Mijn beste vriend Tobias (17) is er een van het tenenkrommend jaloersmakende soort. Zo iemand die tijdens de toetsweek 'leert'. Wat wil zeggen: iemand die op zijn bed YouTube-filmpjes kijkt, spontaan leert origamiën en vooral heel hard zijn boeken negeert.
En vervolgens nog gemakkelijk over gaat ook. Grmbl. Dit is zijn verhaal.
Tobias is de Koning der Uitstellen. Als je dacht dat jij er wat van kon, nou, eat your heart out. Voor de gemiddelde toets kijkt hij op z'n vroegst drie minuten van tevoren nog effe de stof door. Het gemiddelde verslag schrijft hij pas als het echt echt écht niet later meer kan. Zijn grootste klapper was zijn profielwerkstuk (pws): hij begon een waanzinnige anderhalve dag van tevoren!
Lichte pws-stress
Ja, wat dat pws betreft. "Ik heb het, geloof ik, een beetje onderschat," zei hij nog geen twee dagen voor de deadline. "Zelfs als ik nu niet meer slaap en aan één stuk door werk, haal ik de 80 uur niet..." Voor het eerst raakte hij een beetje gestrest. Maar goed. Maar ja. Hij meldde zich ziek, kroop achter zijn laptop en begon maar wat te tikken.
Ik schudde mijn hoofd, uitte wat misprijzend gezwets over dit-is-tenminste-wel-een-goede-les en hopelijk-stel-je-nu-nooit-meer-zo-uit-kwajongen. Om me heen begonnen leerlingen zo'n vier decennia van tevoren al met hun pws. Als hij dít nog tot een voldoende zou schoppen...
Maar wat ik zei: Tobias is tenenkrommend jaloersmakend. Hij is een beetje magisch. Dus toen ik de week daarop wat in mijn kluisje zat te rommelen, kwam hij hysterisch aangerend. "Ik heb een 6,3 voor m'n profielwerkstuk!" Met begeleidend commentaar van de leraar: "Je kunt zien dat er veel werk in gestoken is, Tobias!"
Examen-alarm!
En toen werd het examentijd. De periode waarin zelfs de grootste, beste uitstellers nog op tijd beginnen. Want dat is serieuze shit, natuurlijk. Zelfs Tobias stuurde me vanaf zijn vakantie-adres foto's van zijn leerboeken, uitgestald op zijn bed. "Dit is de plek waar ik leer," zei hij. "Nou ja.." Nou ja? "Dit is de plek waar m'n boeken liggen..."
Terwijl ik op stage was in Londen, hoorde ik via WhatsApp dat de Koning der Uitstellen weer lekker bezig was. Hij begon letterlijk één avond van tevoren met leren voor zijn examen. Dat viel de volgende dag natuurlijk heel erg vies tegen:
Nee. Zelfs magische Tobias zag het niet meer zitten. Het leren ging niet goed, de toetsen waren te moeilijk. Doordat hij het hele jaar geen sodereutemeteut had uitgevoerd, werden zijn eindexamens al helemaal onmogelijk. Hij zou echt zeker weten niet slagen. Vet balen.
Nou ja. We maakten al wilde plannen: dat hij volgend jaar het lege kluisje naast dat van mij kon huren, we het muurtje ertussen konden doorbreken en er een hamster zouden houden.
Het onmogelijke
En toen: de dag van de examenuitslag. Ik had al een "examens zijn gewoon kut"-liedje op de ukulele voorbereid, kocht een zak spekjes en fietste na school direct naar hem toe. Om hem daar extatisch aan te treffen. "Ik weet niet hoe het kan dit is onmogelijk het moet een fout zijn Lotte wat is dit IK BEN GESLAAGD!!!" M'n zak spekjes viel met een plof op de grond.
Want ik was even vergeten hoe magisch Tobias was. Zelfs dít kreeg hij gewoon voor mekaar. Held. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
