Ik ben niet gelovig, en da's prima. Mijn familie is niet-gelovig, en het merendeel van mijn vrienden ook niet. Prima. Toen plots, een jaar geleden, werd ik verliefd op de knaap die jullie kennen als mijn verratie. Hoera, feest! Alleen: mijn verratie is wel christelijk. Ah joh, prima! Toch?

De familie van mijn vriend is fantastisch, dus ben ik daar graag en vaak. En ondanks dat ik wel het een en ander van deze godsdienst wist, heb ik het geloof bij mijn verratie thuis pas echt leren kennen. En leren waarderen. Ik zie hoeveel waarde ze eraan hechten en hoeveel steun ze eruit halen. En da's prachtig. Dat vind ik echt.

Liedje

Ooit zat ik 's avonds laat in de auto bij de ouders van mijn vriend. Ze lieten me een liedje horen dat ze zelf hadden geschreven. Een liedje voor God. Nou was ik moe en het regende (dat speelde vast wel mee), maar toch: ik vond het zó mooi. En dan bedoel ik niet dat ik het licht zag en gelijk 'Yahweh' op mijn onderarm liet tattoeëren. Nope. Maar dat liedje was zo ontzettend liefdevol en warm. Dat het geloof je zoveel moois kan bieden, je zo veilig kan laten voelen. Daar word ik bijna jaloers van.

Atheïstisch

Nou goed, bla-die-bla, Lotte vindt het geloof tof. Sinds ik dat liedje hoorde begin ik te merken hoe atheïstisch mijn omgeving eigenlijk soms is. Mijn ouders respecteren het geloof echt wel hoor, heus. Maar toen ik een keer mee naar de kerk ging met mijn verratie, lieten ze geschrokken hun croissantjes op hun bord vallen. "Maar Lotte," stamelden ze, "je laat je toch niet bekeren?! Naar de kerk. Ghehe."

Ook in mijn vriendenkring zijn er genoeg mensen die atheïstische grappen op Facebook zetten en zich veel slimmer en wereldwijzer voelen dan gelovigen. Bij hen (en da's ook gewoon laf van me) zou ik niet zo snel beginnen over dat christelijke liedje waar ik toen 's avonds laat in de auto zo blij van werd. Bang voor hun spottende lachen en denigrerende opmerkingen.

Prima!

Riep ik vroeger om de haverklap: "Prima prima príííma!"; ik merk nu dat mijn opgestoken duimen beginnen te trillen. Omdat dit alles me echt boos kan maken. Kijk: of je gelooft of niet, da's je eigen keuze. Ik zal die Yahweh-tattoo nooit nemen, en betwijfel of ik ooit überhaupt vrijwillig een stukje in de Bijbel zal lezen. Maar dat moet geen probleem zijn. Waar het om gaat is dat je de keuze van een ander respecteert. Dat je, in het geval van ons niet-gelovigen, ziet hoeveel moois de ander uit het geloof haalt. Waarom zou je daar in hemelsnaam kritiek op hebben? Waarom zou je dat een ander niet gunnen?

Als we het vanaf nu gewoon allemaal prima vinden. Accepteren wat de ander doet. Prima als je christen bent, of moslim of boeddhist of weet ik veel wat. Prima als je niet gelooft. Als jij dat wilt, als jij je daar fijn bij voelt, dan is dat toch helemaal goed? Gelovig? Prima! Ongelovig? Prima! Het zou zoveel gedoe schelen.

Goeie blogs zijn er om gedeeld te worden, vinden wij. Elke week plaatsen we daarom onze beste column door in 7Days, dé weekkrant voor jongeren die iets willen bereiken. Deze week was bovenstaand verhaal van Lotte aan de beurt. En we werken veel vaker met 7Days samen: klik.