Al wekenlang schep ik er over op tegen mijn therapiemaatjes: de taart. De door mij zelf te fabriceren, prachtige, en bovenal heerlijke taart.

 Toen Hidde (15) nog maar 35 kilo woog, trokken zijn klasgenoten aan de bel. Nu zit Hidde in therapie voor anorexia. Met allemaal meisjes. De komende vier maanden blogt hij op Scholieren.com over zijn weg naar een gezonde toekomst. 

Maar als ik dan eindelijk aan de beurt ben om het tussendoortje in de kliniek te moeten verzorgen, komt de aap snel uit de mouw. Ik heb nog nooit een taartvorm aangeraakt en kan amper bakpoeder onderscheiden van bloem. Het produceren van de door mij beschreven taart  zal een haast onmogelijke opgave worden.

Toch maar niet

Plus: als ik met mijn warrige hoofd op de dag voor het moment suprême besef dat er nog iets eetbaars geproduceerd dient te worden, valt de keus dan ook al snel op iets eenvoudigers: een cake.

Met dank aan een goede vriendin heb ik na een enkel e-mailtje het recept van haar beroemde wortel- notencake in mijn bezit. Last-minute doe ik inkopen om vervolgens naar huis te keren met een goed gevuld mandje met biologische winterwortels, vanillesuiker, bakpoeder en andere ingrediënten met namen die tot op heden niet voorkwamen in mijn vocabulaire.

Cup of tea

Thuis is het slechts nog een kwestie van alles bij elkaar gooien en in de oven mikken: een cup of tea, toch?

Ware het niet dat ik, oeps, een verkeerde kom gebruik om in te mixen - de beslagspetters in de keuken zullen me er altijd aan blijven herinneren. De cakevorm blijkt te hoog (met een minicake tot gevolg) en op het laatste moment ontdek ik dat zelfrijzend bakmeel geen bakpoeder is. Lang leve de ruime openingstijden van de supermarkt.

Ranzig mengsel

Moet ik de hoop maar opgeven? Welnee. Tot mijn grote verbazing blijkt het ranzig uitziende mengsel na een uur en twintig minuten in de oven zowaar te zijn veranderd in een cake. Hoera!

De volgende dag vertrek ik dan ook opgetogen richting de eetstoornissenkliniek: een road trip van ruim anderhalf uur met het openbaar vervoer. Met de cake op schoot.

Groter stuk

Als het na ruim drie uur praten eindelijk zover is dat ik de cake mag aansnijden, wordt het ineens angstvallig stil. Bij iedere messnede stijgt de spanning. Als ik uitserveer en een aantal therapiemaatjes zien dat zij een groter stuk hebben (excusez-moi), kijken ze me verwijtend aan.

In stilte eten we verder, zonder enige conversatie of complimenten. Totdat ik, met een voor een eetgestoord type gedurfde opmerking, besluit de stilte te doorbreken om mijn eigen ego nog enigszins te strelen: "Hij is eigenlijk best wel lekker."

Ik kauw verder en denk: "Eat that".

Anorexia is een ernstige aandoening, maar gelukkig wordt er steeds meer over bekend en zijn er goede manieren om je ervan te bevrijden. Meer info? 99gram.nl, proud2bme.nl, Stichting Anorexia Boulimia Nervosa. Speciaal voor de heren bestaat er anorexiajongens.nl en voor de droge uitleg is er Wikipedia.