Volgens mijn iPhone is het hier 36 graden Celsius. Met mijn linkerhand probeer ik het strokbrood in m'n fietstas te houden, terwijl het ijs in de rechterfietstas het kookpunt al voorbij is. Op verkeersborden is te lezen dat er nieuwe haarspeldbochten komen. 10%-klim. Waar ben ik aan begonnen?

Tjeerd (de blogger die jullie al twee jaar lastigvalt) is geslaagd en neemt een tussenjaar. Het begon afgelopen zomer met twee maanden vakantiewerk in Zuid-Frankrijk. Hij lucht hier zijn hart over de belevenissen op het park.

Ik ben begonnen aan een fietstocht naar de supermarkt. Het vakantiepark lig ‘in een omgeving die rust uitstraalt’ en in de praktijk houdt dat in dat je voor een pakje boter twintig minuten in de auto moet. Ik heb geen auto en ik moet meer hebben dan één pakje boter: ik heb weekboodschappen nodig. De Franse kok rijdt eens per week naar de supermarkt, maar daar stap ik dus mooi niet bij in de auto. De enige optie die overblijft: fietsen.

Haarspeldbochten en afgronden

Even een situatieschets: het vakantiepark ligt acht kilometer bij een dorp vandaan. In dat dorp zijn vijf supermarkten, waaronder een Lidl: het walhalla van elke vakantiemedewerker. Tussen het dorp en het vakantiepark ligt één weg. De maximumsnelheid is er negentig km/h, er zijn vele haarspeldbochten en naast de weg liggen afgronden.

Gelukkig mag ik een elektrische fiets van het vakantiepark gebruiken en zodra ik op het zadel zit, voel ik me de koning te rijk. Vrolijk knipperende lampjes geven aan dat de accu nagenoeg vol is. Richting de supermarkt gaat de weg bergafwaarts. De elektrische fiets snort vrolijk mee op het standje ‘POWER’ en binnen twintig minuten sta ik in de enorme supermarkt.

Volle fietstassen

Totaal overrompelt door de grootte van de supermarkt, gooi ik alles wat op m'n pad komt, in mijn karretje. Pas als ik weer buiten sta, waar het duidelijk warmer is geworden, besef ik dat de fietstassen al gauw vol zitten door die enorme accu in het midden.

Met een afgeladen rugzak en op een volbeladen fiets begint de terugweg. De heenweg vol afdalingen was een groot feest. Nu blijken het heuse bergen te zijn waar ik tegenop moet fietsen. De elektrische fiets is niet gemaakt voor dit soort ritjes en gaat steeds minder hard. Van alle kanten wordt ik voorbij gescheurd door Franse automobilisten.

Ik fiets een haarspeldbocht uit. Dan, ineens, hoor ik gevaarlijk dichtbij, recht achter mij, een autotoeter. Een lange toeter – zo een die je in films hoort, vlak voor een dodelijk ongeluk. Ik wacht gespannen op wat komen gaat: het lijkt uren te duren. Dan scheurt er een autootje met grote boog om mij heen, bijna de afgrond in.

Door het open raampje denk ik even nog het ‘putain’ en ‘merde’ van de Franse kok te horen. Ik ben blij als ik straks veilig thuis ben.