Kwart over 7 's ochtends, ik zou al weg moeten zijn. Maar ik sta nog wanhopig voor de sokkenla waar alweer geen twee dezelfde sokken in zitten. Wat ik op zich nooit een probleem vind, ik ben wel een 'aan de ene kant een rode en aan de andere kant een blauwe'-type.

Maar niet vandaag. Vandaag wil ik mijn mooie leren lage schoentjes aan en daar kunnen echt geen verschillende sokken bovenuit steken. Afijn, dan maar één zwarte en één witte.

10 voor half acht. IK MOET ECHT WEG NU. Sleutels? Check. Brood? Check. Hoofd? Check.

Als ik dan eindelijk bloedchagrijnig, make-uploos en met twee verschillende sokken een kwartier te laat op de fiets zit, blijkt mijn halve dorp te hebben besloten om op dit moment buiten te zijn. "Hoi Eva" roept mijn veel te vrolijke buurjongen. Ik weet er nog net een goedemorgen uit te persen en race er dan vandoor.

232 andere fietsen

10 over half 8. Ik prop mijn fiets tussen de 232 andere fietsen die bij de metrohalte staan. Buiten adem weet ik me de trap op te krijgen die naar het perron leidt om vervolgens te realiseren dat er ook een roltrap is. Gelukkig staat de metro er. Er is geen plek meer om te zitten, natuurlijk niet.

Het volgende kwartier kan ik even rustig stilstaan en mensen kijken. Een van de dingen die ik het liefste doe, al doe ik het liever zittend. Halte van der Madeweg, de metro vult zich met mensen, iedereen duwt en trekt en uiteindelijk sluiten de deuren. Ik sta helemaal achterin tegen de deur aan gedrukt met mijn neus in iemands oksel. "Nog vier haltes Eef, zolang je adem inhoudt, moet lukken," denk ik bij mezelf.

Gewonden

8 uur. De halte voor mijn eindhalte. Ik sta nog steeds achter in de metro en de stress groei. Hoe ga ik mij met mijn 1 meter 56 tussen deze mensen door duwen? In mijn hoofd spoken de raarste scenario’s zich af. En zonder dat ik het door heb, sta ik ineens buiten. Of daar gewonden bij zijn gevallen weet ik niet.

Kwart over 8. Ik heb nog een kwartier. Ik loop zo snel als ik kan over het station naar de tram. Ik neem uit medelijden de krant aan van de krantenjongen die hier elke dag staat.

Tien voor half 9. Zenuwachtig verplaats ik mijn gewicht van het ene been op het andere. Ik kijk om de tien seconden op mijn telefoon, naar de paal waarop de vertrektijd van de tram vermeld staat, en om het hoekje waar de tram vandaan komt.

Nog 2 minuten

5 voor half negen.
Inchecken.
Drie haltes.
Uitchecken.
Nog 2 minuten.
Ik ren naar school, ik kom op tijd. Godzijdank. Ik kom op tijd.

3 minuten over half negen. Ik sta voor mijn lokaal, er is niemand.

Ik heb het eerste uur vrij en had vijftig minuten langer in mijn bed kunnen liggen. De ochtendspits kunnen missen en make-up op kunnen doen. Maar goed, nu heb ik wel nog vijftig minuten. Ik ga sokken kopen.