Vandaag is dan eindelijk die gevreesde dag waarvan we wisten dat die zou komen. De leeftijdsgrens voor alcohol gaat omhoog van zestien naar achttien jaar. Er is veel over gezegd, er zijn een boel bezwaren ten tonele gedragen, maar het is onvermijdelijk. Maar hoe zit het met ons achttienjarigen? Wij die wel aan de alcohol mogen, maar vrienden hebben die het zonder moeten stellen?

Vanaf vandaag worden zestien- en zeventienjarigen in de meeste cafés uit voorzorg geweerd, om boetes te voorkomen. Alcohol kopen bij de plaatselijke supermarkt zit er ook niet in. Superlullig voor al die mensen die tot nu toe gewoon een biertje mochten drinken. Mensen met wie ik veel omga en een deel van m'n vriendenkring vormen.

Deze vrienden kunnen niet meer gezellig mee stappen op zaterdagavond. Hierdoor zullen veel kroegen in het slaperige stadje waar ik woon maar voor de helft gevuld zijn met bezoekers. En dan is zo'n café saai. En dan ga je niet meer.

De jongste

Want zie ik het zitten om in een café te staan met alleen maar achttienplussers? Dan ben ik namelijk na jaren van ongestoord uitgaan ineens weer de jongste in de kroeg. Ik herinner me het als de meest verschrikkelijke tijd: dat eerste half jaar waarin je legaal uit mag. Overal je ID laten zien, jezelf een outsider voelen onder de bezoekers. Weinig relatiemarkt, wánt je bent de jongste. Supernaar.

Dit lot staat ons achttienjarigen opnieuw te wachten. Wég gezelligheid in de kroeg. Wég leuke meisjes. Wég elitegevoel, want we zijn weer de jongsten, ondanks dat we al meer dan twee jaar bier drinken.

Nee, deze regeling is niet tof. Absoluut niet tof zelfs. Want niet alleen die arme zestien- en zeventienjarigen hebben te lijden onder dit schrikbewind op alcoholgebruik. Wij volwassen, legale drinkers gaan een vreselijk saaie tijd tegemoet. Ik denk dat ik het verdriet maar weg ga drinken.

Overheid, help dan toch.