Elke school heeft zijn tradities, zo ook die waar ik werk. Eén daarvan is een dag langlaufen met klas 4 in het Duitse Winterberg. De organisatie ligt bij een gymdocent waar je niet zo makkelijk nee tegen kan zeggen, dus ga ik voor het eerst ook mee.

Want ja, de gymdocent vond dat het tijd werd dat iemand van de jonge garde meeging. Ik dus.

Docent Milou Schoonemann mag dan pas 24 zijn, ze staat al vijf jaar voor de klas. Op haar blog Lvnslssn verzamelt ze de leukste opmerkingen en anekdotes van haar - supergrappige - leerlingen. Haar beste blogs worden doorgeplaatst op Scholieren.com

De dagen voor de trip beginnen de 'oorlogsverhalen' van voorgaande jaren me al een tikje zenuwachtig te maken, maar toch durf ik de bewuste donderdag om 6 uur 's ochtends de bus in te gaan. De leerlingen gedragen zich vertrouwd: eentje vraagt zich na anderhalf uur al af waar ze eigenlijk haar telefoon kan opladen in de bus. Toch raar dat we haar daar niet mee kunnen helpen, hoe kan zij de dag nu doorkomen?

Berg in Nederland

Waar we nou eigenlijk heengaan, is niet iedereen duidelijk. "Maar Winterberg ligt toch gewoon in Nederland?" Waar in Nederland die berg dan ligt, ja dat weten ze dan net weer niet.

Heel wat uurtjes later staan we eindelijk allemaal op de smalle lange latten. Gymmeester voorop en een lange sliert van 80 leerlingen erachteraan met af en toe een verdwaalde begeleider ertussen. Ik blijf bewust een beetje achteraan: voor mij is het de eerste keer en gezien mijn spierpijn van de eerste hockeytraining de avond ervoor vind ik het wel best om niet bij de kopgroep te horen.

Gewoon niet remmen

Daar gaat het dus fout, want ja, bij de achterhoede zitten niet alle langlaufhelden. Het lopen zelf is bij de meesten niet het probleem, maar het remmen. Sommigen zullen nooit weten hoe het moet, maar enkele vierdeklasmannen vinden vrij snel een oplossing: we remmen gewoon níet en we wachten tot we op de persoon voor ons knallen en die remt ons wel af. Helaas, dat ben ik dus.

Nadat tien keer dezelfde leerling (twee koppen groter dan ik) tegen mijn rug botst en we acht keer samen in de sneeuw vallen, weet ik wel dat ik daar uit de buurt moet blijven. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Dan maar een sprintje naar voren.

Winterolifanten

Zo kom ik bij een andere groep terecht, dit keer een groep meiden en dat voelt een stuk veiliger (alleen al omdat ze kleiner zijn en dus minder hard aankomen!). Samen spotten we een paar herten, waardoor eentje zich begint af te vragen wat hier eigenlijk allemaal in het bos leeft. "Leven hier ook olifanten? Want die leven in Nederland toch ook?"

Een medeleerling: "Ja maar hier ligt sneeuw!"

"Nou en? Het kunnen toch winterolifanten zijn?"

Ik stel ze maar gerust dat er hier toch echt geen olifanten zijn. Wel wolven, maar dat vinden ze een stuk minder indrukwekkend. 

Sneeuwcoke

De middengroep gaat meer wandelen met ski's op de nek dan langlaufen, omdat sommige stukken toch écht veel te moeilijk zijn voor hen (vinden ze zelf) en het veel vermoeiender is dan ze dachten. "Sjonge, het is wel lang laufen zeg!"

Hierdoor komen we een groep jongens tegen die toch weer heel anders naar de sneeuw kijken dan ik. "Kijk al dat witte, stel dat dit cocaïne was. Hoe rijk zou ik dan zijn? Echt wel miljarden. Nee wacht, wat is meer dan miljarden? Ik zou dan echt triljarden hebben of zo." Snel weg, voordat ze iets scheikundigs over coke gaan vragen. Weer een sprintje van mevrouw Schoonemann naar de bus die ons weer naar huis zal brengen.

Half 1 's nachts zijn we (eindelijk?) weer in de buurt van de school. Waarop een leerling de dag mooi afsluit met: "Als je nu terugdenkt aan het langlaufen, dan lijkt dat toch een paar dagen geleden?"

Meer van Milou? Kijk op www.lvnslssn.nl.