Het zijn bijzondere dames. Vol liefde plakken ze urenlang barcodes op boeken die toch niemand leent. Met een verbeten gezicht lopen ze elk kwartier een rondje langs de computers om te zorgen dat jij je tijd aan je werkstuk besteedt in plaats van aan verderfelijke toestanden als Facebook en Twitter.

Dit vrijwillige huisvrouwenclubje heeft het aller- allerbeste met de leerlingen voor. En de mediatheekmevrouwen doen echt hun best. Tonen interesse in je. Nog nooit heb ik zo'n bijzondere relatie gehad als met de mediatheekmevrouwen van mijn school.

Printen

Ergens midden in het schooljaar loop ik de mediatheek in om nog even mijn opdracht voor Frans te printen. Eén minuutje werk. Ik zit nog geen drie seconden op mijn stoel als ik op mijn schouder word getikt. Of ik me even wil aanmelden met mijn pasje. Vrolijk huppel ik naar de scanner en meld ik mezelf aan.

Als ik weer plaatsneem achter mijn computer, gaat net de bel die meldt dat de pauze is begonnen. Weer word ik ferm op mijn schouder getikt: de pauze is begonnen en dan is de mediatheek gesloten.

Maar ik moet toch echt even printen.

Eruit geknikkerd

Na een hoop gezeur en vijf kostbare minuten van mijn pauze later - waarin ik die hele opdracht al zestig keer had kunnen uitdraaien - mag ik dan toch even printen. Ware het niet dat de mediatheekmevrouw een 'blauw vogeltje' (mediatheekmevrouwentaal voor Twitter) denkt te zien in mijn Word-bestand. Huh?

Zonder pardon word ik de mediatheek uitgeknikkerd en kan ik nog steeds mijn schoolwerk niet printen. Met als cadeautje een boze lerares Frans die mijn mediatheekstruggles niet begrijpt.

7Days

Gelukkig komt er in de loop van mijn schoolcarrière een ommezwaai. School neemt een abonnement op jongerenkrant 7Days en het krantendepot vraagt of ik 'm iedere week wil bezorgen. In de mediatheek.

De eerste keer loop ik met knikkende knietjes naar de mevrouwen toe, en leg ik vlug de krant op de balie. Maar in de daaropvolgende weken wordt het brengen van de krant steeds minder eng, en blijken de mediatheekmevrouwen best aardig. Ze blijken zelfs mijn naam te kennen. En mijn moeder. En mijn vervolgstudie. Mijn hobby's. Alles.

Kat overleden

Onze relatie verandert, en begint zelfs een beetje te lijken op mijn band met de telaatbriefjesmevrouwen: innig, persoonlijk en vertrouwd. In de week dat mijn kat overlijdt, vragen ze hoe het Tijger is vergaan, waarna ik in huilen uitbarst en ik in de pauze op de computer kattenplaatjes mag bekijken om troost te vinden. Als een van de mevrouwen naar de wc moet, heb ik de leiding over de mediatheek. Ik word langzamerhand een van hen.

Maar dat gaat me te ver.

Verbond

Ik mag dan wel een soort verbond hebben gesloten met de mediatheekmevrouwen, ik blijf een zeventienjarig onderkruipsel. Na verloop van tijd begin ik dus weer volgebouwde tosti's in computers te duwen, vergeet ik de krant steeds vaker en bezoek ik expres de site van Rita Verdonks partij (want volgens mijn school is dat porno. Supergrappig). De mediatheekmevrouwen beginnen mij steeds meer te haten en ik moet steeds meer van mijn privileges inleveren. Fijn. De druk om te moeten presteren in de mediatheek, verdwijnt.

Totdat ik laatst last-minute een opdracht voor Frans moest printen. Kutzooi.