Mijn eerste dag als stagiair in het ziekenhuis kan ik mij nog heel erg goed herinneren. Omdat het zo fantastisch ging? Eh, nee. Oh nee. Het was stuntelen, klungelen, vallen en opstaan. Maar gelukkig waren het ook hele lieve patiënten die mij er die eerste dag doorheen hebben gesleept.

Noah (15) wil na de middelbare geneeskunde studeren, en draagt daarnaast graag zijn steentje bij aan de maatschappij. Daarom werkt hij elke vrijdagochtend als vrijwilliger in het ziekenhuis. Best bijzonder, want dat mag lang niet iedereen. Op Scholieren.com vertelt hij over de spektakels die hij daar allemaal meemaakt. 

De ellende begon die eerste dag al in de metro, toen ik zenuwachtig stond te wachten op het opengaan van de deuren en er een automobilist was die het een goed idee vond om midden op een spoorwegovergang stil te gaan staan. Het gevolg was een noodstop, en ik die met mijn gestreken overhemd en steenharde kapsel (normaal strijk ik zelden en gebruik ik vrijwel nooit gel) een paar meter verderop in de metro als een soort overreden kat op de grond lag. 

Vliegende Hollander

Weliswaar helemaal verzopen, maar toch op tijd, liep ik het ziekenhuis in. Eenmaal aangekomen in de personeelsruimte werd collega Jan aangewezen als mijn partner voor die dag en kreeg ik ziekenhuiskleding aangereikt. Na een vlugge espresso liep ik met Jan, die blijkbaar ook wel bekend stond onder de naam 'de vliegende Hollander', naar onze eerste patiënt.

“Hoi Jan”, zeiden de verpleegkundigen op de afdeling. Naar mij werd niet eens gekeken, en op mijn goedemorgen werd ook niet gereageerd. Die ochtend had ik me nog verbeeld me voor te moeten stellen aan de verpleegkundigen, maar dat was dus niet nodig... Nadat Jan in een voor mij niet bij te houden tempo de patiënt in orde had gemaakt stuurde hij het bed de kamer uit.

Toen we vervolgens op de gang stonden gaf snelheidsduivel Jan een flinke duw aan dat bed. “Gewoon laten rollen en sturen.”, zei hij. Of hij daarmee het bed bedoelde of mij weet ik nog steeds niet.

Botsing

Nadat ik naar de lift geklungeld was, botste ik nog even keihard tegen de zijkant van de lift aan, en natuurlijk bleek ik net een patiënt te hebben die wegens een slecht geheelde heup voor een röntgenfoto naar beneden moest. Ik bood mijn excuses aan en incasseerde tot mijn troost een schamele glimlach van de jonge patiënt.

Aan het eind van die dag liep ik met een blaar onder mijn rechtervoet terug naar de metro. Ik besloot dit keer te blijven zitten tot dat de metro stil zou staan en dacht nog even na over alles wat ik die dag beleefd had. Van geramde deurposten en balies tot norse verpleegkundigen en de vieze antislipvloer in de metro; ik zal ze nooit meer vergeten. En vanaf nu kon het alleen nog maar beter gaan...

Dit was aflevering 1 uit Noahs gastreeks. Binnenkort deel 2!