Als een soldaat die terugkomt van zijn dienst met een honderd kilo wegende rugzak op zijn rug loop ik ’s ochtend vroeg naar school. Eenmaal aangekomen hoor ik mijn docent roepen: “Pak jullie boeken uit jullie tas en neem een actieve houding aan”.  Vermoeid doe ik wat mijn docent me beveelt. Ik zie eruit als een zombie. Moe. Energieloos. Geïrriteerd. Kapot. Niet alleen ik, maar het merendeel van mijn klasgenoten ziet er zo uit.

Met veel moeite probeer ik mijn gedachtes bij de les te houden. Ik val half in slaap. Ik vraag me af wat ik hier doe. Hier, in deze schoolbanken. Is dat de bedoeling van onderwijs? Ik denk het niet.

De schoolbanken maken deel uit van een plek waar ik niet wil zijn. Ik wil films maken. Ik wil schrijven. Mensen ontmoeten. Op plekken komen waar ik nooit ben geweest, in plaats van vijf keer per week in dezelfde stoelen te zitten. Ik wil dingen leren die ik wil leren. Geen nutteloze wiskundefuncties waar ik – hopelijk – nooit meer iets aan zal hebben. Ik wil mijn rugzak vullen met kennis in plaats van met zestig kilo wegende Duits boeken.

Praktijkonderwijs
School maakt ons niet alleen zombies, maar ook cijferslaven. Alles draait om cijfers. Toetsen, toetsen en nog eens toetsen. We werken toe naar die toetsen. Vervolgens naar ons examen. Voor alle vakken waar we niet zo goed in zijn proberen we een zes te halen. En voor elk vak waar we wél goed in zijn en plezier in hebben proberen we minimaal een acht te halen. Is het niet mogelijk om stofkennis op een andere manier te testen? Een manier waar je later wél wat aan hebt. Denk bijvoorbeeld eens aan practica of presentaties.

Zo leer ik bijvoorbeeld al vijf jaar hoe Engelse grammatica in elkaar zit, maar nog steeds kan ik geen fatsoenlijk gesprek voeren in het Engels. Waarom worden we niet - nadat we drie jaar de basis van de taal hebben geleerd - gewoon voor een aantal maanden naar Engeland, Frankrijk of Duitsland gestuurd? Dan kunnen we daar bij gezinnen wonen, daar naar school gaan en ons nuttig maken door bijvoorbeeld vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik durf te wedden dat het taalniveau van scholieren hierna een stuk opgekrikt is.

Onderwijs = leuk?

En dat allemaal op een leuke, actieve manier, zonder dat je als een zombie onderuitgezakt in een lokaal zit. Want voor docenten lijkt het me ook geen lolletje. Vanachter mijn schooltafel zie ik  hoe de docent – na behoorlijk veel energie te hebben verspild aan leerlingen te bevelen om rechtop te gaan zitten – energie bij elkaar probeert te rapen om verder te gaan aan haar uitleg. Blijkbaar zijn zelfs de tien koppen zwarte koffie niet genoeg. (Waarom kan zij niet zoals deze docent les geven? Dansend? Zingend? Met energie? Leuk?)

Misschien moeten we een voorbeeld nemen aan de ‘James K. Polk Middle School’, de school waar Ned, Cookie en Moze van Ned's Survivalgids op zaten. Op tv zagen we dagelijks hoe zij samen met docenten otters gingen vangen, gratis lunchten, zongen in de klas en basketbalcompetities speelden. Iedereen had plezier. Dat hebben wij allemaal niet. Wij zitten hier maar als zombies in onze stoelen. En dat lijkt me niet echt de bedoeling van onderwijs.

Weet jij hoe het onderwijs beter kan? Lees dan dit blog en zend jouw idee in.