Drie, of toch met vier touwtjes knopen. Hartjes of kikkers. Rond of vierkant. Groen, rood, blauw of toch maar geel. Met of zonder glitters.

Voordat je eenmaal met je scoubidoucreatie kon beginnen, was je al een uur bezig met het bedenken van de mooiste kleurcombinatie en knooptechniek.

Het is winter! Koud buiten, vroeg donker. Tijd om weg te dromen... naar vroegâh. Toen je nog lampjes in je schoenen had en je verliefd was op de juf.

Maar vooral: toen zúlke coole rages je leven beheersten. Deze donkere maanden halen onze bloggers gouden herinneringen op aan the good old days.

Zo rond 2004 kwamen de scoubidoutouwtjes in mijn leven. Het begon heel onschuldig, met één zakje gekleurde touwtjes, waar je dan een soort gekleurde worm van kon knopen. Later konden mijn klasgenootjes zelfs kikkers, hartjes en muizen knopen. Met nadruk op mijn klasgenootjes, want veel verder dan zo'n mislukte worm ben ik nooit gekomen.

Koop maar lekker zelf

Die scoubidoutouwtjes deden wat met je. Ineens wilde niemand meer delen, want "je koopt je touwtjes maar lekker zelf!'' De kinderen om mij heen veranderden in ware handelaren, want de geknoopte muizen en strikjes werden op straat verkocht. Om er vervolgens weer nieuwe scoubidoutouwtjes voor te kopen.

Maar zoals het een ware trend betaamt, ontstond er ook een klein schandaaltje. De oorspronkelijk in Duitsland geproduceerde touwtjes zouden volgens Greenpeace namelijk een bepaald gif bevatten, waardoor je een lever- of nieraandoening zou kunnen oplopen, kanker kon krijgen of zelfs onvruchtbaar zou kunnen worden. Al moest je er dan wel eerst op kauwen natuurlijk.

Hongerige hyena's

Vervolgens pakten de bezorgde moeders de scoubidoutouwtjes van hun kroost af en werd er weer gewoon gevoetbald of gepingpongd op het schoolplein. Gelukkig zag de moeder van ondergetekende in dat het wel mee viel, dus mocht ik gewoon lekker verder knopen in de pauze. Wel stonden daardoor mijn klasgenootjes om me heen als een stel hongerige hyena's, klaar om het jonge hertje (dat wel scoubidoutouwtjes had) op te vreten. Vond ik zelf niet zo fijn.

Gelukkig kwamen de persberichten met het goede nieuws al gauw binnen: het bleek allemaal bullshit te zijn. De scoubidoutouwtjes werden weer uit de lades gehaald en ik kon in alle rust weer verder met het ontwikkelen van mijn wormknoopskills. Heerlijk.