Beste leraren,
Lang heb ik getwijfeld of ik deze brief zou schrijven. Ik wil namelijk niet af van mijn recalcitrante imago. Ik moet jullie natuurlijk wel een beetje scherp houden. Maar heel stiekem bewonder ik jullie best wel.

Zeker in mijn laatste jaar van school, als bijna - hopelijk - volwassene, kan ik me wat meer verplaatsen in jullie belevingswereld. En heb ik soms kleine momentjes van waardering. (waarna ik meestal in een hoekje ga zitten en wacht tot dit enge gevoel weg is)

Want jullie hebben eigenlijk wel een veeleisend beroep. Jullie zijn presentator, acteur, opvoeder en cabaretier (nou ja, sommige van jullie proberen het) in eén.  Jullie werkdagen zijn eindeloos, want wel elke dag mailen er wel weer een paar rotpubers, of moeten jullie tot in de late uurtjes nakijken.

Dagelijks moeten jullie aankijken tegen de verveelde hoofden van ongeïnspireerde kinderen, en het kleine sprankje motivatie in ze naar buiten trekken. En ook al is jullie beroep heel fundamenteel en belangrijk: jullie krijgen soms grote ladingen kritiek te verduren van elitaire ouders die het beter denken te weten. Het loon dat jullie ontvangen is ook niet echt om vrolijk van te worden. En de koffie in de lerarenkamer is ook al niet te zuipen, zo heb ik vernomen uit betrouwbare bron.

Lege hersenen

Maar ondanks al deze ellende staan jullie daar gewoon weer elke dag. Om acht uur 's ochtends. Onze Tweede Opvoeders. Gemotiveerd om onze verloren generatie wat bij te spijkeren. Hongerig om nieuwe lege hersenen bij te vullen met prachtige kennis.  Gereed om de toekomst van morgen klaar te stomen voor hun intellectuele beroep van later, al is dat soms moeilijk voor te stellen. Gewapend met jullie krijtjes, leerboeken en velen liters slechte koffie, trekken jullie velen van ons de eindstreep van de examens over.

De ladingen spuug die jullie over ons heen pleuren wordt compleet gecompenseerd door de intellectuele aanvulling die jullie ons weer dag in, dag uit, bieden. Ik zou het zelf niet trekken om dag in dag uit voor het schoolbord te moeten staan, en continu tientallen ADHD-leerlingen in bedwang te houden die overal doorheen praten. Maar dat doen jullie toch maar gewoon even.

Daarom: bij deze. Beste leraren. Ik vind jullie af en toe best wel lieve wezens. Voor deze ene keer, puur omdat het vandaag de Dag van de Leraar is, geef ik het toe.