De afgelopen zeven dagen werd de Week van de Poëzie gevierd. Dat wist jij toch? - Nee? Oh. Wacht. Echt niet? Nou. Jammer, want nu is-'ie afgelopen. Maar wees niet getreurd, je kunt nog even genieten van míjn poëtische ervaringen. Ik was er namelijk wel op tijd bij en heb hartstochtelijk gevierd dat het liefje van blogger Lisette in het zonnetje werd gezet. 

Ik deelde namelijk gratis gedichtjes uit, op straat.

Kijk, dat ging zo: ik had mijn zielsuitspattingen en die van de facebookpagina Dagelijkse Dichtjes neergekrabbeld op witte kartonnen kaartjes van de Bruna. Met deze woordenverzamelingen in mijn hand ging ik de stad in.

Nieuwe boekenlegger

Het station leek mij de juiste plek om te beginnen. Daar is het altijd druk en bovendien zijn er genoeg mensen die even moeten wachten op hun trein. Mijn eerste slachtoffer zat een boek te lezen op een bankje en ik dacht: 'jou moet ik hebben'. En ja hoor, de man was heel erg blij met mijn gedicht. "Mooi," zei hij. "Dat wordt mijn nieuwe boekenlegger". Waarop ik vrolijk glimlachte.

Het drong tot me door: mensen die boeken lezen op bankjes, die hebben waarschijnlijk wel interesse in poëzie. Dus probeerde ik het nog een keer. Deze keer een bebaarde man die ook nog eens fervent poëzielezer bleek. "Ik houd wel van poëzie, maar schrijf het zelf niet."

Leuke plekken

En zo schoot ik nog wat mensen aan. Na ongeveer zeven gedichten te hebben geloosd, kwam ik erachter dat ik eigenlijk alleen nog maar aanspraak gedaan had op mannen van niet-jonger-dan-een-jaar-of-vijfenveertig, waarop ik besloot dat ik niet erg geschikt was voor dit vak. 

Daarom switchte ik van tactiek. In plaats van de gedichten direct aan mensen te geven, liet ik ze achter op leuke plekken. Zoals een leeg bankje, het zadel van een fiets, de hulpbalie op het station, een picknicktafel, noem maar op.