Misschien had je ons nieuwsbericht al gelezen: vwo'er Jordi Hendriks (16) geeft tijdelijk les op z'n eigen school, de GSR in Rotterdam. Omdat de vacature voor een echte wiskundedocent maar niet vervuld kan worden.

Het was een ideetje van z'n ouders en die zijn natuurlijk apetrots. Maar hoe ervaart Jordi deze bijbaan als leraar?

Te beginnen: die eerste keer. Veel klassen (met name van die vervelende) beslissen bij een nieuwe docent binnen één minuut of ze zich de rest van het jaar als etters of engeltjes zullen gedragen. Reden genoeg om je als leraar druk te maken over een eerste ontmoeting met een klas.

Giga zenuwachtig

Zo ook Jordi. "Ik was de eerste keer echt gigantisch zenuwachtig. Het zweet stond me in de handen," vertelt hij me lachend.

Hij gaat verder: "Het is gelukkig maar een soort huiswerkuur, en de leerlingen proberen me niet uit." Als ik 'm vraag of ze dan echt nóóit het bloed onder z'n nagels vandaan halen, vertelt hij dat misschien niet alle leerlingen even gemotiveerd zijn, maar dat hij er nog nooit iemand heeft uitgestuurd. Respect!

"Tot nu toe ging het allemaal best wel vlekkeloos. Gelukkig maar! Misschien juist omdat het 'maar' een huiswerkklas is: daardoor word ik minder gestoord tijdens de uitleg."

Verkeerd in de media

Maar, eh...húiswerkklas? Zo'n beetje alle grote Nederlandse media schreven toch dat hij een Echte Wiskundedocent was geworden? Het blijkt 'maar' een huiswerkuur te zijn, maar wel eentje speciaal voor wiskunde, legt Jordi me uit. "In de eerdere uren die week leggen andere docenten nieuwe stof voor de eerste keer uit, bij mij hoeven de leerlingen dan alleen nog maar de opgaven te maken en kunnen ze extra uitleg krijgen."

Hij vervolgt: "Maar heel veel media kopieerden informatie van elkaar, dus ook foute informatie zoals dit. Er is ook over geschreven dat ik les zou geven aan een eerste klas, maar het zijn toch echt tweedeklassers." 

Jordi's methode

Terug naar school. Lesgeven alleen is niet genoeg, Jordi moet zich ook elke week wel even voorbereiden. "Ik maak de opdrachten die als huiswerk zijn opgegeven, van tevoren thuis. Dan pik ik de paar moeilijkste eruit, die ik aan het begin even goed bespreek zodat het duidelijk is voor de leerlingen."

Oké, maar da's vast niet genoeg voor een hoop scholieren. Wat doet hij met van die hopeloze types zoals ik, die amper 41 min 9 kunnen oplossen? Jordi begint te lachen: "Ik probeer zoveel mogelijk geduld op te brengen voor degenen die het niet snappen. Meestal neem ik ze even apart als de klassikale uitleg van de opdrachten nog niet genoeg is. Dat werkt tot nu toe erg goed."

U of jij

En moeten die onderbouwers dan 'je' of 'u' zeggen tegen een leraar van drie jaar ouder? "Haha, dat was laatst natuurlijk nog in het nieuws natuurlijk," zegt Jordi.

De PVV wil namelijk dat elke leerling 'u' zegt tegen zijn docent, maar dat is bij Jordi niet aan de orde. "Ze zeggen bijna altijd 'je', maar soms ook 'meneer' of soms 'Jordi'," legt hij uit. Ook geen u als ze 'm in de gang of in de kantine tegenkomen. "Ik ben dan gewoon een oudere medeleerling voor ze. Misschien net iets anders dan normaal."

Niet voor altijd

Een burn-out zal Jordi als leraar waarschijnlijk niet krijgen, want hij staat slechts een lesuur per week voor de klas. "Op vrijdag. En aangezien ik het uur daarvoor uit ben, kan ik het er dus gigantisch goed achteraan plakken."

Sowieso wist Jordi van begin af aan al dat het een tijdelijk baantje is: waarschijnlijk neemt in januari of februari een echte docent het weer over.

Wil hij dan nog verder met een carrière als leraar? Ik zou deze gast best als leraar willen hebben... "Oh nee, echt niet," zegt Jordi snel. "Ik weet nog niet welke studie ik precies wil gaan doen, daar ben ik nog mee bezig. Iets technisch, in elk geval." Toch zonde.