Onze huisdichter Luuk schopte het tot de landelijke finale van Kunstbende, de grootste jongerencultuurwedstrijd van Nederland. In een zinderende Amsterdamse Melkweg droeg hij zondag een stuk proza voor, trok hij zijn kleren uit en overweldigde hij de jury. En hield hij een uur-tot-uur-dagboek bij voor Scholieren.com.

Zaterdagnacht, 01:00 uur. De kalmeringspillen, door een bonafide persoon uit het ziekenhuis gejat, blijk ik niet nodig te hebben. Ik lig op bed in mijn studentenkamer en mijn hart breekt dit keer niet mijn ribben, in tegenstelling tot tijdens de regiofinale.

Al ben ik wel extreem paranoïde, namelijk bang verkouden te worden. Zodra ik ook maar enige weerstand voel, verscheur ik een pakje tissues en geef ik mijn neus de wind van voren.

Zondagmorgen 09:55 uur: met Jack White - Sixteen Saltines sta ik op, onderga ik de rest van de ochtendreutemeteut en voel ik mij het mooiste knulletje in de kosmos. Ik heb een tweede casual pak aangeschaft, en mijn duurste kleren ooit: jasje, overhemd en jeans à 400 euro.

Shit maakt hard

11:00 uur: wachten op de trein. Er begint een ader in mijn oog te kloppen. De wereld om mij heen bonst mee. Maar ik ben niet bang. Sterker nog: ik geniet van de zenuwen. Om het zo elegant mogelijk te verwoorden: deze shit krijgt mij hard.

13:00 uur: Ik rendez-vous met Paul, de regiocoördinator van Kunstbende Limburg en de andere deelnemers, inmiddels aangekomen bij de Melkweg in Amsterdam. Tijdens de rondleiding realiseer ik me: theatermeisjes zijn werkelijk de meest adembenemende meisjes. Holy faq.

5:00 uur: ik douw twee flinke dotten wc-papier onder mijn oksels en dep er op los. Geen droge mond of trillende handen, gewoon warm.

Moddefokkin'

16:30 uur: Mijn optreden in de moddefokkin' MELKWEG. Alles gaat perfect en ik word steeds naakter (onderdeel van mijn act: mijn kleren uittrekken). De tekst ken ik nog steeds van buiten. Ik probeer oogcontact te maken met iemand die er niet is. Ik vind het niet erg om het erg te vinden dat zij er niet is... de muze van m'n verhaal.

16:35 uur: Jurylid James Worthy roept ''mooi lichaam hoor'' en ik glimlach. Bestudeerd worden door zes grote jurynamen is zo intens intiem vleiend.

Knuffelen en zoenen

19:30 uur: de prijsuitreiking. Ik ben tweede geworden. Ik ben even teleurgesteld, maar besef al gauw dat ik de nummer twee van Nederland ben in de grootste talentenshow voor creatieve jongeren. Ik krijg van alles in mijn handen geduwd, knuffel en zoen.

Nog niet alles dringt tot me door, er zit nog meer in mijn hoofd dan ik al die tijd al had. Het juryrapport: "als je halfnaakt op het podium staat en er dan nog volledige aandacht is voor je tekst, getuigt dit van grote vakkundigheid."

Als ik het podium af loop, spreek ik met nog meer bekenheden en invloedrijke mensen, uitgevers en media en zo. Ze willen mijn e-mail, wauw. Ik ben even de frustratie kwijt die altijd in mij zit, het altijd méér willen en denken dat ik niet genoeg doe.

Genotsbom

23:00 uur. Thuis, op bed. De genotsbom slaat in en ik denk terug aan al die belangrijke mensen die ik heb gesproken, inclusief twee talentenscouts die me nariepen op Amsterdam Centraal.

Ik heb ontzettend veel alleen gewerkt en eindelijk word ik door meer dan twintig mensen begrepen. Ze vinden mij niet raar, maar een jong toptalent. Een tijd terug tweette ik: ''de wereld ligt aan mijn voeten, maar zelf lig ik ook.'' Vandaag ben ik opgestaan.