Zijn we echt zo tolerant als we beweren? Of kijken we toch nét even anders tegen mensen met een hoofddoek aan? De beste manier om hier achter te komen, is om het gewoon zelf te proberen. Ik nam de proef op de som en ging de straat op. Mét hoofddoek. Als 'moslima' voor een middag.

Daar sta ik dan. In het pashokje van de H&M, waar ik had verwacht  moeiteloos eventjes mijn hoofddoek om te doen. Maar laat dat 'moeiteloos' en 'eventjes' maar weg. Vijf spiegels kijken mij aan terwijl ik aan het klungelen ben om dat ding goed vast te krijgen. Eerst een strakke hoofddoek, waar ik mijn haar in stop, vervolgens een lossere doek eromheen. Hè, shit, ik zie nog een plukje haar. Nog een keer proberen dan maar. Nooit gedacht dat het omdoen van een hoofddoek zo'n uitdaging was.

'Nep-moslim'

Als de doek eindelijk enigszins acceptabel zit, haal ik een keer diep adem. Daar ga ik. Ik ben bang dat iedereen ziet dat mijn hoofddoek niet goed zit, dat ik een soort 'nep-moslim' ben. Maar nee. Als ik de pashokjes uitstap en wat langs de kledingrekken schuifel, gaat iedereen gewoon verder met zijn bezigheden. Mensen zijn driftig op zoek naar nieuwe kleren; of ik een hoofddoek draag of niet maakt ze zo te zien niet zo veel uit.

Ik stap naar buiten. Zit mijn hoofddoek nog goed? Pfoe. Ja. Oké. En nu? Ik heb het gevoel dat de mensen mij korter aankijken dan normaal. Of is dat alleen mijn gevoel? Als ik langer door het Utrechtse centrum wandel, merk ik dat het eigenlijk wel meevalt. De enige die écht reageert op het feit dat ik een hoofddoek draag, ben ikzelf. Want eerlijk is eerlijk, voor iemand die het niet gewend is, is het best een beetje spannend. Maar ligt dat aan de hoofddoek? Ik betwijfel het. Ik denk dat het eerder ligt aan het feit dat ik een ander soort 'personage' aanneem; dat ik iemand word die ik eigenlijk niet ben.

Vriendelijke winkeldames

Laten we een stapje verder gaan. Wat als ik hulp nodig heb in een winkel? Ik stap een schoenenwinkel binnen, kijk wat rond en vraag dan of ik iets mag passen. Dat mag. Zonder anders aangekeken te worden dan normaal pas ik een paar enkellaarsjes. Ook als ik besluit niets te kopen is dat geen probleem, en hoor ik een vriendelijk 'tot ziens!' bij het verlaten van de winkel. Ook in een wat duurdere winkel die ik bezoek is iedereen net zo beleefd als altijd.

Iets minder vriendelijk

Dan stap ik een parfumerie binnen vol opgetutte vrouwen. Hmm. Ook zij blijven beleefd, maar ik weet niet zeker of ik me hier helemaal welkom voel. Hun 'kan-ik-je-helpen?' klinkt in mijn oren meer als 'hoi-op-zich-willen-we-je-wel-helpen-maar-je-mag-ook-wel-weggaan-hinthint'. Echt op mijn gemak voel ik me hier niet. Maar eerlijk is eerlijk: dit ligt waarschijnlijk ook voor een deel aan mezelf. Aan de verwachtingen die ik misschien al heb nog voordat ik de winkel ben binnengestapt.

Als ik op het punt sta het winkelcentrum te verlaten, draait een Arabisch uitziende man verbaasd zijn hoofd om naar mij. Zou hij iets doorhebben? Zit mijn hoofddoek soms niet goed? Nou ja, hij loopt verder. En ik ook.

Kledingissues

Aan het eind van de middag heb ik wel een conclusie kunnen trekken voor mezelf. Niemand kijkt nog gek op van een hoofddoekje meer of minder in het straatbeeld. Gelukkig maar. Alleen voor mijzelf voelde het een beetje gek. Maar dat hebben anderen ongetwijfeld niet in de gaten gehad. Alle mensen die ik passeer zijn namelijk veel te druk met hun eigen kledingissues en problemen, dan met hetgeen ik op mijn hoofd draag. En zo hoort het ook.