De man had een gerimpeld gezicht, dat deed denken aan de rode strepen en golfjes die mijn docent altijd op slechte wiskunderepetities krabbelt. Zijn ogen waren klein tussen de wallen en woeste wenkbrauwen. Hij was méér dan alleen de oude man.

Scholieren.com presenteert een nieuw kort verhaal van Rutger II (16, Utrecht). Rutger II is ontzettend goed in het schrijven van korte verhalen, vinden wij.

Dat bleek toen ik beter keek: strakke kaaklijn, geen onderkin, geen buikje, lichtgebruind, goede bos haar, gezond gebit, geen geur die vanaf meters afstand te herleiden is tot één man – ik mocht hem wel.

“Je identiteitsbewijs graag,” zei hij met een plichtmatige ondertoon. Een bonnenschrijver van het ergste kaliber. Fietsers die door rood rijden op de bon slingeren; ik kon dat soort mensen nu eenmaal niet uitstaan. Na wat in mijn zakken gerommeld te hebben, haalde ik mijn portemonnee en vervolgens het pasje tevoorschijn.

“Hmm, klopt ja – je reed door rood, dat gaat een prent worden,” zei hij terwijl hij met goedkeurende blik mij mijn bewijs van het hebben van een identiteit weer teruggaf.

“Vindt u het niet wat overdreven om bonnen te schrijven voor door-rood-rijden?”

“Het gaat er niet om wat ik vind, maar om wat mijn baas zegt.” Ik haalde adem om nog iets te zeggen, maar hij onderbrak me meteen. “Luister, iedereen die ik aanhoud, gaat altijd een heel gesprek voeren. Het is gewoon idioot. Kunnen jullie niet gewoon braaf jaknikken, meewerken en doorfietsen?”

“En nu?” vroeg ik alsof hij niets gezegd had. Ik had geen zin in hem.

“Nu zeg jij mij waar je woont en dan kun je doorfietsen.”

“Texel 49, dat ligt in Lunetten,” zei ik terwijl het pas echt tot me door begon te dringen dat ik niet meer op tijd op school zou komen. Dat ik dit thuis aan mijn ouders mocht gaan vertellen, dat ik dit zelf moest betalen – dat ik hem haatte.

“Je krijgt de bon thuisgestuurd, je kunt gaan.”

“Krijg ik nu niets?” vroeg ik verschrikt.

“Nee.”

“Geef mij op z’n minst een bewijs. Een briefje, een kopie van de bon, iéts. Ik kom nu te laat op school, door u, dan moet ik kunnen bewijzen dat ik op de bon geslingerd ben. Dat ik er niets aan kon doen.”

“Dat kon je wel. Op groen wachten. Je krijgt niets.” Ik moest me inhouden om hem niet uit te schelden en reed zo snel mogelijk naar school. Er wachtte een wiskunderepetitie op mij.