"Ik vind het hier niet zo interessant." "Kijk pap, spinnen!" "Niet aankomen, lieverd." "Wow, deze lijkt op oma!" Een Nederlands gezinnetje loopt langs in het Natural History Museum in Londen. Het zou zo mijn familie kunnen zijn.

Ik kijk het gezin na, trek een pruillip en hoor het luchtalarm afgaan in mijn hoofd. WHHUUUUÈÈÈÈH, naar de schuilkelders! Een heimwee-vloedgolf op komst!

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben op stage in Londen en heb er de tijd van m'n leven, want: hallo, Lónden. Maar toch. Ik ben hier helemaal in m'n eentje. En da's af en toe best even wennen.

Buitenlandse stage

Als tweetalig vwo-leerling moest ik dit jaar twee weken in mijn eentje op stage naar het buitenland. Ik vond een fantastisch stageadres en een heerlijk gastgezin in Londen. Maar tijdens de eerste avond alleen op mijn kamertje vond ik het wel weer mooi geweest. Normaal gesproken vind ik het al stom om in mijn eentje naar de supermarkt te gaan; laat staan dat ik in mijn uppie door Londen zwerf.

Die afkeer tegen alleen zijn komt ongetwijfeld door het feit dat ik enig kind ben. Ergens, toen ik voor de honderdste keer alleen tussen mijn Playmobil-poppetjes zat, moet ik gedacht hebben: 'Dit nooit meer'. En zo geschiedde. Tot nu.

Zielig

Ondanks mijn heimwee-aanval heb ik de eerste nacht overleefd. Ik had het vest van mijn vriend meegenomen omdat het zo lekker naar hem ruikt (kan het zieliger?). Ik heb het vest naast me neergelegd en ben - met mijn neus erin - in slaap gevallen (ja, dat kan dus).

Mijn eerste vrije dag in Londen was vreemd. Ik popte omhoog uit de underground bij Picadilly Circus. Het regende en waaide zo hard dat mijn paraplu wegvloog. Mijn reactie: "Mwaaahahaha, wat stom! Vind je ook ni-? Oh wacht, ik ben alleen." In het Sherlock Holmes-museum moest ik me onwijs inhouden omdat in je eentje 'fangirlen' gewoon heel erg raar is. En toen ik mijn eerste frappuchino bij de Starbucks had gescoord en ergens ging zitten, wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Voor me uit staren en zwijgend m'n koffie drinken?

Wereldwijs meisje

Maar alles went. Na een paar dagen had ik al wat slimme tactieken bedacht. Mijn Starbucks-probleem bijvoorbeeld was snel opgelost. Ik ging ergens zitten en gooide dan in recordtijd mijn hele tas leeg op mijn tafel. Opschrijfboekjes open, foldertjes klaar, mobiel naast me alsof ik elk moment gebeld kon worden. En dan doen alsof ik heel erg druk was. Mensen die mij zagen, dachten dan vast: "Wauw, wat een zelfstandig, wereldwijs meisje!" Terwijl ik eigenlijk alleen maar galgje met mezelf speelde en Twitter aan het refreshen was.

Mijn eenzame avonden vulde ik met urenlang Skypen en omdat ik niemand had om mee te kletsen, deed ik dat maar met vreemden. Wat resulteerde in een innige band met de treinkaartjesverkoper ("Have a good day, love" zei hij op dag dertien) en wat interessante gesprekken in de metro.

En toen ik aan het einde van mijn stage aankwam op Schiphol, mijn familie begroette en mijn Spongebob-ballon in ontvangst nam, trok ik weer een pruillip. WHHUUUUÈÈÈÈH. Ik wil weer terug.