De reis naar het kind door Vonne van der Meer

Auteur Vonne van der Meer.

Titel De reis naar het kind.

Druk eerste druk in oktober 1989 en tweede druk in december 1989.

Uitgever, jaar, plaats De Bezige Bij, 1989, Amsterdam.

Jaar van eerste druk oktober 1989.

Aantal pagina’s 158.

Indeling heeft vijf hoofdstukken, het eerste is niet genummerd, de volgende drie hoofdstukken welen het laatste hoofdstuk is weer ongenummerd.

Samenvatting. Julia en haar man Max zijn met vakantie op een eiland, als zij een luchtje voor hem koopt. Later loopt zij langs het strand en ziet een garnalenvisser, ze denkt dat het Alain is, een man op zij drie zomers hevig verliefd was. Als ze dichterbij komt ziet ze dat die garnalenvisser een vrouw is. Na zeven jaar huwelijk wil Max een kind en Julia gaat er over nadenken. Het duurt wel een tijd voordat zij het ook wil. Het lukt niet, hoewel ze allebei vruchtbaar zijn. Naar drie jaar besluiten ze een derde wereld kind te adopteren. Er komt een vrouw van de kinderbescherming die de gezinssituatie moet onderzoeken. De leeftijd van Max vormt een bedreiging, over een klein jaartje wordt hij veertig en daarna is het adopteren van een kind wettelijk verboden. Op een bijeenkomst met aanstaande adoptie ouders ontmoet Julia Roland Mafait. Hij biedt aan op illegale wijze voor een kind te zorgen. Max verzet zich omdat hij achtduizend gulden wel erg hoog vindt. Julia zet door, ze gaat op Spaanse cursus en tenslotte lukt het haar om Max mee naar Peru te krijgen. In Lima zit alles tegen. Mafait zou er zijn om hun van het vliegveld af te halen alleen was hij er niet. In het hotel treffen ze zijn plaatsvervanger, de advocaat Manuel. Ze horen van hem dat het kind nog geboren moet worden en dat het nog wel twee weken kan duren. Ze besluiten een rondreis te maken. Tijdens die rondreis houdt Julia een dagboek bij voor haar toekomstige kind. Ze verzwijgt allerlei voorvallen, die wat de afstand tussen hen, de rijke Europeanen en de arme Peruaanse bevolking doet uitkomen. Terug in Lima krijgen ze slecht nieuws, hun baby is te zwak, maar een andere vrouw krijgt een tweeling en de adoptie ouders willen maar een kindje. Max moet vanwege zijn werk terug naar Nederland en Julia blijft in haar eentje wachten tot de tweeling geboren zal worden. Weer een teleurstelling, er is namelijk geen tweeling, het is een kindje, de vrouw had alleen veel vruchtwater. Manuel zorgt dan voor weer een nieuwe schakel. Die gaat zijn geboortestreek rond om naar iemand op zoek te gaan. Hij heeft inderdaad iemand gevonden. Met een taxi rijden ze er heen en bij het venster ziet haar kindje in een rieten stoel zitten. Het blijkt een man van tachtig jaar te zijn. Voor ze het door heeft dat ze bedrogen is, verdwijnt de tussenpersoon al. Ze neemt Pablo, de man van tachtig jaar, mee naar het hotel, haar kind. Ze doet hem in bad en geeft hem kleren. Uiteindelijk neemt ze hem zelfs mee naar holland. Max die haar van het vliegveld op komt halen in de mening dat zij een baby bij zich heeft, is zo verbijsterd, dat hij haar nog die zelfde dag verlaat. In het laatste hoofdstuk is ze weer terug op het eiland. Ze is er gekomen om na te denken en maakt opnieuw notities in haar dagboek. Het is januari en 27 december was Pablo gestorven. Twee weken na haar thuiskomst was Max weer terug gekomen, toevallig tegelijk met zijn vader. Max kwam wat papieren regelen, maar doordat zijn vader zich zo laagdunkend en koud over Julia’s beslissing uitliet besloot hij te blijven. Hij was lief en zorgzaam voor de oude man geweest en Julia had hem meer dan ooit begeerd. Julia’s overwegingen draaien om twee gegevens: de tekst op Pablo’s grafsteen en de toekomst van het kind dat ze verwacht. Als ze over een kerkhof dwaalt ziet ze op een zeemansgraf staan ‘known unto God’, ze weet nu ook wat ze op de grafsteen van Pablo zet.

Thema Het thema is dat van het moederschap. Er zijn natuurlijk nog wel enige neventhema’s, maar die zijn alle kort aangeduid, terwijl ze bovendien dienen om het hoofdthema te versterken. Zo speelt bijvoorbeeld op de achtergrond het thema huwelijk een kleine rol.

Titelverklaring Je kan de titel letterlijk opvatten. Julia en Max reizen naar Peru om een kind te adopteren. Je kan de titel ook figuurlijk opvatten. Julia wenst een kind en aan het einde van het verhaal is ze in verwachting. De weg tussen deze twee toestanden kan je karakteriseren als ‘de weg naar het kind’.

Analyse Julia: is 33 jaar en lerares klassieke talen en al zo’n tien jaar gelukkig getrouwd met Max. Ze is drie zomers terug vreemdgegaan met Alain. Ze besluit, na drie jaar proberen een kindje te krijgen, een derde wereld kindje te adopteren. Ze wordt toch nog op het laatst zwanger. Max: is 39 jaar en is architect. Hij wil als eerste een kindje maar ziet er niets in om een kindje te adopteren. Later verandert hij die mening. Ronald Mafait: is een tussenpersoon die er voor zorgt dat ze op een illegale manier een kindje kunnen adopteren. Hij ligt hun voor 8000 gulden op. Pablo: het ‘kindje’ dat Max en Julia adopteren, alleen is het ‘kindje’ wel al 80 jaar oud. Hij sterft in december datzelfde jaar nog in Nederland.

Het is geschreven in het hij, zij perspectief.

Het is chronologisch verteld, maar er worden gebeurtenissen genoemd die later worden uitgewerkt. Het speelt zich af in 1987.

Het speelt zich vooral af in Peru. Waar Julia is om een kind te adopteren. Ook het eiland, waar zij iedere zomer heengaan speelt een belangrijke rol in dit verhaal.

Beoordeling Ik vond dit een goed boek. Net zoals de Rode strik vond ik dat dit verhaal een verrassend einde had. Ik had echt niet gedacht dat Julia ooit nog zwanger zou raken. Het waren korte hoofdstukken en de drie delen zijn duidelijk aangegeven. Het is niet zo dat je ineens enorm moet overschakelen en moet denken van ‘o ja nu zitten we hier en net zaten we daar nog’. Ik vond het thema van dit boek ook wel apart, je komt het niet vaak tegen. Meestal zijn het van die standaard onderwerpen. Ook vond ik dat dit boek op een leuke manier verteld werd. Af en toe een stukje dagboek, dan weer een stukje wat Julia dacht. Je blijft wel in dit boek lezen omdat je wilt weten of het ze lukt om een kindje te adopteren. Ik vond het wel moeilijk om er in te komen.

Informatie over de schrijfster Vonne van der Meer debuteerde in 1985 met Het limonadegevoel en andere verhalen, waarvoor ze de Geertjan Lubberhuizen prijs ontving. In 1987 volgde Een warme rug. Beide boeken werden meermalen herdrukt. Voor het RO theater schreef Vonne van der Meer De nieuwe kleren van de keizer, dat eind 1988 volle zalen trok.