Ik zit zoals altijd weer linksachter bij het raam. En zoals altijd moet het raam weer open. Het is stil in de klas. Ik kijk om me heen; zo veel kleur, hoofddoeken en blonde haren. En binnenkort verspreiden die kleuren zich allemaal over verschillende scholen in Den Haag. Want onze school, het Aloysius College, moet namelijk per 23 november dicht.

Hizir Cengiz (16) is voorzitter van de leerlingenraad van het Haagse Aloysius College (AC). Toen hij hoorde dat zijn school moest sluiten, besloot hij met een groep leerlingen een protestmars te organiseren. Dat leek te helpen, maar nu sluit de school toch haar deuren.

Terwijl een van mijn favoriete docenten vertelt over het maken van keuzes in het leven, verzink ik diep in gedachten. Ik denk even aan de afgelopen periode. Ik denk even aan het moment dat we hoorden dat onze school zal sluiten, omdat het financieel niet goed ging en het onderwijs niet goed genoeg zou zijn. Aan het moment dat wij een protestmars organiseerden en voor het Haagse stadhuis stonden te schreeuwen dat het Aloysius College open moest blijven. Aan het moment dat ik in de gemeenteraad politici probeerde te overtuigen met een betoog. Maar dan realiseer ik me dat ik over een aantal weken op een andere school zit. 

Lege gangen

En dat betekent dat ik nooit meer in dit lokaal zal zitten. Een gevoel van leegte begint er te ontstaan. Ik besef dat ik straks niet meer met deze klasgenoten in een lokaal zal zitten en dat ik de vrienden met wie ik dagelijks door de gangen liep, niet meer zal zien. De gangen en lokalen zijn dan opeens leeg.

We zullen ons allemaal verspreiden over andere scholen in Den Haag, waar we een nieuw lokaal binnen zullen stappen en aan een nieuwe tafel zullen gaan zitten. Voor de klas staat een andere docent en in zijn handen heeft hij een boek van misschien wel een heel andere lesmethode.

Nét een droom

Nu ik in de klas zit, lijkt net alsof alles wat er op dit moment gebeurt niet waar is. Het lijkt net alsof alles nep is en dat ik droom of hallucineer. Maar helaas is het geen droom, het is allemaal waar. Waarschijnlijk heb ik het pas écht door als ik op 23 november op een nieuwe school begin.

De bel gaat. De stilte vergaat. Ik pak mijn boeken in en vertrek. Ik realiseer me dat aan alles een eind komt. Aan deze les en jammer genoeg ook aan het Aloysius College. Het zij zo. Ook de gezichten van nieuwe docenten en klasgenoten zullen wennen, net als mijn nieuwe plek in een nieuw lokaal. Maar mijn mooie schooltijd op het Aloysius College, die zal ik nooit vergeten.