Ik ben een ontzettend blij, hyper, leuk kind. Ik heb een grote zwerm vrienden om mij heen, ben altijd in voor iets leuks, en ben 99% van de tijd vrolijk. Maar achter dat blije en leuke kind zit ook een gekwetst kind. Van binnen ben ik nog elke dag bezig met mijn pijnlijke verleden. Een verleden van altijd alleen zijn, keiharde woorden en een diepe zelfhaat.

Woorden doen geen pijn, wordt er gezegd. Maar in werkelijkheid snijden woorden door je lichaam als vlijmscherpe keukenmessen. Het is amper voor te stellen hoe afschuwelijk gemeen kinderen tegen elkaar kunnen zijn. Ook mijn prille basisschool-hartje is in duizenden stukjes gebroken. Wel weer gelijmd, inmiddels. Maar je zal altijd de scherven zien zitten. Al is dat misschien niet bij de eerste oogopslag zichtbaar.

Het raakt me dan ook diep als er iets in het nieuws komt over iemand die ontzettend gepest is. Zoals de verdachte van de dodelijke steekpartij op een middelbare school in Voorburg. Deze jongen stak - zoals het er nu naar uitziet - een van zijn pesters dood. Het breekt mijn hart om te zien dat er nog steeds zó veel kinderen zijn die op zo'n heftige manier worden gepest. Dat zoiets dan ook een keer gebeurt, kan ik ergens begrijpen. Pesters kunnen je tot wanhoop drijven. Je wilt af van de pijn die ze je geven, en die gedachten kunnen je tot het uiterste laten gaan.

Onzeker, stom en dik

Want pesten doet vreselijk veel pijn. De impact van woorden alleen al kan groot zijn. Nu, zo'n vijf jaar later, ben ik er nog altijd dagelijks mee bezig. Mijn hart gaat tekeer als ik iemand tegenkom op de fiets die mij op de basisschool het leven zuur maakte. Direct word ik er weer aan herinnerd hoe onzeker, stom en dik ik vroeger wel niet was. Want dat werd mij wijsgemaakt. Vindt meneertje-die-langsfietste dat nog steeds?, vraag ik me dan af. Hoe zie ik er nu uit in vergelijking met vijf jaar geleden? Ben ik stiekem nog steeds die stomme loserige kut-Noah waar iedereen een hekel aan had. En heb ik alleen mijzelf wijsgemaakt dat ik ben veranderd? 

Een hele dag is verpest, door alleen het voorbijfietsen van een voormalige pestkop. Ik betwijfel of dat ooit weg zal gaan. Een paar jaar geleden barstte ik al in tranen uit als we op de kinderboerderij met mijn nichtje naar de varkens gingen kijken. Het riep te veel nare herinneringen op. Het deed te veel pijn. Te vaak ben ik voor dik, vet, vies, goor varken uitgemaakt. Een wond heelt langzaam, en gaat heel snel weer open. Erover praten vind ik nog altijd moeilijk, laat staan om er grapjes over te maken.

Zonder dat we ons ervan bewust zijn is pesten iets dat overal om ons heen gebeurt. De mensen van wie we het 't minst verwachten hebben soms een verschrikkelijke tijd achter de rug. Kijk maar naar mij. Lijk ik op een doodongelukkig-zelfhatend-kutkind?

Als ik mensen vertel over vroeger, dat ze mijn arm opzettelijk braken, over de dood van mijn lievelingsopa, waarna ik niet naar school durfde, omdat ik werd uitgelachen om mijn door tranen rood-opgezwollen ogen, dan geloven ze mij niet. Ze geloven niet dat ik mij op zo'n donkere plek bevond. Mijn leven was zwart, regenachtig en afschuwelijk wreed. Het enige dat mij destijds staande hield, was de gedachten aan morgen. 

Morgen een nieuwe dag, morgen vinden ze mij misschien wel aardig? Morgen houden ze misschien hun mond over mijn te dikke lichaam?
Ik bleef altijd hopen, want zo een ben ik.
En zo werd morgen steeds beter. Morgen werd groep acht. Ik werd ouder, ging naar een nieuwe school. Morgen werd brugklas. Morgen werd eindelijk vandaag.

Een supergeliefde Noah

Langzaam kreeg ik meer zelfvertrouwen. Eindelijk stond ik niet meer keihard jankend voor de spiegel. Soms, als er niemand keek, glimlachte ik zelfs naar de spiegel. Stiekem, om eens te kijken hoe dat voelt. Ik veranderde. Er was een nieuwe Noah die iedereen leuk vindt. Een Noah waar iedereen op zit te wachten, en supergeliefd is.

Af en toe val ik nog eens terug in de oude Noah, kan ik mijzelf wel slaan en wil ik zo snel mogelijk van de wereld af. Maar dan dwing ik mijzelf in de spiegel te kijken, pers ik er langzaam een zuinig glimlachje vanaf, en verlang ik weer naar morgen. Want morgen is eindelijk vandaag.

Dit was het laatste blog van Noah. Na twee jaar blogger te zijn geweest zwaait ze jullie gedag en neemt ze afscheid van Scholieren.com.