Alleen het stempeltje 'anorexia' was blijkbaar niet genoeg. De toevoeging 'controlfreak' ook niet: er was méér psychologisch onderzoek nodig om mij te doorgronden. Veel meer.

Het Grote Onderzoek. Van tevoren maakten mijn mede-eetgestoorden en zelfs de artsen me bang. "Het duurt verschrikkelijk lang en is supervermoeiend", "het bepaalt de rest van je behandeling" en "het beïnvloedt echt de rest van je leven, hoor".

Toen Hidde (15) nog maar 35 kilo woog, trokken zijn klasgenoten aan de bel. Nu zit Hidde in therapie voor anorexia. Met allemaal meisjes. De komende vier maanden blogt hij op Scholieren.com over zijn weg naar een gezonde toekomst. 

Als ik na een wekenlange wachtlijst hoor dat ik eindelijk aan de beurt ben, moet ik huiveren. Er zijn leukere manieren om je vrije dag in te vullen, maar helaas: er is geen ontsnapping meer mogelijk.

Isoleercel-kantoortje

Als ik 's ochtends vroeg het kille gebouw van de eetstoornissenkliniek binnenloop, word ik opgevangen door een minstens net zo kille vrouw. Ik moet plaatsnemen in een veel te klein kantoortje. Vergeleken met deze kamer is een isoleercel een luxueus appartement.

De ochtend begint met een slaapverwekkende mondelinge test, bedoeld om vast te stellen of ik wellicht naast anorexia óók ADHD, autisme en/of een seksverslaving heb. Talloze vragen over bijvoorbeeld de locatie van India en het verband tussen ijs en stoom volgen. Ik lach lief en geef antwoord.

Eenpsycholoogzeiooit: "als je naar therapie komt met één probleem, willen we dat je bij het weggaan weet dat je er tien hebt, zodat je kan blijven terugkomen". Blijkbaar is dat hier het businessmodel.

Vijanden zien lijden

Net als ik denk dat het relevante deel nu toch wel zal beginnen, wordt er een enorme stapel vragenlijsten onder mijn neus geschoven. Ik lees de eerste vraag en realiseer me dat het ergste nog moet komen. "Vindt u het fijn om uw vijanden te zien lijden?" Als ik ‘ja’ aankruis, zie ik de aantekeningen in mijn dossier al voor me: "patiënt heeft antisociale persoonlijkheidsstoornis".

Niks alleen maar anorexia, dat mocht ik willen. Bij iedere vraag die ik met ‘ja’ beantwoord, zie ik mijn kansen op een goedbetaalde baan in de toekomst verdwijnen.

Langzaam worstel ik me door de ellenlange vragenlijsten. Absurde, niet-relevante vragen beloon ik met een even absurd antwoord. Het zal ze leren, die psychologen. "Heeft u wel eens een ervaring gehad waarbij u het gevoel had dat tijd en ruimte geen rol speelden?" Jazeker, gisteren nog.

Gestoorde vrienden

Na een honderdtal soortgelijke vragen ("welk metaal is bij normale temperatuur vloeibaar?", "voelt u drang om schoon te maken?") dwalen mijn gedachten af naar mijn vrienden en familieleden. En herken ik ineens alle psychische stoornissen die ze stuk voor stuk hebben.

Ineens zie ik de angststoornis waar mijn beste vriendin al jaren last van heeft, en de hypochondrische neigingen van mijn vader. Maar zo heeft iedereen aparte trekjes, daar hebben we geen vierhonderd pagina’s tellend onderzoek voor nodig. Toch?

Tien stoornissen

Klokslag vier uur zet ik uitgeput het laatste kruisje in het juiste vakje. Ik heb het overleefd: zes uur lang. Op dezelfde keiharde stoel. Ik strompel het gebouw uit, loop het bos in en stort neer op het meest dichtstbijzijnde bankje.

Vandaag ben ik ongetwijfeld tien psychische stoornissen waar ik voorheen nog nooit van had gehoord, rijker geworden. Het leven valt niet mee als anorexiapatiënt.

Anorexia is een ernstige aandoening, maar gelukkig wordt er steeds meer over bekend en zijn er goede manieren om je ervan te bevrijden. Meer info? 99gram.nl, proud2bme.nl, Stichting Anorexia Boulimia Nervosa. Speciaal voor de heren bestaat er anorexiajongens.nl en voor de droge uitleg is er Wikipedia.