Ik surf naar Facebook. Een van mijn vrienden heeft een foto van het konijn van zijn zusje gepost. Vierendertig likes. Een andere vriend plaatste de status "Vanavond parrrrty! Chill man!". Achttien likes en zeven positieve reacties.

We zijn hier getuige van de applausgeneratie. Een vreselijke generatie waar ik zelf bij hoor.

Vraag je ouders voor de grap eens om je kleutertekeningen. Ieder huishouden heeft dozen vol met kleutertekeningen. De één nog lelijker dan de ander, maar elke nieuwe creatie werd thuis met luid gejuich onthaald. De doos is "voor als je later groot bent, dan mag je het houden."

En daar zitten we nog op te wachten ook, als applausgeneratie. Want sinds je ouders lyrisch reageerden toen je voor het eerst op het potje plaste, ben je verslaafd aan die bevestiging.

Jong & geweldig

Iedereen onder de achttien met een eigen laptop en een smartphone hoort bij de applausgeneratie. We zijn altijd sneller dan onze ouders geweest op de computer en we kijken al vanaf de peuterspeelzaal naar Pokémon. Ik erger me aan de applausgeneratie omdat ik mezelf erin herken. Ook ík hunker de hele dag naar aandacht en complimenten en doe alles om te laten zien hoe bijzonder ik wel niet ben. 

Al mijn facebookberichtjes, al mijn tweets, al mijn terloopse opmerkingen: telkens hoop ik dat iemand tegen me zegt dat ik zo ontzettend goed ben. Want ik kan geweldige stukjes schrijven, schitterende verhalen vertellen en ingewikkelde sommen oplossen. Waarom applaudisseren jullie nou niet?

Scholieren.com-bloggers

Hetzelfde zie ik bij mijn Scholieren.com-collega’s. Ik houd ontzettend van ze, maar intussen zijn wij allemaal wel het toonbeeld van de applausgeneratie. De ene blogger wil stoppen met school omdat-‘ie denkt dat-‘ie alles al weet, de ander wordt Jongere van het Jaar en maakt zijn eigen speelfilm. Er schrijft er één aan een roman, eentje beantwoordt de hele dag zakenmailtjes op zijn smartphone en iemand werkt als manager voor een telecomprovider. En niemand is ouder dan achttien.

Het zijn stuk voor stuk ontzettend coole dingen die onze generatie doet, daar ligt het niet aan. Maar doen we dat stiekem niet ook een beetje omdat we hunkeren naar applaus en elke bijzondere ervaring, elk succesje, elke tien en elk compliment uitgebreid willen delen op Facebook? We willen niet alleen zélf leuk vinden wat we doen, maar ook dat de wereld om ons heen het massaal like't.

Beter CV dan je opa

We schrijven op dat we "een CV hebben dat langer is dan dat van je opa". Misschien is het zelfs wel waar. Maar: wat hebben we eraan?

Waarom is mijn generatie een applausgeneratie? Waarom wil ik de hele dag bevestiging? Waarom kan ik niet lekker genieten van mijn successen zonder het aan iedereen te laten weten? Kan ik ook zonder al deze bevestiging? Zou ik zonder alle goedbedoelde schouderklopjes van Facebook een leuker leven kunnen hebben?

Ik zal het niet weten tot ik de leeftijd van mijn opa heb bereikt, denk ik. Opa mag dan een minder CV hebben dan mijn collega’s van zestien, hij doet zijn dingen zonder bevestiging van anderen nodig te hebben. En dat benijd ik ontzettend.