beweerde, kon ik het onmogelijk vinden. Voorop de kaft staat Jim Dixon zelf afgebeeld. Hij staat daar als een grote kluns. Zo moet Dixon ook gestaan hebben op het moment dat hij zelf een lezing gaf, die totaal verkeerd ging. Ook door dit plaatje dacht ik dat het boek grappiger en leuker zou zijn dan het was. In het boek gebeurde eigenlijk vrij weinig. Hoofdzakelijk werd er gepiekerd. De scènes waarin wel wat gebeurde zorgde nog voor een beetje afleiding, maar na één leuke scène kwamen iedere keer weer een aantal saaiere. De aardigste persoon in het boek vind ik Bill Atkinson. Hij is een goede vriend van Jim. Hem vind ik het prototype van een goede vriend. Jim moet op een gegeven moment een lezing geven. Atkinson biedt Jim dan aan, om wanneer het verkeerd mocht gaan, de aandacht op zichzelf te richten, door ruzie te gaan maken, zodat Jim te tijd krijgt zich te herstellen. Margaret vind ik een vreemd soort persoonlijkheid hebben. Zogenaamd zelfmoord plegen, om je vrienden een schuldgevoel te geven en ze uit te testen, dat is niet normaal. Ze is volgens mij geestelijk niet in orde. Behalve Margaret en Bill Atkinson waren er nog tal van andere personen, elk met zijn of haar eigen karakterkenmerken. De personen vond ik goed uitgewerkt in dit boek. Elk persoon ging voor je leven. Jammer vind ik het alleen dat de schrijver het vreemdste en chaotische figuur, tot hoofdpersoon heeft gemaakt. Dixon is voortdurend nogal kortzichtig bezig en hierdoor sprak het verhaal me niet erg aan. Ik vond het boek niet diepgaand. Het zette je niet aan ergens over na te denken. De problemen die Dixon had, had hij alleen aan zichzelf te danken. De enige wijze les die ik uit dit boek kan trekken is \"eerst denken, dan pas doen\". Maar dat wist ik al en sprak me dus niet aan als iets nieuws om over na te denken. Hopelijk spreekt het volgende boek me wat beter aan.